Ο Κώστας Παπαδάκης στάθηκε στη διαχρονική πορεία εμπορευματοποίησης - ιδιωτικοποίησης του νερού απ' όλες τις ελληνικές κυβερνήσεις.

Τόνισε πως «την περαιτέρω ιδιωτικοποίηση του νερού, των υποδομών, των υπηρεσιών συντήρησής του, που προχωράει τώρα η κυβέρνηση της ΝΔ με τον νέο νόμο, την είχε επιχειρήσει και προηγούμενα, με ανάθεση μέσω Σύμπραξης Δημόσιου και Ιδιωτικού Τομέα (ΣΔΙΤ) σε ομίλους του Εξωτερικού Υδροδοτικού Συστήματος, που ακυρώθηκε μετά από απόφαση του ΣτΕ. Συνέχισε δηλαδή από εκεί που σταμάτησε η προηγούμενη κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ.

Είναι δε ενδεικτικό ότι με δύο άρθρα σε νόμο της το καλοκαίρι του 2022 η κυβέρνηση της ΝΔ υπερασπίστηκε με ...πάθος τον νόμο της κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ που παρέδωσε ΕΥΔΑΠ - ΕΥΑΘ αρχικά στο ΤΑΙΠΕΔ κατόπιν στο Υπερταμείο, οδηγώντας στην πρόσφατη εξέλιξη με τις νέες αποφάσεις της τριμερούς επιτροπής συμμόρφωσης του ΣτΕ, που εναντιώνονται στον νόμο.

Αλλωστε, η κυβέρνηση της ΝΔ άφησε άθικτο τον νόμο του ΣΥΡΙΖΑ του 2016 για την προώθηση των ΣΔΙΤ που περιελάμβανε και την ΕΥΔΑΠ, ενώ τον Μάιο της ίδιας χρονιάς η ..."πρώτη φορά αριστερά" όριζε έως και τα ποσοστά παραχώρησης στο κεφάλαιο της ΕΥΔΑΠ (11%) και της ΕΥΑΘ (23%). Του ΣΥΡΙΖΑ ήταν και η Κοινή Υπουργική Απόφαση τιμολόγησης του νερού το 2017, που ουσιαστικά αποτύπωνε το νερό - εμπόρευμα και υπολόγιζε την τιμή του με βάση την κερδοφορία του επενδυμένου κεφαλαίου.

Να λοιπόν πώς αποδεικνύεται και στο κρίσιμο ζήτημα του νερού η στρατηγική σύμπλευση ΝΔ - ΣΥΡΙΖΑ με τον δρόμο της "απελευθέρωσης" και της περαιτέρω ιδιωτικοποίησης. Από κει που το αφήνει η μια κυβέρνηση το συνεχίζει με πιο επιθετικούς όρους η επόμενη.

Να γιατί είναι κάλπικος και αποπροσανατολιστικός ο καβγάς τους όταν συμπλέουν. Οταν η λεγόμενη "κυβερνητική σταθερότητα" της ΝΔ και η δήθεν "προοδευτική διακυβέρνηση" του ΣΥΡΙΖΑ ή του ΠΑΣΟΚ έχουν ήδη κυβερνητικά έργα και ημέρες και συμφωνούν όλοι τους στη στρατηγική της εμπορευματοποίησης - ιδιωτικοποίησης, ανεξάρτητα από παραλλαγές.

Π.χ. μπροστά στον νέο νόμο της κυβέρνησης της ΝΔ, ο ΣΥΡΙΖΑ που ενέταξε τις ΕΥΔΑΠ και ΕΥΑΘ στο Υπερταμείο και ιδιωτικοποίησε λιμάνια, αεροδρόμια και σιδηρόδρομους, προκλητικά ...ανησυχεί για την ιδιωτικοποίηση του ήδη εμπορευματοποιημένου κλάδου του νερού, ενώ και το ΜέΡΑ25 υποκριτικά εναντιώνεται στην ιδιωτικοποίηση του νερού, ενώ ο Βαρουφάκης έταζε στο κεφάλαιο ιδιωτικοποιήσεις σιδηροδρόμων "με ένα ευρώ". Ετσι έβλεπε όπως έλεγε την απογείωση της χώρας από τον 19ο στον 21ο αιώνα...».

