Βέβαια, η άρχουσα τάξη, οι κρυφοί και φανεροί μηχανισμοί της και οι κάθε λογής φορείς του οπορτουνισμού, δε χρειάζονται επετείους για να χτυπήσουν το κίνημα και το ΚΚΕ. Αλλωστε, αυτός είναι ο καθημερινός, σταθερός πολιτικός τους στόχος. Ομως, με αφορμή γεγονότα όπως αυτό, τους δίνεται η ευκαιρία να ξεσπαθώσουν, να ψαρέψουν σε θολά νερά και να επιχειρήσουν να παρουσιάσουν το μαύρο άσπρο.

Eurokinissi

Η «ΑΥΓΗ» σε άρθρο της ανέφερε: «Από τη μια πλευρά βρέθηκαν η ΝΔ, το ΛΑΟΣ και το ΚΚΕ και από την άλλη ο ΣΥΡΙΖΑ, ο Γ. Παπανδρέου με τις σιωπές του αλλά και ο πρόεδρος της Δημοκρατίας, ακόμη κι ο Αρχιεπίσκοπος», ενώ σε άλλο σημείο λέει ότι το ΚΚΕ: «...την κοπάνησε (σ.σ. από την εξέγερση της νεολαίας, όπως λέει) άσπιλο και αμόλυντο, έτσι όπως το θέλει η "λαϊκή οικογένεια"».

Στην ίδια λογική και το «ΠΡΙΝ», που σε άρθρο του αναφέρει: «Καθαρά πυροσβεστικό ρόλο έπαιξε το ΚΚΕ, κάνοντας ό,τι μπορούσε για να μην αποφασιστούν κινητοποιήσεις για τον ένα χρόνο από τη δολοφονία. Οχι μόνο δεν πρότεινε το ΚΚΕ δικές του έστω σωστές δραστηριότητες. Κόμμα των νοικοκυραίων βλέπει μπροστά του μόνο κουκούλες».

Στην «ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ» σε στήλη σκιτσογράφου της αναφέρεται: «...άθλιο παράλληλο αυτής της εξέγερσης ήταν η στάση της ηγεσίας του ΚΚΕ, όταν κατηγόρησε ότι χαϊδεύει τα αυτιά των κουκουλοφόρων το μέρος εκείνο της αριστεράς (αλλά και της κοινωνίας) που προσπαθούσε να ακούσει τους νέους, να καταλάβει τι συμβαίνει και να συμπαρασταθεί (ακόμη και με διαφωνίες) στον αγώνα τους».

Στο «ΕΘΝΟΣ» ο Γ. Δελαστίκ, σε άρθρο του με τίτλο «Τρομάζει το φάντασμα του Δεκέμβρη», αναφέρει ότι: «Κανένα κόμμα δεν θέλησε να διεκδικήσει την πολιτική κληρονομιά εκείνης της κοινωνικής πυρκαγιάς. ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΚΚΕ, ΛΑΟΣ δεν θέλουν ούτε να ακούσουν κάτι τέτοιο».

Στα γεγονότα που εξετάζουμε, ο ΣΥΝ/ ΣΥΡΙΖΑ κράτησε την ακόλουθη στάση, από την πρώτη κιόλας μέρα, μετά τη δολοφονία του 15χρονου.

Στις 10/12/2008 ο Αλ. Τσίπρας ευθέως εξομοιώνει τους κουκουλοφόρους με το μαθητικό κίνημα, δηλώνοντας: «Και να μεταφερθεί το κέντρο του αγώνα από τη σπασμένη βιτρίνα στα σχολεία και τις σχολές, σ' όλες τις σχολές της χώρας».

Ο Αλ. Αλαβάνος την ίδια μέρα δηλώνει, πως στο ΣΥΡΙΖΑ «έχουμε μεγάλη αγκαλιά» για όλους, ακόμα και για τους κουκουλοφόρους.

Ο Δ. Στρατούλης, μέλος της ΠΓ του ΣΥΝ, λέει:«Διαδηλώνουμε με τον κόσμο, με τους πολίτες, με τη νεολαία». Και πως πρόκειται για «κοινωνικό κίνημα και κοινωνική εξέγερση», καθώς «τμήματα της νεολαίας, λόγω της οργής που έχουν, πολύ εύκολα φοράνε την κουκούλα, γιατί νομίζουν ότι τους απελευθερώνει»!

