Ολοκληρώνοντας την ομιλία της η Αλ. Παπαρήγα στάθηκε σε μια σειρά από ζητήματα, γύρω από τα οποία αναπτύχθηκε συζήτηση:

«Αναδείχτηκαν εδώ θέματα για τον ξενόφερτο τρόπο ζωής. Σωστά τα αναδείξαμε, τώρα θέλει επεξεργασία. Για δείτε τις εθνικές παραγωγές που γίνονται σήμερα, όλα τα κανάλια αύξησαν το ποσοστό των εθνικών παραγωγών. Εχουν καμία σχέση με τις λαϊκές παραδόσεις, τον σύγχρονο τρόπο ζωής του ελληνικού λαού όλα αυτά τα σίριαλ; Αρα, βεβαίως εφόσον υπάρχει εθνικό πεδίο πάλης, επανάσταση σε μια χώρα, εμείς είμαστε υποχρεωμένοι να μιλήσουμε για το λαϊκό πολιτισμό, τις παραδόσεις, για τη λαογραφία μας, να γίνουμε και σημαιοφόροι και της διεθνιστικής συνεργασίας στον τομέα του πολιτισμού. Απαιτείται βαθύτερη μελέτη.

Υπάρχουν κι άλλα πράγματα που πρέπει να μελετήσουμε. Για παράδειγμα, το σύστημα προωθεί τον "εθελοντισμό". Εμείς πρέπει να τον τσεκουρώσουμε. Ταυτόχρονα, όμως, να αναδείξουμε την ταξική αλληλεγγύη, την εθελοντική στράτευση στον αγώνα, και ταυτόχρονα να αναπτύξουμε μορφές ανθρώπινης αλληλεγγύης (αυτά που έγιναν στη "Σεξ Φορμ" έπρεπε να γίνουν, μαζεύτηκαν λεφτά για τους απεργούς και τέτοιες μορφές). Αρα, λοιπόν, κλονίζοντας τις αστικές αξίες που ενδύονται και προοδευτικό περιεχόμενο, πρέπει να αναδείξουμε τις δικές μας, του αγώνα.

Τέθηκε το ερώτημα: Τι εννοείτε με τη θέση για αγωνιστικό πόλο συσπείρωσης σε ΑΕΙ-ΤΕΙ; Στάδιο δόξης λαμπρό, να το μελετήσει η ΚΝΕ και τα αντίστοιχα όργανα του Κόμματος. Από πού βγήκε αυτή η ανάγκη για πόλο στα ΑΕΙ-ΤΕΙ; Κατ' αρχήν από το ίδιο το φοιτητικό κίνημα. Σύντροφοι, δεν υπάρχουν συνδικαλιστικά όργανα, ανώτερα, στο φοιτητικό κίνημα (ΕΣΕΕ, ΕΦΕΕ). Και, γενικότερα, υπάρχει διαλυτική κατάσταση στα όργανα του φοιτητικού κινήματος. Μπορούμε να δεχτούμε εμείς ότι φοιτητικό κίνημα είναι η δράση της ΔΑΠ, της ΠΑΣΠ, της Πανσπουδαστικής, των ΕΑΑΚ; Επρεπε να υπάρχουν συνελεύσεις μαζικές, να γίνεται διαπάλη των παρατάξεων εκεί μέσα, να διαμορφώνονται πλειοψηφίες - μειοψηφίες, να αλλάζει ο συσχετισμός. Η Πανσπουδαστική υπάρχει, μα είναι παράταξη. Πρέπει να αποκτήσει όργανα το φοιτητικό κίνημα. Από ποιο δρόμο, με ποιο τρόπο, πρέπει να το μελετήσει η ΚΝΕ. Βεβαίως και το Κόμμα, αλλά η ΚΝΕ εδώ έχει περισσότερες εμπειρίες. Δεν έρχεται σε αντιπαράθεση με την παράταξη ο πόλος. Αυτό που λέμε οργανωμένο φοιτητικό κίνημα, σήμερα είναι ένα μεγάλο πρόβλημα.

Δεύτερο, οι μαρξιστικοί όμιλοι: Ισως υπάρχουν κάποιες θετικές ή αρνητικές παλιότερες εμπειρίες, πάντως εννοούμε το εξής: Να γίνει ένας όμιλος από μαρξιστές, όχι και "μαρξίζοντες". Θα είναι μέλη του Κόμματος και της ΚΝΕ, μπορεί να είναι και κάποιος οπαδός, αλλά πρέπει να είναι μαρξιστές. Να ξέρουν τον μαρξισμό - λενινισμό. Να ξέρουν την επιστημονική θεωρία του σοσιαλισμού. Θα τον εκλαϊκεύουν και μέσα από το αντικείμενο των σπουδών. Οχι, "ελάτε όλοι μαζί εσείς που είστε με τον Αλτουσέρ, τον Πουλαντζά, με τον Τσόμσκι". Αλλο πράγμα ο διάλογος στα αμφιθέατρα, στους εργατικούς χώρους, με άλλους, αλλά ο όμιλος θα είναι καθοδηγημένος από το Κόμμα, θα είναι μια αυθεντική, γνήσια, επιστημονική παρέμβαση.

