«THE IMPOSSIBLE» είναι ο τίτλος της ισπανο-αμερικανικής παραγωγής του 2012 σε σκηνοθεσία του Ισπανού Χουάν Αντόνιο Μπαγιονά ο οποίος πρωτοεμφανίστηκε το 2007 με το εξαίρετο θρίλερ «ΤΟ ΟΡΦΑΝΟΤΡΟΦΕΙΟ». Η πρώτη του αυτή ταινία θα πρέπει να έκανε καλή εντύπωση σε παραγωγούς κι έτσι ο Μπαγιονά βρέθηκε στο πόστο του σκηνοθέτη μιας μεγάλης δακρύβρεχτης ταινίας καταστροφής, να διευθύνει αγγλόφωνους, διεθνείς σταρ (Ναόμι Γουότς και Γιούαν ΜακΓκρέγκορ) σε μια ιστορία «αποκάλυψης» με βάση πραγματική, που γεννήθηκε από το βιβλικό τσουνάμι στη νοτιοανατολική Ασία, την επομένη των Χριστουγέννων του 2004. Στην ταινία, ο ουρανός και η θάλασσα είναι ισότιμοι πρωταγωνιστές, δίπλα στα μέλη της οικογένειας της ιστορίας. Ο Μπαγιονά χρησιμοποιεί τα στοιχεία της φύσης μπολιάζοντας την αφήγηση με ένταση που προϊδεάζει για την απειλή που σιμώνει στο δημοφιλή προορισμό των ήρεμων, χριστουγεννιάτικων διακοπών. Το τσουνάμι ξεσπά απρόσμενα, η οικογένεια δεν είναι δυνατόν να κρατηθεί μαζί, κάθε επιζήσας σκέφτεται ότι είναι ο μόνος που τα κατάφερε... Ο σκηνοθέτης που δε φείδεται δακρύων - συμβάλλει σ' αυτό και η σιροπιαστή, πανταχού παρούσα μουσική - κατορθώνει να χτίσει μια μεγαλόστομη ιστορία γεμάτη μικρές λεπτομέρειες και μικρές υποκειμενικές ανταρσίες. Κάθε σεκάνς αποπνέει προειδοποιητική ανησυχία που οδεύει προς κορύφωση. Κι επειδή πρόκειται για αληθινή ιστορία με διάφορες οπτικές αφήγησης είναι δύσκολο να βρεθεί κορύφωση αφηγηματική που να είναι και χρονολογική. Ετσι ο Μπαγιονά στο δεύτερο μέρος το ρίχνει στο μελόδραμα... Πάντως από μόνο του το θέμα έχει τέτοια δυναμική, σοβαρότητα και φόρτιση που όποια επιπλέον υποστήριξη περιττεύει.

Κάπου μεταξύ κινηματογράφου και θεάτρου κινείται η «μεγαλομανής» βρετανο-γαλλική εκδοχή της «ΑΝΝΑ ΚΑΡΕΝΙΝΑ» σε σκηνοθεσία του Αγγλου Τζο Ράιτ («ΕΞΙΛΕΩΣΗ», «ΠΕΡΗΦΑΝΕΙΑ ΚΑΙ ΠΡΟΚΑΤΑΛΗΨΗ»). Στον ομώνυμο ρόλο η Κίρα Νάιτλι που μετά την Γκρέτα Γκάρμπο, την Βίβιαν Λι και την Σοφί Μαρσό, υφαίνει το σύνθετο πορτρέτο της ηρωίδας του κλασικού μυθιστορήματος του Τολστόι, που γύρω της πλέκονται πολλές άλλες ίντριγκες. Οι ρόλοι με κοστούμια εποχής φαίνεται να πηγαίνουν γάντι στην Νάιτλι, που μάλλον απολαμβάνει το ρόλο της ευαίσθητης κοσμικής κυρίας στην Αγία Πετρούπολη του 1870, που ανακαλύπτει τον αισθησιασμό της, μέσα από τον παράφορο έρωτά της για το νεαρό αξιωματικό Βρόνσκι, και αψηφά τις κοινωνικές συμβάσεις. Σκανδαλίζοντας την υποκριτική ηθική της υψηλής κοινωνίας της τσαρικής Ρωσίας του τέλους του 19ου αιώνα, εγκαταλείπει σύζυγο και παιδί και, με την ιδιότητα της ερωμένης μπαίνει στη δίνη της αυτοκαταστροφής και της κατάπτωσης.

