Ο λόγος για τη συζήτηση της Πέμπτης στη Σκηνή Νέων Εργαζομένων και Φοιτητών για τον εργάσιμο χρόνο, όπου εκατοντάδες νέοι εργαζόμενοι έστειλαν το μήνυμα:

«Είμαστε άνθρωποι και όχι μηχανές - Δυναμώνουμε τον αγώνα μας για ζωή και δουλειά με δικαιώματα».

Το Φεστιβάλ της ΚΝΕ κάθε χρόνο άλλωστε δίνει το στίγμα των εργατικών αγώνων, αναδεικνύοντας την πρωτοπόρα δράση και παρέμβαση των κομμουνιστών μέσα στα συνδικάτα, φωτίζει τους αγώνες των εργατών κόντρα στο σάπιο σύστημα της εκμετάλλευσης.

Ο χώρος λοιπόν «βούλιαξε» από τη μαζική συμμετοχή εκείνων που στο ξεκίνημα του εργασιακού τους βίου ζουν από πρώτο χέρι την απογείωση της εκμετάλλευσης και που η στρατηγική της «ευελιξίας» πνίγει τα όνειρά τους, εκείνων που παλεύουν να τα βγάλουν πέρα με τους μισθούς - χαρτζιλίκια.

Εκείνων όμως που απέναντι σε αυτή την αθλιότητα «δεν κάθονται καλά» απέναντι στην εργοδοσία, αλλά οργανώνονται και παλεύουν. Συζητούν για το εργατικό κίνημα, για τη συλλογική πάλη, την οργάνωση στους χώρους δουλειάς, ψάχνουν απαντήσεις στο «τι πρέπει να κάνουμε σήμερα» απέναντι στην παραίτηση και τη μοιρολατρία που καλλιεργούν οι δυνάμεις του συστήματος.

Πρωτοφανής ήταν η συμμετοχή στην εκδήλωση των νέων εργαζομένων από τον Τουρισμό, το Εμπόριο, τις Κατασκευές και άλλους κλάδους. Εργαζομένων που βρέθηκαν στον χώρο μόλις σχόλασαν από τη δουλειά, εκεί, στο «δικό τους στέκι», πλάι σε συναδέλφους τους, πλάι σε εκείνους που μέσα από τα σωματεία δίνουν μάχες κάθε μέρα.

Η μεγάλη συμμετοχή και το ενδιαφέρον αποτελούν μια ακόμα «πληρωμένη» απάντηση στα σχέδια αποκτήνωσης που βάζει σε εφαρμογή η κυβέρνηση, ένα ηχηρό μήνυμα απόρριψης της σύγχρονης σκλαβιάς που θέλουν να επιβάλλουν.

Στο πάνελ, το οποίο συντόνιζε ο δημοσιογράφος του «Ριζοσπάστη» Κώστας Πασακυριάκος, συμμετείχαν οι:

- Γιάννης Γαλανόπουλος, πρόεδρος της Ομοσπονδίας Νοσοκομειακών Γιατρών

- Ντίνα Γκογκάκη, πρόεδρος της Ομοσπονδίας Ιδιωτικών Υπαλλήλων

- Μάρκος Μπεκρής, πρόεδρος του Εργατικού Κέντρου Πειραιά

- Γιώργος Στεφανάκης, μέλος της Εκτελεστικής Επιτροπής του Εργατικού Κέντρου Αθήνας και του ΔΣ της Ομοσπονδίας Επισιτισμού - Τουρισμού

- Νίκος Τσακλίδης, μέλος του ΚΣ της ΚΝΕ και εργαζόμενος στη «Hellenic Train», εκλεγμένος στο ΔΣ του Σωματείου.

Δεν θα μπορούσε βέβαια να λείπει κατά την έναρξη της συζήτησης η απαράδεκτη κλήση του Νίκου Τσακλίδη σε απολογία, επειδή τόλμησε να κάνει το αυτονόητο: Να τηρήσει τα μέτρα υγείας και ασφάλειας για να μην θρηνήσουμε κι άλλες ανθρώπινες ζωές. «Η τρομοκρατία δεν θα περάσει», σημείωσε ο συνδικαλιστής (βλ. αναλυτικά στη σελ. 6).

