Ενα πρόγραμμα με τη Λαϊκή Ορχήστρα «Μίκης Θεοδωράκης», με τραγούδια του Μίκη Θεοδωράκη σε ποίηση Γιάννη Ρίτσου, Τάσου Λειβαδίτη και Μανόλη Αναγνωστάκη. Τραγούδια αντίστασης, εξέγερσης, τραγούδια μελωδικά, λυρικά, ερωτικά, τραγούδια για μια άνοιξη που δεν ήρθε ποτέ αλλά και για τις... «χρυσές πολιτείες που ξανοίγονται μπρος μας λουσμένες στην αλήθεια και στο αίθριο το φως».
Είναι τα τραγούδια των κύκλων «Επιτάφιος», «Ρωμιοσύνη» και «18 Λιανοτράγουδα της πικρής πατρίδας» σε ποίηση Γιάννη Ρίτσου, «Πολιτεία», «Της εξορίας», «Λυρικά», «Οκτώβρης '78», σε ποίηση Τάσου Λειβαδίτη, «Μπαλάντες», «Της Εξορίας» και «Αρκαδία VIIΙ» που περιλαμβάνει το «Μιλώ» και τον «Χάρη», τραγούδια του είδους που ο Μίκης Θεοδωράκης ονομάζει τραγούδια - ποταμό, σε ποίηση Μανόλη Αναγνωστάκη.
Ο ποιητικός λόγος γίνεται δραματικός μονόλογος. Με φόντο το μουσικό πάλκο των αναμνήσεων, ο ηθοποιός ενσαρκώνει τους εναλλασσόμενους ρόλους. Γίνεται πότε ο συνθέτης, πότε ο ποιητής και πότε οι πάσχοντες ήρωες των ποιημάτων: η θρηνούσα μάνα, ο προφήτης που χαιρετίζει τον ήλιο και προμηνύει τον ήχο της καμπάνας της επανάστασης, ο ιδεολόγος που προσδοκά μια καλύτερη ζωή και καταγγέλλει το ζοφερό παρόν του, ο νέος που αγωνίστηκε, αλλά νικήθηκε από το τέρας και γκρέμισε τις ψευδαισθήσεις του, ο ερωτευμένος, ο ξενιτεμένος, ο αγωνιστής, ο βασανισμένος, ο Ηρωας!
Ο συνθέτης σαν άλλος Οδυσσέας προσφέρει σπονδή τη μουσική του για να βγουν οι σκιές των ποιητών, να πάρουν μορφή, να τραγουδήσουν τους αγώνες, τα βάσανα, την προδοσία, αλλά και τα όνειρα, την ελπίδα, τον έρωτα. Το έργο του Μίκη Θεοδωράκη έπαιξε άπειρες φορές αυτόν τον ρόλο και μπορεί να το κάνει και τώρα μαζί με το έργο του Γιάννη Ρίτσου, του Τάσου Λειβαδίτη και του Μανόλη Αναγνωστάκη. Τρεις ποιητές και ένας συνθέτης. Ασυμβίβαστοι ποιητές, αγωνιστές, μαχητές της Ελευθερίας.
Τα τραγούδια της συναυλίας θα ερμηνεύσουν ο Κώστας Μακεδόνας, η Ρίτα Αντωνοπούλου, ο Αγγελος Θεοδωράκης και ο Παναγιώτης Πετράκης που συμμετέχει με τον διπλό ρόλο του ερμηνευτή και του ηθοποιού.
Ο Μάκης Παπαδημητρίου συμπράττει ξανά επί σκηνής με τον Γιώργο Χρυσοστόμου
Μια παράσταση που επιλέγει να δει κατάματα την ανάγκη των ανθρώπων να επικοινωνήσουν, ακόμα και όταν όλα γύρω τους - και μέσα τους - μοιάζουν κατεστραμμένα.
Ο Μάκης Παπαδημητρίου συναντά επί σκηνής τον Γιώργο Χρυσοστόμου, οκτώ χρόνια μετά την προηγούμενη εκρηκτική τους συνύπαρξη στη σκηνή, για να ερμηνεύσουν ένα από τα πιο χαρακτηριστικά ντουέτα του παγκόσμιου θεάτρου.
Το εντυπωσιακό σκηνικό μας μεταφέρει σε ένα καταφύγιο, μετά το τέλος του κόσμου. Ενα παιχνίδι φτάνει στο τέλος του... ή μήπως το τελευταίο κομμάτι μιας παρτίδας που ξαναρχίζει; Η σκηνοθετική προσέγγιση του Μάκη Παπαδημητρίου εστιάζει στον βαθιά ανθρώπινο πυρήνα του έργου: Τέσσερις χαρακτήρες σε έναν ερειπωμένο κόσμο, που προσπαθούν να γεφυρώσουν τις αποστάσεις με λέξεις, βλέμματα, σιωπές. Σιωπές, οι οποίες - όπως όρισε ο ίδιος ο Beckett - τηρούνται ευλαβικά, όχι από τυπολατρία, αλλά γιατί μέσα τους κρύβονται όλα τα αναπάντητα ερωτήματα της ύπαρξης.
