Associated Press

Στον 21ο αιώνα το φάσμα της πείνας και της εξαθλίωσης σαρώνει δισεκατομμύρια ανθρώπους, τόσο στον αναπτυσσόμενο όσο και στο λεγόμενο αναπτυγμένο κόσμο

Οι συντάκτες της έκθεσης σημειώνουν ότι είναι πλέον διεθνές φαινόμενο «μία κοινωνική κρίση εξαιτίας της μεγάλης και διαδεδομένης ανεργίας, της ακρίβειας σε τρόφιμα και καύσιμα και λοιπά αποτελέσματα της παγκόσμιας κρίσης που ξεκίνησε το 2008-09, καθώς πολλές κυβερνήσεις αγνόησαν τις κοινωνικές επιπτώσεις των πολιτικών λιτότητας και της οικονομικής κρίσης, προκαλώντας άμεσες αρνητικές συνέπειες για τη διατροφή, την υγεία, την εκπαίδευση, τη στέγαση και την αξιοπρεπή διαβίωση πολλών λαών. Η διάσταση ανάμεσα στην οικονομική πολιτική και τις κοινωνικές επιπτώσεις που αυτή προκαλεί μπορεί να δημιουργήσουν ένα φαύλο κύκλο επιβράδυνσης της ανάπτυξης και της κοινωνικής προόδου» αναφέρεται ανάμεσα σε άλλα στην έκθεση.

Γίνεται αναφορά στην τεράστια στρατιά ανέργων παγκοσμίως, που «φουσκώνει» ασταμάτητα από το 2007, οπότε έφθαναν επισήμως τα 178.000.000 άτομα, δύο χρόνια μετά (2009) ανήλθαν σε 205.000.000, ενώ το 2010 εκτιμάται πως αυξήθηκαν κατά τουλάχιστον 85.000.000. Εάν συνυπολογίσει κανείς και τους πάνω από ένα δισ. ανθρώπους που το 2009 καταγράφηκε πως «ζουν» βουτηγμένοι στο βάλτο της φτώχειας, τότε συμπεραίνει, έστω και αμυδρά, πόσο δραματική είναι η κατάσταση...

Οι συντάκτες της έκθεσης δεν παραλείπουν να αναφερθούν και στην περίπτωση «ανεπτυγμένων οικονομιών» φέρνοντας τα παραδείγματα της Ελλάδας και της Ισπανίας «όπου πάρθηκαν μέτρα λιτότητας απέναντι στη μείωση υψηλού δημόσιου χρέους και τα οποία δεν απειλούν μόνον την απασχόληση στο δημόσιο τομέα και τις κοινωνικές δαπάνες, αλλά κάνουν ακόμη πιο αβέβαιη και πιο εύθραυστη την ανάκαμψη. Οι νέες πιέσεις για αντιμετώπιση του χρέους έχουν περιορίσει δραστικά τον οικονομικό και τον πολιτικό χώρο σε ανεπτυγμένες οικονομίες, περιορίζοντας τις επιλογές όσο συνεχίζεται η κρίση»...

ΠΡΑΓΑ.--

Σε σημαντικές καταστροφικές αλλαγές για την πλειοψηφία του λαού προχώρησε η τσεχική Βουλή, συνεχίζοντας το σάρωμα όποιας λαϊκής κατάκτησης έχει απομείνει σήμερα μετά την ανατροπή του σοσιαλισμού σε αυτήν την κεντροευρωπαϊκή χώρα, και την ένταξη στη λυκοσυμμαχία της ΕΕ. Οπως έγινε γνωστό, την Τρίτη εγκρίθηκαν τροποποιήσεις στο σύστημα Υγείας καθώς και αύξηση του ορίου συνταξιοδότησης, τα οποία θα τεθούν σε ισχύ από το Γενάρη του 2012.

Συγκεκριμένα, με 105 ψήφους υπέρ και 73 κατά (των κομμουνιστών βουλευτών και των σοσιαλδημοκρατών) η Βουλή ενέκρινε τη σταδιακή αύξηση του ορίου συνταξιοδότησης στα 73 χρόνια! Η κυβέρνηση, επικαλούμενη την «οικονομική κρίση» αλλά και την αύξηση του προσδόκιμου ζωής (σύμφωνα με υπολογισμούς του 2011 φτάνει τα 77,19 χρόνια), πρότεινε την αύξηση του ορίου συνταξιοδότησης για τους σημερινούς 40χρονους στα 66 χρόνια, σε όσους γεννήθηκαν το 1977 στα 67 χρόνια, για όσους σήμερα είναι 10 χρόνων στα 71 χρόνια και για όσους γεννηθούν το 2012 στα 73!