Η συζήτηση λοιπόν ξεδιπλώθηκε με ερωτήσεις που τέθηκαν στους συνδικαλιστές, δίνοντας ...πάσες να μεταφέρουν με ζωντάνια τη μαχητική πείρα από την καθημερινή δράση:

«Τι θα σημάνει το νομοσχέδιο για την Υγεία και την Ασφάλεια στην Εργασία, και ειδικά για την εργαζόμενη γυναίκα». «Πώς δρουν τα ταξικά συνδικάτα», «τι εμπόδια συναντάμε και τι ρόλο παίζουν οι εργατοπατέρες σε ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ». Κυρίως βέβαια απασχόλησε το αν αυτή η βαρβαρότητα είναι μονόδρομος και πώς μπορεί να οργανωθεί η πάλη για την ανατροπή της.

Στην παρέμβασή του, ο Νίκος Τσακλίδης αναφέρθηκε στο πώς το Φεστιβάλ αποτελεί διαχρονικά έναν χώρο που φιλοξενεί τους εργαζόμενους και τα σωματεία τους, τη διεκδίκηση του οργανωμένου λαού. «Δεν είναι τυχαίο ότι εδώ έχουν συμβεί πολύ μεγάλα γεγονότα».

Θύμισε την είσοδο των αγωνιζόμενων απεργών της «e-food» με τα μηχανάκια τους στο 47ο Φεστιβάλ, όπως και την απόφαση στο 50ό Φεστιβάλ να δοθεί μέρος των εσόδων στα σωματεία της ΛΑΡΚΟ, «που έδωσαν έναν τιτάνιο αγώνα αποτελώντας φάρο για τη νέα βάρδια της εργατικής τάξης αλλά και για παλαιότερους».

Και πρόσθεσε: «Μας είναι οικείο. Ο κάθε επισκέπτης καταλαβαίνει ότι εδώ είναι ένα μέρος που μπορεί να βρει πραγματικά τους εργαζόμενους που προβληματίζονται, που συζητάνε, μα και που αποφασίζουν να πάνε κόντρα σε αυτή την αρνητική κατάσταση και να μπορέσει να παλέψει γιατί η ζωή επιτάσσει άμεσα να μετρηθούν μεγάλα βήματα στην οργάνωση των εργαζομένων».

Στη συνέχεια, αναφερόμενος στο νομοσχέδιο της κυβέρνησης για το 13ωρο, σημείωσε πως το ζήτημα του εργάσιμου χρόνου, της εντατικοποίησης και της έντασης της εκμετάλλευσης έχει «συντελέσει ήδη σε δεκάδες και εκατοντάδες νεκρούς της τάξης μας και έρχεται να επισφραγίσει ακόμα περισσότερους θανάτους και εργατικά "ατυχήματα". Και είναι αδιανόητο για εμάς στον σιδηρόδρομο, αλλά και για όλους τους εργαζόμενους πανελλαδικά να δεχθούμε να δουλεύουμε με αυτούς τους εξαθλιωτικούς όρους και πρέπει να τους αντιπαλέψουμε».

Η «πάσα» αμέσως πέρασε στον Γιώργο Στεφανάκη και το Συνδικάτο Επισιτισμού - Τουρισμού, που μιλά με χιλιάδες πραγματικούς εργαζόμενους και όχι αυτούς που εφηύρε η υπουργός Εργασίας. «Οχι μόνο δεν θέλει κανείς 13ωρο, αλλά έχει ακούσει και τα σχολιανά της η κα υπουργός και γενικά η κυβέρνηση και αυτό το ξέρουμε καλά», ξεκαθάρισε καυστικά. Αλλωστε, οι 3.500 εργαζόμενοι που ψήφισαν στις πρόσφατες εκλογές του Συνδικάτου στην Αττική συμμετείχαν απαιτώντας αυξήσεις, μείωση του εργάσιμου χρόνου και προστασία της υγείας και της ασφάλειάς τους.

