Η ομοβροντία διαστρέβλωσης της θέσης του ΚΚΕ για αποδέσμευση από την ΕΕ, που είναι σε εξέλιξη από διάφορες αστικές και οπορτουνιστικές δυνάμεις, κλιμακώνεται, ειδικά μετά το 20ό Συνέδριο του Κόμματος. Ποιοι «σηκώνουν» αυτό το θόρυβο γύρω από τη θέση του ΚΚΕ; Εκείνοι που πασχίζουν, αναζητώντας διάφορες «συνταγές» για την καπιταλιστική ανάπτυξη, για να επανέλθει το κεφάλαιο σε φάση διευρυμένης αναπαραγωγής των κερδών του.

Ανάμεσά τους, αστοί «αναλυτές» που καταλογίζουν «σοβαρότητα» και «ευθύνη» στο ΚΚΕ, φέρνοντας στα μέτρα τους όσα λέει το ΚΚΕ σχετικά με την αποδέσμευση από την ΕΕ και την επιστροφή σε εθνικό νόμισμα. Αλλά και ο ΣΥΡΙΖΑ, που «διαβάζει» σκόπιμα τις θέσεις του Κόμματος ως «αντίθεση» με την έξοδο από το ευρώ, επομένως και ως δικαίωση της πολιτικής του (!) και της απόφασης να μην επιλέξει τάχα τη «ρήξη» με την Ευρωζώνη το καλοκαίρι του 2015!

Από την άλλη, η ΛΑΕ, που αφού θήτευσε στην κυβέρνηση ανοίγοντας το δρόμο για το 3ο μνημόνιο, είδε το «φως το αληθινό» και πλέον λέει ανοιχτά ότι δεν υπάρχει άλλος δρόμος για την εξασφάλιση ρευστότητας και φθηνού χρήματος για το κεφάλαιο, παρά η επιλογή «εθνικού νομίσματος». Και από κοντά δυνάμεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, που θέτουν ως όρο για την «αντικαπιταλιστική ανατροπή» την αλλαγή νομίσματος, δουλεύοντας στο πλάι της ΛΑΕ και αναπαράγοντας όλη τη σαβούρα περί «μεταβατικών σχεδίων», όπως η καπιταλιστική δραχμή, που θα ανοίξει δήθεν το δρόμο για γενικότερες «ρήξεις και μετατοπίσεις»...

Οι παραπάνω τοποθετήσεις δεν γίνονται τυχαία. Αλλωστε, έχει ανοίξει για τα καλά ο προβληματισμός σε αστικά επιτελεία για το μέλλον της ΕΕ και του ευρώ, με τις φυγόκεντρες τάσεις να εντείνονται και το ρεύμα του «ευρωσκεπτικισμού» να δυναμώνει, ως αποτέλεσμα της στροφής τμημάτων των αστικών τάξεων προς τον «προστατευτισμό». Η επιλογή του Brexit από τη βρετανική αστική τάξη επιβεβαιώνει αυτήν την πραγματικότητα, που επιμένουν να αγνοούν (;) όσοι κουνούν το δάχτυλο στο ΚΚΕ, αποδεικνύοντας ότι είναι διαθέσιμοι για την υλοποίηση παρόμοιων αστικών σχεδιασμών. Αλλωστε, η αστική τάξη έχει αποδείξει ότι δεν έχει «ταμπού» μπροστά στην εξυπηρέτηση της κερδοφορίας της.

Ολοι αυτοί, ουσιαστικά, προσπαθούν μέσω της διαστρέβλωσης να δικαιολογήσουν τη δική τους πολιτική γραμμή, που ανεξάρτητα από διακηρύξεις και «αντικαπιταλιστικά» συνθήματα στηρίζει διαφορετικές επιλογές που έχει το κεφάλαιο προκειμένου να εξασφαλίσει την ανάκαμψη των κερδών του. Που, βεβαίως, επιδιώκει την παραμονή της Ελλάδας εντός ΕΕ και Ευρωζώνης, προετοιμάζεται, όμως, αν και εφόσον υποχρεωθεί, να διαχειριστεί οικονομικά και πολιτικά μια πιθανότητα εξόδου. Την ίδια στιγμή που τμήματά του ήδη την προκρίνουν ως πιο συμφέρουσα λύση...