Στις 21/12/2008 στην εφημερίδα της ΑΚΟΑ - συνιστώσας του ΣΥΡΙΖΑ - δημοσιεύεται άρθρο που αναφέρει: «η "κουκούλα" και η "πέτρα" είναι μητρικά ουσιαστικά στο λεξικό της εξέγερσης»!

Εχει σημασία να δούμε τη συγκεκριμένη στάση του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, γιατί όλα τα παραπάνω, λίγες μέρες αργότερα, αλλά και φέτος, άλλαξαν. Και μετατράπηκαν σε αυτό που σήμερα λένε και ξαναλένε: «Καταδικάζουμε τη βία από όπου κι αν προέρχεται». Το ίδιο δηλαδή που λέει και το ΠΑΣΟΚ, η ΝΔ και το ΛΑ.Ο.Σ. Και δεν είναι μόνο αυτό. Σε φετινή ανακοίνωσή του (6/12/2009) με αφορμή τα επεισόδια, ο ΣΥΡΙΖΑ χαρακτηρίζει «...αυτοαποκαλούμενους αντιεξουσιαστές» και «...αυτόκλητους υπερεπαναστατες, δήθεν αντιεξουσιαστές που με την πρακτική τους υποδηλώνουν τη βαθιά εξουσιαστική και αντιδημοκρατική συμπεριφορά τους», εκείνους που πέρυσι «αγκάλιαζε» και μάλιστα χαρακτήριζε τη δράση τους, «κοινωνικό κίνημα» και «κοινωνική εξέγερση»...

Η συγκεκριμένη στάση δεν έχει να κάνει με επικοινωνιακούς λόγους. Ως πολιτικοί εκφραστές του οπορτουνισμού, έχουν στο νου τους πώς να κάνουν ζημιά στο εργατικό λαϊκό κίνημα και τη σύνδεσή του με το νεολαιίστικο, πως να αποπροσανατολίσουν από το δρόμο του αγώνα που βάζει στόχο την ανατροπή της πολιτικής εξουσίας που εξυπηρετεί τα συμφέροντα των καπιταλιστών. Ομως, από την άλλη θέλουν να εμφανίζουν ότι είναι μέσα στους αγώνες του λαού, γιατί μόνο έτσι μπορούν να παίξουν το ρόλο τους μέσα στο αστικό πολιτικό σύστημα και άρα να εγκλωβίσουν εργάτες και λαϊκά στρώματα από το να κάνουν το βήμα και να συνδέσουν τον αγώνα τους στους χώρους δουλειάς, στη γειτονιά, παντού, με τον αγώνα για την ανατροπή της καπιταλιστικής βαρβαρότητας.

Να λοιπόν τι κάνουν στη συγκεκριμένη περίπτωση. Από τη μία αβαντάρουν ενέργειες που τις παρουσιάζουν οι ίδιοι ως «νέο ιδιότυπο Κίνημα» και «νέο επαναστατικό υποκείμενο». Ετσι, ταυτίζουν στη συνείδηση του λαού και της νεολαίας, την έννοια του Κινήματος με τα τυφλά χτυπήματα, το πλιάτσικο, τις καταστροφές που δεν οδηγούν απλά στο απόλυτο τίποτα, αλλά είναι το καλύτερο άλλοθι για την άρχουσα τάξη να πάρει ακόμα πιο σκληρά κατασταλτικά μέτρα.

Και από την άλλη, σαν γνήσιοι οπορτουνιστές που σέβονται τον εαυτό τους, «καταδικάζουν τη βία από όπου κι αν προέρχεται». Και το κάνουν, έχοντας καθαρό στο μυαλό τους ότι αυτό που πρεσβεύουν και ζητούν δεν είναι η ανατροπή της βίας των μονοπωλίων σε βάρος των εργαζομένων και του λαού, δεν είναι η ανατροπή της βίας του ιμπεριαλισμού. Θέλουν απλά να υπάρχει αυτή η βία των καπιταλιστών και του αστικού κράτους αλλά που να ...σέβεται τα δημοκρατικά δικαιώματα. Μπορεί η στάση τους να φαίνεται αντιφατική. Δεν είναι... Αυτοί δεν είναι που λένε: «ο άνθρωπος πάνω από τα κέρδη»; Είναι ακριβώς το ίδιο.