«Αυτοί που ζήτησαν αυτό το νομοσχέδιο της αποκτήνωσης, είναι ο ΣΕΒ, ο ΣΕΤΕ και οι λοιπές εργοδοτικές ενώσεις, όπως οι ξενοδόχοι στον νομό Ηρακλείου που ζήτησαν όχι απλά 13ωρο, αλλά να είναι και σπαστό», τόνισε.

Παράλληλα ανέφερε πως οι εργαζόμενοι θα κάνουν «κουρελόχαρτο» και αυτόν και τους άλλους νόμους, όπως έκαναν οι λιμενεργάτες της COSCO τον νόμο Χατζηδάκη, όπως το έκαναν και οι εργαζόμενοι της «e-food». «Ημουν κι εγώ ένα από τα μηχανάκια που ήρθαμε εδώ μετά τη μεγαλειώδη απεργία μας και δείξαμε στην πράξη τι πάει να πει σπάμε τους νόμους τους!».

Δεν θα μπορούσε να λείπει από το κάδρο η διαχρονική ευθύνη όλων των κυβερνήσεων στο ξεχείλωμα του εργάσιμου χρόνου, όπως το ανέδειξε ο Γιάννης Γαλανόπουλος, μεταφέροντας την πείρα των υγειονομικών.

Υπενθύμισε πως το 2017 η κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ ήταν αυτή που έφερε στους υγειονομικούς την εφαρμογή της περιβόητης ευρωπαϊκής Οδηγίας 2003/88, που προβλέπει ανώτατο όριο τις 78 ώρες! «Την Οδηγία της ΕΕ που οδηγεί στην εξουθένωση την προσκυνάνε όλοι, όλοι πλην ΚΚΕ, πλην γιατρών και υγειονομικών», σημείωσε και συνέχισε θέτοντας το ερώτημα τι επίπτωση έχει για τους ασθενείς να δουλεύουν οι γιατροί και οι νοσοκόμοι 12ωρα σερί.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί το περιστατικό με τη λάθος μετάγγιση αίματος στο «Τζάνειο», «όμως καμία ΕΔΕ που διατάχθηκε δεν έδειξε πως ο εργαζόμενους δούλευε από τις 7 το πρωί έως τις 3 το μεσημέρι και μετά είχε ξανά βάρδια όλο το βράδυ», σημείωσε.

Παράλληλα, αναφερόμενος στις τραγικές ελλείψεις που υπάρχουν ειδικά στα νησιά, τόνισε πως η κυβέρνηση έχει βουνά θράσους, καθώς οι εφημερίες μπορεί να φτάνουν και τις 15 τον μήνα. Είναι ενδεικτικό ότι στην Αίγινα ο διοικητής του Κέντρου Υγείας είχε ζητήσει να δουλεύουν οι τραυματιοφορείς κάθε μέρα και να πάρουν ρεπό... τον Οκτώβρη!

Περίπατο πάει το αφήγημα της κυβέρνησης πως το εκτρωματικό νομοσχέδιο ωφελεί τους εργαζόμενους γονείς και επιφέρει... ισορροπία!

Η Ντίνα Γκογκάκη μοιράστηκε συγκλονιστικές στιγμές από εργαζόμενες μητέρες στα σούπερ μάρκετ.

Εργαζόμενη είπε πως «δουλεύω 6ήμερο, 7ωρο αλλά πολλές φορές γίνεται και 9ωρο ή και 10ωρο, τη μια μέρα είμαι πρωινή, μετά απόγευμα και πάει λέγοντας. Εχω δυο παιδιά και τα έχω κάνει μπαλάκι στην μάνα μου και στην αδερφή μου γιατί δεν προλαβαίνω. Σχολάω και πονάω ολόκληρη και δεν έχω διάθεση για τίποτα».

