Ο «Ριζοσπάστης» συνεχίζει σήμερα τη δημοσίευση αποσπασμάτων από ομιλίες αντιπροσώπων στο 19ο Συνέδριο του ΚΚΕ.

Αυτό που πρέπει να απαιτούμε από τις δυνάμεις μας και πρώτα απ' όλα από τον εαυτό μας, είναι η καθημερινή δουλειά και παρέμβαση στο κίνημα με βάση τη στρατηγική, σαν συμπυκνωμένο πρόγραμμα δράσης.

Είναι πλέον καιρός να κατανοηθεί από όλες τις δυνάμεις μας και τον περίγυρό μας ότι οι καιροί που απλά η αγωνιστικότητα, η εντιμότητα, η αυτοθυσία ήταν αρκετά για να συσπειρώσεις ευρύτερες δυνάμεις, μας έδιναν από μόνα τους το προβάδισμα στο κίνημα, έχουν περάσει.

Πρέπει να συνηθίσουν οι δυνάμεις μας στη διαπάλη, μπροστά στους εργάτες με τον οπορτουνισμό, με τις βολικές μεγαλοστομίες του, αλλά και με την υπονομευτική δουλειά του. Να συνηθίσουν όχι μόνο στην καταγγελία του οργανωμένου φορέα του οπορτουνισμού, αλλά στο ξερίζωμα αυτού του τρόπου σκέψης από τους εργάτες, έστω και αν δεν επηρεάζονται άμεσα από τον οργανωμένο φορέα του οπορτουνισμού. Στο ξερίζωμα αυτού του τρόπου σκέψης από μέρος του περίγυρού μας, αλλά ακόμα και κάποιων κομματικών δυνάμεων.

Η δράση μας πρέπει να είναι ένας δημιουργικός συνδυασμός ιδεολογικοπολιτικής και μαζικής δράσης.

Κι αυτό δεν γίνεται αν δεν στύψεις το μυαλό σου να εξειδικεύσεις, να σχεδιάσεις με βάση τη στρατηγική σου σε κάθε μικρό ή μεγάλο πρόβλημα. Και στο επίπεδο αυτό αποκαλύπτεται μπροστά στις δυνάμεις σου, αλλά και ευρύτερα, το ότι οι βασικοί στόχοι του Κόμματος (ανασύνταξη κινήματος - λαϊκή συμμαχία στον κλάδο και στη γειτονιά - κομματική οικοδόμηση και ισχυροποίηση του Κόμματος) αναγκαία αλληλοσυμπληρώνονται, το ένα δεν μπορεί να δουλέψει χωρίς το άλλο. Για παράδειγμα -και αυτό βγαίνει μέσα από την όποια εμπειρία της οργάνωσής μας στην προσπάθεια για κοινωνική συμμαχία εργατών - κτηνοτρόφων σε επίπεδου του κλάδου της γαλακτοβιομηχανίας στην Κ. Μακεδονία. Τι αποδείχθηκε: Οτι δεν αρκούσε μόνο να καλέσεις σε συσπείρωση στο κοινό άμεσο πρόβλημα εργάτες και κτηνοτρόφους, αλλά η υποδομή πάνω στην οποία μπορούσε να οικοδομηθεί μια τέτοια συσπείρωση ήταν η ενότητα της εργατικής τάξης σε επίπεδο κλάδου που με τη σειρά του έβαζε «στα γρήγορα» μπροστά στο ζήτημα της ανασύνταξης του εργατικού κινήματος σ' αυτόν, στην αλλαγή συσχετισμών και προσανατολισμού.

Και όταν λέμε αλλαγή προσανατολισμού δεν αρκούμαστε μόνο στην αλλαγή των αριθμητικών συσχετισμών στα σωματεία. Το προχωρήσαμε σε ένα βαθμό, κάναμε σημαντικά βήματα. Στήσαμε κλαδικό σωματείο τροφίμων με καλή βάση στις γαλακτοβιομηχανίες. Αποκτήσαμε ομάδες πρωτοπορίας μέσα σ' αυτές. Είχαμε ακόμα και αυτοτελή απεργιακή δράση κόντρα στον εργοδοτικό συνδικαλισμό που κυριαρχεί. Εχουμε τον πρόεδρο στο σωματείο μιας μεγάλης βιομηχανίας. Πολύ καλύτερα πιο συστηματικά και πιο δεμένα με την πράξη προβάλλαμε την πολιτική του Κόμματος, την πρότασή του.