Οπως είπε ο Κ. Παπαδάκης σε άλλο σημείο, «εμπορευματοποίηση των κοινωνικών αγαθών υπάρχει και με κρατικό έλεγχο των επιχειρήσεων που τα παρέχουν, αφού λειτουργούν με τους όρους της καπιταλιστικής αγοράς και τον νόμο του κέρδους. Η εμπορευματοποίηση των κοινωνικών αγαθών συντελείται και από το ίδιο το κράτος, με ΣΔΙΤ, δημόσιες συμβάσεις παραχωρήσεων και αναθέσεων σε επιχειρηματικούς ομίλους».

Σημείωσε ιδιαίτερα ότι «η λειτουργία της αγοράς με οπλοστάσιο όλους τους νόμους που προωθούν την καπιταλιστική κερδοφορία, επιτρέπουν όλη την γκάμα δραστηριοτήτων των ομίλων που μπορούν κάλλιστα να κερδοφορήσουν είτε με πλήρη ιδιωτικοποίηση, είτε και χωρίς να έχουν το 51%».

Αναφέρθηκε εκτενώς και με στοιχεία στη διεθνή πείρα με παραδείγματα εμπορευματοποίησης με βάση τον ευρωενωσιακό σχεδιασμό και τις αντιλαϊκές Οδηγίες και κατευθύνσεις της ΕΕ. Μεταξύ άλλων υπογράμμισε ότι «το ΚΚΕ δίνει μεγάλο βάρος στο γεγονός της αποκάλυψης ότι η όλη πορεία εμπορευματοποίησης είναι άρρηκτα συνδεδεμένη στις επιχειρήσεις του κλάδου με τη δραματική επιδείνωση των εργασιακών τους σχέσεων, με αύξηση του βαθμού της εκμετάλλευσης, με μειώσεις μισθών, δικαιωμάτων, με συνέπειες και στην ποιότητα του νερού».

Καταλήγοντας ο ευρωβουλευτής του ΚΚΕ τόνισε: «Με τη δυναμική των μεγαλειωδών αγώνων που αναπτύσσονται αυτές τις μέρες, σημαδεύοντας και ενοχοποιώντας το καπιταλιστικό κέρδος και στους σιδηροδρόμους και στο νερό, με την ορμή των κινητοποιήσεων στη Γαλλία ή και στη Γερμανία, προχωρούμε πιο αποφασιστικά με βάση το καίριο σύνθημα αντιπαράθεσης με τον καπιταλιστικό δρόμο ανάπτυξης για νερό κοινωνικό αγαθό και όχι εμπόρευμα, τεκμηριώνοντας ότι υπάρχει διέξοδος από τη σημερινή βαρβαρότητα, αναδεικνύοντας την πολιτική πρόταση του ΚΚΕ και για τον κλάδο του νερού (...) την ανάγκη για ένα πολύ πιο δυνατό ΚΚΕ την επόμενη μέρα των εκλογών απέναντι σε οποιαδήποτε στάνταρ αντιλαϊκή αστική κυβέρνηση».

Στην παρέμβασή του, ο Βασίλης Μπέλλος έκανε αναφορά στις μεγάλες δυνατότητες που δίνει η σύγχρονη επιστημονική γνώση για αντιπλημμυρική θωράκιση, αλλά αυτές προσκρούουν «στη διαχείριση του ρίσκου και την ανάλυση κόστους - οφέλους της ΕΕ».