Στην παράσταση το κωμικό στοιχείο κυριαρχεί. Σημειώνει ο σκηνοθέτης σχετικά: «Και ναι, υπάρχει και χιούμορ. Πολλές φορές σκοτεινό, άλλες φορές υπόγειο, πάντα αιχμηρό. Ο Beckett δεν γελάει για να ξεχάσει - γελάει για να αντέξει. Κι εμείς προσπαθούμε να τιμήσουμε αυτό το χιούμορ όπως του αξίζει: Με ειλικρίνεια και μέτρο, χωρίς να προδώσουμε τη σιωπή του».
Το «Τέλος του Παιχνιδιού (Endgame)» αποτελεί μια καλλιτεχνική σύμπραξη δημιουργικών συντελεστών, όπου χορογραφία, μουσική, σκηνογραφία και φωτισμοί συντονίζονται με ακρίβεια, δημιουργώντας έναν κόσμο λιτό, ασφυκτικό και συνάμα βαθιά ποιητικό, όπου όσο κι αν όλα δείχνουν χαμένα, η ανάγκη να ειπωθεί κάτι και να ακουστεί κάτι, επιμένει.
Συντελεστές:
Σκηνοθεσία: Μάκης Παπαδημητρίου. Μετάφραση: Κ. Σκαλιόρας. Κίνηση - Βοηθός Σκηνοθέτη: Σεσίλ Μικρούτσικου. Σκηνικά - Κοστούμια: Ηλένια Δουλαδίρη. Φωτισμοί: Τάσος Παλαιορούτας. Sound Design: Σταύρος Γασπαράτος.
Παίζουν:
Χαμ: Μάκης Παπαδημητρίου.
Κλοβ: Γιώργος Χρυσοστόμου.
Ναγκ: Δημήτρης Ντάσκας.
Νελ: Φραγκίσκη Μουστάκη.
Παραστάσεις: Δευτέρα και Τρίτη στις 21.00. Προπώληση εισιτηρίων: https://www.more.com
Είχε γεννηθεί στη Χιλιαδού Φθιώτιδας το 1937. Αποφοίτησε από τη σχολή του Εθνικού Θεάτρου και διάνυσε μια μακρά και επιτυχημένη πορεία στο θέατρο και στον κινηματογράφο και συνεργάστηκε με σημαντικούς σκηνοθέτες. Το 1971 μαζί με τον ηθοποιό και πρωτοπόρο σκηνοθέτη Θανάση Παπαγεωργίου δημιούργησαν το θέατρο «Στοά», στου Ζωγράφου, όπου ανέβασαν έργα του παγκόσμιου κλασικού δραματολογίου έως το 1974, οπότε εκείνη αποχώρησε. Στον κινηματογράφο συμμετείχε σε κοινωνικά δράματα και κωμωδίες της δεκαετίας του '70 άλλοτε ως πρωταγωνίστρια και άλλοτε ως συμπρωταγωνίστρια σπουδαίων ηθοποιών.
Η Ελένη Καρπέτα ασχολήθηκε και με τη σκηνοθεσία, ενώ υπήρξε δασκάλα υποκριτικής στη Δραματική Σχολή του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος, όπου και αφιέρωσε μεγάλο και σημαντικό μέρος της καλλιτεχνικής της δραστηριότητας. Συνολικά συνεργάστηκε με το ΚΘΒΕ σε 30 παραστάσεις από το 1965 έως το 1999 και με ανακοίνωσή του το θέατρο την αποχαιρέτησε εκφράζοντας τα συλλυπητήριά του.
Ηταν η πρώτη σύζυγος του γνωστού ηθοποιού Νίκου Ξανθόπουλου, με τον οποίο είχαν αποκτήσει έναν γιο.
Πρόκειται για την έναρξη της συνεργασίας του «Από Κοινού» Θεάτρου με τον συγγραφέα Θανάση Τριαρίδη. Η παρουσίαση του έργου θα γίνεται κάθε Παρασκευή και Σάββατο.
Στο έργο παρακολουθούμε τον διευθυντή του Πρώτου Θεάτρου της χώρας, που δέχεται στο γραφείο του έναν βραβευμένο αριστούχο απόφοιτο της Σχολής Σκηνοθεσίας για να συζητήσουν την παράσταση που ο νέος θα σκηνοθετήσει ως έπαθλο της αριστείας του.
Ο νέος σκηνοθέτης θέλει να μιλήσει στο έργο του για τις δολοφονίες των μεταναστών στη θάλασσα, για την κυβέρνηση που δολοφονεί αμάχους. Μέσα από μια υποδειγματικά πολιτισμένη συζήτηση ο νεαρός οδηγείται, όμως, από τα «φληναφήματα περί δολοφονημένων και πτωμάτων» στην καλλιτεχνική αυτογνωσία: «Η θεριζοαλωνιστική μηχανή Τζακ Ρίπερ» είναι η πεμπτουσία της δημοκρατίας! Η Τέχνη υπάρχει για να μας οδηγήσει στην «άρρητη μεταανθρώπινη παραίσθηση» μέσα από «τις τρεμάμενες αντανακλάσεις της Μνημοσύνης»...
Ενα έργο για την εφιαλτική ώρα που η Τέχνη γίνεται πειθήνιο όργανο και πρόθυμο εργαλείο στα χέρια της δολοφονικής εξουσίας...