Ομως από μόνο του αυτό δεν έλυσε το πρόβλημα. Τα φαινόμενα της ανάθεσης, της μη σύγκρουσης όχι απλά με τις συγκεκριμένες εργοδοσίες, αλλά με την πολιτική των μονοπωλίων στον κλάδο, δεν λύθηκαν. Δηλαδή δεν δημιουργήθηκε ένα υπόβαθρο όπου η ταξική ενότητα του κλάδου και η κοινωνική συμμαχία σ' αυτόν να ξεκαθαρίζει το μονοπώλιο - αντίπαλο, να συγκεντρώνει και να κινητοποιεί δυνάμεις ενάντιά του και ενάντια στο αστικό κράτος που το θωρακίζει, δεν ανοίγει τα μάτια του κόσμου όχι γενικά για το κράτος και την παρέμβασή του (που όλοι την αναζητούν), αλλά για το ποιο κράτος, ποια εξουσία. Αυτό το ζήτημα δεν είναι πια θεωρητικό, είναι απόλυτα πρακτικό, θέμα προσανατολισμού αιτημάτων, συσπείρωσης και συγκέντρωσης δυνάμεων όχι μόνο για την κρίσιμη επαναστατική κατάσταση, αλλά για την επόμενη φάση της ταξικής πάλης.

Η δουλειά μας στις σημερινές συνθήκες γίνεται πιο σύνθετη και δύσκολη. Η εκτίμηση που κάνει η ΚΕ στον απολογισμό δράσης του Κόμματος και αφορά πέρα για πέρα και την Οργάνωσή μας είναι ότι δεν αντιστοιχηθήκαμε με τις συνθήκες. Ομως η δουλειά μας έχει δημιουργήσει μια σημαντική παρακαταθήκη και αν συνειδητοποιήσουμε πού πονάμε, μπορούμε αυτήν την παρακαταθήκη να την κεφαλαιοποιήσουμε στην πορεία.

Κάναμε προσπάθεια καλύτερα να προβάλλουμε τις αιτίες της κρίσης, την πολιτική διέξοδο, τον άλλο δρόμο ανάπτυξης, πατώντας πάνω στις εμπειρίες που βίωναν οι εργαζόμενοι από την εφαρμογή της αντιλαϊκής πολιτικής και θα μπορούσε να ήταν διαφορετικά. Για παράδειγμα, στους εργαζόμενους της χαρτοβιομηχανίας ΝΤΙΑΝΑ στην Ξάνθη (χώρος στον οποίο δεν έγινε κανένας εργατικός αγώνας και το Κόμμα δεν είχε καμία επιρροή) όπου ο μεγαλοεπιχειρηματίες Ζερίτης την έβαλε σε διαδικασία πτώχευσης πετώντας 130 εργαζόμενους στο δρόμο, η παρέμβαση των κομματικών δυνάμεων κινήθηκε σε δυο κατευθύνσεις: α) στην οργάνωση αυτού του κόσμου για να μη χάσει αποζημιώσεις, δεδουλευμένα κλπ. και β) στην ανάδειξη των αιτιών, κάνοντας προσπάθεια να κατανοήσουν ότι όσο τα μέσα παραγωγής θα βρίσκονται στα χέρια των καπιταλιστών και η λειτουργία του εργοστασίου εξαρτάται από την κερδοφορία που έχει, οι εργάτες θα ζουν με την αβεβαιότητα της ανεργίας. Οτι η μοναδική λύση που αντικειμενικά συμφέρει την εργατική τάξη σήμερα είναι να στρατευτεί στην πάλη για την κατάργηση της ατομικής ιδιοκτησίας στα μέσα παραγωγής, στην ανάπτυξη που θα έχει πυξίδα την ικανοποίηση των σύγχρονων λαϊκών αναγκών, στην αξιοποίηση όλων των δυνατοτήτων της χώρας μας μέσα από τον κεντρικό σχεδιασμό, από μια εργατική λαϊκή εξουσία. Αποτέλεσμα ήταν να συμμετέχουν οι εργαζόμενοι σε αρκετές κινητοποιήσεις που οργάνωσε το ΠΑΜΕ, να υπάρχει στήριξη από πλευράς μας στις δικές τους κινητοποιήσεις, να έχουμε εκλογικά κέρδη στις τελευταίες εκλογές, να δημιουργηθεί ένας πυρήνας εργαζομένων που είχαν επαφή μαζί μας.