Οπως σημείωσε, «το παρόν οικονομικό σύστημα έχει φτάσει σε ένα οριακό σημείο: Ενώ οι δυνατότητες είναι τεράστιες, η ατομική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής, η ιδιοποίηση των κερδών από την αστική τάξη και η πτωτική τάση του μέσου κέρδους για τους καπιταλιστές φρενάρουν την πρόοδο (...) το αστικό κράτος είναι εξαιρετικά "αναποτελεσματικό" όταν έχει να κάνει με την προστασία της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων από φυσικά φαινόμενα και τεχνολογικά ατυχήματα, ενώ είναι εξαιρετικά "αποτελεσματικό" όταν έχει να κάνει με τη διασφάλιση της κερδοφορίας των μονοπωλίων, τη νομική κατοχύρωση και οργάνωση της κυκλοφορίας του κεφαλαίου, την καταστολή των όποιων φωνών αντιστέκονται. Ταυτόχρονα, είναι "ανίκανο" να ενσωματώσει όλες τις σύγχρονες επιστημονικές εξελίξεις και "ικανότατο" να χρηματοδοτεί την κάθε "έξυπνη" ή "πράσινη" φανφάρα που διασφαλίζει την κερδοφορία των ομίλων».

Σε ό,τι αφορά στην ιδιωτικοποίηση του νερού επισήμανε μεταξύ άλλων την υποκρισία δυνάμεων της σοσιαλδημοκρατίας και του οπορτουνισμού όταν κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου για την «επερχόμενη» εμπορευματοποίησή του, αφού οι αναδιαρθρώσεις αυτές δεν είναι καινούριες, αλλά έχουν ξεκινήσει από τη δεκαετία του '90, με τη δημιουργία των ΑΕ, την εισαγωγή αυτών στο χρηματιστήριο, καθώς και με τη λειτουργία με βάση τα ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια.

Οπως τόνισε, «το δίλημμα που βάζουν αυτές οι δυνάμεις "κρατικοποίηση/εθνικοποίηση ενάντια στις ιδιωτικοποιήσεις" είναι ψευδές όσο το παρόν οικονομικό σύστημα παραμένει ακμαίο. Αλήθεια, όλο αυτό το διάστημα που οι υδατικοί πόροι είναι υπό κρατική διαχείριση, πόσο ωφελείται η εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα από αυτό το καθεστώς; Υπάρχει μήπως μια φιλολαϊκή διαχείριση που προσφέρει φθηνό και ποιοτικό νερό στους πολίτες ή μήπως τα τιμολόγια αυξάνονται ενώ οι υπηρεσίες και οι υποδομές οδηγούνται προς την απαξίωση;».

Σχετικά με τη λεγόμενη «κλιματική κρίση» και την προσπάθεια τμημάτων του κεφαλαίου να αποδώσουν τις πλημμύρες σε αυτήν, σημείωσε πως «πρόκειται για καθαρά πολιτικό και όχι επιστημονικό όρο, που έχει να κάνει με τους ενεργειακούς ανταγωνισμούς σε παγκόσμιο επίπεδο, καθώς και με το ενεργειακό μείγμα που προωθεί το κάθε ιμπεριαλιστικό κέντρο ή το κάθε τμήμα του κεφαλαίου».

Καταλήγοντας υπογράμμισε: «Ας αναλογιστούμε με βάση τα παραπάνω: Είναι το σύγχρονο αστικό κράτος ικανό να μας προσφέρει ολοκληρωμένα αντιπλημμυρική θωράκιση; Μπορεί ο καπιταλισμός στην υφιστάμενη βαθμίδα ανάπτυξης να ενσωματώσει τα σύγχρονα τεχνολογικά επιτεύγματα με έναν φιλολαϊκό τρόπο; Η απάντηση είναι κατηγορηματικά όχι. Η απάντηση στην προστασία μας από τις πλημμύρες και τους άλλους φυσικούς κινδύνους είναι η κεντρικά διευθυνόμενη σοσιαλιστική οικονομία, όπου θα αντιμετωπίζει το νερό ως δημόσιο αγαθό και όχι ως εμπόρευμα».

