Σαν εκφραστής των μύχιων πόθων της άρχουσας τάξης της χώρας τοποθετήθηκε ο επικεφαλής της ΚΟ του ΣΥΡΙΖΑ, Αλ. Αλαβάνος, στην προ ημερήσιας διάταξης συζήτηση στη Βουλή, την περασμένη Πέμπτη, με θέμα την εξωτερική πολιτική, ξεδιπλώνοντας το όραμά του για έναν αναβαθμισμένο ρόλο της Ελλάδας στο διεθνές ιμπεριαλιστικό σύστημα, που ακόμα κι αν επιτυγχάνονταν, οφέλη μόνο για το κεφάλαιο θα απέφερε. Εφτασε έως του σημείου να υποδεικνύει στην κυβέρνηση το πώς πρέπει να κινηθεί για την κατάκτηση ενός τέτοιου ρόλου.

Ο Αλ. Αλαβάνος ισχυρίστηκε ότι διανύουμε περίοδο κοσμογονίας. Οπως είπε, «διαμορφώνεται μια άλλη τάξη πραγμάτων», σαν να έπαψε να υφίσταται ο ιμπεριαλισμός, ενώ «τώρα αρχίζει ο 21ος αιώνας» γιατί «καταρρέει ένα σύστημα που είχε φανεί ότι μπορούσε να κυριαρχήσει εσαεί». Η καπιταλιστική κρίση βέβαια κάθε άλλο παρά την κατάρρευση του καπιταλισμού σηματοδοτεί, ίσα ίσα που μπορεί να οδηγήσει στην ισχυροποίησή του, αν δεν αξιοποιηθεί κατάλληλα απ' το εργατικό λαϊκό κίνημα, στον αποπροσανατολισμό του οποίου συμβάλλουν ισχυρισμοί περί «κατάρρευσης».

Με θλίψη επισήμανε τη χαμένη - για ποιον άραγε; - ευκαιρία προ 20ετίας, «μέσα από ένα νέο τοπίο, χειρότερο ίσως από πριν, καλύτερο (!) σε άλλα πράγματα» να παίξει η χώρα ένα «μεγάλο ρόλο ειδικά μέσω της Βορείου Ελλάδας και της Θεσσαλονίκης, στην ανοιχτή πια επικοινωνία των κοινωνιών»! Συμπεραίνουμε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα ήθελε ακόμα καλύτερες επιδόσεις στη διείσδυση του ελληνικού κεφαλαίου στις πρώην σοσιαλιστικές χώρες, την οποία επικροτεί, όπως επικρότησε και το περιβόητο σύμφωνο ανασυγκρότησης των καθημαγμένων - απ' τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις - Βαλκανίων, το σύμφωνο που συνέχισε το «έργο» που άρχισε με τις βόμβες.

Κάλεσε δε την κυβέρνηση να μην υποπέσει ξανά στο ίδιο σφάλμα και να αξιοποιήσει τις δυνατότητες για «μεγάλες αλλαγές», που θα ενισχύσουν την «οικονομική ρώμη» της χώρας, δηλαδή την κερδοφορία και ανταγωνιστικότητα του κεφαλαίου και την «κοινωνική συνοχή», δηλαδή «σιωπητήριο» απ' το εργατικό - λαϊκό κίνημα, για «μια κοινωνία συμπαγή»! Οπως είπε, «έχει μεγάλη σημασία να υπάρξει μια οικονομική πολιτική και μια ισχύς της χώρας μέσα σε αυτά τα πλαίσια».

Στην κατεύθυνση εξασφάλισης επιπρόσθετης ισχύος για το ελληνικό κεφάλαιο ο Αλ. Αλαβάνος κάλεσε την κυβέρνηση να επαναπροσδιορίσει τις συμμαχίες της χώρας επικαλούμενος ως παράδειγμα τις ενεργειακές συμφωνίες με τη Ρωσία, απ' τις οποίες είναι γνωστό ότι ούτε ο λαός της Ελλάδας ούτε αυτός της Ρωσίας ωφελείται στο παραμικρό.