Με λίγα λόγια δεν αρκεί μόνο η πάλη για τα άμεσα προβλήματα, αν δεν συνδυάζεται με την ιδεολογική δουλειά για το ποιος φταίει γι' αυτήν την κατάσταση και πού βρίσκεται η λύση. Να συνδέεται με την πάλη κατά των μονοπωλίων και της εξουσίας τους.

Και στην περιοχή μας, παρά τους αρνητικούς συσχετισμούς και τις δυσκολίες που έχουμε στη δουλειά στην εργατική τάξη, είχαμε σημαντική παρέμβαση του ΠΑΜΕ και θετική συμβολή σε όλες τις κινητοποιήσεις και τους αγώνες που αναπτύχθηκαν.

Στο διάστημα αυτό, ιδιαίτερα με άξονα την απόφαση της Πανελλαδικής Συνδιάσκεψης για τη δουλειά στην εργατική τάξη και την κομματική οικοδόμηση, δουλέψαμε πιο στοχοπροσηλωμένα, σχεδιασμένα, αλλά και πλατιά στην εργατική τάξη σε όλους τους Νομούς, με την αντικαπιταλιστική γραμμή πάλης.

Κάναμε θετικά βήματα στο άνοιγμα σε καινούριους χώρους και κλάδους, στην πιο σταθερή επαφή και παρουσία μας σε εργοστάσια, που συγκεντρώνουν μεγάλο αριθμό εργαζομένων. Το σύνθημα της απειθαρχίας και ανυπακοής με τη στάση μας στις απεργίες, η μάχη ενάντια στα χαράτσια (ΔΕΗ, εφορίες), οι απεργιακές φρουρές, συγκεντρώσεις συμπαράστασης ενάντια σε απολύσεις, συσκέψεις, συλλαλητήρια μας έφεραν σε επαφή με εργατόκοσμο, που άλλοτε μας προσεγγίζει πιο θαρρετά, άλλοτε μας καλεί για «βοήθεια», άλλοτε υποχωρεί κάτω από πιέσεις και φόβο, αλλά σίγουρα μας δείχνει εμπιστοσύνη, καταξιώνεται το ΠΑΜΕ στη συνείδησή του.

Ολα αυτά πρέπει να τα μετρήσουμε, να τα πάρουμε υπόψη μας όχι για «απογοήτευση», όπως κάποιοι λένε, αλλά για να συνειδητοποιήσουμε ότι με αυτόν τον κόσμο έχουμε να δουλέψουμε, να οξύνουμε το ταξικό κριτήριο, να δείξουμε εμπιστοσύνη στην εργατική τάξη.

Το Κόμμα μας γνωρίζοντας ταυτόχρονα ότι ο διεθνισμός σημαίνει πρώτα απ' όλα συγκεκριμένη όξυνση της ταξικής πάλης μέσα στην ίδια μας τη χώρα έδωσε τις δυνάμεις του για την ίδρυση του ΠΑΜΕ, για την ανάπτυξη σημαντικών εργατικών αγώνων, συγκρούστηκε με τον εγχώριο και ευρωπαϊκό ρεφορμισμό μέσα στο εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα παρά τις δυσκολίες, παρά τις σοβαρές ελλείψεις μας και υπαρκτές αδυναμίες μας οι αγώνες που αναπτύχθηκαν στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια έδωσαν κουράγιο και έγιναν παράδειγμα, συζητήθηκαν και συζητιούνται, ωθούν και προκαλούν σημαντικά τμήματα εργαζομένων σε πολλές χώρες. Καλλιεργούν αισιοδοξία ανάμεσα σε ευρωπαϊκές λαϊκές μάζες. Βοήθησαν και βοηθούν να απαντώνται συγχύσεις για την αυθόρμητη δράση των μαζών.

Με αυτό το πρίσμα πρέπει να εκτιμηθεί και η σημαντική διεθνιστική προσφορά μας μέσα από την Παγκόσμια Συνδικαλιστική Ομοσπονδία. Αναλάβαμε μια οργάνωση σχεδόν σε παραλυσία και βήμα - βήμα τα τελευταία επτά χρόνια έχουν γραφτεί πολλά συνδικάτα στη δύναμή της, αυξάνοντας τα φυσικά της μέλη από 54 εκατομμύρια σε 86. Από 70 χώρες, σήμερα πατά σε πάνω από 120. Οργανώσαμε πολλές πολύμορφες παρεμβάσεις και καταφέραμε να γίνει ένα πετυχημένο Παγκόσμιο Συνδικαλιστικό Συνέδριο τον Απρίλη του 2011, που ενίσχυσε σημαντικά το κύρος του Κόμματος και του ΠΑΜΕ στο εξωτερικό μέσα στο Διεθνές Συνδικαλιστικό Κίνημα της εργατικής τάξης.

