Στα σκαριά έχει η κυβέρνηση το νέο αντεργατικό νομοσχέδιο για την επέκταση της 13ωρης δουλειάς, που αναμένεται το επόμενο διάστημα. Υπενθυμίζεται ότι το νέο αντεργατικό νομοσχέδιο που ετοιμάζει η κυβέρνηση προβλέπει μεταξύ άλλων:

- Δουλειά μέχρι και 13 ώρες τη μέρα σε έναν εργοδότη, ξεχειλώνοντας κι άλλο την υπερωριακή απασχόληση, την οποία έχει ήδη κάνει πιο φτηνή, αφού έχει μειώσει τόσο το λεγόμενο μισθολογικό όσο και το μη μισθολογικό «κόστος».

- Υπερωριακή απασχόληση και στην εκ περιτροπής εργασία, κάτι που μέχρι σήμερα δεν επιτρεπόταν. Δηλαδή η εργοδοσία θα μπορεί να προσλαμβάνει εργαζόμενους για τρεις μέρες τη βδομάδα και να τους «φορτώνει» με επιπλέον ώρες δουλειάς ανάλογα με τον φόρτο, σε μια διάταξη που «φωτογραφίζει» κυρίως τον κλάδο Επισιτισμού - Τουρισμού.

- 10ωρη δουλειά χωρίς προσαύξηση, στο πλαίσιο της «διευθέτησης» του εργάσιμου χρόνου για όλο τον χρόνο. Πρόκειται για διάταξη που παίρνει τη σκυτάλη από το προηγούμενο αντεργατικό έκτρωμα της «διευθέτησης», προσθέτοντας τζάμπα εργασία για την εργοδοσία.

- Συμβάσεις μέχρι και δύο ημερών με ένα «κλικ», η ...χαρά των δουλεμπορικών γραφείων. Δίνεται η δυνατότητα στην εργοδοσία να προσλαμβάνει προσωπικό ανάλογα με τις ανάγκες της, που σε συνδυασμό με το ξεχείλωμα του εργάσιμου χρόνου διαμορφώνει το μοντέλο του εργάτη που θα είναι διαθέσιμος για όσο, όποτε και όπως επιθυμεί ο κάθε επιχειρηματικός όμιλος.

- Διάλυση ακόμα και της ενιαίας άδειας αναψυχής, μέσα από τον κατακερματισμό της. Συγκεκριμένα, ενώ μέχρι σήμερα η εργοδοσία ήταν υποχρεωμένη να δίνει τουλάχιστον 10ήμερη θερινή άδεια, πλέον αυτή εξαϋλώνεται σε πενθημεράκια όλο τον χρόνο. Ετσι, αποσυνδέεται και από το επίδομα αδείας, καταργώντας ένα ακόμα κεκτημένο των εργαζομένων.

Ο «Ριζοσπάστης», δίνοντας συνέχεια στη σχετική αρθρογραφία, δημοσιεύει νέα άρθρα εργαζομένων και συνδικαλιστών που ξεσκεπάζουν τις στοχεύσεις κυβέρνησης και εργοδοσίας, παρουσιάζοντας με γλαφυρό τρόπο και τα αποτελέσματα της επίθεσης στον εργάσιμο χρόνο, σε τρεις κλάδους: Στα Μεταλλεία, στις Διανομές και στο Εμπόριο.

Με λένε Γιώργο Μαριακάκη και εργάζομαι τα τελευταία χρόνια ως διανομέας. Το πρώτο που σκέφτηκα μόλις άκουσα για το νομοσχέδιο για 13 ώρες δουλειάς είναι ότι εμείς οι διανομείς, είτε με νομοσχέδιο είτε όχι, τόσες ώρες είμαστε στους δρόμους. Το 12ωρο, το 13ωρο, μπορεί και παραπάνω, ήδη μας επιβάλλεται. Ειδικά στις πλατφόρμες, όπου οι εργαζόμενοι με το καθεστώς του freelancing εξαναγκάζονται, λόγω των ελάχιστων αμοιβών ανά παραγγελία, να δουλεύουν «όσο αντέχουν», ενώ οι εργολαβικοί - ειδικά μετανάστες - εξαναγκάζονται να δουλεύουν έως και 18 ώρες.

Το νέο νομοσχέδιο θα νομιμοποιήσει την κατάσταση που τόσα χρόνια ζούμε και θα την κάνει βέβαια χειρότερη. Θα λύσει τα χέρια της εργοδοσίας για να μας έχει όποια και όση ώρα θέλει διαθέσιμους, ενώ ο μισθός θα μένει ο ίδιος και λιγότερος. Ταυτόχρονα οι εταιρείες μειώνουν την αμοιβή ανά παραγγελία συνεχώς, οι αποστάσεις αυξάνονται δραματικά. Η «e-food» υιοθέτησε το «αζωνικό» σύστημα, που αξιοποιούσε χρόνια η «Wolt». Ετσι, αυξήθηκαν τα χιλιόμετρα, ο χρόνος που κάνουμε για να παραδώσουμε την παραγγελία, οπότε και ο χρόνος εργασίας. Αυξάνονται η κούραση και τα μυοσκελετικά προβλήματα, οι φθορές στη μηχανή που πρέπει να τις πληρώνουμε.

