«Τιμούμε την 85η χρονιά της ίδρυσης του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας, μ' όλη μας την εκτίμηση και την αγάπη που του αξίζει.

Του Κόμματος που δόξασε την πατρίδα μας στις πιο κρίσιμες φάσεις της εθνικής μας ζωής.

Του Κόμματος που υπήρξε η ψυχή και η καρδιά του ΕΑΜ και της εποποιίας της Εθνικής μας Αντίστασης, μαζί με το ΑΚΕ.

Του Κόμματος που έδωσε τις περισσότερες θυσίες στην αντίστασή του του ενάντια στην Απριλιανή χούντα και στην ηρωική εξέγερση του Πολυτεχνείου.

Του Κόμματος που μαζί με το ΑΚΕ έδωσαν αφειδώλευτα τη ζωή τους δεκάδες χιλιάδες αγωνιστές ανώνυμοι και επώνυμοι και κυρίως από τους Ακροναυπλιώτες και τους αγωνιστές του ΕΑΜ, του ΕΛΑΣ, της ΕΠΟΝ και του Δημοκρατικού Στρατού, στα ηρωικά θυσιαστήρια και βασανιστήρια, στο Σκοπευτήριο, στο Χαϊδάρι, στη Μέρλιν, στη Μακρόνησο, στη Γυάρο, στη Λέρο, στον Αϊ-Στράτη και σε όλα τα άλλα στρατόπεδα, τις εξορίες και τις φυλακές.

Του Κόμματος και του λαϊκού μας κινήματος που έβγαλαν τόσους και τόσους αγωνιστές, στελέχη, πνευματικούς και πολιτικούς ηγέτες και ήρωες, σαν τον Νίκο Μπελογιάννη, τον Δημήτρη Γληνό, τον Ν. Πλουμπίδη, τον Αρη Βελουχιώτη, τον Νίκο Ζαχαριάδη, τον Κώστα Γαβριηλίδη, τον Κώστα Βιδάλη, τον Τάσο Κουλαμπά και τόσους άλλους.

Τι να πρωτοπεί κανείς για το Κόμμα αυτό και για τις ατέλειωτες προσφορές, θυσίες και δοκιμασίες του, για την εθνική μας ανεξαρτησία, τη λευτεριά και τη δημοκρατία του τόπου μας.

Για το Κόμμα αυτό, το ΚΚΕ, που σε τελική ανάλυση η πραγματική Ιστορία της χώρας μας, στα τελευταία 100 χρόνια μας, είναι γραμμένη κυρίως με το αίμα του.

Για ένα Κόμμα που, για να το εξοντώσουν, έπεσαν επάνω του ολόκληρες αυτοκρατορίες, Αγγλοι και Αμερικάνοι ιμπεριαλιστές και τόσοι άλλοι ντόπιοι και ξένοι εχθροί του λαϊκού μας κινήματος. Αλλά δεν τα κατάφεραν παρ' όλα αυτά, μαζί και με την ανατροπή της Σοβιετικής Ενωσης, στέκεται όρθιο και ολοένα και περισσότερο γίνεται και πιο ισχυρό. Καν είναι προς τιμήν του.

Γιατί παρ' όλη αυτή τη λαίλαπα στο παγκόσμιο κίνημα είναι από τα Κομμουνιστικά Κόμματα που διατηρεί και ενισχύει την ιδεολογική γνησιότητα και καθαρότητά του.