Στο συνέδριο αυτό μέσα από συγκρούσεις και αντιπαραθέσεις έγινε κατορθωτό να ψηφιστεί μια πλατφόρμα που διευκολύνει, προωθεί μια ταξική, αγωνιστική προοπτική και βάζει σημαντικά εμπόδια σε ρεφορμιστικές δυνάμεις που είναι υπαρκτές μέσα στην ΠΣΟ.

Αυτή η στάση του ΚΚΕ και του ΠΑΜΕ, ενώ ενισχύει έξω το κύρος μας, κύρια στη βάση και σε μικρομεσαία στελέχη, ταυτόχρονα εξοργίζει κομματικές και συνδικαλιστικές ηγεσίες, γεννά ανησυχία και εκνευρισμό σε όσους θέλουν ένα συνδικαλιστικό κίνημα αγκαλιασμένο με τη σοσιαλδημοκρατία και οξύνουν τις συκοφαντίες, προσπαθούν να συγκροτούν μπλοκ δυνάμεων που να εναντιώνονται στη δική μας γραμμή. Κάτω απ' αυτή την οπτική πρέπει μέλη και στελέχη μας που είναι χρεωμένα στους διάφορους κρίκους του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος, να δουν τι και πώς θα βοηθήσουν στη σκληρή, διαρκή ιδεολογική αντιπαράθεση που διεξάγεται και στο διεθνές συνδικαλιστικό επίπεδο και μπορούμε να κάνουμε, να ξεκινήσουμε από απλά πράγματα. Από το να μελετάμε τη διεθνή ειδησεογραφία του «Ριζοσπάστη» και του «902», το να εκφράζουμε τη διεθνιστική μας αλληλεγγύη με ένα ψήφισμα, να στείλουμε μια αντιπροσωπεία σε ένα διεθνές συνέδριο του κλάδου, να βάλουμε στο ΔΣ του Σωματείου - Ομοσπονδίας ένα σύντροφο υπεύθυνο για τα διεθνή, και περιοδικά να κάνει μια έκθεση για ενημέρωση του ΔΣ, από μια ομιλία σχετικά σε μια ΓΣ του σωματείου είτε στο συνέδριο της Ομοσπονδίας είτε του Εργατικού Κέντρου, από μια παράσταση διαμαρτυρίας σε μια πρεσβεία στην Αθήνα.

Σύντροφοι, μπορεί να είναι απλά όλα αυτά, όμως θυμηθείτε τέτοιες απλές πράξεις πόσο βοήθησαν στον αγώνα της «Χαλυβουργίας». Πόσο βοήθησαν να διατηρείται για μεγάλο χρονικό διάστημα σε καλό επίπεδο το ηθικό των απεργών εργατών. Ολα αυτά είναι ρεαλιστικά καθήκοντα άμεσα και σε αυτά τα καθήκοντα υστερούμε, είμαστε πίσω ακόμα και από τις δυνατότητές μας. Στα περισσότερα σωματεία, στις περισσότερες δευτεροβάθμιες οργανώσεις τα θεωρούμε περιττά, πολυτέλεια είτε μελλοντικά καθήκοντα.

Για μας η ζωή και η πράξη είναι που τελικά κρίνουν ποια γραμμή επιβεβαιώνεται και ποια διαψεύδεται. Ποια πολιτική συμμαχιών υπηρετεί την εργατική τάξη και ποια τη μετατρέπει σε υπηρέτη του συστήματος. Και η ζωή εδώ και πολλά χρόνια έχει δώσει ξεκάθαρες απαντήσεις στις θεωρίες και την τακτική του ευρωκομμουνισμού που εφαρμόστηκαν μέσα στο εθνικό και διεθνές συνδικαλιστικό κίνημα. Η πείρα, τα γεγονότα και τα χειροπιαστά αποτελέσματα μιλούν από μόνα τους.