Επιπλέον, οι Τσέχοι βουλευτές ενέκριναν την αύξηση της συμμετοχής των ασθενών στα έξοδα νοσηλείας από 60 κορόνες σε 100 ημερησίως, ενώ αρκετά φάρμακα θα πρέπει να τα πληρώνουν από την τσέπη τους, καθώς τα βασικά βγαίνουν «εκτός λίστας». Επίσης, σύντομα αναμένεται να υπάρξει διαχωρισμός ανάμεσα στη «βασική» και στην «πρόσθετη» περίθαλψη. Κάτι τέτοιο θα φέρει το διαχωρισμό του λαού σε αυτούς - τη συντριπτική πλειοψηφία - που θα λαμβάνουν μόνο τη «βασική» περίθαλψη καθώς δε θα έχουν την οικονομική δυνατότητα να λάβουν την απαιτούμενη - και αναγκαία - περίθαλψη, και στους «κατέχοντες». Πάντως, ο υπουργός Υγείας Λέος Χέγκερ αναμένεται να καταθέσει άλλα τρία νομοσχέδια για την τροποποίηση του συστήματος Υγείας μέχρι το τέλος του μήνα, για τα οποία δεν έχει γίνει γνωστό το περιεχόμενό τους.

ΜΑΔΡΙΤΗ.--

Τις «μεταρρυθμίσεις» που αφορούν την αγορά εργασίας και τις εργασιακές σχέσεις, μέτρα που θα πλήξουν ακόμα περισσότερο τα εργατικά δικαιώματα, ενέκριναν χτες οι Ισπανοί βουλευτές. Υπέρ των τροποποιήσεων ψήφισαν οι 169 βουλευτές του «Σοσιαλιστικού Κόμματος» του πρωθυπουργού Χοσέ Λουίς Ροντρίγκες Θαπατέρο, 159 ψήφισαν κατά και 20 απείχαν. Οι προτάσεις της ισπανικής κυβέρνησης εγκρίθηκαν χάρη στην αποχή των βουλευτών των μικρότερων περιφερειακών κομμάτων.

Η ψηφοφορία ήρθε μία ημέρα αφότου το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο ζήτησε από την κυβέρνηση να συνεχίσει τις εργασίες περιορισμού των δημοσίων δαπανών, να ενισχύσει και να εντείνει τις ενέργειες για «μεταρρυθμίσεις στον τομέα της αγοράς εργασίας», τη στιγμή που οι ελαστικές μορφές απασχόλησης κάνουν θραύση και η ανεργία ξεπερνάει το 21,3%, ενώ στους νέους φτάνει το 45%.

Οι «μεταρρυθμίσεις», που εγκρίθηκαν στο εργασιακό, αφορούν τη λεγόμενη «διευθέτηση του χρόνου εργασίας» και τις ελαστικές μορφές απασχόλησης, έτσι ακριβώς όπως συμφέρει το κεφάλαιο και προωθούνται σε όλη την ΕΕ, υπονομεύοντας παραπέρα τις συλλογικές συμβάσεις και ενισχύοντας τις ατομικές συμβάσεις και τη διαπραγμάτευση. Η κυβέρνηση είχε αποφασίσει να προχωρήσει μονομερώς τις μεταρρυθμίσεις καθώς πρόσφατα «κατέρρευσαν» οι διαπραγματεύσεις των συμμετεχόντων στο λεγόμενο «κοινωνικό διάλογο» από κυβέρνηση, εργοδοτικές οργανώσεις και συνδικάτα. Η κύρια εργοδοτική ομοσπονδία «CEOE» έχει εκφράσει τη «δυσαρέσκειά» της σε ό,τι αφορά τη ρύθμιση που αναφέρει πως οι συλλογικές συμβάσεις εργασίας θα παραμένουν σε ισχύ μέχρι και για 14 μήνες έως ότου υπογραφούν νέες. Οι συμβιβασμένες ηγεσίες των συνδικαλιστικών οργανώσεων (UGT και CCOO) - αφού συμμετείχαν για 4 μήνες στον «κοινωνικό διάλογο» και προωθούν χρόνια την ταξική συνεργασία - τώρα αντιδρούν στις διατάξεις σχετικά με τη «διευθέτηση του χρόνου εργασίας» και πάλι στη λογική της κοινωνικής συναίνεσης.

