Οταν βλέπεις τους αστούς να κλαίνε, φύγε μακριά. Νέα δεινά έρχονται.

Από την αρχή το ΚΚΕ έκανε καθαρό ότι ο λαός δε χρωστά σε κανέναν και δεν πρέπει να πληρώσει για κανέναν.

Κάλεσε σε πάλη για να πληρώσουν οι καπιταλιστές. Και έκανε καθαρό ότι αυτή η πάλη δεν αρκεί πλέον να είναι μόνο αμυντική, αλλά πρέπει να ανοίγει δρόμο για λύση στο πρόβλημα της εξουσίας.

Η ανάλυση του ΚΚΕ έδειχνε πως η καπιταλιστική κρίση δεν ήταν κάτι μερικό, δεν ήταν «των τραπεζών», δεν ήταν «του χρέους», δεν ήταν «του καπιταλισμού καζίνο», όπως έλεγαν διάφοροι για να επικεντρώσουν στο επιμέρους και να χαθεί το δάσος.

Εδειξε ότι η κρίση είναι στο ίδιο το σύστημα και μάλιστα στον πυρήνα του, στην παραγωγή.

Η ανάλυση αυτή είναι κρίσιμη για την εργατική τάξη για να μπορεί, εξηγώντας την πραγματικότητα, να βρει τον τρόπο που θα αλλάξει αυτήν την πραγματικότητα και όχι το φάντασμά της.

Για τους εργάτες είναι κρίσιμο να έχουν καθαρό ότι επειδή η κρίση είναι κρίση υπερσυσσώρευσης, γι' αυτό και οι καπιταλιστές ψάχνουν τρόπους να την ξεπεράσουν καταστρέφοντας ό,τι περισσεύει. Πάνω σ' αυτό στήνεται όλος ο καυγάς, αυτόν τον καυγά καλείται να πληρώσει η εργατική τάξη, γι' αυτό και η λύση από τη σκοπιά των συμφερόντων της δεν μπορεί να είναι άλλη από την πάλη που οδηγεί σε ανατροπές στο ίδιο το σύστημα. Κανένα πρόβλημα δε λύθηκε χωρίς να χτυπηθεί η αιτία του.

Αυτή η ανάλυση του ΚΚΕ πολεμήθηκε, αποκρύφτηκε από τα αστικά μέσα ενημέρωσης, χαρακτηρίστηκε ως προς τη λύση που έδινε μαξιμαλιστική - «παραπέμπει στη δευτέρα παρουσία» λέγανε ορισμένοι.

Η ίδια η ζωή τα έφερε έτσι που ανοιχτά πλέον οι ίδιοι οι καπιταλιστές μιλάνε για καταστροφή κεφαλαίων, αφού ήδη έχουν καταστρέψει μεγάλες μάζες εργαζομένων.

Κι έρχονται τώρα να κλάψουν δήθεν για τα δεινά που έχουν σωρευτεί στον κόσμο και να ζητάνε η όποια λύση να είναι τέτοια που να μη φέρει κι άλλα δεινά.

Πάλι ψέματα λένε. Κάθε ομάδα καπιταλιστών πιέζει για τη λύση που δεν καταστρέφει την ίδια, αλλά τους ανταγωνιστές της. Για μια τέτοια σύγκρουση διαμορφώνουν τις συμμαχίες τους.

Είναι η ώρα που τα λαϊκά στρώματα πρέπει να γυρίσουν την πλάτη σε κάθε ιδεολόγημα που προέρχεται από την αστική τάξη, να μη δεχτούν τη «συμπάθεια» των αστών.

Είναι η ώρα πιο δυνατά να ακουστεί «την κρίση να πληρώσει η ολιγαρχία». Είναι η ώρα να βάλει πλώρη ο λαός για τη δική του εξουσία.