Στη Γαλλία για παράδειγμα η CGT, που ήταν μια ταξική συνδικαλιστική οργάνωση και στη συνέχεια από την περίοδο του ευρωκομμουνισμού πρωτοστάτησε στο συνδικαλιστικό ρεφορμισμό, έφτασε με γραμμή ταξική να κατρακυλήσει από 4,5 εκατομμύρια μέλη τη 10ετία του 1950 στα 2,5 εκατ. το 1980 και σήμερα στις 600 χιλιάδες.

Δείτε το παράδειγμα της CGIL Ιταλίας που από μια ταξική, αγωνιστική συνδικαλιστική οργάνωση που πρωταγωνιστούσε μέχρι το 1960 μέσα στην ΠΣΟ, με την κατρακύλα της στο ρεφορμισμό έφτασε το 1993 να ευθυγραμμιστεί με την κυβέρνηση Ντ' Αλέμα και να στηρίζει τους βομβαρδισμούς του ΝΑΤΟ ενάντια στη Γιουγκοσλαβία. Να συστρατευθεί έτσι με τους ιμπεριαλιστές...

Να προσέξουμε δυο ζητήματα που αφορούν το συσχετισμό δυνάμεων.

α) Ο εχθρός δεν είναι ανίκητος, αλλά διαθέτει ακόμη μεγάλες εφεδρείες. Βαδίζουμε σε εχθρικό «έδαφος». Η ίδια η αστική κοινωνία ολόκληρη - όχι μόνο οι πολιτικές κορυφές - τείνουν να διασαλεύσουν την ιδεολογικοπολιτική - στρατηγική ενότητα του Κόμματος. Κρατά υπό συνεχή πίεση και τον περίγυρό μας. Δοκιμάζει τις αντοχές μας πολύ περισσότερο υπό συνθήκες οικονομικής κρίσης και αναδιάταξης του πολιτικού σκηνικού.

β) Η εκτίμηση των διαθέσεων των εργαζομένων είναι ένα πολύ δύσκολο πρόβλημα σε κάθε περίοδο, ιδιαίτερα σε μεγάλου βάθους οικονομικές κρίσεις. Οι ιστορικές καταστάσεις δεν επαναλαμβάνονται σαν φωτοτυπία, η καπιταλιστική εξέλιξη έχει σήμερα διαμορφώσει τη συγκεκριμένη κατάσταση διαφορετικά από, π.χ., τη μεγάλη κρίση του Μεσοπολέμου, όπως πάντα έχουμε να διδαχτούμε από γενικής ισχύος συμπεράσματα από το παρελθόν που θα μας βοηθήσουν να μη βιαζόμαστε σε κάποιες επιλογές και, αντίθετα, να επισπεύδουμε άλλες, να μετράμε με τη μεγαλύτερη δυνατή προσέγγιση το συσχετισμό των δυνάμεων, να μην απολυτοποιούμε μορφές οργάνωσης και πάλης κ.λπ.

Η στρατηγική μας δεν μπορεί να προωθηθεί ούτε καν να σταθεί χωρίς να απλώσει το Κόμμα πιο πολλές βαθιές και γερές ρίζες στο επαναστατικό υποκείμενο, στην εργατική τάξη, χωρίς την οργάνωσή της που αποδιαρθρώνεται κάθε στιγμή από τον αντίπαλο και ιδιαίτερα σε περίοδο οικονομικής κρίσης, όπου μεγαλώνει ο ανταγωνισμός ανάμεσα στους εργάτες. Παραμένει οξύ το πρόβλημα της κοινωνικής σύνθεσης του Κόμματος, εκφράστηκε στις συνδιασκέψεις. Αν αντεπεξέλθουμε στο κύριο μέτωπο θα έχουμε πρόοδο και στα υπόλοιπα, στα οποία πρέπει να δρούμε ταυτόχρονα και να εξαντλούμε τις δυνατότητες, π.χ. μικροαστικά στρώματα.

Κατά συνέπεια, όλες οι πλευρές της δράσης μας, η οργανωτική - πολιτική, η προπαγάνδα, η εσωκομματική συζήτηση κ.λπ. πρέπει να εναρμονιστεί με το καθήκον της δράσης στην εργατική τάξη κατά συγκεκριμένο τρόπο.

Να συνεχιστεί η συγκέντρωση δυνάμεων, η μελέτη της διάταξής τους είναι συνεχής διαδικασία αφού συνεχείς είναι οι αλλαγές στην τάξη, στην ταξική διάρθρωση.

