Την αριστοφανική «Λυσιστράτη» ως θέατρο-καμπαρέ και το λυρικό δράμα του Κλοντ Ντεμπισί «Το μαρτύριο του αγίου Σεβαστιανού», στο γαλλόφωνο λιμπρέτο του μεγάλου Ιταλού δραματουργού και ποιητή του 19ου αιώνα, Γκαμπριέλε του Ντ'Ανούτσιο, ως σύνθεση πρόζας και λυρικού θεάτρου, ανέβασε το Μέγαρο Μουσικής Αθηνών.

Το φιλοσοφικού και υπαρξιακού και ελάχιστα θρησκειολογικού περιεχομένου έργο των Ντεμπισί - Ντ'Ανούτσιο «Το μαρτύριο του αγίου Σεβαστιανού» υπηρέτησε την άποψη που θεωρεί εφικτή την εξοικείωση του σύγχρονου κοινού με το λυρικό θέατρο, αν αυτό «εκσυγχρονιστεί», αν «παντρέψει» τα μέσα του με εκείνα του θεάτρου πρόζας. Αν λ.χ. ένα μέρος του μιλιέται αντί να τραγουδιέται. Αυτό έκανε (με αισθητική κομψότητα) με την κειμενική - δραματουργική επεξεργασία, την απλή - ως σκηνικό αναλόγιο - σκηνοθεσία και τη λιτή ερμηνεία της (στον πρωταγωνιστικό ρόλο), η σπουδαία Γαλλίδα ηθοποιός του θεάτρου πρόζας Ζενεβιέβ Παζ. Συμπαίκτες της (σε πολλούς ρόλους) ήταν οι συμπατριώτες ομότεχνοί της, Εμανουέλ Μεϊσινιάκ, Ζαν-Πολ Σολά, Ρολάν Εργκόλ, ο Ελληνας Νίκος Κεφαλάς (ελληνόφωνος αφηγητής), οι σοπράνο Γιουμίκο Τανιμούρα (έξοχη φωνή) και Μυρτώ Παπαθανασίου, οι κοντρατενόροι Νικόλας Σπανάτης και Νίκος Σπανός, η καλοδιδαγμένη Χορωδία της ΕΡΤ και η «Ορχήστρα των Χρωμάτων», σε διεύθυνση Μίλτου Λογιάδη. Ολοι οι ερμηνευτές φορούσαν διακριτικότατα σύγχρονα κοστούμια, ενώ το καλαίσθητο σκηνικό του Νίκου Πετρόπουλου παρέπεμπε σε γοτθικό ναό.

Στο «χορτάτο» από παραστάσεις της αριστοφανικής «Λυσιστράτης» ελληνικό κοινό, τι έχει να προσφέρει ένα παραστασιακό «ποτ πουρί» μονολογικών και διαλογικών σκηνών και χορικών της κωμωδίας, με μια απλούστατη, εκσυγχρονιστική, μιουζικαλοειδή, σκηνοθετική διευθέτηση (κατ' ουσίαν κινησιολογική) από τον Μιχάλη Κακογιάννη, των δύο μοναδικών ερμηνευτών (στα αγγλικά μάλιστα), με μια μουσική που ουδεμία σχέση έχει με το αριστοφανικό ήθος (Πίτερ Λινκ); Είναι ένα ερώτημα... Το ενδιαφέρον στην προκειμένη περίπτωση ήταν να δει κανείς (όποιος δεν την είχε δει πριν μερικά χρόνια στην Αθήνα, σε εκείνη την αξέχαστη παράσταση πραγματικού «θεάτρου-καμπαρέ») την αναμφίβολα ταλαντούχα (υποκριτικά, κινησιολογικά, τραγουδιστικά) Ρουμάνα ηθοποιό Μάγια Μόργκενστερν και τον εξίσου ταλαντούχο συμπατριώτη ομότεχνό της Βλαντιμίρ Ιβάνοφ. Ο,τι θα θυμόμαστε από αυτή την παράσταση είναι η σκηνή Μυρίνης - Κινησία.

