Στο στόχαστρο οι λαοί

ΙΡΑΝ - ΕΕ

Ανταλλάγματα, χωρίς αποτέλεσμα προς στιγμήν

Associated Press

Ο Μ. Χαταμί με τον υπουργό Εξωτερικών του Βελγίου

ΤΕΧΕΡΑΝΗ.-

«Δε χρειάζεται κάποιος να συμμαχεί με τις ΗΠΑ για να μην είναι τρομοκράτης. Δεν είμαστε με τις ΗΠΑ, αλλά ούτε και με τους τρομοκράτες, εναντίον των οποίων, σαφώς, κηρύσσεται ιερός πόλεμος. Οι ΗΠΑ λένε ότι δεν ξεχωρίζουν καλούς και κακούς τρομοκράτες, αλλά την ίδια στιγμή έχουν δύο μέτρα και δύο σταθμά για να χαρακτηρίζουν την τρομοκρατία».

Σε αυτό το απόσπασμα από την ομιλία του θρησκευτικού ηγέτη του Ιράν, Αγιατολάχ Αλί Χαμενεΐ, θα μπορούσε να συμπυκνώνει τη στάση που, προς το παρόν, διατηρεί η ιρανική ηγεσία, παρά το γεγονός ότι τις τελευταίες ημέρες η Τεχεράνη, αντίθετα από όλα τα προηγούμενα χρόνια απομόνωσης, έχει γίνει κέντρο διερχομένων Ευρωπαίων διπλωματών. Μετά τον Βρετανό υπουργό Εξωτερικών Τζακ Στρο, συναντήσεις με τον Ιρανό υπουργό Εξωτερικών Καμάλ Κχαραζί και τον Ιρανό Πρόεδρο Μοχάμαντ Χαταμί, είχε, χτες, η αντιπροσωπεία της ΕΕ, δηλαδή ο Βέλγος υπουργός Εξωτερικών Λουί Μισέλ, ο Ισπανός ομόλογός του Τζοζέπ Πικέ, ο επίτροπος Εξωτερικών Υποθέσεων Κρις Πάτεν και, φυσικά, ο υπεύθυνος Εξωτερικής Πολιτικής και Ασφάλειας, Χαβιέ Σολάνα.

Ο Κρις Πάτεν δήλωνε ότι οι δύο πλευρές «αναζητούν τρόπους να παλέψουν από κοινού την τρομοκρατία και ταυτόχρονα να ενισχύσουν τους δεσμούς τους». Τα ανταλλάγματα που η ΕΕ εμφανίζεται διατεθειμένη να προσφέρει στην Τεχεράνη, προκειμένου να πετύχει, αν όχι την έμπρακτη στήριξη, τουλάχιστον τη διπλωματική συναίνεσή της, συνοψίζονται στη φράση του Πάτεν ότι «υπάρχουν σκέψεις για ενίσχυση των εμπορικών σχέσεων, των επενδύσεων, της οικονομικής βοήθειας και συνεργασίας για την πάταξη του λαθρεμπορίου ναρκωτικών και για την υποδοχή των προσφύγων». Ο Ευρωπαίος επίτροπος τόνιζε ότι στόχος είναι να γίνει κατανοητό πως ο μπιν Λάντεν και η οργάνωσή του είναι ο πρώτος στόχος, αλλά ο αγώνας θα είναι πολύχρονος και είναι απαραίτητη η διεθνής συνεργασία.

Προς το παρόν, πάντως, η ιρανική ηγεσία μοιάζει να χειρίζεται με εξαιρετικά διπλωματικό τρόπο το ζήτημα, παίρνοντας ταυτόχρονα ξεκάθαρες αποστάσεις από τη Δύση. Ο «μετριοπαθής» Πρόεδρος Μοχάμαντ Χαταμί, επαναλαμβάνοντας τη συμπάθεια και την αλληλεγγύη του για τον πονεμένο αμερικανικό λαό, τόνιζε ότι «μία καταστροφή δεν πρέπει να αντιμετωπίζεται με μία άλλη». Προειδοποιούσε ότι οποιαδήποτε αμερικανική στρατιωτική επιχείρηση θα είναι καταστροφική «αν δε λάβει υπόψη το σταθεροποιητικό ρόλο του Ιράν στην περιοχή» και εκτίμησε ότι «ορισμένοι κακόβουλοι αξιοποιούν τις τραγικές επιθέσεις για να φέρουν αντιμέτωπη τη Δύση με το Ισλάμ, που πρεσβεύει την ειρήνη».