Η ανάδειξη στελεχών και η βοήθεια στα νέα στελέχη να έχει κριτήριο την ικανότητα να συμβάλουν σε αυτή την κατεύθυνση, τα πρακτικά αποτελέσματα, την ικανότητα για δουλειά μυρμηγκιού, επιμονή, υπομονή, αντοχή.

Χρειάζεται συνεχής μελέτη της κατάστασης της εργατικής τάξης, των διαφόρων τμημάτων της, όχι μόνο με βάση τους δείκτες της στατιστικής και τους μέσους όρους αλλά στη ζώσα πραγματικότητα και με τις Κομματικές Οργανώσεις μας και τα συνδικάτα.

Να εκτιμηθεί συλλογικά η πείρα των τελευταίων χρόνων για τις μορφές οργάνωσης της εργατικής τάξης (π.χ., κλαδικά σωματεία, επιχειρησιακά, σωματειακές επιτροπές κ.λπ.) και η προοπτική τους στις νέες συνθήκες δράσης του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος.

Η ανεργία σε συνάρτηση με την εξατομίκευση, αποξένωση κ.λπ. στον τρόπο ζωής βάζουν πολύ μεγάλα εμπόδια και επιβάλλεται να βρούμε και νέα όπλα (μορφές οργάνωσης, δράσης κ.λπ.) για να αντιμετωπιστούν. Μια ορισμένη πείρα έχει η ΚΟ Αττικής.

Να επιλέξουμε προσεκτικά τις μορφές πάλης εξαντλώντας τις δυνατότητες για συμμετοχή των αγωνιζόμενων, όχι από τα πάνω, η πάλη δεν είναι προπαγάνδα, είναι ενέργεια, κίνηση μαζών. Υπάρχουν καταστάσεις που τα συμφέροντα του εργαζόμενου λαού εκφράζονται με την ενεργητική κίνηση πολύ μικρού αριθμού αγωνιζόμενων, επιβάλλεται όμως προσεκτική χρήση αυτής της αλήθειας. Η λογική της ανάθεσης είναι πλευρά της αστικής ιδεολογίας και πολιτικής που θέλει τις μάζες στο περιθώριο, είναι η λογική του κοινοβουλευτισμού που εκφράζεται παντού και πρέπει να την πολεμάμε παντού.

Η πρωτοβουλία και η ανησυχία μας έχει αφετηρία και κέντρο το χώρο δουλειάς. Δεν καθοδηγούμε ενέργειες αλλά κίνημα, υπολογίζουμε τι αποκρυστάλλωμα μένει ως συνείδηση και οργάνωση.

Η τακτική μας να παίρνει υπόψη τη δράση των άλλων δυνάμεων και χρειάζεται να την παρακολουθούμε στενά σε επίπεδο ΚΟΒ. Εναπόκειται στην τέχνη της καθοδήγησης πώς θα ξεχωρίζουν τα κύρια, πώς θα γίνονται οι ιεραρχήσεις, πώς θα διατάσσονται οι δυνάμεις, με συλλογική κρίση και απόφαση αποφεύγοντας τη σπατάλη δυνάμεων και τον ετεροκαθορισμό. Παρότι δεν καθορίζουμε εμείς το πεδίο της πάλης έχουμε ορισμένες δυνατότητες επιλογών.

Οι νέες συνθήκες δυναμώνουν την πίεση «όλοι μαζί», η τακτική στο συνδικαλιστικό εργατικό κίνημα πρέπει να το παίρνει υπόψη δυναμώνοντας το μέτωπο στο ρεφορμισμό - οπορτουνισμό, οι ελιγμοί θα είναι αναγκαίοι, θα βαδίζουμε σε πιο λεπτή κόψη του ξυραφιού να απομονωθούμε ή να τσουβαλιαστούμε μαζί του. Υπάρχει και θετική πείρα για αξιοποίηση.

Συγκέντρωση δυνάμεων σε μη επαναστατικές συνθήκες, σημαίνει πρώτα και κύρια συγκέντρωση σε κλάδους στρατηγικής σημασίας και στη βιομηχανία. Αρα σ' αυτό που θα μετρηθούμε όλοι, σε όλη την κλίμακα του Κόμματος είναι στο πόσες νέες εργοστασιακές ΚΟΒ, νέες ΚΟΒ σε χώρους στρατηγικής σημασίας θα έχουμε στήσει μέχρι το 20ό Συνέδριο.