Ο Μανώλης Χαρατσής στην παρέμβασή του αναφέρθηκε στην πορεία ιδιωτικοποίησης του νερού στην Αττική, τονίζοντας ότι «ο αγώνας ενάντια στα σχέδια της κυβέρνησης και της ΕΕ, της ιδιωτικοποίησης της ΕΥΔΑΠ, του νερού γενικότερα, δεν πρέπει να καθηλωθεί, να περιορισθεί στη διατήρηση της σημερινής μετοχικής τους σύνθεσης και γενικότερα στην αποδοχή της λειτουργίας δημόσιων επιχειρήσεων με κριτήριο το κέρδος. Είναι τεράστια η ευθύνη της σημερινής όπως και των προηγούμενων κυβερνήσεων για την κατάσταση που υπάρχει σήμερα στο νερό».

Οπως σημείωσε, «η ιδιωτικοποίηση και εμπορευματοποίηση του νερού, όπως και των πιο ζωτικών δημόσιων αγαθών, ακόμη και των πιο στοιχειωδών για τη ζωή των εργατικών - λαϊκών νοικοκυριών (νερό, Ενέργεια, δημόσιες μεταφορές), αποτελεί βασική στρατηγική της Ευρωπαϊκής Ενωσης και των αστικών κυβερνήσεων στα κράτη - μέλη της. Η ΕΕ με τις ευρωσυνθήκες της ονομάζει όλες τις δημόσιες υπηρεσίες με τον τίτλο "Υπηρεσίες Γενικού Οικονομικού Συμφέροντος", όπου συμπεριλαμβάνει όλες τις υπηρεσίες κοινής ωφέλειας που για την ΕΕ έχουν εμπορικό χαρακτήρα, δηλαδή διατίθενται με οικονομικό αντίτιμο (π.χ. δίκτυα Ενέργειας, νερού, μεταφορών, επικοινωνιών).

Με την Οδηγία 2006/123, αντιλαϊκό τερατούργημα - γνωστή και ως "οδηγία Μπολκενστάιν" - ολοκληρώθηκε ένας κύκλος νομοθετικών παρεμβάσεων της ΕΕ, οδηγώντας στην πλήρη "απελευθέρωση" των υπηρεσιών, δηλαδή στην πλήρη παράδοσή τους στο κεφάλαιο. Ετσι, όλες οι κρίσιμες υπηρεσίες δημόσιων, κοινωνικών αγαθών μπορούν να παραδίδονται στους μεγάλους μονοπωλιακούς ομίλους, με μόνη προϋπόθεση οι επιχειρήσεις να εξασφαλίζουν την "καθολική παροχή" τους, δηλαδή χωρίς εξαιρέσεις και αποκλεισμούς κάποιων κατηγοριών. Εφόσον εκπληρώνουν αυτό το ελάχιστο, μπορούν να ασκούνται από ιδιώτες και να παραχωρούνται από το κράτος σε αυτούς».

Πρόσθεσε πως στην Ελλάδα «η υλοποίηση της πολιτικής της ΕΕ για ιδιωτικοποίηση του νερού μετρά πάνω από δύο δεκαετίες. Το σύνολο των κυβερνήσεων προχώρησε σε ευθυγράμμιση του νομοθετικού πλαισίου με την ευρωπαϊκή Οδηγία - πλαίσιο απ' την οποία απορρέουν: Η εμπορευματοποίηση του νερού, της χρήσης του, των υποδομών του, των εργασιών συντήρησης δικτύου, η εκτόξευση των τιμολογίων, ο δραστικός περιορισμός της διάθεσης του νερού στον αγροτικό τομέα και η επιθετική προώθηση της εμπορευματικής λειτουργίας και ιδιωτικοοικονομικής λειτουργίας των επιχειρήσεων ύδρευσης».