Βαφτίζουν «κοινωνική πυρκαγιά» το καμένο χριστουγεννιάτικο δέντρο στο Σύνταγμα, τα αναποδογυρισμένα αυτοκίνητα και τους καμένους κάδους. Μόνο που αυτά είναι η καλύτερη πυρόσβεση για την πλουτοκρατία. Που την αξιοποιεί για να εντείνει την κρατική βία ενάντια στην εργατική τάξη, τη νεολαία και τα λαϊκά στρώματα.

Ορισμένα νέα στοιχεία της αστικής προπαγάνδας που εμφανίστηκαν και με αφορμή την επέτειο, έμπαιναν κατ' ευθείαν στο ψαχνό.

Ο Γ. Πρετεντέρης στο «ΒΗΜΑ» έγραψε: «Η δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου ήταν μια θλιβερή στιγμή (...). Δεν ξέρω αν ο καλύτερος τρόπος για να τη θυμηθούμε είναι φωνάζοντας συνθήματα για τις αμοιβές των εκπαιδευτικών ή για το ασφαλιστικό!».

Μήπως αυτή η λογική δεν είναι η άλλη όψη του ίδιου νομίσματος όσων γράφαμε παραπάνω; Την αγωνία των αστών «βγάζει» ο συγκεκριμένος αρθρογράφος. Λες και το νέο που διαδηλώνει και φωνάζει για το Ασφαλιστικό, δεν τον αφορά το θέμα. Λες και δεν έχει γονείς που παίρνουν μισθό/σύνταξη - ψίχουλα και αύριο ίσως και καθόλου σύνταξη, για να σπουδάσουν το παιδί τους. Λες και το παιδί δεν ανήκει σε μια λαϊκή οικογένεια που δεν μπορεί να τα βγάλει πέρα. Λες και ο νέος ή η νέα δεν είναι η αυριανή βάρδια της εργατικής τάξης. Μακάρι όλα τα νέα παιδιά να σκέφτονται με τέτοιους όρους, να φωνάζουν τέτοια συνθήματα και να εντάσσονται στην οργανωμένη πάλη. Και όχι όπως ο ίδιος ο Γ. Πρετεντέρης έλεγε σε νεαρή μαθήτρια στην τηλεοπτική του εκπομπή την περασμένη Δευτέρα: «Αυτό που πρέπει να σε ενδιαφέρει είναι να διαβάζεις για να ανταγωνιστείς αύριο τον Ινδό, τον Αγγλο μαθητή για να βρεις δουλειά». Με τέτοιες αξίες θέλουν να διαπαιδαγωγήσουν τα παιδιά της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων. Αξίες σάπιες, που καταδικάζουν το νέο άνθρωπο στον εξευτελισμό και την υποταγή...

Αυτό ακριβώς που είπε πριν λίγες μέρες στη Βουλή ο αντιπρόεδρος του ΠΑΣΟΚ Θ. Πάγκαλος: «Εμείς θα πούμε ότι δεν είμαστε εναντίον του να έχουν οι νέοι επαναστατικά οράματα. Τα οράματα όμως αυτά στην εποχή μας πρέπει να μην είναι η ανατροπή του ισχύοντος και αποδεκτού από τη συντριπτική πλειοψηφία των συμπολιτών μας κοινωνικού και πολιτικού καθεστώτος. (...) Πρέπει να είναι, δηλαδή, βαθύτατη, ουσιαστική, ριζική και ταχύρρυθμη κοινωνική μεταρρύθμιση. Αυτή την κοινωνική μεταρρύθμιση έχει ως στόχο η κυβέρνησή μας, την περιλαμβάνει στο πρόγραμμά της και προσπαθεί να την υπηρετήσει με όλα τα μέσα που διαθέτει. Και σε αυτές τις μεταρρυθμιστικές προσπάθειες έχει ανάγκη και τη συνδρομή της νεολαίας...».

Σε τελική ανάλυση η κύρια αγωνία των αστών είναι μην τυχόν και το οργανωμένο λαϊκό κίνημα χτυπήσει τη βία εκεί που γεννιέται. Εκεί που οι εργάτες σκοτώνονται ή σακατεύονται από την άγρια εκμετάλλευση και το κυνήγι των καπιταλιστών για μεγαλύτερα κέρδη. Και επειδή αυτή τη βία - όσες τζαμαρίες κι αν σπάσουν, όσους κάδους κι αν αναποδογυρίσουν - μόνο το οργανωμένο ταξικό περιφρουρημένο λαϊκό εργατικό κίνημα μπορεί να τσακίσει, με όρους ανατροπής της εξουσίας των μονοπωλίων, φοβούνται.