Ενώ άλλη εργαζόμενη με τρία παιδιά, μιλώντας στο Σωματείο, είπε πως απολύθηκε επειδή ζήτησε να δουλεύει πρωινή βάρδια - όπως είχε συμφωνηθεί με τον εργοδότη - για να μπορεί το απόγευμα να τα πηγαίνει στις δραστηριότητές τους και να τα φροντίσει.

Τα παραπάνω είναι μόνο κάποια παραδείγματα της σκληρής πραγματικότητας που βιώνουν οι εργαζόμενοι στον κλάδο του Εμπορίου και όχι μόνο, με ευέλικτα ωράρια, 6ήμερη εργασία, πολλές φορές και δουλειά τις Κυριακές και άτσαλα προγράμματα.

Αυτή η κατάσταση έχει διαμορφωθεί με δεκάδες αντεργατικούς νόμους για το χατίρι των εργοδοτών, που εντείνουν την εκμετάλλευση και την ευελιξία. «Δεν προλαβαίνουμε να δούμε τα παιδιά μας και να ξεκουραστούμε, ούτε καληνύχτα δεν θα λέμε»!

Τέλος, ανέδειξε πως η μόνη επιλογή που έχουν οι εργαζόμενοι είναι η οργάνωση στα Σωματεία τους και την 1η Οκτώβρη στην απεργία να δοθεί ένα γερό «χαστούκι» σε κράτος, κυβέρνηση και εργοδότες.

Σχολιάζοντας ο Μάρκος Μπεκρής τα επιχειρήματα της κυβέρνησης, πως τάχα το νομοσχέδιο θα συμβάλει στην προστασία της υγείας και της ασφάλειας, τόνισε ότι τη στιγμή που γινόταν η εκδήλωση, στο λιμάνι του Πειραιά ήταν σε εξέλιξη η 24ωρη απεργία για τον θάνατο του 20χρονου ναυτεργάτη, που δούλευε με ελλιπή μέτρα ασφάλειας, ενώ ένας ακόμα συνάδελφός του νοσηλευόταν λόγω ηλεκτροπληξίας.

Σημείωσε πως τα μέτρα υγείας και ασφάλειας που προτείνουν τα Συνδικάτα, αφορούν το 8ωρο και όχι το 13ωρο, ενώ παράλληλα αυτή η διεκδίκηση είναι δεμένη με την απαίτηση για μείωση του εργάσιμου χρόνου.

«Θερίζουν τα εργατικά "ατυχήματα" και οι επαγγελματικές ασθένειες που δεν καταγράφονται, ενώ πριν ιδρυθεί το σωματείο των λιμενεργατών ΕΝΕΔΕΠ, το τηλέφωνο ήταν ..."σκουλαρίκι" και δουλεύαμε ανά 8 ώρες, με το μισό λιμάνι να είναι με σπονδυλοδεσίες και κήλες», είναι η πραγματικότητα που μετέφερε. Κλείνοντας, σημείωσε πως η καλύτερη απάντηση απέναντι σε αυτήν τη μαυρίλα είναι η οργάνωση στα Σωματεία, η συμμετοχή στην απεργία και η πάλη με άξονα τις ανάγκες των εργατών.

Κληθείς ο Γιώργος Στεφανάκης να σχολιάσει κάτι που αρκετοί νέοι εργαζόμενοι λένε στους χώρους δουλειάς, ότι δηλαδή ήδη δουλεύουν 12ωρα και τουλάχιστον τώρα θα το πληρώνονται, απάντησε με τον τρόπο που οι ίδιοι οι εργαζόμενοι απαντούν σε ξενοδοχεία και εστίαση. «Εδώ δεν αντέχουμε 8ωρο, για ποιο 13ωρο λένε;».

Και συνέχισε λέγοντας: Ποια καμαριέρα μπορεί να καθαρίζει 22 δωμάτια, ποιος λαντζέρης μπορεί να κουβαλάει και να πλένει για 13 ώρες; Παράλληλα, φέρνοντας εικόνα από τον κλάδο του Επισιτισμού και του Τουρισμού, ανέδειξε πως αυτή η συζήτηση γίνεται συνδυαστικά με αυτά που ισχύουν ήδη, δηλαδή 2μηνες συμβάσεις, εργολαβικοί και ενοικιαζόμενοι εργαζόμενοι, εκ περιτροπής εργασία, που δημιουργούν ένα εκρηκτικό κοκτέιλ «ευελιξίας».

