Μια ένδειξη αυτής της ωρίμανσης είναι, αναντίρρητα, και το κεντρικό σύνθημα με το οποίο εμφανίζεται στον εκλογικό στίβο το Δημοκρατικό Κοινωνικό Κίνημα: «Αντισταθείτε».

«Ν' αγιάσει το στόμα σου!» ήμαστε έτοιμοι να πούμε, όταν παρακολουθήσαμε στην οθόνη της ΝΕΤ (28 Μάρτη, ώρα 17.30) στο δεκάλεπτο του ΔΗΚΚΙ την ομιλία του ευρωβουλευτή του ανωτέρω κόμματος κ. Δ. Κουλουριάνου να αναπτύσσει το θέμα της ΟΝΕ.

Ο κ. Κουλουριάνος υπήρξε όντως εύγλωττος και κατατοπιστικός. Ανέφερε, με συγκεκριμένα στοιχεία, ότι η ΟΝΕ δεν είναι, κατ' αρχήν, ΟΝΕ «αλλά μόνο ΝΕ» και ότι υπήρξε και εξακολουθεί να είναι βασική συνιστώσα της πολιτικής του μονοπωλιακού κεφαλαίου, ότι συνοδεύεται (και συνοδεύτηκε συγκεκριμένα) από βαριές θυσίες για τους λαούς και νέα υπερκέρδη για τα μονοπώλια. Γελοιοποίησε πολύ επιτυχημένα όσους διαφημίζουν τις «σκληρές διαπραγματεύσεις», λέγοντας ότι τέτοιες διαπραγματεύσεις απλώς δεν προβλέπονται και φέρνοντας το ωραίο παράδειγμα του Χ. Φορντ, ο οποίος όταν άρχισε τη μαζική παραγωγή αυτοκινήτων, έριξε το σύνθημα: «Ο,τι χρώμα θέλετε, αρκεί να είναι μαύρο». Τόνισε, επίσης σωστά κατά τη γνώμη μας, τους κινδύνους που απειλούν τις εξαρτημένες από τον ιμπεριαλισμό χώρες, που δε διαθέτουν τις μεγάλες εφεδρείες σε όλους τους τομείς που διαθέτουν οι μεγάλες δυνάμεις.

α) Διακήρυξε ορθά - κοφτά ότι η είσοδος στην ΟΝΕ, ιδιαίτερα, μάλιστα, για «χώρες όπως η Ελλάδα» (μεταφέρουμε αυτολεξεί τα λόγια του) είναι αναπόφευκτη και «δεν έχουμε άλλη επιλογή» (αυτολεξεί επίσης). Μα, αν είναι έτσι, τότε προς τι η «αντίσταση»; Δεν είναι όχι μόνο ανώφελοι, αλλά και ανόητοι όσοι αντιστέκονται στο μοιραίο και αναπόφευκτο; Θα καλούσε, ας πούμε, το ΔΗΚΚΙ το λαό να αντισταθεί στην ανατολή του ηλίου της 10ης Απρίλη ή στην παλιρροϊκή εναλλαγή των ρευμάτων των στενών του Ευρίπου;

β) Διακήρυξε όχι λιγότερο κατηγορηματικά ότι, για την αντιμετώπιση των προβλημάτων που ήδη διαγράφονται, απαιτείται όχι η «αλαζονεία» των μεγάλων κομμάτων, που νομίζουν ότι μπορούν να τα κάνουν όλα μόνα τους, αλλά «ευρεία συνεργασία και κοινωνική συναίνεση».

Περίεργοι τρόποι αντίστασης, μα την αλήθεια! Αν καταλάβαμε καλά, για να αντισταθούμε, δε χρειάζονται συσπείρωση, κινητοποίηση, μαχητικό πνεύμα, ακόμη και ετοιμότητα - αν χρειαστεί - για θυσίες, αλλά, αντίθετα, «συνεργασία και συναίνεση». Απαιτείται δηλαδή να γίνει ακριβώς εκείνο που ζητούν αυτοί που όχι απλώς δεν καλούν σε αντίσταση, αλλά θέλουν, αντίθετα, την αναντίρρητη αποδοχή όλων των επιταγών της ΟΝΕ! Και αυτό θα πρέπει να γίνει σε συνεργασία ακριβώς με αυτούς!

