Καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις σε όλα τα μέτωπα ή το χάος! Αυτό ήταν το μήνυμα που εξέπεμψε, προχτές, η Εκθεση του Διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδας. Κατά τους συντάκτες της η εργατική τάξη, τα λαϊκά στρώματα γενικότερα, τίθενται μπροστά στο εκβιαστικό δίλημμα. Είτε αποδέχεστε την κατάργηση των δημόσιων συστημάτων Κοινωνικής Ασφάλισης και Υγείας, τις άγριες περικοπές στις κοινωνικές δαπάνες, τη διαρκή λιτότητα στους μισθούς και εργασιακές σχέσεις του πρώιμου καπιταλισμού, είτε γίνεστε υπεύθυνοι της περιθωριοποίησης της χώρας! Ούτε λίγο, ούτε πολύ, μας λένε ότι αν δεν εξαθλιωθεί η εργατική τάξη, αν το επίπεδο της ζωής μας δεν κατέβει ένα - ένα τα σκαλοπάτια της κόλασης, σωτηρία δεν υπάρχει. Και οι επισημάνσεις αυτές, γίνονται σε μια χώρα, όπου το 70% των συνταξιούχων επιβιώνει με 400 - 500 ευρώ το μήνα, όπου η «μαύρη» ανασφάλιστη εργασία καλύπτει το 25% του εργατικού δυναμικού, η επίσημη ανεργία κυμαίνεται σταθερά πάνω από το 10%, όπου εκατομμύρια νοικοκυριά δεν μπορούν να τα φέρουν βόλτα και αναγκάζονται να καταφύγουν στον επαχθή τραπεζικό δανεισμό...

Αν, βέβαια, πιστέψουμε τον Γκαργκάνα και τους συντάκτες της έκθεσής του, όλα αυτά δεν είναι αρκετά. Το βιοτικό επίπεδο των λαϊκών στρωμάτων πρέπει να μειωθεί κι άλλο, πολύ περισσότερο. Πόσο; Μέχρι τα καπιταλιστικά τάρταρα. Το «όραμά» τους, το «όραμά» της αστικής τάξης της χώρας, είναι η απόλυτη εξαθλίωση του έθνους των εργαζομένων. Οι τελευταίοι θα πρέπει να στυφτούν μέχρι μυελού των οστών, για να παράγουν την πολύτιμη «κοινωνική ουσία», που τρέφει και ζωογονεί το κεφάλαιο. Οι υποχρεώσεις και τα «δικαιώματά» τους περιορίζονται στα ασφυκτικά πλαίσια της παραγωγής υπεραξίας. Πέραν τούτου ουδέν...

Δεν πρόκειται για παραλογισμούς και υπερβολές! Φυσικά ο κ. Γκαργκάνας, όσα διατυπώνει στην έκθεση, δεν τα έβγαλε από το μυαλό του. Οπως συνέβη πέρσι, η έκθεση είναι μια καλή αντιγραφή της πρόσφατης Συνόδου Κορυφής της ΕΕ, όπου και συζητήθηκε η πρόοδος της περιβόητης στρατηγικής της Λισαβόνας. Οι αποφάσεις λαμβάνονται συνολικά, οι χώρες - μέλη αναλαμβάνουν την ...εξειδίκευση, τη ...ζύμωση στην κοινή γνώμη και την υλοποίησή τους στη ζωή, κόντρα στην εργατική τάξη και τα άλλα λαϊκά στρώματα. Το γεγονός, βέβαια, ότι ΕΕ - κυβέρνηση απεργάζονται, για λογαριασμό της οικονομικής ολιγαρχίας, αυτού του είδους τα αντιλαϊκά σχέδια, γίνεται κατορθωτό, στηρίζεται, στους δυσμενείς συσχετισμούς δυνάμεων μέσα στην κοινωνία.

Κάθε άλλο όμως παρά σημαίνει ότι πρόκειται για σχέδια που αυτόματα θέλουν δε θέλουν οι λαοί, θα εφαρμοστούν. Οι λαϊκές μάζες, τα θύματα των άγριων καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων, οι εργαζόμενοι δεν μπορεί να έχουν πει ακόμα την τελευταία τους λέξη. Και εδώ που τα λέμε το αν και το πότε θα γίνει κατορθωτό να επιβληθούν τέτοιες ακραίες πολιτικές, σε πολύ μεγάλο βαθμό εξαρτάται από τον παράγοντα, εργατική τάξη - λαϊκό κίνημα. Από τους στοχοπροσηλωμένους αγώνες για τη δημιουργία του Λαϊκού Μετώπου, που όχι μόνο είναι σε θέση να βάλει φραγμό στον αντιλαϊκό - αντιδραστικό κατήφορο, αλλά να διεκδικήσει και να επιβάλει μέσα από την κατάκτηση της λαϊκής εξουσίας το ριζικό αναπροσανατολισμό της κοινωνίας στην κατεύθυνση της εξυπηρέτησης των λαϊκών συμφερόντων.