«Θέλει άνοιγμα σε άλλες δυνάμεις, Ρωσία, Κίνα, αναπτυσσόμενες χώρες, θέλει αξιοποίηση του ΟΑΣΕ», είπε, προτρέποντας σε ενεργητικότερη συμμετοχή σε ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς με «αμαρτωλό» παρελθόν σε ό,τι αφορά στην ανάμειξή τους σε επεμβάσεις και εγκλήματα κατά λαών και χωρών. Ακολούθως ο Αλ. Αλαβάνος διευκρίνισε ότι δεν εννοεί «ανοίγματα τύπου πουλάμε τον Πειραιά στην ΚΟΣΚΟ, γιατί αυτό είναι πολλαπλασιασμός μιας υποτελούς αντίληψης που υπήρχε». Οι καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις, επιβεβλημένες απ' τις σύγχρονες ανάγκες του μεγάλου κεφαλαίου, προωθούμενες στο σύνολο της ΕΕ στην οποία ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ ορκίζεται, αποδίδονται σε «υποτελή αντίληψη», ανάλυση συνεπής με τον ισχυρισμό που κατά καιρούς διατυπώνουν περί «ανίκανης κυβέρνησης».

Προχωρώντας παραπέρα ο Αλ. Αλαβάνος χαρακτήρισε πολύ σημαντικό «μια χώρα να έχει τη δυνατότητα να εκφράσει τις προσδοκίες, τους στόχους, τις επιθυμίες ευρύτερης ομάδας χωρών, να μπορεί να παρεμβαίνει στα μεγάλα διεθνή ζητήματα, να αναδείχνεται έτσι, αξιοποιώντας και υπερβαίνοντας, το μέγεθός της και αξιοποιώντας όσες δυνατότητες έχει ένας ουσιαστικός παράγων της διεθνούς ζωής (...). Η Ελλάδα μπορεί να πάρει και θα έπρεπε να πάρει μια σειρά από πρωτοβουλίες που θα έχουν μεγάλη στήριξη, θα της δώσουν ρόλο, θα την ξαναφέρουν στις διεθνείς διασκέψεις», τις διασκέψεις δηλαδή όπου οι ιμπεριαλιστές αποφασίζουν ποιον θα τσακίσουν, πώς θα χειραγωγήσουν τους λαούς στους σχεδιασμούς τους! Για τον ΣΥΡΙΖΑ δεν υπάρχει εργατική τάξη, λαός που στενάζει απ' την εκμετάλλευση της πλουτοκρατίας. Δεν υπάρχει η Ελλάδα του λαού και η Ελλάδα του κεφαλαίου. Υπάρχει γενικά και αόριστα μια χώρα που αν αναδειχτεί σε παράγοντα της διεθνούς ιμπεριαλιστικής σκηνής θα κερδίσουν όλοι... Η πραγματικότητα βέβαια μακράν απέχει από τέτοιες αναλύσεις. Οποιο κράτος, όπου οικονομικά και πολιτικά εξουσιάζει το μεγάλο κεφάλαιο, στο πλαίσιο του ενδοϊμπεριαλιστικού ανταγωνισμού μπορέσει να ανέβει ένα σκαλί, αυτό θα αποτελέσει εφαλτήριο για άσκηση σκληρότερης αντιλαϊκής πολιτικής. Και προς τούτο αποδεικνύουν πολλά τα τεκταινόμενα για την εργατική τάξη και τα φτωχά λαϊκά στρώματα στις ισχυρές καπιταλιστικές χώρες.

«Αυτός ο ρόλος - συνέχισε ο Αλ. Αλαβάνος - που μπορούμε να παίξουμε νομίζω ότι εκφράζεται με ένα πολύ σαφή τρόπο στο χώρο των Βαλκανίων και στο χώρο της Ανατολικής Ευρώπης και είναι κατά τη γνώμη μου πολύ αρνητικό αυτό το δίλημμα που έχει μπει σχετικά με το τι θα γίνει με τις ελληνικές τράπεζες, οι ελληνικές τράπεζες οφείλουν να στηρίξουν την ελληνική οικονομία, οφείλουν επίσης τους εργαζόμενους και τους ανέργους και τους δυστυχισμένους της Ρουμανίας και τους πεινασμένους των άλλων χωρών, όπου έχουν εγκαταστήσει τα υποκαταστήματά τους και όπου περνούσαν περιόδους παχιών αγελάδων χωρίς ελέγχους, να τους στηρίξουν κι αυτούς».