Τα πολύτιμα λογοτεχνικά κείμενα θα πρέπει να διασκευάζονται με μεγάλη προσοχή και η συγκεκριμένη βερσιόν αφήνει ερωτήματα... Η αίσθηση της θεατρικότητας που δίνει η ταινία συνδέεται άμεσα με τις λήψεις στο στούντιο, ενώ η κινηματογραφική αίσθηση δίδεται από τα εξωτερικά γυρίσματα. Δυο βαριές αυλαίες ανοίγουν και αποκαλύπτουν μια θεατρική σκηνή με πλούσιο μπαρόκ σκηνικό και κοστούμια, εφευρετικότητα στο φωτισμό και «μαγικά» εφέ μέσα από τράβελινγκ με κινήσεις ρευστές που προσδίδουν χάρη και ρυθμό στην κίνηση των ηθοποιών που χορογραφημένα περνούν από πόρτες και βρίσκονται αλλού, σε λαβύρινθους, σε χιονισμένα τοπία, στον ιππόδρομο, σε αίθουσα χορού, στην όπερα... Ο σκηνοθέτης κάνει κάθε σκηνή του έναν πίνακα... Και η «μεταφορά» πλούσιοι/φτωχοί προσδιορίζεται εξαρχής. Η καρδιά του έργου είναι οι αριστοκράτες, αυτοί είναι οι σταρ. Οι φτωχοί κατακλύζουν τους διαδρόμους, τα παρασκήνια, τα εργοστάσια και δουλεύουν για να πλουτίζουν τους πλούσιους της χώρας.

Καλή χρονιά, δημιουργική και κυρίως αγωνιστική, γιατί αν δεν είναι αγωνιστική δεν θα είναι καλή...

Ο Μπρεχτ με τον σκηνοθέτη Εριχ Ενγκελ έγραψαν το σενάριο αυτής της μικρής σουρεαλιστικής φάρσας που έμοιαζε με τα απλοϊκά στο ύφος νούμερα που έκανε ο Βάλεντιν στις μπυραρίες και στα καμπαρέ του Μονάχου. Ο ίδιος ο Βάλεντιν κρατά τον πρωταγωνιστικό ρόλο στην ταινία, ενός ηλίθιου κουρέα υπεύθυνου για πολλά από τα μυστήρια που συμβαίνουν στο κουρείο του. Κουρεύει τους πελάτες άσχετα από τις επιθυμίες τους, άλλοι βγαίνουν φαλακροί κι άλλοι με απείραχτα τα γένια. Εργαλεία του κουρέα είναι οι τανάλιες και οι πετονιές, ενώ η βοηθός του κάνει μοιραία λάθη. Πρόκειται για ένα γκροτέσκο, βωβό εκκεντρικό και παράδοξο σκετς με ωμά αστεία, μοναδικό στην ιστορία του κινηματογράφου, που χρησιμοποιεί μοτίβα της ψυχανάλυσης και παίζει με το σοκ και την ηδονή. Οι ηθοποιοί της ταινίας ήταν μέλη της ίδιας παρέας και συμμετείχαν στις θεατρικές παραστάσεις των έργων του Μπρεχτ. Ενας κριτικός της εποχής ορθώς αποκάλεσε το φιλμ «ντανταϊστικό παραλογισμό συνδυασμένο με κλοουνίστικη φάρσα». Η ταινία θα προβάλλεται στο «ΤΙΤΑΝΙΑ CΙΝΕΜΑΧ», στα ενδιάμεσα των καθημερινών προβολών των ταινιών «ΟΠΕΡΑ ΤΗΣ ΠΕΝΤΑΡΑΣ», «ΚΟΥΛΕ ΒΑΜΠΕ» και «ΚΑΙ ΟΙ ΔΗΜΙΟΙ ΠΕΘΑΙΝΟΥΝ», με ενιαίο ημερήσιο εισιτήριο ...

Παίζουν: Καρλ Βάλεντιν, Μαξ Σρενκ, Ερβιν Φάμπερ, Καρόλα Νέχερ, κ.ά.

Παραγωγή: Γερμανία (1922/23).

Αντιφάσεις και αντιθέσεις, ιερό και βέβηλο, αλληγορία και υπαινιγμοί, παρελαύνουν για 155 λεπτά της ώρας μέσα σε μια ατμόσφαιρα παγωμένη, τόσο σαν περιβάλλον όσο και σαν ψυχική κατάσταση. Ο Μούντζιου αφήνει τη βία που έρπει να διαφαίνεται, με εκφραστική του δύναμη στη μονότονη φωτογραφία, σαν θολός πάγος και τα μακριά, υπνωτιστικά πλάνα. Οι δύο πρωταγωνίστριες βραβεύτηκαν για την ερμηνεία τους που διέθετε ένταση και πειθώ και ο σκηνοθέτης πήρε βραβείο για το σενάριο. Την ταινία διασχίζει απελπισία, παραίτηση και τρέλα, δυστυχία και αδράνεια και άνθρωποι ανίκανοι να αντιδράσουν γραπωμένοι στο ένστικτο της επιβίωσης...

Παίζουν: Κοσμίνα Στράταν, Κριστίνα Φλούτουρ, Καταλίνα Χαραμπάτζιου, κ.ά.

Παραγωγή: Ρουμανία (2012).