«Οσο οργανώνεται η συζήτηση, τόσο μπορούν να διαμορφωθούν προϋποθέσεις μεγάλης συμμετοχής στην απεργία», ανέφερε χαρακτηριστικά ο Γ. Στεφανάκης, μεταφέροντας σημαντικές στιγμές από τη συσσωρευμένη οργή στον κλάδο, η οποία έγινε οργανωμένη δύναμη.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα ήταν όταν σε μεγάλο ξενοδοχείο της Αθήνας οι καμαριέρες σταμάτησαν τη δουλειά, βγήκαν έξω και δεν έμπαιναν ξανά μέσα αν δεν μειωνόταν ο αριθμός δωματίων που είχαν να καθαρίσουν. «Και το κέρδισαν», είπε κλείνοντας.

Απάντηση στη βαρβαρότητα είναι οι δικές μας διεκδικήσεις με άξονα τι έχουμε ανάγκη σήμερα, επεσήμανε η Ντίνα Γκογκάκη. «Την εποχή της Τεχνικής Νοημοσύνης», συνέχισε, «δεν μπορούμε να συζητάμε για 13ωρα». Και έθεσε τα αιτήματα των συνδικάτων για μείωση του εργάσιμου χρόνου, 7ωρο - 5ήμερο - 35ωρο, Συλλογικές Συμβάσεις με πραγματικές αυξήσεις, απολύτως δωρεάν πρόσβαση σε Παιδεία, Υγεία, Πολιτισμό.

Δεν θα μπορούσε να μείνει έξω από τη συζήτηση το ποιες δυνάμεις μπαίνουν μπροστά στην οργάνωση της πάλης και ποιοι είναι αυτοί που γίνονται «ουρές» των κυβερνήσεων και των εργοδοτών.

Ο Μάρκος Μπεκρής υπενθύμισε ότι μέσα στο κατακαλόκαιρο, πριν καν δοθεί σε διαβούλευση το νομοσχέδιο, τα συνδικάτα πραγματοποίησαν πλατιά σύσκεψη στο Εργατικό Κέντρο Πειραιά ώστε να προετοιμάσουν την οργάνωση αλλά και την απεργιακή απάντηση. Μάλιστα, πρόσθεσε, είναι κομβική και η χρονική στιγμή που περνάει το εν λόγω νομοσχέδιο. «Φέρνουν 13ωρα στον ιδιωτικό τομέα, Πειθαρχικά στους δημόσιους υπαλλήλους, και από την άλλη στάζουν δισ. για την πολεμική οικονομία». Σε αυτό το πλαίσιο, από τη μία υπάρχουν δυνάμεις που στρογγυλοκάθονται σε τραπέζια και παρακαλάνε για διαλόγους, και από την άλλη συνδικάτα που μπαίνουν μπροστά και οργανώνουν αγώνες, στέλνοντας «στον αγύριστο» νόμους και κυβερνήσεις. Εμβληματικά παραδείγματα είναι οι μεταλλωρύχοι της Χαλκιδικής, οι ναυτεργάτες στη Ζώνη, οι οικοδόμοι που πάλεψαν και επέβαλαν τις διεκδικήσεις τους.

Τα παραπάνω επιβεβαίωσε και ο Γιάννης Γαλανόπουλος, αναδεικνύοντας τον βρώμικο ρόλο του εργοδοτικού - κυβερνητικού συνδικαλισμού σε ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ.

