Για άλλη μια φορά τα αστικά ΜΜΕ σε όλο τον κόσμο και στη χώρα μας, με αφορμή τη μεγάλη άνοδο του εθνικιστικού κόμματος «Αληθινοί Φινλανδοί» (από 4% σε 19%) στις τελευταίες εκλογές σε αυτή τη σκανδιναβική χώρα, μιλούν για κίνδυνο της «Ακροδεξιάς». Το σκηνικό έχει επαναληφθεί πολλές φορές στο πρόσφατο παρελθόν και σε άλλες χώρες, Γαλλία, Αυστρία, Ιταλία, Δανία και όλος αυτός ο κουρνιαχτός επιχειρεί να καλύψει με τη σκόνη του ένα αδιαμφισβήτητο γεγονός, ότι και η ακροδεξιά, όπως εκφράζεται σε διάφορες χώρες, είναι «παιδί» του βάρβαρου εκμεταλλευτικού καπιταλιστικού συστήματος, δημιούργημα του αστικού πολιτικού συστήματος που το χρησιμοποιεί ανάλογα προκειμένου να ξεπερνά τις δυσκολίες του στη χειραγώγηση λαϊκών δυνάμεων, χρησιμοποιώντας τη κατά το δοκούν. Και αυτά τα κόμματα εκφράζουν τη φιλομονοπωλιακή πολιτική με διαφορετικό προσωπείο. Ετσι τα ακροδεξιά κόμματα τύπου «Αληθινών Φινλανδών» ή Λεπέν στη Γαλλία ή Χάιντερ στην Αυστρία είναι μια άλλη όψη της πολιτικής των άλλων διαχειριστών του συστήματος, «δεξιών», «κεντροδεξιών», αλλά και των σοσιαλδημοκρατών και «κεντροαριστερών», που σιγοντάρονται και από τους λεγόμενους αριστερούς οπορτουνιστές και ανανεωτές που προσπαθούν να «εξανθρωπίσουν» τον καπιταλισμό.

Για παράδειγμα, το Γαλλικό ΚΚ και άλλες οπορτουνιστικές δυνάμεις μαζί με τη σοσιαλδημοκρατία ψήφισαν το 2002 τον «δεξιό» Σιράκ για να μην βγει ο «ακροδεξιός» Λεπέν, τον οποίο ενίσχυε η σοσιαλδημοκρατία επί Μιτεράν και στη συνέχεια βεβαίως. Ολα αυτά βεβαίως εξασφαλίζουν τη διαιώνιση της αστικής εξουσίας και τα συμφέροντα των μονοπωλίων και σέρνουν τους εργάτες, στο όνομα του κινδύνου της «ακροδεξιάς», να σηκώνουν τις σημαίες των αστών και να χάνουν από τα μάτια τους τον πραγματικό εχθρό τους, την αστική εξουσία, αυτή που με τη μια ή την άλλη διαχείριση συνθλίβει τα δικαιώματα και τις κατακτήσεις τους. Αυτά τα φαινόμενα πρέπει να τα εξετάζουμε επίσης σε συνάρτηση με το λαϊκό κίνημα, το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα, την οργανωμένη ταξική πάλη και την ύπαρξη οργανωμένης επαναστατικής πρωτοπορίας της εργατικής τάξης με στρατηγική ανατροπής του συστήματος.

Ο λαός δεν πρέπει να εγκλωβίζεται σ' αυτά τα τερτίπια του αστικού πολιτικού συστήματος. Το συμπέρασμα που μπορεί να βγει αβίαστα και στην περίπτωση της Φινλανδίας και έχει σημασία για την εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα της ίδιας της χώρας, για κάθε χώρα και για την Ελλάδα, είναι η αναγκαιότητα της ενίσχυσης της αντιιμπεριαλιστικής αντιμονοπωλιακής γραμμής πάλης, που έχει προοπτική την ανατροπή του εκμεταλλευτικού συστήματος και προϋποθέτει ενιαίο μέτωπο εργατών, φτωχών αγροτών και αυτοαπασχολουμένων. Αυτή η προοπτική ανοίγεται με θεμέλιο ένα ισχυρό επαναστατικό κόμμα της εργατικής τάξης, ένα ισχυρό οργανωτικά, ιδεολογικά και πολιτικά Κομμουνιστικό Κόμμα με δεσμούς με τις λαϊκές μάζες, πρώτα και κύρια εκεί που παράγεται ο κοινωνικός πλούτος, στους τόπους δουλειάς. Αυτό το δρόμο χαράζει το ΚΚΕ για τη χώρα μας και καλεί τα λαϊκά στρώματα να κλείσουν τα αυτιά στις «Σειρήνες» της υποταγής και της μοιρολατρίας. Να μην «τσιμπάνε» στα «αντιδεξιά» μέτωπα και την κινδυνολογία, στην επιλογή διαχειριστή του καπιταλιστικού συστήματος. Τα καλεί να βάλουν πλώρη για τη δική τους εξουσία, να ανατρέψουν την εξουσία των μονοπωλίων ώστε να μπορούν να ικανοποιηθούν οι διευρυμένες σύγχρονες ανάγκες τους.