Σαφέστερος και κατηγορηματικός εμφανίστηκε, χτες, ο Αγιατολάχ Αλί Χαμενεΐ, του οποίου ο λόγος έχει βαρύνουσα σημασία. «Οι ΗΠΑ δε δικαιούνται να ηγηθούν εκστρατείας κατά της τρομοκρατίας, όταν, εδώ και δεκαετίες, βάφουν τα χέρια τους με το αίμα αθώων και είναι θράσος, σήμερα, να ζητούν τη βοήθειά μας, ενώ επανειλημμένως έχουν πλήξει τα συμφέροντα και το λαό μας, για να στραφούν εναντίον του βασανισμένου μουσουλμανικού λαού του Αφγανιστάν». Καθιστώντας σαφές ότι το Ιράν δεν πρόκειται να δώσει κανενός είδους βοήθεια για να βασανιστεί περισσότερο το Αφγανιστάν, ο Ιρανός θρησκευτικός ηγέτης εκτίμησε ότι «στόχος της Ουάσιγκτον είναι να επεκτείνει την επιρροή της στην Κεντρική Ασία». Ας σημειωθεί ότι, πριν από την άφιξη της αντιπροσωπείας της ΕΕ, είχε πραγματοποιηθεί έκτακτη σύνοδος του Εθνικού Συμβουλίου Ασφαλείας του Ιράν και εκτιμάται ότι οι απόψεις Χαμενεΐ συμπυκνώνουν την τελική του απόφαση.

Λυπάται και ντρέπεται

ή σα δε ντρέπεται...

Λύπη», «ντροπή», «φόβο», ίσως «οργή» και άλλα παρόμοια συναισθήματα λέει ότι έχει ο δημοσιογράφος Λοβέρδος, για τη στάση του ελληνικού λαού, απέναντι στα πολεμικά σχέδια και τις επιθέσεις που ετοιμάζονται να εξαπολύσουν ανά τον κόσμο οι ΗΠΑ. Αρκετά λέει καθημερινά, ακόμα περισσότερα ήταν αυτά που είπε σε προχτεσινή τηλεοπτική εκπομπή. Τα λεγόμενά του, μάλιστα, ήταν τόσο προκλητικά, που συνομιλητής του αναφώνησε πως «τα λέει σαν παπαγαλάκι της αμερικανικής πρεσβείας».

Εμείς, βεβαίως, δεν είναι δυνατόν να ξέρουμε το αν, το ποιος και ποιανού παπαγαλάκι είναι, αλλά βρε αδελφέ, καλό είναι να υπάρχει και λίγο μέτρο. Γιατί, να προσπαθείς να πείσεις πως «πετάει ο γάιδαρος» και να ζητάς τα ρέστα επειδή οι υπόλοιποι -οι πιο πολλοί- δε συμφωνούν μαζί σου, μόνο ερωτηματικά γεννά. Οπως ερωτηματικά, για σκοπιμότητες, εγείρονται και όταν γίνεσαι κοινός υβριστής, ανασύροντας από το ...σκληρό δίσκο του εγκεφάλου σου, τα περί κομμουνιστικών μεθόδων του παρελθόντος και άλλα τέτοια.

Η ανάπτυξη των απόψεων του εν λόγω κύριου δείχνει από μόνη της την ουσία τους, αφού όπως προκύπτει από τα λεγόμενά του: «Θλίβεται», που στη χώρα μας δεν έγινε διαδήλωση συμπαράστασης στην αμερικανική κυβέρνηση. «Ντρέπεται», επειδή μόνο στο Πακιστάν και στη χώρα μας γίνονται συγκεντρώσεις ενάντια στα σχέδια των ΗΠΑ. «Φοβάται», επειδή αυτά που συμβαίνουν στην Ελλάδα και τα βλέπουν και στο εξωτερικό, μπορεί να φέρουν τη χώρα σε δύσκολη θέση. «Οργίζεται», επειδή κάποιοι πληροφορούν ψέματα τον ελληνικό λαό πως οι ΗΠΑ ετοιμάζονται για πολεμικές επιχειρήσεις. «Αγαλλιάζει» για τις πρωτοβουλίες των ΗΠΑ να ξεκινήσουν τον αγώνα για τη διασφάλιση της ελευθερίας των λαών.