Στο «ΒΗΜΑ» ο Ν. Μαραντζίδης σε άρθρο του με τίτλο «Ολα θύμιζαν ένα ξεπερασμένο παρελθόν» γράφει: «Βιώσαμε ως πολίτες την αξία του κράτους δικαίου. Συνειδητοποιήσαμε ότι το «επαναστατικό δίκαιο» είναι στην πράξη η εξύμνηση της αυθαιρεσίας και της εξαχρείωσης που οδηγεί στον εξευτελισμό του ατόμου και σε κάθε μορφής ολοκληρωτισμό» και σε άλλο σημείο λέει: «Αντιληφθήκαμε ότι οι πολίτες οφείλουν να μην ανέχονται καμία έκφραση αυθαιρεσίας και τρομοκρατίας, όποιον ιδεολογικό μανδύα και αν φέρουν».

Εδώ αποκαλύπτεται ακριβώς αυτό που θέλουν να «στήσουν». Ταυτίζει την επανάσταση με την «τυφλή» βία του περασμένου Δεκέμβρη. Το κάνει σκόπιμα για να οδηγήσει στο συνειρμό ότι η πραγματική επανάσταση που θα απελευθερώσει τον άνθρωπο από τα δεσμά της εκμετάλλευσης και θα τον οδηγήσει στο να απολαμβάνει ο ίδιος τον πλούτο που παράγει σημαίνει αυθαιρεσία, εξαχρείωση και εξευτελισμό. Οι θέσεις του συγκεκριμένου για τη σοσιαλιστική επανάσταση, το σοσιαλισμό και το ΚΚΕ είναι γνωστές. Είναι ο ίδιος που ούτε λίγο ούτε πολύ έχει ζητήσει να παρθούν μέτρα από το αστικό πολιτικό σύστημα σε βάρος του ΚΚΕ.

Στο «ΒΗΜΑ» ο Στ. Ν. Καλύβας, καθηγητής του Γέιλ, σε άρθρο του γράφει: «Η "εξέγερση" της Αθήνας δεν είχε καμία απολύτως πολιτική προέκταση, με εξαίρεση την εμφάνιση μιας νέας γενιάς τρομοκρατικών οργανώσεων και τη σχεδόν καθημερινή πρακτική του προπηλακισμού πνευματικών ανθρώπων. Θα αποκτήσει ενδεχομένως ιστορική σημασία αν αποδειχθεί ότι κατάφερε να αφυπνίσει την κοινωνία και να την κάνει να αντιληφθεί το κόστος που ενέχει η συντήρηση και αναπαραγωγή μιας ξεπερασμένης κουλτούρας στον κόρφο της οποίας παράγονται φαινόμενα όπως η "εξέγερση του Δεκέμβρη"».

Η λαθροχειρία τους συνεχίζεται. Μηδενίζει τη συμμετοχή δεκάδων χιλιάδων νέων και εργατών στις κινητοποιήσεις που έγιναν τον περασμένο Δεκέμβρη σε όλη τη χώρα, ενάντια στην κρατική καταστολή, την επίθεση στα δικαιώματα της νεολαίας και του λαού, τη βία των κεφαλαιοκρατών στους χώρους δουλειάς, για το δικαίωμα στη μόρφωση. Διαγράφει το γεγονός ότι εκείνες τις μέρες, δεν υπήρχε μόνο η προβοκατόρικη δράση των κουκουλοφόρων. Υπήρξαν δεκάδες κινητοποιήσεις νέων και εργατών που βάδισαν χέρι χέρι και διαδήλωσαν ενάντια στη βία της αστικής τάξης. Και ισχυρίζεται ότι από όλα όσα έγιναν προέκυψαν μόνο οι ...«τρομοκράτες νέας γενιάς» (σ.σ. ο ίδιος είναι σε θέση να γνωρίζει καλύτερα από τον καθένα για ποιους σκοπούς έχει χρησιμοποιηθεί η «τρομοκρατία» από ιμπεριαλιστικά κέντρα). Το επιχείρημα της «νέας γενιάς τρομοκρατών» αξιοποιείται για να δημιουργήσουν αντανακλαστικά φόβου έτσι που να επιδρά στις λαϊκές συνειδήσεις, ώστε να αυξάνεται η ανεκτικότητα ή και η αποδοχή της αντίδρασης της εξουσίας των μονοπωλίων. Αυτό λένε από πέρυσι, αυτό επαναλαμβάνει και ο καθηγητής του Γέιλ. Η κοινωνία χρειάζεται αποτελεσματικούς κατασταλτικούς μηχανισμούς. Και μάλιστα, λέει ότι η ίδια η κοινωνία πρέπει να αντιληφθεί ότι αυτό είναι αναγκαίο.