Αυτό που λέμε χώροι νεολαιίστικης δράσης, επιτροπές, συμβούλια νεολαίας. Δεν μπορούμε να δώσουμε συνταγές και ρετσέτες και να τα περιγράφουμε με έναν οργανωτίστικο τρόπο. Θέλουμε να συμβάλουμε να διαμορφωθούν χώροι συσπείρωσης της νεολαίας στη γειτονιά, χώροι όπου θα συσπειρώνεται και η νεολαία των συνδικάτων και η μαθητική και η φοιτητική. Οχι να βαπτίσουμε την ΚΝΕ χώρο συσπείρωσης. Οχι σχήματα οργανωτικά, ξέπνοα, που δεν έχουν ζωή. Μπορεί ένα πράγμα σ' ένα χώρο να ανθίσει και στον άλλο να μην ανθίσει. Είναι ζητήματα προς εξέταση, δε θέλουμε να τα κλείσουμε σε σχήματα.

Τέλος, έχουμε μπροστά μας ένα πολύ μεγάλο, σοβαρό γεγονός: Το 9ο Συνέδριο της ΚΝΕ.

Πιστεύουμε ότι η ΚΝΕ, όπως και το Κόμμα στο 17ο Συνέδριο, βρίσκεται σε μια μεγαλύτερη ωριμότητα (με όλες τις δυσκολίες που συναντάει, τις αδυναμίες που υπάρχουν), όμως αυτό το 9ο Συνέδριο αναμφισβήτητα μπορεί να δώσει μεγάλη ώθηση και ακόμα μεγαλύτερη πνοή και δυναμισμό στη δουλιά της ΚΝΕ.

Το Κόμμα δίνει μια συμβολή με την Πανελλαδική Συνδιάσκεψη, χωρίς να σημαίνει ότι η ΚΝΕ πρέπει να πάρει τις θέσεις για την Πανελλαδική Συνδιάσκεψη και να τις κάνει θέσεις για το συνέδριο. Βέβαια, η ΚΝΕ μπορεί να αξιοποιήσει το 17ο Συνέδριο, θα αξιοποιήσει και τη συνδιάσκεψη, αλλά πρέπει σήμερα τα στελέχη της ΚΝΕ να αναπτύξουν, να βαθύνουν, να προσαρμόσουν, να εξειδικεύσουν ακόμα περισσότερο τον προβληματισμό τους. Και σ' όλο αυτό το διάστημα πρέπει να είμαστε δίπλα στην ΚΝΕ, με την έννοια ότι είναι μια σύνθετη δουλιά η προσυνεδριακή διαδικασία, έχει μια εσωστρέφεια. Εχουμε μπροστά μας την προσαρμογή της δουλιάς του Κόμματος στα ζητήματα της νεολαίας, και τη βοήθεια ώστε η ΚΝΕ να συνδυάσει σωστά την οργανωτική της διαδικασία με τη δράση της στο κίνημα. Και πρέπει και τα δύο να τα βγάλει πέρα.

Με αισιοδοξία πρέπει να προσβλέπουμε στο 9ο Συνέδριο της ΚΝΕ. Και ακριβώς μετά το τέλος του θα είμαστε πανέτοιμοι, Κόμμα και ΚΝΕ, ο καθένας με τη δική του ευθύνη, να πούμε ότι όχι απλώς γυρίζουμε σελίδα, αλλά πραγματικά να νιώσει η εργατική τάξη, η νεολαία και τα άλλα λαϊκά στρώματα ότι εδώ κάτι γίνεται.

Εχουμε ολοκληρώσει τον κύκλο των επεξεργασιών, έχουμε σήμερα όλα τα εφόδια, έχουμε τις δυνατότητες και τις ικανότητες να τα κάνουμε πράξη.

Αν θέλετε, το τελικό σημείο κρίσης, της σημερινής βάρδιας του Κόμματος (αν μπορώ να μιλήσω έτσι) είναι: Από αυτήν την ΚΝΕ που υπάρχει σήμερα να αναδειχτούν τα στελέχη και τα μέλη του Κόμματος που θα είναι πολύ καλύτερα από μας. Πολύ καλύτερα, ασύγκριτα καλύτερα. Αυτή θα είναι η καλύτερη προσφορά μας. Μπορεί όλοι να μη ζούμε τότε, δεν έχει σημασία, αλλά να είστε βέβαιοι ότι αυτή η επόμενη γενιά του Κόμματος θα το εκτιμήσει. Πρέπει να γίνουν καλύτεροι από μας. Πολύ καλύτεροι».