Και μεταξύ άλλων είναι το Κόμμα που με τους αγώνες, θυσίες και προσφορές του, κατά κύριο λόγο, υπερασπίζει με συνέπεια τα συμφέροντα της εργατικής τάξης, της αγροτιάς και των άλλων εκμεταλλευομένων κοινωνικών ομάδων. Και σ' αυτούς τους αγώνες και θυσίες, κυρίως του ΚΚΕ, οφείλονται οι κατακτήσεις υπέρ των εργαζομένων. Οι οποίοι και πρέπει να το ψηφίσουν στις προσεχείς εκλογές. Γιατί διαφορετικά, διατρέχουν μεγάλο κίνδυνο να χάσουν αυτές τις κατακτήσεις. Αλλά και όσο περισσότερο το ΚΚΕ βγει ενισχυμένο στις εκλογές αυτές, αποτελεί, γενικότερα, εγγύηση για την περιφρούρηση των λαϊκών, πατριωτικών και εθνικών συμφερόντων».

Οπως το έχω εκφράσει με πολλούς τρόπους τις τελευταίες δεκαετίες, πιστεύω ότι η παρουσία του ΚΚΕ στο ελληνικό πολιτικό σκηνικό είναι απαραίτητη και πριν, αλλά κυρίως μετά από το 1989. Κι αυτό, επειδή η αλαζονεία της μονοδιάστατης αμερικανικής αυτοκρατορίας, έκτοτε, συνδέθηκε με πολλά δεινά εναντίον της ανθρωπότητας, κάτω από την επιγραφή της «παγκοσμιοποίησης» σε συνδυασμό και με τον άκρατο φιλελευθερισμό. Το ΚΚΕ, με την ευαισθησία του και την επικέντρωσή του στα καθημερινά και ζωτικά προβλήματα του λαού μας, βοηθά στην πλατύτερη συνειδητοποίησή τους.

Τα γενέθλια του ΚΚΕ συμπίπτουν με τη νίκη όλων όσοι αντέδρασαν, από την πρώτη στιγμή, εναντίον αυτού του καταστρεπτικού, για την Ευρώπη, κατασκευάσματος, που πρόσφατα χαρακτηρίστηκε «ηλίθιο» από επίσημα χείλη, και που τώρα καταποντίζεται. Αναφέρομαι στην ΟΝΕ, και στο Σύμφωνο Σταθερότητας, του οποίου η ανάγκη πιστής εφαρμογής, και στην Ελλάδα, κορύφωσε την ανεργία, τη χαμηλή ανάπτυξη, τους κοινωνικούς αποκλεισμούς και τις κάθε μορφής ανισότητες.

Το ΚΚΕ ήταν το μοναδικό ελληνικό πολιτικό κόμμα, που από την πρώτη στιγμή αντιτάχθηκε στο ανιστόρητο και παρανοϊκό αυτό σχήμα, και όπως αποδεικνύεται είχε, γι' ακόμη μια φορά, απόλυτο δίκαιο. Η άρση της λειτουργίας του, την 25.11.2003 στις Βρυξέλλες, μόνο για τις δύο κραταιές ευρωπαϊκές οικονομίες, που υπήρξαν και οι πρωτεργάτες του, ισοδυναμεί ουσιαστικά με οριστική απόσυρσή του, εφόσον αναγνωρίστηκε επίσημα ότι η συνέχισή του είναι ανέφικτη. Και, βέβαια, σε πείσμα της κερδοσκοπικής ανόδου της τιμής του, το κοινό ευρωπαϊκό νόμισμα, το ευρώ, είναι ήδη «στον αέρα», εφόσον έχασε το μοναδικό του στήριγμα. Η χώρα μας, όμως, διά στόματος υπουργού Οικονομικών, δήλωσε ότι «εμείς εμμένουμε στην εφαρμογή του». Επιμένουμε, δηλαδή, να μη θέλουμε να «αναπνεύσουμε», και επιθυμούμε να συνεχίσουμε τις θυσίες που συνεπάγεται η εφαρμογή του.

Εύχομαι, λοιπόν, χρόνια πολλά στο ΚΚΕ, και συνέχιση της παρουσίας του και των κοινωνικών του αγώνων. Ας θεωρήσει το θάνατο του Συμφώνου Σταθερότητας, ως δώρο γενεθλίων, αλλά και ως επισφράγιση των αγώνων του.