«Τα ενεργειακά, και ιδιαίτερα οι νέες πηγές Ενέργειας, θα μπορούσαν να είναι ένα πεδίο δυνητικής συνεργασίας μεταξύ Τουρκίας και Ελλάδας (...) να ξεκλειδώσει και για τις δυο πλευρές σημαντικές ευκαιρίες κέρδους, να ανοίξει τον δρόμο συνεργασίας και σε άλλα ζητήματα, και να προωθήσει την ευρύτερη περιφερειακή συνεργασία και σταθερότητα (...) Κάθε μέρα που περνάει, τα προβλήματα που παραμένουν άλυτα, πολλαπλασιάζονται ή προστίθενται επιπλέον στρώσεις στα ήδη υφιστάμενα, με τελικό αποτέλεσμα η αντιμετώπισή τους να καθίσταται εξαιρετικά δύσκολη (...) χάνονται ευκαιρίες (...) Αντί της αδράνειας, εναλλακτική προσέγγιση αποτελεί η διαχείριση των εν λόγω διαφορών (...) μια περίοδος ουσιαστικής προσέγγισης υπήρξε εκείνη μεταξύ 1999 και 2010, με πρωτοβουλία των τότε υπουργών Εξωτερικών Γιώργου Παπανδρέου και Ισμαήλ Τζεμ (...) Αντί για ανταγωνισμό (σ.σ. στην Ενέργεια), να προωθηθεί ένας καταμερισμός των βαρών ή συνδυασμός δυνατοτήτων. Αντί για αντιζηλία, η προσπάθεια να καταλήξει σε εξερεύνηση και εν συνεχεία εκμετάλλευση πόρων, οι οποίοι μπορούν να αναπτυχθούν μέσω της συνεργασίας». Ποιος πλέκει με τόση θέρμη το εγκώμιο της συνεκμετάλλευσης, αναγορεύοντας την Ενέργεια σε καταλύτη των διευθετήσεων στα Ελληνοτουρκικά; Ο Χάρης Τζήμητρας, καθηγητής Διεθνούς Δικαίου, Διευθυντής του Κυπριακού Κέντρου του Ινστιτούτου του Οσλο για την Ειρήνη και Senior Fellow του Atlantic Council στην Ουάσιγκτον. Από την περασμένη Πέμπτη, φέρει και την ιδιότητα του μέλους του επιστημονικού συμβουλίου του Ινστιτούτου Τσίπρα. Ο οποίος θα πρέπει να ανησυχεί σοβαρά μην του κλέψει το κελεπούρι η νέα Αμερικανίδα πρέσβειρα, που καταφτάνει στη χώρα μας με τα ίδια ακριβώς σχέδια «υπό μάλης»...

Ωρυόταν τις προάλλες ο Πορτοσάλτε για την προτομή του Αρη Βελουχιώτη στην Πετρούπολη, τα ιστορικά μνημεία που διαμορφώνει το ΚΚΕ, τις εκδηλώσεις ιστορικής μνήμης που διοργανώνει. Κι αναρωτιόταν πονηρά: «Γιατί δεν γίνεται κάτι;». Την επομένη, φασιστοειδή βρώμισαν με σβάστικες την προτομή. Η χρονική «σύμπτωση» του αντικομμουνιστικού οχετού και της βεβήλωσης της προτομής ασφαλώς εξηγείται, στη βάση των κοινών αστικών αντιλήψεων των εμπνευστών τους και της διαχρονικής εχθρότητας που τρέφουν για το εργατικό - λαϊκό κίνημα και το ΚΚΕ. Γιατί η δραστηριότητα του ΚΚΕ αναδεικνύει το ταξικό περιεχόμενο, τις αντιθέσεις και τα διακυβεύματα της δεκαετίας 1940 - 1950. Αναδεικνύει αυτό που αποτυπώνεται και στην εμβληματική μορφή του Αρη Βελουχιώτη: Οτι ο φασισμός που αποτέλεσε γέννημα - θρέμμα του καπιταλισμού ηττήθηκε διεθνώς - όπως και στην Ελλάδα - από τα αντιστασιακά κινήματα που είχαν μπροστάρηδες τους κομμουνιστές και από τον αγώνα της ΕΣΣΔ και του Κόκκινου Στρατού. Αναδεικνύει από την άλλη τη στάση της αστικής τάξης, των πολιτικών της εκπροσώπων και του κράτους της στη διάρκεια αυτής της δεκαετίας. Τον «κλονισμό» της αστικής εξουσίας και την αμφισβήτησή της, ιδίως από τον αγώνα του ΔΣΕ. Αναδεικνύει τέλος ότι αναγκαίο και στην εποχή μας είναι η ανατροπή της αστικής εξουσίας. Σήμερα που οι ιμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί κλιμακώνονται και οι εστίες πολέμου πληθαίνουν, αποδεικνύεται για άλλη μια φορά ότι κοινό στοιχείο μεταξύ φιλελεύθερων, φασιστών και κάθε άλλης εκδοχής της αστικής εξουσίας είναι η υπεράσπισή της και γι' αυτό η εχθρότητα για όσα την απειλούν: Την εργατική τάξη, το Κόμμα της και την Ιστορία των εργατικών - λαϊκών αγώνων.