Προφανώς, σωστά και ενδιαφέρει το κεφάλαιο με τι «νόμισμα» θα μετρά τα κέρδη του, με τι νόμισμα θα συναλλάσσεται στις διεθνείς αγορές, σε τι νόμισμα θα μετρά τις επενδύσεις του, πόσο υποτιμημένο ή όχι θα είναι. Ομως, ελάχιστα πρέπει να ενδιαφέρει το λαό σε τι νόμισμα θα μετρά τη χρεοκοπία του, τις απώλειες στο εισόδημά του, τη σχετική και απόλυτη εξαθλίωσή του, αφού έτσι και αλλιώς θα βασιλεύουν η καπιταλιστική εκμετάλλευση και το κυνήγι του κέρδους. Σε συνθήκες καπιταλισμού, λοιπόν, έτσι όπως ο λαός πληρώνει σήμερα το τίμημα της παραμονής στην Ευρωζώνη, αύριο θα πληρώσει το τίμημα της εξόδου. Αυτή είναι ουσιαστικά η διαφορά ανάμεσα στα συμφέροντα των μεγαλοεπιχειρηματιών και τα συμφέροντα της λαϊκής πλειοψηφίας.

Το ΚΚΕ έχει αντιπαλέψει με απόλυτη συνέπεια την ένταξη της Ελλάδας στην ΕΟΚ, στην ΕΕ και την Ευρωζώνη, με κριτήριο όχι ποιοι επιχειρηματίες βγαίνουν χαμένοι ή κερδισμένοι, αλλά με κριτήριο τα εργατικά - λαϊκά συμφέροντα. Αποκάλυψε έγκαιρα, όταν όλοι οι άλλοι μιλούσαν για κοσμογονία, τον πραγματικό, αντιδραστικό, ιμπεριαλιστικό χαρακτήρα της ΕΕ, προειδοποιώντας για τις αρνητικές συνέπειες στη ζωή του λαού. Ποτέ δεν σταμάτησε να αναδεικνύει ότι η ΕΕ, όπως και όλες οι καπιταλιστικές ενώσεις, δεν αποτελεί μόνιμο, συνεκτικό μηχανισμό, γιατί το κύριο χαρακτηριστικό του ιμπεριαλισμού είναι η ανισομετρία ανάμεσα στα κράτη του, οι αντιθέσεις και οι ανταγωνισμοί που κλυδωνίζουν τις όποιες συμμαχίες.

Οσοι σήμερα παρουσιάζουν ως «νέα κοσμογονία» το ενδεχόμενο αλλαγής νομίσματος του ελληνικού καπιταλισμού, σκόπιμα αποκρύπτουν αυτό που σε όλους τους τόνους λέει το ΚΚΕ: Οτι δεν υπάρχει περίπτωση ο καπιταλισμός να ξεπεράσει την κρίση του χωρίς απαξίωση κεφαλαίου, μείωση της τιμής της εργατικής δύναμης και καταστροφή φτωχών αυτοαπασχολούμενων. Η διαδικασία αυτή είναι νομοτελειακή και συμβαίνει με όλα τα νομίσματα, με όλες τις αστικές κυβερνήσεις και τα μείγματα διαχείρισης.

Τους ενοχλεί, λοιπόν, η κρυστάλλινη τοποθέτηση του ΚΚΕ ότι η εργατική τάξη δεν πρέπει να εγκλωβιστεί στα διάφορα αντιλαϊκά σενάρια που υπηρετούν τα συμφέροντα του κεφαλαίου και χρεοκοπούν το λαό, είτε με μια νέα αντιλαϊκή συμφωνία εντός ευρώ είτε με μια έξοδο και αλλαγή νομίσματος. Τους ενοχλεί η θέση του Κόμματος ότι η δυσαρέσκεια απέναντι στην ΕΕ και την Ευρωζώνη, για να πιάσει τόπο για τους εργαζόμενους, θα πρέπει να έχει στόχο η πάλη για αποδέσμευση από την ΕΕ, το ΝΑΤΟ, κάθε ιμπεριαλιστική συμμαχία και διακρατική ένωση, να αποτελέσει αναπόσπαστο στοιχείο της πάλης για την ανατροπή του καπιταλισμού, της πάλης για να έρθουν οι εργαζόμενοι στην εξουσία. Σε διαφορετική περίπτωση, όπως απέδειξε το Brexit, θα αποτελεί απλώς αλλαγή του τρόπου με τον οποίο ο λαός θα συνεχίσει να πληρώνει την κρίση για λογαριασμό του κεφαλαίου...