Βήματα σ' αυτή την κατεύθυνση έχουν ήδη γίνει, να προστεθούν κι άλλα. Η μάχη θα δίνεται σε όλα τα επίπεδα. Και στο χώρο παραγωγής άμεσα με τον καπιταλιστή. Και στον πολιτικό χώρο όπου δε θα έχουμε να αντιμετωπίσουμε μόνο την κυβέρνηση, αλλά και όλους τους άλλους που σπεύδουν να δώσουν χέρι βοηθείας στο σύστημα.

Σήμερα περισσότερο από χτες θα ενταθούν οι προσπάθειες να αφοπλιστεί το λαϊκό κίνημα. Να δεχτεί λύσεις που θα το πηγαίνουν πίσω. Ηδη κάθε πικραμένος εμφανίζει και μια λύση: Από τις «λαϊκές τράπεζες» ως τους «λαϊκούς καπιταλιστές».

Επιμέρους, αλλά αποκαλυπτικό: Την ώρα που απαιτείται ταξική συσπείρωση για να αντιμετωπιστούν οι καπιταλιστές, βγαίνει η ΓΣΕΕ και διακηρύσσει πως πρέπει οι εργάτες να νοιάζονται για το πώς θα γίνει βιώσιμη η καπιταλιστική ανάπτυξη. Σ' αυτό ομονοούν όσοι στη ΓΣΕΕ δήθεν διαφωνούν στις επιμέρους λύσεις. Ολοι μαζί παλεύουν για ένα: Να θεωρήσουν οι εργαζόμενοι ως «ο γέγονε» ό,τι έχουν πάθει, να στοιχηθούν πίσω από αυτόν ή τον άλλον σωτήρα, να πάρει μια ανάσα το σύστημα κι αύριο πάλι εδώ είμαστε να ανακαλύψουμε καινούριους λόγους για καινούριες θυσίες.

Καμιά θυσία πια. Τα πράγματα πάνε ήδη κατά διαβόλου. Δεν είναι που δεν αντέχει άλλο σφίξιμο το ζωνάρι, δεν είναι που κλείνουν σχολειά για να ανοίξουν φυλακές, δεν είναι που πετάνε στον Καιάδα όσους δεν είναι καλοί πελάτες στα νοσοκομεία. Είναι που όλα αυτά είναι μόνο η αρχή για ακόμα μεγαλύτερη καταστροφή εργατικής δύναμης. Είναι που οι καπιταλιστές αντλούν εφεδρείες, για να χτυπήσουν την εργατική τάξη, μέσα από την εργατική τάξη. Αυτή η αιμορραγία δε θα σταματήσει αν δεν έρθουν τα πάνω κάτω. Και για να γίνει αυτό, μόνο ένας τρόπος υπάρχει. Τον διακήρυξε το ΚΚΕ: Να μετρήσει το μπόι του ο λαός, να αντεπιτεθεί, να τους νικήσει.

Δεν είναι τυχαίο που ο μόνος τίτλος χτες στις εφημερίδες που έδινε ελπίδα και προοπτική για την εργατική τάξη ήταν αυτός στον «Ριζοσπάστη».

ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ: Ο λαός να μετρήσει το μπόι του, να αντεπιτεθεί και να νικήσει

Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ: Σήμα κινδύνου από Προβόπουλο

ΕΘΝΟΣ: Υποτίμηση μισθών στα επίπεδα του 2003

ΗΜΕΡΗΣΙΑ: Σε περιδίνηση η οικονομία

ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ: Προδιαγεγραμμένη η αναδιάρθρωση

Ο ΛΟΓΟΣ: Καταστροφή η αναδιάρθρωση του χρέους

ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ: Αναδιάρθρωση: ο κόσμος το 'χει τούμπανο και το ΠΑΣΟΚ κρυφό καμάρι

ΑΥΡΙΑΝΗ: Καταρρέει η χώρα και επιταχύνονται οι εξελίξεις για ανεξέλεγκτη χρεωκοπία

ΑΔΕΣΜΕΥΤΟΣ ΤΥΠΟΣ: Για το χρέος επιτέλους βάζει τα πράγματα στη θέση τους η Ν.Δ.