Οι συνέπειες αυτής της πολιτικής - όπως είπε - ήταν μεταξύ άλλων η δραστική μείωση του μόνιμου προσωπικού, η επίθεση στα εργατικά δικαιώματα, οι αλλαγές στις εργασιακές σχέσεις με τις ελαστικές σχέσεις να έχουν «θεριέψει», εκατοντάδες εργαζόμενοι χωρίς δικαιώματα, ενοικιαζόμενοι από δουλεμπορικά γραφεία, επέκταση της κερδοφόρας παραχώρησης τμημάτων σε κορυφαίους επιχειρηματικούς ομίλους, όπως το Κέντρο Επεξεργασίας Λυμάτων Ψυττάλειας, κακή συντήρηση του δικτύου, που ένα μεγάλο μέρος του παραμένει με αγωγούς αμιάντου, υλικό καρκινογόνο και επικίνδυνο και για τους εργαζόμενους που έρχονται σε επαφή με αυτό και για τους χρήστες του δικτύου, αύξηση των τιμολογίων για τις λαϊκές οικογένειες.

Καταλήγοντας τόνισε: «Σήμερα είναι αναγκαίο περισσότερο από κάθε άλλη φορά οι εργαζόμενοι του κλάδου του νερού να ενώσουν τις δυνάμεις τους με τα φτωχά λαϊκά στρώματα, με τους εργαζόμενους των άλλων κλάδων, γιατί ενιαία πλήττονται από τις αντιλαϊκές - αντεργατικές εξελίξεις στο νερό μα και γενικότερα. Εμείς θεωρούμε το νερό κοινωνικό δικαίωμα, δεν μπορεί να αποτελεί εμπόρευμα. Οι δυνάμεις μας πρωταγωνιστούν σήμερα, μα και διαχρονικά, στους αγώνες ενάντια στην πολιτική της ΕΕ για την πλήρη εμπορευματοποίηση του νερού και τις ιδιωτικοποιήσεις, για τη διασφάλιση φθηνού, ελεγμένου, ποιοτικού νερού για τον λαό, για την άμεση υλοποίηση των αναγκαίων έργων υποδομής, αύξηση των διαθέσιμων αποθεμάτων νερού με κατάλληλα έργα, για την εξασφάλιση της επάρκειάς του, για δραστική μείωση των τιμολογίων, για καμία διακοπή στα λαϊκά νοικοκυριά, για προσλήψεις αναγκαίου μόνιμου προσωπικού».

Στην ομιλία του ο Μανώλης Μαστοράκης σημείωσε πως ο πόλεμος του νερού έχει ήδη αρχίσει, καθώς το 1/3 του παγκόσμιου πληθυσμού ζει σε χώρες που αντιμετωπίζουν τρομερά προβλήματα υδροδότησης, πάνω από 1 δισ. άνθρωποι δεν έχουν πρόσβαση σε καθαρό πόσιμο νερό, ανάγοντας τη διαχείριση του νερού σε μια από τις πλέον προσοδοφόρες μπίζνες.

Επισήμανε ότι «το θέμα είναι ιδιαίτερα σύνθετο τόσο περιβαλλοντικά, όσο κοινωνικά και, τέλος, οικονομικά. Είμαστε αντιμέτωποι καταρχάς με την περιβαλλοντική κρίση, την κρίση νερού που δημιουργείται από τις πιέσεις που ασκούνται στους υδατικούς πόρους, τη μείωση των αποθεμάτων νερού, την εκτεταμένη ρύπανση των υπόγειων νερών και τις επιπτώσεις της κλιματικής αλλαγής στον υδρολογικό κύκλο.

Είμαστε αντιμέτωποι με την επεκτατική ιδεολογία των αγορών, μέσα από την εμπορευματοποίηση και ιδιωτικοποίηση των υπηρεσιών ύδρευσης, οι οποίες, αντί να λειτουργούν ως δημόσια υπηρεσία, μετατρέπουν το νερό σε εμπόρευμα και σε κερδοσκοπικό μηχανισμό.

Είμαστε, τέλος, αντιμέτωποι με τον διεθνή χαρακτήρα του αγώνα για το νερό ως κοινωνικό αγαθό, καθώς ληστρικές πολυεθνικές ιδιοποιούνται το νερό είτε μέσα από τη βιομηχανία εμφιαλωμένου νερού είτε μέσα από τον μονοπωλιακό έλεγχο των υπηρεσιών ύδρευσης (π.χ. οι μεταλλευτικές εταιρείες της Χιλής), συμβάλλοντας έτσι στην παγκόσμια ανισοκατανομή νερού και την έλλειψη πρόσβασης ενός σημαντικού μέρους του πληθυσμού σε καθαρό νερό.

