Η ομιλία του προέδρου της Κομισιόν, Ζ. Κ. Γιούνκερ στο Ευρωκοινοβούλιο την Τετάρτη, «για την κατάσταση και τις προοπτικές της ΕΕ», οι διακηρύξεις περί «νέου αέρα» που φυσάει μετά από χρόνια στα «πανιά» της ιμπεριαλιστικής Ενωσης, δεν μπορούν να κρύψουν τους σφοδρούς ανταγωνισμούς των καπιταλιστικών κρατών, που οξύνθηκαν τα προηγούμενα χρόνια, στο έδαφος και της ανισομετρίας που μεγάλωσε. Προπάντων, δεν μπορούν να συγκαλύψουν το γεγονός ότι όλα τα σενάρια που συζητιούνται για το «μέλλον» της ιμπεριαλιστικής ένωσης και οι συμβιβασμοί που αναζητούνται πάνω σε αυτό το έδαφος είναι «από χέρι» αντιλαϊκά και σε καμία περίπτωση δεν μπορούν να αλλάξουν τον ίδιο τον χαρακτήρα της ΕΕ, ως ένωσης του κεφαλαίου. Το ακριβώς αντίθετο δηλαδή, από τις ψεύτικες προσδοκίες που προσπάθησε να καλλιεργήσει ο πρόεδρος της Κομισιόν, αλλά κι απ' όσα επαναλαμβάνουν τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ και ο ίδιος ο πρωθυπουργός με κάθε ευκαιρία, καλώντας το λαό να συμμεριστεί τις αγωνίες του εγχώριου κεφαλαίου για την αναμόρφωση της ΕΕ.

Μια ματιά, άλλωστε, στα βασικά σημεία όσων είπε ο πρόεδρος της Κομισιόν, δείχνει τι πραγματικά διακυβεύεται για το κεφάλαιο, αλλά και ποιος θα πληρώσει το λογαριασμό των κάθε λογής σεναρίων. Για παράδειγμα, είναι φανερό ότι οι «ισορροπίες» που προσπάθησε να κρατήσει στην ομιλία του ανάμεσα σε προτάσεις ισχυρών καπιταλιστικών κρατών (Γερμανίας, Γαλλίας κ.ά.) σχετικά με τη δομή της Ευρωζώνης, τις σκέψεις για μετατροπή του ESM σε «ευρωπαϊκό ΔΝΤ», τον υπουργό Οικονομικών της ευρωένωσης κ.ο.κ., καμία σχέση δεν έχουν με τα συμφέροντα των λαών, που θα κληθούν με τη μια ή την άλλη μορφή να πληρώσουν τη «δημοσιονομική πειθαρχία», τα «ευρωπαϊκά εξάμηνα», τα «μνημόνια διαρκείας», για να θωρακίζεται η κερδοφορία του κεφαλαίου. Αλλωστε και στην «επιστολή προθέσεων» του Ζ. Κ. Γιούνκερ για το επόμενο διάστημα, καταγράφεται η ανάγκη για γρήγορη προώθηση στόχων, όπως το «Ευρωπαϊκό εξάμηνο για το συντονισμό των οικονομικών πολιτικών το 2018, εξασφάλιση επενδύσεων, υγιών δημόσιων οικονομικών και διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων με παράλληλη χρήση της κατάλληλης ευελιξίας που εμπεριέχεται στο Σύμφωνο Σταθερότητας και Ανάπτυξης» κ.ά.