Από το θέατρο «Βασιλάκου» ξεκίνησε η παράσταση του θιάσου του Γιώργου Παρτσαλάκη, «Επί σκηνής», με την κωμωδία του Νιλ Σάιμον «Ξανά μαζί», σε στέρεα δουλεμένη σκηνοθεσία Θανάση Θεολόγη (την πρωτοανέβασε ο Θύμιος Καρακατσάνης, επίσης σε σκηνοθεσία Θ. Θεολόγη), σε χυμώδη, άμεσης γλώσσας μετάφραση της Ζάννας Αρμάου, σε λιτά ρεαλιστικό σκηνικό και κοστούμια του Μιχάλη Σδούγκου. Η κωμωδία του Σάιμον, καλομαστορεμένη, με στοιχεία «θεάτρου μέσα στο θέατρο», καθώς οι πρωταγωνιστές της είναι δυο ξεχασμένοι, αλλά παλιά δημοφιλείς, γέροι κωμικοί, «παίζει» με τα κουσούρια, τη φιλοδοξία, τον «ανταγωνιστικό» συναγωνισμό των θεατρίνων, συμμερίζεται τον πόθο τους να ξαναβγούν στη σκηνή και μελαγχολεί με τη μοναξιά των γηρατειών και χαμογελά με το αρτηριοσκληρωτικό μυαλό και πείσμα τους, παρά την ανημπόρια τους. Είναι μια κωμωδία προσφοράς, αλλά και αποζήτησης σπουδαίων, πηγαίων, πληθωρικών κωμικών ηθοποιών, ιδίως για τον πρωταγωνιστικό ρόλο (Γουίλι Κλαρκ). Ρόλος που ευτύχησε, κυριολεκτικά, με την απόλυτα ρεαλιστική, φυσική ως να μην «παίζει», απολαυστικής, πληθωρικής κωμικότητας, αλλά και ανθρώπινης αλήθειας, ερμηνεία ενός σπουδαίου, πρώτης γραμμής, θεατρίνου. Του Γιώργου Παρτσαλάκη. Δίπλα του, άξια στάθηκαν ο Βασίλης Χαλακατεβάκης και η Μαριάννα Τομασάτου. Θετική η υποκριτική προσπάθεια της Λήδας Βεΐκου και της Μάγδας Πένσου.

Μοιάζει παράδοξο, αλλά δεν είναι. Το θέατρο και η ψυχολογία είναι «συγκοινωνούντα δοχεία». Οχι μόνο επειδή το θέατρο (δραματουργικός λόγος που ερμηνευμένος από κάποια ανθρώπινα πλάσματα - ηθοποιούς και σκηνοθέτες - ενσαρκώνει άλλα ανθρώπινα πλάσματα) ως ψυχογράφος «συγγενεύει» με την εφαρμοσμένη ψυχανάλυση, αλλά και επειδή η επιστήμη της Ψυχολογίας, ιδιαίτερα της νεότερης και σύγχρονης ψυχανάλυσης, καθώς και κάποιοι από τους μεγάλους και «εφαρμοστές» της, με τη θεωρία και προπαντός με τον προσωπικό βίο τους «τροφοδοτούν» αν δεν αποτελούν και θεματολογικό «υλικό» για το θέατρο.

Μια ακόμα απόδειξη περί αυτής της συγκοινωνούσας σχέσης θεάτρου - ψυχολογίας (μετά την «Κυρία Κλάιν», από το «Θέατρο των Εξαρχείων»), είναι το έργο του Κρίστοφερ Χάμπτον «Μοιραίο προαίσθημα», σε μετάφραση - διασκευή Μιμής Ντενίση. Εργο που δεν εμπνέεται απλώς, αλλά αφορά απολύτως στις διαφορές της προσωπικότητας του καθενός, στις θεωρίες, στις ηθικές απόψεις, στην επαγγελματική και ανθρώπινη σχέση και τελικά στη σύγκρουση του Φρόιντ με τον Καρλ Γιουνγκ, καθώς και στη μοιχό ερωτική σχέση του παντρεμένου Γιουνγκ με τη νεαρή, Ρωσίδα ασθενή του, ιδιοφυή φοιτήτρια της Ψυχολογίας και μετέπειτα γνωστή ψυχολόγο Σαμπίνα Σπιλρέιν. Ο συγγραφέας δραματοποιεί τη βασανιστική ψυχολογική νόσο της Σπιλρέιν, τη «μαιευτική» ψυχαναλυτική μέθοδο του Γιουνγκ σχετικά με τα αίτια που προκάλεσαν την ψυχασθένεια της νέας, την ορμητική λίμπιντο της ασθενούς, που κυριεύει τον Γιουνγκ σωματικά, αλλά όχι και συνειδησιακά, αφού τελικώς ο Γιουνγκ επιλέγει να παραμείνει με την πλούσια, πιστή και υπομονετική σύζυγό του.

Με λιτό, λειτουργικό σκηνικό και κοστούμια εποχής του Γιώργου Σουγλίδη, με φωτισμούς - «προβολείς» της ψυχολογίας και επικοινωνίας των προσώπων του έργου από τον Αλέκο Αναστασίου και με αρμόζουσα μουσική επιμέλεια του Κώστα Σουλβανού, ο ταλαντούχος Κωνσταντίνος Αρβανιτάκης, με ρεαλιστική απλότητα, ακρίβεια και ευαισθησία σκηνοθέτησε μια από τις καλύτερες παραστάσεις του χειμώνα. Κυρίως, μια από τις πιο επιτυχείς υποκριτικά. Με τη λεπτομερή καθοδήγησή του οι έμπειροι και ούτως ή άλλως προικισμένοι Δάνης Κατρανίδης, Γιώργος Κέντρος και Πέγκυ Τρικαλιώτη έφτασαν σε υψηλού επιπέδου ερμηνείες, ερμηνείες γεμάτες από συναισθηματική αλήθεια, ψυχογραφική αισθαντικότητα, πνευματικότητα τέτοια που να αρμόζει στη φύση της επιστήμης, στη διάνοια, στην προσωπικότητα, στην επιστημονική ιδιότητα, αλλά και στον προσωπικό βίο και στις σχέσεις των συγκεκριμένων ιστορικών προσώπων.