Η ΒΡΑΔΥΝΗ: Τα μέτρα που δεν ανακοινώθηκαν

Η ΑΥΓΗ: «Κούρεμα» στους τραπεζίτες, όχι στους εργαζόμενους

ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΤΥΠΟΣ: Ο Πάγκαλος βρίζει όλους τους Ελληνες

ΤΑ ΝΕΑ: Ανακωχή στην Κερατέα, εμφύλιος στην κυβέρνηση

«Η ελληνική κοινωνία έρχεται αντιμέτωπη με φαινόμενα τα οποία δεν είχε ποτέ φαντασθεί στο παρελθόν (...) Μισθωτοί και συνταξιούχοι που με δυσκολία εξυπηρετούν βασικές ανάγκες τους. Τα νέα ζευγάρια, νέοι επαγγελματίες και επιστήμονες που δέχονται καίριο πλήγμα στο ξεκίνημα της ζωής τους και της καριέρας τους. Είναι οι άνεργοι οι οποίοι βουλιάζουν στην απελπισία. Η πρωταρχική ευθύνη της κυβέρνησης είναι φυσικά να σωθεί η χώρα. Να βελτιωθούν τα οικονομικά μεγέθη, να βγουν οι αριθμοί. Αυτό που πρέπει όμως όλοι να συνειδητοποιήσουν είναι ότι καμιά χώρα δεν επιβίωσε απλώς και μόνο με καλές στατιστικές. Γιατί τελικά υπάρχουν και οι άνθρωποι... Και γι' αυτούς πρέπει να δώσει τελικά τη μάχη η κυβέρνηση» (από το κύριο άρθρο στο ΕΘΝΟΣ).

«Η λεγόμενη πολιτική ατζέντα, όπως διαμορφώνεται από τα κόμματα, δεν αφορά τους πολίτες, οι οποίοι (...) ενδιαφέρονται για άλλα και η οπτική τους είναι εντελώς διαφορετική από αυτήν των κομματικών ηγεσιών (...) Ολα τα στοιχεία βεβαιώνουν ότι έχουμε να κάνουμε με ένα νέο εκλογικό σώμα το οποίο δεν γνωρίζουμε και το οποίο ούτε οι δημοσκοπήσεις κατάφεραν ως τώρα να προσεγγίσουν (...) Αυτό το νέο εκλογικό σώμα είναι θυμωμένο, δυσαρεστημένο και εν πολλοίς απογοητευμένο, αλλά δείχνει να μη θέλει να χάσει το ευρώ, ούτε επιθυμεί διακαώς τις εκλογές (...) Μένει απροσδιόριστος ο κοινός στόχος, αυτός που ενοποιεί την κοινωνία και ενσωματώνει τα πολλά και αντικρουόμενα συμφέροντα των κοινωνικών ομάδων σε αυτό που ονομάζουμε "κοινό καλό" (...) Από τη διερεύνηση και την αξιολόγηση των αποτελεσμάτων θα προκύψει και η εξέλιξη των κομμάτων. Τα κόμματα οφείλουν να εξελιχθούν. Αν δεν το κάνουν, αργά ή γρήγορα θα υποκατασταθούν από άλλες δυνάμεις και άλλα σχήματα που θα προσεγγίσουν το νέο εκλογικό σώμα και θα κατανοήσουν τη συντελούμενη κοινωνική εξέλιξη και μεταβολή» (ο Α. Καρακούσης στο ΒΗΜΑ / ηλεκτρονική έκδοση).

«Ο πολιτικός σχολιαστής της ραδιοφωνίας της "Ντόιτσε Βέλε" Κρίστοφ Χάσελμπαχ το διατυπώνει έτσι: "Είναι ένα θαύμα που ο ελληνικός λαός, ο πορτογαλικός λαός, ο ιρλανδικός λαός και ο ισπανικός λαός έχουν παραμείνει βουβοί τόσον καιρό". Ομως από όλα τα θαύματα, ποτέ κανένα δεν άντεξε στον χρόνο» (το σχόλιο στα ΝΕΑ).