Η προχτεσινή εκδήλωση στο Περιστέρι για τα 85χρονα του ΚΚΕ πέρα από το υψηλής συναισθηματικής φόρτισης περιεχόμενο ήρθε για να δηλωθεί ξανά και με τον πλέον πανηγυρικό τρόπο η δέσμευσή μας απέναντι σ' αυτό που η κοσμοθεωρία μας και οι αρχές συγκρότησης του κόμματος νέου τύπου επιβάλλουν: Πως δεν αρκεί να διακηρύσσουμε με όρους θεολογικής πίστης ότι «έτσι κι αλλιώς η γη θα γίνει κόκκινη», αλλά πως καθημερινά «θα φροντίσουμε εμείς γι' αυτό».

Ογδόντα πέντε χρόνια ιστορίας έχουν να μαρτυρήσουν, σε μία προς μία τις μέρες τους, στιγμές άφατου ηρωισμού. Στιγμές μιας πείσμονης αντίστασης στην αντιδραστική φύση του κεφαλαίου, στιγμές ηρωικές από την προσπάθεια του κόμματος της εργατικής τάξης να προωθήσει τόσο τον στρατηγικό του στόχο, όσο και να υπερασπίσει στην καθημερινότητα τα δίκια της τάξης μας και του λαού. Πόσα και πόσα δεν πέρασε αυτό το κόμμα; Πέρα από τις εξορίες, τις φυλακές και τις εκτελέσεις, πόσες προσπάθειες της αντίδρασης να το ξεριζώσει, να το ξεκόψει απ' το λαό που το στηρίζει;

Τίποτα! Τίποτα δεν κατάφεραν. Μια καθυστέρηση μόνο μπόρεσαν να επιβάλουν στο γύρισμα του τροχού μπροστά. Το κόμμα μετά από κάθε χτύπημα όσο κι ήταν βαριά πληγωμένο, σήκωνε κεφάλι. Εκεί που λέγανε «πάει διαλύθηκε» εμφανίζονταν «από το πουθενά» οι οργανώσεις του στις γειτονιές, στους χώρους δουλιάς κι άρχιζε πάλι ο πανικός για την άρχουσα τάξη. Τι ήταν αυτό που έκανε και κάνει το κόμμα να είναι κυρίως κόμμα του αύριο; Κατά καιρούς αποδόθηκαν «Προμηθεϊκές» ιδιότητες στους κομμουνιστές και πάντα - από άσπονδους φίλους - ιδιότητες διαβόλου στην ηγεσία τους. Κι όμως το κόμμα κατόρθωνε να είναι και την άλλη μέρα εκεί. Τι είναι αυτό που είναι ισχυρό σ' αυτό; Είναι ακριβώς η επιστημονική θεωρία στην οποία βασίζεται. Η επιστημονική ανάλυση. Είναι η επιμονή ακριβώς σ' αυτό, που έρχεται και δένει με την αντικειμενική πραγματικότητα των αδιεξόδων του καπιταλισμού, που κάνει το κόμμα να επιζεί στα 85 χρόνια του και να ξανασηκώνει κεφάλι για το αύριο.

Ογδόντα πέντε χρόνια μετά, στο γενικό «τι να κάνουμε» της εποχής μας οφείλουμε να απαντάμε με τον ίδιο - απαράλλαχτο τρόπο: Πρώτον, με τη μαρξιστική - λενινιστική ανάλυση ως προς το επίπεδο ανάπτυξης του καπιταλισμού - ιμπεριαλισμού στην εποχή μας και δεύτερον, με τα οργανωτικά μέτρα που επιβάλλουν οι αρχές συγκρότησης του κόμματος νέου τύπου, ώστε μεγαλύτερες μάζες εργαζομένων να συσπειρώνονται, όχι γενικώς και αορίστως για μια κάποια κοινωνική αλλαγή που μπορεί να είναι και ένας «ανθρώπινος καπιταλισμός», αλλά συγκεκριμένα ως μαχητές στο καθήκον διεκδίκησης της ίδιας της κοινωνικοπολιτικής εξουσίας από την εργατική τάξη και τους συμμάχους της.