Μόνο που η εμπειρία από τη δράση το Δεκέμβρη του 2008, άφησε σημαντική παρακαταθήκη για το λαϊκό κίνημα. Το μαζικό αγωνιστικό ξέσπασμα ως απάντηση στη δολοφονία του 15χρονου μαθητή, παρά και ενάντια στο κλίμα τρομοκρατίας που διαμόρφωσε η φανερή κρατική καταστολή και η προβοκατόρικη δράση διαφόρων κέντρων και μηχανισμών, ανέδειξε ότι η διαρκής επιδείνωση της ζωής της νεολαίας και των εργαζομένων, η όξυνση των προβλημάτων τους και η αφαίρεση κατακτήσεων δε δημιουργούν μόνο κλίμα φόβου και απογοήτευσης. Ταυτόχρονα, συσσωρεύουν οργή, αγανάκτηση και πείρα στα φτωχά λαϊκά στρώματα, καθιστώντας ρεαλιστική - περισσότερο από κάθε άλλη φορά - την απότομη άνοδο αγωνιστικών διαθέσεων.

Επιπλέον, αποκάλυψε ότι οι μηχανισμοί του συστήματος έχουν έτοιμα σχέδια για την αντιμετώπιση των λαϊκών αγώνων, ότι εκτός από την ωμή κρατική βία, χρησιμοποιούν και αξιοποιούν την προβοκάτσια και τον αντικομμουνισμό, προκειμένου να τρομοκρατήσουν, να συκοφαντήσουν και να ματαιώσουν τη ριζοσπαστικοποίηση των νεανικών λαϊκών συνειδήσεων. Να παγιδεύσουν το οργανωμένο λαϊκό, ταξικό κίνημα ή να πάρουν νέα μέτρα καταστολής σε βάρος του. Αλλωστε, ένα χρόνο μετά, γινόμαστε μάρτυρες του «πού θέλουν να το πάνε» αστοί δημοσιολόγοι, αστικά και οπορτουνιστικά κόμματα.

Παλεύουν για να κρύψουν ότι η βία γεννιέται πρώτα απ' όλα εκεί που παράγεται ο πλούτος από τους εργαζόμενους και που τον ιδιοποιούνται οι καπιταλιστές, που έχουν την ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής. Κόπτονται για να μη βγαίνει τσιμουδιά για τη βίαιη δράση όλων των επιχειρηματικών ομίλων και του ανταγωνισμού τους για να κυριαρχήσουν στην αγορά, να ληστέψουν περισσότερο το λαό. Αυτή η δράση τους γεννάει και τους ιμπεριαλιστικούς πολέμους και τις επεμβάσεις.

Αυτή τη βία μπορεί να την αντιμετωπίσει μόνο το οργανωμένο, ταξικό και περιφρουρημένο εργατικό - λαϊκό κίνημα, που δε σκύβει το κεφάλι ούτε είναι ευάλωτο στους μηχανισμούς του συστήματος. Το κίνημα που έχει ως οδηγό την αρχή: «Νόμος είναι το δίκιο του εργάτη». Την καπιταλιστική βαρβαρότητα μπορεί να την ανατρέψει μόνο μια ισχυρή λαϊκή αντιμονοπωλιακή συμμαχία, που θα έχει στόχο την ανατροπή της εξουσίας των μονοπωλίων και την κατάργηση της ελευθερίας των καπιταλιστών να εξουσιάζουν και να εκμεταλλεύονται το λαό και όχι τα «τυφλά» χτυπήματα που τα βαφτίζουν «κοινωνική πυρκαγιά» και «εξέγερση» για το πουθενά.