Εδώ είναι φανερό. Δεν έχουμε να κάνουμε με απλές παρωπίδες. Ούτε καν με την εσχατιά του φιλοαμερικανικού δογματισμού. Πρόκειται για διαστροφική παρουσίαση μιας πραγματικότητας που όλοι μας βιώνουμε καθημερινά, ακόμα και από τα Μέσα Ενημέρωσης στα οποία εργάζεται ο κ. δημοσιογράφος. Και μπορεί να είναι αλήθεια ότι στη χώρα μας, όπως και σχεδόν παντού, δεν έγιναν συγκεντρώσεις για τα θύματα του τρομοκρατικού χτυπήματος, αλλά -ακόμα κι αν υπήρχαν διαφορετικές σκέψεις- οι Μπους και τα γεράκια των ΗΠΑ, με τα περί πολέμου και κλιμάκωσης των στρατιωτικών επιχειρήσεων που άρχισαν να εκτοξεύουν από την πρώτη στιγμή, δεν άφησαν σε κανέναν τέτοια περιθώρια. Ας αφήσει λοιπόν, ο Γ. Λοβέρδος, τη «θλίψη» κατά μέρος κι ας βρει το θάρρος να ομολογήσει στον εαυτό του ότι ακόμα και συγγενείς των ίδιων των θυμάτων του τρομοκρατικού χτυπήματος διαδηλώνουν στις ΗΠΑ, ζητώντας από τους πολεμοκάπηλους: «μη μετατρέπετε την τραγωδία σε πόλεμο».

Το θάρρος, σίγουρα θα του φανεί χρήσιμο, για ν' αντιμετωπίσει και το φόβο του μπροστά στην παντοδυναμία των ΗΠΑ. Μια παντοδυναμία ενώπιον της οποίας μάς καλεί να συμμορφωθούμε και να την εξευμενίσουμε, επιδεικνύοντας «καλή διαγωγή», για να μη βρεθούμε αργότερα στην μπούκα της. Δεν καταλαβαίνει, όμως, ο δόλιος ότι με αυτά που λέει το μόνο που κάνει είναι να ομολογεί πως θεωρεί τις ΗΠΑ «τιμωρό», «εκδικητή» και «Ράμπο». Αν αυτός πιστεύει ότι στους χωροφύλακες πρέπει να στέκεσαι «σούζα», ας κάνει τους τεμενάδες του χωρίς να προσβάλλει το δημοκρατικό αίσθημα και την άρνηση υποταγής του ελληνικού λαού.

Σε ό,τι αφορά τα ψέματα, για τα σχέδια των ΗΠΑ, με τα οποία υποτίθεται ότι -οι κακοί κομμουνιστές, μάλλον- έχουν μπολιάσει το λαό, ό,τι και να πούμε εμείς θα ωχριά μπροστά στις ανακοινώσεις και τις πολεμικές ιαχές του ίδιου του Μπους. Μόνο το δεκαετή πόλεμο που είπε ότι ξεκινά να πάρεις υπόψη σου, μόνο τις πολεμικές αρμάδες που έχει κινητοποιήσει να απαριθμήσεις, μόνο το γεγονός ότι οι αμερικανικοί σχεδιασμοί περιλαμβάνουν στόχους που δυνητικά βρίσκονται σε 60 χώρες, ο καθένας καταλαβαίνει πως το...«μπόλιασμα» δεν αφορά άλλους, παρά τον Γ. Λοβέρδο που, σίγουρα κάποιος με κάτι τον έχει μπολιάσει.

Τέλος, για την «ντροπή» που νιώθει ενόψει της σημερινής κινητοποίησης ενάντια στον πόλεμο και τη συμμετοχή της χώρας μας σε αυτόν, ας επιστρατεύσει αυτός ο κύριος όλο το θάρρος του, ας αφήσει το βλέμμα του να δει πέρα από τη μύτη του κι ας ακούσει πρώτα και κύρια τη φωνή γονιών, συζύγων, παιδιών, αδελφών και άλλων συγγενών των θυμάτων στους δίδυμους πύργους. Ακόμα και η πρωτοφανής λογοκρισία που έχουν επιβάλει στις ΗΠΑ με πρόσχημα το χτύπημα, δεν εμπόδισε να φτάσει στους δικούς μας δέκτες η κραυγή αγωνίας τους, η απαίτησή τους να μη διευρυνθεί ο κύκλος των αθώων θυμάτων. Αν το αντέξει, ας ρωτήσει και για τις δεκάδες αντιπολεμικές συγκεντρώσεις που γίνονται μέσα στις Ηνωμένες Πολιτείας. Κι αν δεν τρελαθεί με όσα συμβαίνουν -κόντρα στη δική του κοντόφθαλμη προπαγάνδα- ας ανατρέξει σε Αυστραλία, Γερμανία, Ισπανία, Καναδά, Βραζιλία και αλλού. Στις χώρες αυτές οι αντιπολεμικές, οι φιλειρηνικές δυνάμεις έχουν δώσει ήδη το «παρών» τους. Σήμερα είναι η σειρά μας. Αύριο θα ακολουθήσουν και άλλοι...

Κ.