Επίσης, μια σειρά από διακηρύξεις που προβλήθηκαν ως προσπάθεια τάχα εξασφάλισης μιας «κοινωνικά δίκαιης» καπιταλιστικής ανάκαμψης, όπως ότι «όσοι προσφέρουν την ίδια εργασία στον ίδιο τόπο, πρέπει να έχουν τις ίδιες αμοιβές» και οι προθέσεις για τη δημιουργία «Ευρωπαϊκής Αρχής Εργασίας για την ενίσχυση της συνεργασίας μεταξύ των αρχών σε όλα τα επίπεδα της αγοράς εργασίας και την καλύτερη διαχείριση διασυνοριακών καταστάσεων», δεν αφορούν και δεν «αγγίζουν» τα σκληρά αντεργατικά μέτρα που παίρνονται σε όλες τις χώρες της ΕΕ. Αντίθετα, θα έρθουν να διασφαλίσουν την ακόμα πιο αποφασιστική επιβολή του αντεργατικού πλαισίου, ενιαία στα κράτη - μέλη, για τη «θωράκιση» της κερδοφορίας των επιχειρηματικών ομίλων, ρυθμίζοντας παράλληλα ζητήματα του μεταξύ τους ανταγωνισμού. Η «απελευθέρωση» μιας σειράς κλάδων και τομέων, οι στόχοι για την ολοκλήρωση της ενιαίας αγοράς της ΕΕ σε κλάδους όπως η Ενέργεια, οι Μεταφορές κ.ο.κ., που στοχεύει να ανοίξει νέα πεδία κερδοφορίας για τα λιμνάζοντα κεφάλαια, δεν σηματοδοτεί τίποτα το θετικό για τους εργαζόμενους και επιπλέον προαναγγέλλει νέα επίθεση στα δικαιώματά τους, γενίκευση της ενεργειακής φτώχειας, σχεδιασμό των κάθε λογής υποδομών όχι με βάση τις ανάγκες των λαϊκών στρωμάτων, αλλά με βάση τις ανάγκες της καπιταλιστικής κερδοφορίας.

Την αναζήτηση των όποιων πρόσκαιρων συμβιβασμών ανάμεσα στα κράτη - μέλη, για την «ισχυροποίηση της ΕΕ», σημαδεύουν εξάλλου οι μεγάλες αντιθέσεις και αντιπαραθέσεις, ο ανταγωνισμός που οξύνεται με άλλα ιμπεριαλιστικά κέντρα, με τις ΗΠΑ, την Κίνα, τη Ρωσία, τη Βρετανία. Η πρόταση - πλαίσιο της Κομισιόν (που είχαν ζητήσει με επιστολή τους τον περασμένο Ιούλη η Γερμανία, η Γαλλία και η Ιταλία) για τον έλεγχο των άμεσων ξένων επενδύσεων σε «στρατηγικής σημασίας» τομείς, όπως τα λιμάνια, η Ενέργεια, η αμυντική βιομηχανία κ.ο.κ., ή δηλώσεις όπως αυτές του Γιούνκερ ότι «δεν είμαστε αφελείς θιασώτες του ελεύθερου εμπορίου» και ότι «η Ευρώπη πρέπει πάντα να υπερασπίζεται τα στρατηγικά της συμφέροντα», δίνουν μια γεύση των ανταγωνισμών που λυσσομανούν με τα άλλα ιμπεριαλιστικά κέντρα. Οι αντιθέσεις αυτές δεν λύνονται μόνο στα «κοινοβούλια», αλλά και στα πεδία των ιμπεριαλιστικών αντιπαραθέσεων, επεμβάσεων και πολέμων, που πληρώνουν με το αίμα τους οι λαοί. Οι κάλπικες διακηρύξεις περί ειρήνης, δεν μπορούν να κρύψουν την εντατική προετοιμασία της ΕΕ για πιο ενεργή εμπλοκή σε όλα τα μέτωπα των ιμπεριαλιστικών αντιπαραθέσεων, αλλά και την ενίσχυση των κατασταλτικών μηχανισμών στο εσωτερικό της, με φερετζέ την αντιμετώπιση της «τρομοκρατίας».

Σε κάθε περίπτωση, οι εξελίξεις επιβεβαιώνουν ότι η ΕΕ μόνο χειρότερη, πιο αντιδραστική και αντιλαϊκή γίνεται. Η λαϊκή δυσαρέσκεια για την ΕΕ μπορεί να πιάσει τόπο, όχι με τη μάταιη για τους λαούς αναζήτηση μιας «άλλης» ένωσης των μονοπωλίων, αλλά μόνο αν με τη λαϊκή πάλη στοχεύσει στην ανατροπή του πραγματικού αντίπαλου, των μονοπωλίων και της εξουσίας τους.