Ο γοητευτικός νεαρός Γκουινλπέν καταγγέλλει και από σκηνής τη μιζέρια που ζουν οι φτωχοί και δε θα σταματήσει να το κάνει, ακόμα κι όταν ανακαλύπτεται ότι πρόκειται για πάμπλουτο ευγενή, ότι είναι ο γόνος της αγγλικής αριστοκρατίας που απήχθη μικρός για λόγους πολιτικούς... Στην πραγματικότητα το έργο δεν είναι ένα απλά συμπαθητικό κείμενο, μιλά για την πάλη των τάξεων, για το πόσο ζυγίζει το «φαίνεσθαι» και το «είναι», για τα τέρατα και την αθωότητα, ενώ στο τέλος κάνει σχεδόν επίκληση στην επανάσταση. Από το φόρο τιμής που ο Αμερί θέλει να αποτίσει στη φαντασία του Ουγκό λείπει όμως αισθητά το πάτημα στο ρεαλισμό. Και φαίνεται ιδιαίτερα ότι η δουλειά πάνω στην ατμόσφαιρα και τα ντεκόρ δε βοηθά πραγματικά τους ηθοποιούς, όταν δίνουν την εντύπωση ότι «παίζουν» ακόμη κι όταν δε βρίσκονται στη σκηνή... Η στιλιζαρισμένη και με στοιχεία gothic αισθητική κάνει τα πάντα να μοιάζουν επιτηδευμένα, τεχνητά και κάπου κιτς, μέχρι τα σημεία όπου η δύναμη του κειμένου παίρνει το πάνω χέρι... Στα θετικά πάντως της ταινίας καταγράφεται ότι ο σκηνοθέτης κράτησε το τέλος του βιβλίου.

Τα έργα του Ουγκό υπήρξαν από παλιά αντικείμενο πολλών και σημαντικών κινηματογραφικών διασκευών. «Οι Αθλιοι», «Η Παναγία των Παρισίων», «Ο Ανθρωπος που γελά»... Στα δυο τελευταία μάλιστα οι ήρωες - Κουασιμόδος και Γκουινπλέν - παρά τη φυσική τους παραμόρφωση, ενσαρκώνουν την ελπίδα. Ο συγκεκριμένος πάντως ύμνος στη διαφορετικότητα, του Ζαν Πιερ Αμερί, δεν έχει ούτε ψυχή, ούτε ανάσα, αλλ' ούτε και ουσία.

Παίζουν: Ζεράρ Ντεπαρντιέ, Μαρκ Αντρέ Γκροντέν, Κριστά Τερέ, Εμανουέλ Σενιέ, κ.ά.

Παραγωγή: Γαλλία, Τσεχία (2012).

Οι φτωχοί, εξαθλιωμένοι και χωρίς δικαιώματα, κατοικούν στον υγρό και ανήλιο «Κάτω» κόσμο, ενώ οι πλούσιοι, η υψηλή τάξη των εκμεταλλευτών του «Κάτω» κόσμου και τα παρακλάδια της, μένει στον φωτεινό «Πάνω» κόσμο. Το φανταστικό δυστοπικό σύμπλεγμα των δύο κόσμων έχει δικούς του νόμους βαρύτητας και επικοινωνεί μέσω ενός θεόρατου πύργου. Οι δύο κόσμοι κρατούνται χωριστά από τη βάναυση συνοριακή αστυνομία. Για τον έρωτα ενός αγοριού κι ενός κοριτσιού από τους διαφορετικούς αυτούς κόσμους μιλά η ταινία. Ο Ανταμ και η Εύα συναντήθηκαν σαν παιδιά, διέσχισαν τα άστρα φθάνοντας σε μια οριακή κορυφή και ανέπτυξαν ένα φλερτ ταμπού που σύντομα όμως ανακαλύφθηκε. Ο Ανταμ κάτοικος του «Κάτω» κόσμου, διηγείται μέσα από πληθώρα φλας μπακ τη ζωή του και τον αθεράπευτο έρωτά του για την Εύα που ξαναβρίσκει μετά από μια δεκαετία και αποφασίζει να κατακτήσει μια θέση στον «Πάνω» κόσμο για να είναι μαζί της. Το μέσο κοινωνικής του αναρρίχησης είναι μια θαυματουργή ροζ κρέμα -οικογενειακό μυστικό η σύνθεσή της- που γίνεται το διαβατήριο πρόσβασής του στον απαγορευμένο του έρωτα. Η δύναμη της αγάπης νικά όλα τα κακά -να το γνωρίζετε- και φέρνει τη συμφιλίωση και την ειρηνική συνύπαρξη. Στη σχέση των δύο κόσμων τίποτα δεν αλλάζει αλλά, για τον Ανταμ αλλάζουν τα πάντα κι έρχεται η γενική ευτυχία με το χάπι έντ... Ταινία χωρίς λόγο ύπαρξης, αλλά παραμένει πολύ ενδιαφέρουσα η ιδέα των αντανακλώμενων κόσμων...

Παίζουν: Τζιμ Στάρτζες, Κίρστεν Ντανστ, Νίκολας Ρόουζ, Ελιοτ Λάρσον, Χόλι Ο' Μπράιαν, κ.ά.

Παραγωγή: Καναδάς, Γαλλία (2012).