Δουλεύουμε ατέλειωτες ώρες πάνω στη μηχανή, όταν οι δρόμοι της Αθήνας πλημμυρίζουν, όταν χιονίζει, όταν έχει καύσωνα. Ενας αγώνας δρόμου το μεροκάματο, που καταλήγει στα ράντζα και στους διαδρόμους των νοσοκομείων. Οι θάνατοι και οι τραυματισμοί είναι στο ημερήσιο πρόγραμμα. Οι εργοδότες και το κράτος τα λένε «ατυχήματα», εμείς προδιαγεγραμμένα εγκλήματα. Γι' αυτό έχουν προνοήσει, εξασφαλίζοντας μέσα από νόμους της ΕΕ και των κυβερνήσεων, πάντα για το «καλό των εργαζομένων», να τους απαλλάσσουν από τις ευθύνες για την ασφάλεια και την υγεία. Και όπου δεν χωράει νομοθεσία χωράει η δράση των εργολάβων, που σε ρόλο μαφιόζου ασκούν ακόμα και σωματική βία και απειλές, μην τυχόν και απεργήσουμε, μην τυχόν και ζητήσουμε να ζήσουμε σαν άνθρωποι.

Ο,τι κι αν κάνουν, όμως, οι μεγαλειώδεις απεργίες του Οκτώβρη και του Νοέμβρη στις πλατφόρμες έδειξαν τη δύναμη που έχουν οι εργαζόμενοι να λυγίσουν και τα μεγαλύτερα μονοπώλια! Ετσι και οι επιδιώξεις τους για την επέκταση του εργάσιμου χρόνου θα πέσουν στο κενό. Δεν θα τους αφήσουμε χώρο για άλλα εργοδοτικά εγκλήματα, απέναντί τους θα βρουν οργανωμένους τους εργάτες στα συνδικάτα και στα σωματεία τους.

Από μία εργαζόμενη μητέρα, μία από τις πολλές, που προσπαθεί να στηρίξει ό,τι με αγάπη και πίστη έφερε στον κόσμο, ενώ δουλεύει σε συνθήκες που την θέλουν όχι μόνο ακούραστη, αλλά και πειθήνια στο σύστημα.

Εργαζόμενη στον ιδιωτικό τομέα σε υπερμάρκετ της Αθήνας, όπου κάθε μέρα καλούμαι να είμαι στα πάντα πρόθυμη για τον πελάτη και για τον εργοδότη.

Να γεμίζω ράφια, να σκουπίζω, να εξυπηρετώ, να κάνω ταμείο, αν χρειαστεί να πηγαίνω στο μανάβικο ή στα τυριά και μετά πάλι στα ράφια, και φυσικά να μη φέρνω σε τίποτα αντίρρηση, να δέχομαι κάθε προσβολή.

Φτάσαμε στο σημείο, ενώ η τεχνολογία καλπάζει, στις αποθήκες να φορτώνουμε εμπορεύματα γυναίκες, κουβαλώντας καλαθούνες, δουλεύοντας παλετοφόρα!

Σε συνθήκες όπου τα μέτρα ασφάλειας και υγείας είναι «κόστος», δεν χωράνε στα κέρδη τους...

Σε τέτοιες συνθήκες φτάσαμε να μετράμε νεκρούς στο Εμπόριο.

Φυσικά, δεν λείπει και ο εκφοβισμός: «Μη φέρνεις αντίρρηση, γιατί θα έχεις κακή αξιολόγηση», «μη ζητάς πολλά, γιατί τουλάχιστον έχεις να φας», «μην πας τουαλέτα δεύτερη φορά, δεν το επιτρέπει το ωράριο»!

Γυναίκες σακατεμένες! Μυοσκελετικά, κήλες, αυχενικά, τενοντίτιδες και άλλα. Γυναίκες που παλεύουμε 8 ώρες να κρατήσουμε κάτι, για να έχουμε και για το σπίτι!

Οχι μόνο «υλικά», αφού είπαμε, ο μισθός δεν φτάνει ούτε για τον μισό μήνα, αλλά λίγη ενέργεια ακόμα ώστε να φροντίσουμε τις ανάγκες των παιδιών, του σπιτιού ως μητέρες!

Μητέρα που κάθε μέρα παλεύω με την ελπίδα ενός καλύτερου αύριο για τα παιδιά μου. Που θέλω χρόνο μαζί τους, να μάθουν αξίες, να 'χουν όνειρα, δημιουργώντας τις δικές τους οικογένειες και φτάνοντας τους στόχους τους. Μητέρα που όσο κι αν αυτό το σύστημα θέλει να διαλύσει τη ζωή μας, θα μάχομαι για το αντίθετο. Μητέρα που θέλω να έχω και τον χρόνο και τη διάθεση να παίξω με τα παιδιά μου! Να έχω τον χρόνο που τους αναλογεί!

Εργαζόμενη μητέρα λοιπόν και μονογονέας που εν έτει 2025 εργάζομαι σε μια εταιρεία όπου ενώ γιγαντώνονται τα κέρδη της, δεν έχω ούτε μισθό ούτε χρόνο για να ζήσω!

Που δυσκολεύομαι να βγάλω τον μήνα και δεν μπορώ ούτε να διανοηθώ πέντε μέρες διακοπές με τα παιδιά μου. Αγωνιώ πώς θα αντεπεξέλθω με τις ανάγκες του παιδιού μου που πέτυχε τον στόχο του στις Πανελλήνιες, πώς θα τα βγάλω πέρα με νοίκια και άλλα έξοδα που είναι στα ύψη.

Και μέσα σ' όλα αυτά έρχεται και το αισχρό νομοσχέδιο για το 13ωρο, για τις «σπασμένες άδειες» και άλλα τέτοια βγαλμένα από τον περασμένο αιώνα! Εδώ με 8ωρο και δεν μας φτάνει να αντεπεξέλθουμε στην καθημερινότητά μας!

Να το ξεχάσουν, δεν θα τους περάσει! Οχι άλλες θυσίες για τα σχέδιά τους. Δεν χαρίζουμε λεπτό από τη ζωή μας, από την οικογένειά μας, από την υγεία μας. 13ωρο; Ούτε καν!