Χαρακτηριστικά, στην ΑΔΕΔΥ, ενώ «συμφωνούν» θεωρητικά για την επαναφορά 13ου - 14ου μισθού στο Δημόσιο, όταν συναντιούνται με τα αστικά κόμματα συνηγορούν στα κριτήρια «δημοσιονομικής πειθαρχίας» και στους «κόφτες», ώστε να υπάρχει «σταθερότητα». «Εμείς, οι δυνάμεις της ΔΗΠΑΚ, οι συνδικαλιστές του ΠΑΜΕ, απαιτούμε εδώ και τώρα αυξήσεις στους μισθούς και όχι να δίνεται πακτωλός χρημάτων στην πολεμική οικονομία, και με θράσος οι δυνάμεις των ΝΔ - ΠΑΣΟΚ - ΣΥΡΙΖΑ απαντούν πως είναι προτιμότερο να χάσουμε εμείς από το να χάσει η χώρα, λες και έχει συμφέρον ο εργαζόμενος από την πολεμική εμπλοκή».

Τέλος, επεσήμανε πως όταν η Ομοσπονδία άλλαξε προσανατολισμό, με τους κομμουνιστές στο τιμόνι, στους γιατρούς άρχισε να φουντώνει η αγωνιστική διεκδίκηση. «Γιατί οι κομμουνιστές και οι δεκάδες συνεργαζόμενοι, που συγκροτήσαμε το ψηφοδέλτιο της ΔΗΠΑΚ στην ΟΕΝΓΕ, χαίρουμε της εμπιστοσύνης των εργαζομένων».

Ο Ν. Τσακλίδης κλήθηκε επίσης να απαντήσει στο αν αυτή η βαρβαρότητα μπορεί να ανατραπεί από τους εργαζόμενους, ή αν ο αγώνας τους εξαντλείται στο να παίρνουν «μια ανάσα».

«Οι συνδικαλιστές χαιρόμαστε πάρα πολύ αν με τον αγώνα μας αποσπάμε κατακτήσεις, μια αύξηση, ένα δικαίωμα, είναι πραγματική ανάσα για τον εργαζόμενο και δεν είναι να το υποτιμάει κανένας», είπε αρχικά ο Ν.Τσακλίδης, για να συνεχίσει:

«Ομως βρισκόμαστε σήμερα σε έναν τόπο που έχει μια Ιστορία, αλλά και κάτι το σύγχρονο. Και θέλουμε πραγματικά να προβληματίσει το σύνθημα του Φεστιβάλ μας, γιατί τελικά στην εποχή της τεράστιας επιστημονικής - τεχνολογικής δυνατότητας λένε ότι το "σύγχρονο" στον σιδηρόδρομο π.χ. είναι να ζούμε στην περίοδο της ...ατμοκίνησης, ή στην Υγεία να μη βρίσκουμε γιατρούς και νοσοκόμους στα δημόσια νοσοκομεία.

Σύγχρονο όμως είναι είναι όλος ο πλούτος που παράγεται να περάσει στα χέρια της εργατικής τάξης και του λαού. Η εργατική τάξη είναι έμπειρη. Αυτή παράγει, αυτή βάζει τα χέρια της και το μυαλό της για να πάει μπροστά ο κόσμος, η Ιστορία.

Αν αυτήν τη δύναμη τη βάλει σε κίνηση, όχι μεροκάματο απλά μπορεί να κερδίσει, όχι μόνο να τσακίσει αντεργατικά νομοσχέδια, αλλά πραγματικά να οργανώσει μια κοινωνία όπου αφέντης στον τόπο του θα είναι ο λαός, η εργατική τάξη. Σε αυτήν την υπόθεση έχει θέση ο καθένας. Σήμερα χτίζονται οι όροι, σήμερα παίρνουμε τις θέσεις μας γι' αυτήν την υπόθεση, και η συμβολή και προσφορά όλων θα είναι πολύτιμη».

Το ποια πρέπει να είναι η απάντηση των νέων εργατών στα σχέδια της κυβέρνησης και των εργοδοτών δόθηκε στο τέλος, όταν ανοίχτηκε το πανό με σύνθημα «Να αποσυρθεί το νέο αντεργατικό νομοσχέδιο - έκτρωμα. Οχι στη 13ωρη δουλειά - σκλαβιά. ΠΑΜΕ».