Αλλωστε, στο κατά πόσο θα προχωράει το χτίσιμο της λαϊκής συμμαχίας, έχει να κάνει στο κατά πόσο προχωράει η κομματική οικοδόμηση στους χώρους δουλειάς, η ανασύνταξη του εργατικού κινήματος. Η εργατική τάξη και το κίνημά της θα είναι ο καταλυτικός παράγοντας που θα τραβήξει τα σύμμαχα στρώματα στην πάλη για την ανατροπή του καπιταλισμού και στην οικοδόμηση του σοσιαλισμού.

Η εμπειρία στην περιοχή της Κεντρικής Μακεδονίας από τις κινητοποιήσεις των εργαζομένων σε μια σειρά γαλακτοβιομηχανιών και στην ανάγκη συντονισμού του αγώνα με τους κτηνοτρόφους είναι χαρακτηριστική. Οταν υπάρχει το φαινόμενο της απλήρωτης εργασίας σε ΑΓΝΟ - ΜΕΒΓΑΛ - ΚΟΛΙΟ κ.α., από τη μια, και απλήρωτοι κτηνοτρόφοι από την άλλη από τις ίδιες βιομηχανίες, το ζήτημα του συντονισμού αρχικά και το βάθεμά του αργότερα, προκύπτει από την ίδια την πραγματικότητα.

Η καλή γνώση από μέρους μας και η παρακολούθηση των εξελίξεων στον κλάδο αποτελεί προϋπόθεση, ώστε με τα κατάλληλα προσαρμοσμένα επιχειρήματα και συνθηματολογία να μπορούμε να συνδέουμε την πάλη μας για οξυμένα ζητήματα με το στρατηγικό μας στόχο, γιατί άλλοτε οι εξελίξεις με δυσκολεύουν και άλλοτε μας βοηθούν.

Το ζήτημα της συμμαχίας σ' αυτήν την περίπτωση, δεν μπορεί να αφεθεί γενικώς και αόριστα ποιος θα πάρει την πρωτοβουλία για να συντονίσει την όποια προσπάθεια.

Πρώτα και κύρια στην περιοχή μας είναι το κλαδικό σωματείο τροφίμων που θα μπαίνει μπροστά, η εργατική τάξη δηλαδή θα καλέσει παραγωγούς επαγγελματίες. Γι' αυτό το λόγο χωρίς ισχυροποίηση των συνδικάτων όπως την περιγράφουμε στην απόφαση της Πανελλαδικής Συνδιάσκεψης για την ανασύνταξη του εργατικού κινήματος, δε θα μπορέσουμε να μετρήσουμε αξιόλογα βήματα στην προώθηση της λαϊκής συμμαχίας.

Είναι χαρακτηριστικό ότι εκεί που επιμείναμε πάνω στο ζήτημα της συμμαχίας έχουμε θετικά δείγματα και συγκέντρωση πείρας. Η κοινή σύσκεψη, με αφορμή τις εξελίξεις στην ΑΓΝΟ και στην τάση μονοπώλησης του κλάδου, με τη συμμετοχή της Λαϊκής Επιτροπής Λαγκαδά, του Κλαδικού Συνδικάτου Βιομηχανικού Επισιτισμού και κτηνοτρόφους από την περιοχή, έδειξε τις δυνατότητες που υπάρχουν και την ανάγκη επιμονής σ' αυτό το θέμα.

Φάνηκε ότι το ζήτημα που βοήθησε ώστε να ανοίξει καλύτερα το θέμα, να πυροδοτηθούν συζητήσεις και διάθεση προσφοράς έγινε όταν η κουβέντα δεν άρχισε και τελείωσε με το πρόβλημα της απληρωσιάς εργατών, κτηνοτρόφων αλλά όταν μπήκε η συζήτηση στην εξής βάση: ότι στην περιοχή έχει πολλές αγελάδες, πολλούς κτηνοτρόφους, εργοστάσια γάλακτος, ειδικευμένο εργατικό δυναμικό και αντί να υπάρχουν πολλά, φτηνά και ποιοτικά γαλακτοκομικά προϊόντα, έχουμε απολύσεις, συρρίκνωση παραγωγής, απλήρωτους εργάτες - κτηνοτρόφους, αναδεικνύοντας το αίτιο, ποιος έχει την ιδιοκτησία των εργοστασίων, ότι ο σκοπός της παραγωγής είναι το κέρδος και αυτό πρέπει να βγάλουμε από τη μέση.

