Κάτω από την πίεση των εργολάβων, αλλά και με αβέβαιο το εργασιακό τους μέλλον εργάζονται στα περισσότερα μεγάλα δημόσια έργα οι αρχαιολόγοι, με αποτέλεσμα οι αποκαλυπτόμενες αρχαιότητες - οι οποίες είναι συνήθως μοναδικές - να συλλέγονται και να αποθηκεύονται χωρίς να παίρνονται τα αναγκαία μέτρα για τη σωστή αποθήκευση, συντήρηση και μελέτη.

Το θέμα έφερε στη Βουλή με Επίκαιρη Ερώτηση ο βουλευτής του ΚΚΕ Γ. Χουρμουζιάδης και ο υπουργός Πολιτισμού Ε. Βενιζέλος ισχυρίστηκε ότι στα μεγάλα έργα έχει συντελεστεί ένα τεράστιο έργο από την αρχαιολογική υπηρεσία, το οποίο μάλιστα παρουσιάζεται και σε επιστημονικά συνέδρια. Αναγνώρισε όμως ότι υπάρχουν πιέσεις από τους εργολάβους και αβεβαιότητα για το εργασιακό τους μέλλον (δουλεύουν με ολιγόχρονες συμβάσεις), αλλά ανέφερε ότι το υπουργείο Πολιτισμού «ασκεί εσωτερικές πιέσεις (στην κυβέρνηση) προκειμένου να βρεθεί μία λύση».

Ο Γ. Χουρμουζιάδης ανέφερε ότι το έργο των αρχαιολόγων είναι τιτάνιο, αφού αυτοί «βρίσκονται με πόνο, μόχθο και αίμα πάνω στους δρόμους ώστε να προστατεύσουν τα αρχαία που έρχονται στο φως». Το αποτέλεσμα, είπε, είναι άρτιο όσον αφορά τη διοικητική του πραγματοποίηση, αφού γίνονται οι ανασκαφές κανονικά, τα αρχαία συλλέγονται, κατατίθενται και αποθηκεύονται. «Εάν όμως, είπε, σηκώσετε λίγο αυτήν την επιφάνεια της διοικητικής αρτιότητας, θα δείτε ότι στο επιστημονικό μέρος υπάρχουν πολλά κενά». Οσο δε για την εργασιακή θέση των αρχαιολόγων, είπε ότι είναι επισφαλής και οι συμβάσεις πάρα πολύ μικρές, ενώ ζήτησε από τον υπουργό να λάβει μέτρα για την απόκρουση των πιέσεων, γιατί όπως τόνισε «πολλές ανασκαφές μπορεί να τελειώσουν όχι τότε που τελειώνει το αρχαιολογικό και επιστημονικό ζητούμενο, αλλά εκεί που τελικά τελειώνει η υπομονή του εργολάβου».

Πρόκειται για μια πάρα πολύ κακή ιστορία. Τα γεγονότα αυτά είναι άκρως σημαδιακά της πορείας προς τη μετάλλαξη του ρόλου της Δικαιοσύνης σε απ' ευθείας κατασταλτικό, συμπληρωματικό της αστυνομοκρατίας. Ενα ρόλο ταπεινό, που της αναθέτει το βαθμιαία οικοδομούμενο δίκαιο της «νέας τάξης πραγμάτων». Και που στη χώρα μας καθορίζει και επιβάλλει αυταρχικά με το σύνολο της τρομονομοθεσίας, μέσα σε τρομοκρατικές κοινοβουλευτικές νύχτες των οχτώ βουλευτών, η κυβέρνηση Σημίτη, που γι' αυτή την περίοδο έχει επιλεγεί από την οικονομική εξουσία, για να διαχειρίζεται τα συμφέροντά της...

Τέλος, σύμφωνα με άλλη διάταξη, η ανώτατη διεύθυνση στην ανάκριση ανήκει στον εισαγγελέα εφετών της περιοχής του εγκλήματος και το ίδιο δικαίωμα έχει και ο εισαγγελέας του Αρείου Πάγου.

1) Είναι αλήθεια ότι στην περίπτωση αυτού του τόσο «τρανταχτού» περιστατικού της ανθρωποκτονίας Σόντερς, τώρα μόνον, ένα χρόνο μετά, για πρώτη φορά δραστηριοποιήθηκε ένας εισαγγελέας εφετών και... ζητεί ενημέρωση από τον εισαγγελέα πρωτοδικών για τη «δικαστική εξέλιξη της υπόθεσης αυτής σε περίπτωση που αυτή βρίσκεται ακόμη στο στάδιο της αστυνομικής προανάκρισης» κατά τα σχετικά δημοσιεύματα;