Και επειδή το νερό δεν είναι εμπόρευμα, όπου εφαρμόστηκαν οι πολιτικές ιδιωτικοποίησης οι τιμές εκτοξεύθηκαν στα ύψη, η ποιότητα του νερού χειροτέρεψε, ενώ δεν πραγματοποιήθηκαν οι επενδύσεις που περιλάμβαναν τα συμβόλαια».

Κατήγγειλε ότι η ΕΕ έχει ηγετικό ρόλο παγκοσμίως στην ιδιωτικοποίηση των υπηρεσιών ύδρευσης και αποχέτευσης καθώς προωθεί ενεργά το λεγόμενο «γαλλικό μοντέλο», με βάση τη σύμπραξη εταιρικής σχέσης μεταξύ δημόσιου - ιδιωτικού τομέα (ΣΔΙΤ). Οι οδηγίες της ΕΕ είναι να επενδύσουν οι ιδιώτες στο νερό αφού εκτιμούν ότι θα εξελιχθεί σε βασικό χώρο άντλησης υπερκερδών. «Πρόσφατο δημοσίευμα κάνει λόγο για "Δίψα της Γουόλ Στριτ για νερό". Οι πέντε μεγάλοι παίχτες που δραστηριοποιούνται στον χώρο ("Veolia", "Suez", "Agbar", RWE, "Saur") κατέχουν σήμερα το 34% της αγοράς».

Στη συνέχεια μετέφερε διεθνή πείρα από την ιδιωτικοποίηση του νερού σε μια σειρά από χώρες τονίζοντας ότι «το ζήτημα δεν ξεκινά από την ιδιωτικοποίηση του νερού αλλά από την εμπορευματοποίησή του, όταν το κράτος μετοχοποιεί τις δημόσιες υπηρεσίες ύδρευσης, που διαχειρίζονται το νερό ως εμπόρευμα και το μετατρέπουν σε κερδοσκοπικό μηχανισμό».

Καταλήγοντας τόνισε: «Εκσυγχρονισμός είναι η ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών και όχι τα κέρδη. Το ΚΚΕ επιμένει ότι το νερό είναι κοινωνικό δικαίωμα, δεν μπορεί να αποτελεί εμπόρευμα. Ο ενιαίος κρατικός φορέας νερού που θα διαχειρίζεται το σύνολο των υδατικών πόρων, που θα προχωρά στο σύνολο των αναγκαίων έργων υποδομής και θα συνεργάζεται με την κρατική βιομηχανία παραγωγής αναγκαίου υλικού, με αποκλειστικό κριτήριο την ικανοποίηση των αναγκών του λαού για επαρκές, φθηνό, ασφαλές και ποιοτικό νερό. Αυτό είναι το πραγματικό περιεχόμενο του εκσυγχρονισμού.

Για να μην πούμε "το νερό νεράκι", λοιπόν, χρειάζεται συνεχής αγώνας, ενωτικός, όλων - εργατών, υπαλλήλων, αγροτών, αυτοαπασχολούμενων επαγγελματιών, επιστημόνων, νέων, συνταξιούχων και γυναικών - στους δρόμους όλης της Ελλάδας και κυρίως ΚΚΕ πολύ πιο δυνατό».

Ο Κώστας Ζαμπέτογλου τόνισε ότι «η ιδιωτικοποίηση της ΕΥΑΘ ξεκίνησε με την είσοδό της στον "ναό" του τζόγου, το Χρηματιστήριο, επί ΠΑΣΟΚ, το 2001. Από τότε ενισχύεται ο εμπορευματικός χαρακτήρας στην ύδρευση και στην αποχέτευση, σύμφωνα με τους νόμους της αγοράς (...)