ΟΥΑΣΙΓΚΤΟΝ.--

Στην πολιτεία του Κονέκτικατ, 45.000 δημόσιοι υπάλληλοι σύρονται, αυτές τις ημέρες, να ψηφίσουν και να εγκρίνουν ή να απορρίψουν τη συμφωνία με την τοπική κυβέρνηση του Δημοκρατικού κυβερνήτη Ντάνιελ Μαλόι, για περικοπές ύψους 1,6 δισεκατομμυρίων δολαρίων προκειμένου να μη γίνουν απολύσεις, 4.700 άμεσα, όπως απειλούσε ο κυβερνήτης. Συμφωνία στην οποία συναίνεσε η «Συμμαχία για τις Συλλογικές Διαπραγματεύσεις των Δημοσίων Υπαλλήλων» (SEBAC).

Η πρόεδρος της συμβιβασμένης Αμερικανικής Ομοσπονδίας Δασκάλων (AFT), Ράντι Γουέινγκαρτεν, επισκεπτόμενη το Ντιτρόιτ προκειμένου να στηρίξει την τοπική ηγεσία που βρίσκεται αντιμέτωπη με την αυξανόμενη δυσαρέσκεια και «ανυπακοή» των δασκάλων που αρνούνται να συναινέσουν στην καταστροφή του δημόσιου χαρακτήρα της Παιδείας και φυσικά και των θέσεων εργασίας τους, μέσω του προωθούμενου σχεδίου ιδιωτικοποίησης, έκανε λόγο για τον κίνδυνο που ελλοχεύει από τη «ριζοσπαστικοποίηση του αγώνα των δασκάλων που τείνει να εξελιχθεί σε ανοικτή σύγκρουση». Εντελώς προκλητικά η Γουέινγκάρτεν δήλωσε ότι «η ριζοσπαστικοποίηση του αγώνα που προωθούν οι δάσκαλοι, όχι μόνο στο Ντιτρόιτ αλλά και σε άλλες πολιτείες, είναι ενέργεια που στρέφεται κατά των συνδικάτων, κατά των δασκάλων, προέρχεται από ανθρώπους που είναι ενάντια στην κυβέρνηση και επιτίθενται στο δημόσιο χαρακτήρα της Παιδείας. Μία επίθεση που μπορεί να εξελιχθεί σε σύγκρουση» και, όπως τόνισε, «δεν θα ήθελε η στρατηγική των Αθλίων -αναφορά στο βιβλίο του Βίκτορα Ουγκό που έχει επίκεντρο τις εξεγέρσεις στη Γαλλία τη δεκαετία του 1830- να οδηγήσει τα παιδιά μας να αγωνίζονται για την επανάσταση»!

Στην πολιτεία του Νιου Τζέρσεϊ, η ηγεσία των συνδικάτων που εκπροσωπούν τους εργαζόμενους, συνεχίζει να διασπά τον αγώνα τους, ιδιαίτερα αυτών που διαδήλωσαν κατά χιλιάδες την προηγούμενη Πέμπτη στο Τρέντον, ενάντια στη δικομματική συμφωνία - Δημοκρατικών και Ρεπουμπλικανών - στα μέτρα του κυβερνήτη Κρις Κρίστι για τη δραματική αύξηση του καταβαλλόμενου ποσού εκ μέρους των εργαζομένων για τα ασφαλιστικά και συνταξιοδοτικά τους Ταμεία. Οι εργατοπατέρες «συνδικαλιστές» επιμένουν στην πίεση προς το Δημοκρατικό Κόμμα, παρά το γεγονός ότι οι εργαζόμενοι βρίσκονται επί ποδός πολέμου, εδώ και μήνες, καθώς η πολιτεία είναι από τα πρώτα και μεγαλύτερα «εργαστήρια» των σαρωτικών περικοπών που εφαρμόζονται σε πολιτειακό επίπεδο.

Η ενδοτική πολιτική συνδιαλλαγής των υφιστάμενων συνδικάτων είναι εμφανής παντού, στη Μασαχουσέτη, την Καλιφόρνια και τη Νέα Υόρκη, όπου επίσης οι Δημοκρατικοί κυβερνήτες προωθούν σαρωτικές περικοπές, αλλά και στις πολιτείες υπό ρεπουμπλικανική διακυβέρνηση, όπου έγιναν «σημαία» οι αγώνες των εργαζομένων για να προδοθούν όταν άρχισαν να γίνονται επικίνδυνοι...