2) Τώρα μόνο, για πρώτη φορά, δίνει εντολή να ζητηθεί η άμεση υποβολή της δικογραφίας στην Εισαγγελία Πρωτοδικών, για να ασκήσει αυτή τις αρμοδιότητες, που είναι υποχρεωμένη από το νόμο να ασκήσει;

3) Τώρα μόνο η εισαγγελική αρχή... τόλμησε να αφαιρέσει τη δικογραφία από την εξουσία της αντιτρομοκρατικής υπηρεσίας, όταν ακριβώς η ίδια η δικονομία δυσπιστεί στην αστυνομική παρέμβαση και επιβάλλει την άμεση ανάληψη και εποπτεία από δικαστικούς λειτουργούς, για να αποτρέψει την όποια παραμόρφωση αποδεικτικών στοιχείων με επηρεασμένες καταθέσεις, τεχνουργημένες πραγματογνωμοσύνες, απόκρυψη κλπ. στοιχείων;

4) Κατά το άρθρο 29 του Κώδικα Ποινικής Δικονομίας, το ίδιο το Εφετείο «έχει το δικαίωμα» να παραγγέλλει στον αρμόδιο εισαγγελέα να κινήσει την ποινική δίωξη και να αναλάβει αυτό το ίδιο (το Εφετείο) τη ανάκριση κλπ. τέτοιων «τρανταχτών» υποθέσεων. Το έχει κάνει άλλωστε σε κάποιες περιπτώσεις τα τελευταία χρόνια. Και το Εφετείο λοιπόν έστειλε «ες κόρακας» αυτό το «δικαίωμά» του, που όταν το ορίζει ο νόμος, είναι υποχρέωση του υπηρεσιακού οργάνου;

Από το άλλο μέρος, η αρμόδια αστυνομική Αρχή μαζί με τις ξένες αστυνομικές αποστολές... «συνεργασίας», που σαν... ακαταμάχητα καταρτισμένες, ή σαν καφετζούδες της ανακάλυψης «τρομοκρατών» έχουν αναλάβει κυρίαρχα το «έργο», κρατούν αγέρωχα απέναντι στη Δικαιοσύνη (μια Δικαιοσύνη - δημιούργημα της προηγούμενης τάξης πραγμάτων με τα κάποια - τόσο επισφαλή μέσα στο σύστημα - δικαιώματα) τη δικογραφία και αλωνίζουν στην υπόθεση και κρατούν το τεκμήριο να αποφανθούν αυτές πότε θα αξιώσουν από τη Δικαιοσύνη, που βαθμιαία «αναδιαρθρώνουν», να επικυρώσει τη δική τους νεοταξική δικαιοσύνη.

Ιδιαίτερη τέτοια υποχρέωση λογοδοσίας, αλλά και αγωνιστικής απόκρουσης, έστω μέσα από το δικαστικό τους έργο έχουν οι δικαστικές ενώσεις. Η σωματειακή δράση έχει μεγαλύτερη ελευθεριότητα, έτσι που μπορεί να ενθαρρύνει και πρακτικά να στηρίξει τους δικαστές να αντιδράσουν στον πολιτικό και το δικαϊκό αυταρχισμό, που ωθούνται και βαθμιαία υποχρεώνονται να υπηρετήσουν και να συνειδητοποιήσουν ότι εκβιάζονται σ' αυτή την υποταγή με πάρα πολλούς ευθείς αλλά και πλάγιους τρόπους. Ετσι, για την παράλειψη της εισαγγελικής Αρχής να επιληφθεί εγκαίρως της υπόθεσης Σόντερς, δεν πρέπει να επαναπαυτούν στα δημοσιεύματα του Τύπου ότι «ο εισαγγελέας του Αρ. Πάγου κάλυψε πλήρως την πρωτοβουλία Καφίρη» ή ότι η επίμαχη δικογραφία «πήρε επιτέλους το δρόμο της νόμιμης δικαστικής εκκαθάρισης». Αντίθετα, πρέπει να αντιδράσουν στην απειλή από το ότι οι υπουργοί Δημόσιας Τάξης και Δικαιοσύνης «εμφανίζονται σφόδρα ενοχλημένοι από την εξέλιξη αυτή» και ότι χαρακτήρισαν την εισαγγελική παρέμβαση (!) ως κίνηση δυσπιστίας που υπονόμευσε το κύρος της Αστυνομίας! Οι δικαστικές Ενώσεις πρέπει με παρεμβάσεις και διοργανώσεις να βοηθήσουν τους δικαστές να προσέξουν και να κατανοήσουν την καμπή και τις ευθύνες που επωμίζονται.

Θα καθησυχάσει η Δικαιοσύνη τον ελληνικό λαό με ειλικρινείς και δίκαιες απαντήσεις ή θα απογοητεύσει με τη σιωπή της συγκατάνευσης;

Ιδωμεν...