Δεν ξεχνάμε ούτε ότι η προσφυγή του Σωματείου κινήθηκε κατά διοικητικής πράξης της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ. Η τροπολογία της ΝΔ "προστάτευσε" πρόβλεψη νόμου του ΣΥΡΙΖΑ. Είναι φανερή η σύμπλευση αυτών των κομμάτων στους κοινούς "εθνικούς" στόχους εξυπηρέτησης της αντιλαϊκής ατζέντας. Οι ίδιοι που τώρα υποκριτικά αντιδρούν είχαν στρώσει τον δρόμο από κυβερνητικές θέσεις».

Οπως σημείωσε, «δεν ξεχνάμε ποιοι υπηρέτησαν και υπηρετούν την εμπορευματοποίηση του νερού. Εχουμε πλούσια πείρα για να διακρίνουμε όσους υπηρετούν τον αγώνα προς όφελος των λαϊκών συμφερόντων από εκείνους που ποντάρουν στις ελληνικές καλένδες των κυβερνητικών εναλλαγών. Απαντώντας στο αρχικό ερώτημα για τον στόχο που πρέπει να έχει ο αγώνας σήμερα, αυτός δεν μπορεί να είναι άλλος από την υποχρέωση του κράτους οι υπηρεσίες ύδρευσης και αποχέτευσης να εξασφαλίζονται φτηνά και ποιοτικά για όλο τον λαό.

Κάτι τέτοιο δεν μπορεί να γίνει στο σημερινό πλαίσιο της οικονομίας και του ισχύοντος νομικού οπλοστασίου. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η ανάκτηση κόστους ύδατος που περιγράφεται στην ευρωπαϊκή Οδηγία - Πλαίσιο για το Νερό, 60/2000, που πρακτικά δεν αφήνει περιθώρια κοινωνικής τιμολογιακής πολιτικής. Κόμματα και φορείς που υποκλίνονται στην ΕΕ και στην παραπάνω Οδηγία υποκρίνονται όταν εμφανίζονται ως υπερασπιστές στον αγώνα για να είναι το νερό κοινωνικό αγαθό. Για να πάψει το νερό να είναι εμπόρευμα απαιτείται σύγκρουση με τους νόμους της αγοράς, να ξεριζωθούν η ανταποδοτικότητα, η ανάκτηση κόστους και το κριτήριο του κέρδους».

Κάνοντας αναφορά στους εργολαβικούς εργαζόμενους της ΕΥΑΘ σημείωσε ότι «είναι υποκρισία να μιλάει κανείς για δημόσια επιχείρηση χωρίς να ανοίγει μέτωπο με τους εργολάβους που λυμαίνονται τον χώρο».

Καταλήγοντας τόνισε ότι μόνο η παρέμβαση του λαϊκού παράγοντα μπορεί να επιβάλει θετικές εξελίξεις μέσα από τον δρόμο του οργανωμένου αγώνα. «Απαιτείται μια ριζικά διαφορετική οργάνωση της οικονομίας, με τις υποδομές και τους υδατικούς πόρους να αποτελούν κοινωνική ιδιοκτησία, με κεντρικό σχεδιασμό της παραγωγής και ενιαίο φορέα διαχείρισης όλων των υποδομών. Ετσι θα κατοχυρώνεται το νερό ως κοινωνικό αγαθό και θα διασφαλίζεται η συνδυασμένη ικανοποίηση των κοινωνικών αναγκών.

Να μην πατήσουμε τις μπανανόφλουδες των (επανα)δημοτικοποιήσεων και των πολυμετοχικών σχημάτων. Να δυναμώσει η πάλη για συνολική ανατροπή της πολιτικής εμπορευματοποίησης του νερού, να ξεριζωθεί ο ανταγωνισμός των χρήσεων και της αξιοποίησης του νερού με γνώμονα το κέρδος, τόσο από ιδιωτικούς ομίλους όσο και από μεικτές επιχειρήσεις και ΣΔΙΤ», υπογράμμισε.