Πιο θωρακισμένοι, ίσως πιο συνειδητοί, μπορούμε να συζητάμε καλύτερα σήμερα, με στόχο όλα τα σφυριά να χτυπάνε στο βασικό καθήκον, ανεξάρτητα από τον καταμερισμό δουλειάς κάθε κρίκου, το σχεδιασμό ενός οργάνου, μιας εδαφικής ή κλαδικής ΚΟΒ. Χωρίς αφαίρεση από αδυναμίες, όπως η σχηματοποίηση καθηκόντων, φαίνεται ότι ουσιαστικότερα στέκεται η προσυνεδριακή διαδικασία στο βασικό ζήτημα: Κόμμα παντός καιρού.

Η προώθησή του, όσο εξαρτάται από τη δική μας θέληση και δράση, αφορά στο περιεχόμενο της καθοδηγητικής δουλειάς, βρίσκει αντανάκλαση στη λειτουργία, στην κοινωνική σύνθεση, στη δράση της ΚΟΒ. Είναι ζητούμενο. Οι Θέσεις της ΚΕ υπερψηφίστηκαν, απορρίπτοντας την αντίπαλη άποψη, που αμφισβητεί τη ρεαλιστικότητα του σοσιαλισμού, προτείνοντας στρατηγική διαχείρισης στο ΚΚΕ, κυβερνητική συμμετοχή. Στις ΚΟΒ άνοιξε διαπάλη για το θέμα αυτό και έτσι πρέπει να γίνεται. Δόθηκαν απαντήσεις σε απόψεις, που κάτω από την πολύ παλιά «ελευθερία κριτικής», επιδιώκουν να χτυπήσουν τις αρχές οργάνωσης και λειτουργίας, να μπάσουν τη μεταρρύθμιση από την πίσω πόρτα.

Τα χρόνια που πέρασαν, αυτά τα ζητήματα μας απασχόλησαν. Αναμετρηθήκαμε με τη γραμμή του «εφικτού», προβάλλοντας τη γραμμή της ανασύνταξης, με στόχο ρήξης, με πυρήνες στους τόπους δουλειάς, συντονισμένα φύτρα κοινωνικών συμμάχων στις γειτονιές. Υπήρξε διαπάλη σε οργανώσεις εκπαιδευτικών, για τους συσχετισμούς και τι αυτοί θα υπηρετούν, τη διαχείριση, το σήμερα και την προοπτική. Πρώην στελέχη αλλάξανε στρατόπεδο, υποστήκαμε εκλογική μείωση, δεν κάναμε πίσω. Οξύναμε με το βασικό αντίπαλο στο χώρο, τον οπορτουνισμό, συζητήσαμε για το σχολείο ως ιδεολογικό μηχανισμό, την αποστολή του κομμουνιστή εκπαιδευτικού, με βιβλιοπαρουσιάσεις, οργανωμένες συζητήσεις.

Με κριτήριο να φωτίζεται η σχέση οικονομίας - πολιτικής, προσπαθήσαμε να δέσουμε την κρίση ως συστατικό αυτού του τρόπου παραγωγής, την ταξική διέξοδο, με την Οχτωβριανή Επανάσταση και την πείρα των δυο παγκοσμίων πολέμων, με την ιστορία της στρατηγικής του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος. Με κριτήριο να γκρεμίζεται η αντιμνημονιακή γραμμή, οι παραλλαγές της, να κατανοείται ο χαρακτήρας του καπιταλισμού στην Ελλάδα, δουλέψαμε εσωκομματικά και έξω μεθοδικότερα την ΚΟΜΕΠ, πιο φροντισμένα την εσωκομματική μόρφωση, την κεντρική μελετητική δουλειά. Ενισχύσαμε με μορφές όπως εκδηλώσεις, ταινίες, ποίηση, λογοτεχνία, που βρήκαν ανταπόκριση.

Αυτή η υποδομή ζωντανής δράσης, αποτελεί εργαλείο. Μπροστά μας είναι η οργανωμένη προσπάθεια που απαιτείται για να μπαίνουν τα ζητήματα της θεωρητικής - πολιτικής πάλης στο κίνημα, με φορέα τον κομμουνιστή, που δρα στο συνδικάτο, στη συμμαχία. Καθήκον σύνθετο, καθώς δεν αφορά απλά μια εκδήλωση, μια ενέργεια, αλλά το σκοπό της δουλειάς μας με στόχο να επαναστατικοποιείται η συνείδηση.