Είναι, άραγε, αυτός ο καλύτερος τρόπος αντίστασης ή, έστω, και απλής αντιπαράθεσης με δυνάμεις των οποίων όχι μόνο τα σχέδια αλλά και την ισχύ ο κ. Κουλουριάνος παρέστησε και περιέγραψε τόσο ωραία και σωστά;

Τελικά, πάντως, ο κ. Κουλουριάνος τα κατάφερε. Τα κατάφερε να μας πείσει ότι, στις 9 Απρίλη, ο δρόμος της αντίστασης (για την οποία δεν έχουμε καμία αμφιβολία ότι αποτελεί την πραγματική διάθεση των υποστηρικτών τα ΔΗΚΚΙ) περνά μέσα από την όσο το δυνατόν πιο «ξέχειλη» υπερψήφιση των αγωνιστικών - ενωτικών ψηφοδελτίων του ΚΚΕ. Οτι μόνο αυτός ο δρόμος υπάρχει σήμερα ώστε να ανοίξει αύριο ο δρόμος της πλατιάς συσπείρωσης όλων των δυνάμεων της αντίστασης, απαλλαγμένων από ολέθριες αυταπάτες και ακόμη πιο ολέθριες ταλαντεύσεις.

Ανεπιθύμητο για τη Θεσσαλονίκη χαρακτηρίζει τον Γαβριήλ Ποπώφ η Κομματική Οργάνωση Θεσσαλονίκης του ΚΚΕ, με αφορμή την επίσκεψή του στην πόλη, μετά από πρόσκληση του νομάρχη Κ. Παπαδόπουλου και της Χρύσας Αράπογλου - υποψήφιας του ΠΑΣΟΚ.

Ο Γαβριήλ Ποπώφ, ένα από τα υποκείμενα της ανατροπής του σοσιαλισμού στην ΕΣΣΔ, μέλος και συμπροεδρεύων της διαβόητης βουλευτικής ομάδας Γιέλτσιν το 1989-1991, βρίσκεται στη Θεσσαλονίκη, προκειμένου να μιλήσει σε διάλεξη για την «πολιτική και οικονομική κατάσταση στη Ρωσία και τις προοπτικές συνεργασίας στα Βαλκάνια».

«Τι να σηματοδοτεί, άραγε, αυτή η πρόσκληση;», διερωτάται η ΚΟΘ του ΚΚΕ και σημειώνει, σε ανακοίνωσή της: «Δεν ξέρουν εκείνοι που τον κάλεσαν ότι για την τραγική κατάσταση της Ρωσίας συνέβαλε όσο μπορούσε ο κ. Ποπώφ, σαν πρόεδρος του Δημοτικού Συμβουλίου και σαν δήμαρχος της Μόσχας το 1990-1992; `Η, μήπως, τον κάλεσαν για να επιβραβεύσουν τις υπηρεσίες του και την αναμφισβήτητη πείρα του στην υπονόμευση και ανατροπή των λαϊκών κατακτήσεων και συμφερόντων;

Οπως και να είναι, ο κύριος αυτός ας πάει στις ΗΠΑ. Στη Μέριλαντ, ως επίτιμος πολίτης της και στη νότια Γιούτα, ως διδάκτωρ του Πανεπιστημίου της, να δώσει τα φώτα του.

Για εμάς εδώ στη Βαλκανική, όπου βιώνουμε τη βαρβαρότητα της Νέας Τάξης του ιμπεριαλισμού, για την αναβίωση της οποίας είναι υπεύθυνος και ο κύριος Ποπώφ - με τη συμβολή του στην ανατροπή του σοσιαλισμού στην πατρίδα του - ο κύριος αυτός ΕΙΝΑΙ ΑΝΕΠΙΘΥΜΗΤΟΣ ΣΤΗΝ ΠΟΛΗ ΜΑΣ.

Στη διάλεξη, όμως, υπάρχει και το δεύτερο μέρος: "Οι προοπτικές συνεργασίας στα Βαλκάνια". Αλλά τι να μας πει ο Ποπώφ; Πέρα από το ότι δεν έχει να προτείνει παρά ανάπτυξη και συνεργασία προς όφελος του μεγάλου κεφαλαίου και σε βάρος των λαών της περιοχής, έρχεται και δεύτερος.

Οι ιμπεριαλιστές με το "Σύμφωνο Σταθερότητας" έχουν καθορίσει και τις λεπτομέρειες της σταθερής εκμετάλλευσης και εξάρτησης όλων των βαλκανικών λαών, ώστε ταυτόχρονα να αποτελέσουν τον ασφαλή διάδρομο για την ιμπεριαλιστική διείσδυση και στις περιοχές της πρώην ΕΣΣΔ. Αν είναι έτσι, τότε είναι πολύτιμος για το κεφάλαιο και τους θιασώτες του».