Στην παρέμβασή του ο Κώστας Κοντοδήμος σημείωσε ότι «η πρόσβαση σε καθαρό νερό είναι θεμελιώδης ανθρώπινη ανάγκη και γι' αυτό και βασικό ανθρώπινο δικαίωμα». Τόνισε ότι η Ελλάδα διαθέτει συνολικά επαρκείς υδατικούς πόρους, αλλά διάφοροι λόγοι μειώνουν σημαντικά την πραγματικά διαθέσιμη ποσότητα και δυσκολεύουν την αξιοποίησή της.

Υπογράμμισε ότι η διαχείριση των υδατικών πόρων ωφελεί τις μεγάλες τουριστικές μονάδες σε βάρος των μικρομεσαίων επιχειρήσεων, ενώ οι δημοτικές επιχειρήσεις ύδρευσης και τοπικοί οργανισμοί άρδευσης οδηγούνται εσκεμμένα σε οικονομικό στραγγαλισμό, προκειμένου να δοθούν στον ιδιωτικό τομέα.

«Η διαχείριση στη χώρα, πέρα από ανορθολογική και αντιεπιστημονική με τον τρόπο που εφαρμόζεται, εξυπηρετεί μόνο τα μεγάλα επιχειρηματικά και οικονομικά συμφέροντα καθώς και την εφαρμογή αγροτικής πολιτικής που είναι σύμφωνη με τον σχεδιασμό συμφερόντων της ΕΕ», επισήμανε.

Καταλήγοντας ανέπτυξε «τη θεώρηση του νερού ως εθνικού φυσικού πόρου, κρίσιμου και απαραίτητου για την ανάπτυξη της οικονομίας προς όφελος του λαού σε συνδυασμό με την υλοποίηση των υπόλοιπων αναπτυξιακών προγραμμάτων στον αγροτικό, βιομηχανικό και τουριστικό τομέα, για την παροχή του στους χρήστες στην ποιότητα και την ποσότητα που είναι απαραίτητο ως πόρος αναγκαίος για τη ζωή και την οικονομική ανάπτυξη».

Στον χαιρετισμό του, ο Αθανάσιος Σκόνδρας τόνισε ότι η εκδήλωση διεξάγεται στην κατάλληλη στιγμή. «Με όλα αυτά που γίνονται και με βάση τον πρόσφατο νόμο που πέρασε, δεν έχουμε υποστείλει τη σημαία της αγωνιστικότητας απέναντι στις διαθέσεις που έχουν για την εμπορευματοποίηση του νερού», σημείωσε, ενώ έκανε μια αναδρομή στο παρελθόν και στις απόπειρες ιδιωτικοποίησης του νερού.

Χαρακτήρισε «υποκριτική» την «αντίδραση των συναδέλφων ή και των πολιτευτών του ΣΥΡΙΖΑ και των συνοδοιπόρων. Ενώ υπήρχε απόφαση του ΣτΕ από το 2014 που έλεγε ότι το νερό δεν μπορεί να ιδιωτικοποιηθεί και πρέπει να είναι στην κυριότητα του κράτους, αυτοί έγραψαν την απόφαση στα παλιά τους παπούτσια και μεταβίβασαν τις μετοχές σε καινούργιο σχήμα, που το είπαν υπερταμείο, το οποίο έχει θυγατρική το ΤΑΙΠΕΔ».

Υπογράμμισε ότι οι εργαζόμενοι συνεχίζουν τον αγώνα «αντιδρώντας στα σχέδια που έχουν διαχρονικά οι κυβερνήσεις, όχι γιατί είναι βίτσιο μας, αλλά γιατί θεωρούμε και είναι κοινή παραδοχή ότι το νερό δεν είναι εμπόρευμα, είναι αγαθό, είναι το βασικό συστατικό για τη ζωή μας. Γι' αυτό κι εμείς θα συνεχίσουμε και ευχαριστούμε και για την προσπάθεια που κάνει η Ευρωκοινοβουλευτική Ομάδα του ΚΚΕ να αναδεικνύει το θέμα και εμείς θα συνεχίσουμε στην ίδια κατεύθυνση».