Οι τράπεζες φυσικά δεν είναι φιλανθρωπικά ιδρύματα. Δε νοιάζονται για τίποτα άλλο πέραν της κερδοφορίας τους. Την έγνοια τους αυτή συμμερίζεται ως φαίνεται και ο επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑ, πρόσφατα άλλωστε καταθέτοντας στον πρωθυπουργό τις προτάσεις του για την κρίση. Ανάμεσα σ' αυτές συμπεριέλαβε και μία για «παρέμβαση για κοινοτική ενίσχυση των οικονομιών της Ανατολικής Ευρώπης ώστε (...) να μη συμπαρασύρουν και χώρες με στενές οικονομικές σχέσεις όπως η Ελλάδα»! Να ενισχυθεί δηλαδή το ελληνικό κεφάλαιο που έχει επενδύσει εκεί...

Το αποπροσανατολιστικό κήρυγμα του Αλ. Αλαβάνου επεκτάθηκε και σε άλλα ζητήματα. Ισχυρίστηκε, π.χ., ότι ο Ομπάμα πάει στην Τουρκία και δεν έρχεται στην Ελλάδα, «γιατί η Τουρκία έχει εξωτερική πολιτική, εμείς δεν έχουμε»! Ανύπαρκτη λοιπόν για τον ΣΥΡΙΖΑ μια εξωτερική πολιτική κομμένη και ραμμένη στα μέτρα των ιμπεριαλιστικών σχεδιασμών για την ευρύτερη περιοχή! Ακριβώς στο πλαίσιο αυτής της πολιτικής η Ελλάδα δεν «απουσίαζε στην υπόθεση της Γάζας», όπως ισχυρίστηκε ο Αλ. Αλαβάνος. Ηταν παρούσα ασκώντας πολιτική υπέρ του Ισραήλ, την πολιτική που σε ευρωενωσιακό επίπεδο έχει συνομολογηθεί.

Από την ομιλία του δεν έλειψε ο μεγαλοϊδεατισμός. «Με τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο που έγινε, καταλήξαμε να υποστούμε τη μεγαλύτερη καταστροφή, να αφανιστεί ο ελληνισμός από το χώρο που ήταν ο Θαλής, ο Αναξιμένης, ο Αναξαγόρας»... «Είχαμε και έχουμε βαθιά ριζωμένο, από την εποχή, αν θέλετε, του ελληνικού αποικισμού, στις ακτές της Μικρασίας και τις υπόλοιπες δυτικές ακτές της Ασίας, τη σημερινή Μέση Ανατολή κλπ., ένα καλό όνομα», είπε. Μόνο «ζήτω ο Μέγας Αλέξανδρος» δεν αναφώνησε! Δηλαδή, να αξιοποιήσουμε όλ' αυτά για διείσδυση, για εξασφάλιση λείας για το κεφάλαιο. Αυτά σημαίνουν τα παραπάνω.

Οταν δε ο Αλ. Αλαβάνος αναφέρθηκε στην ΕΕ η υποκρισία και το θράσος ξεχείλισαν, καθώς είπε: «Νομίζω ότι είναι μεγάλο λάθος αυτό που λέμε σήμερα και είναι απομόνωση, όποια χώρα της Ευρώπης λέει θα σέβομαι τους κανόνες της ΕΕ αυτοαπομονώνεται»! Αυτά, αν και σύσσωμος ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ γνωρίζει καλύτερα απ' τον καθένα ως ένθερμος θιασώτης της καπιταλιστικής ΕΕ τον τρόπο συγκρότησης και λειτουργίας της, που δεν επιτρέπει εφαρμογή κατά το δοκούν των κανόνων της, αλλά απαιτεί πειθαρχία σ' αυτούς. Ο ισχυρισμός του ΣΥΡΙΖΑ πως και στην ΕΕ μπορείς και πρέπει να μετέχεις και στους κανόνες της να μην υπακούς, ενισχύει την επιζήμια για το λαό λογική του «ευρωμονόδρομου». Ανυπακοή και απειθαρχία στην ΕΕ μπορεί να επιδείξει το εργατικό - λαϊκό κίνημα, καταδικάζοντας έμπρακτα το οικοδόμημα των μονοπωλίων και κατακτώντας συνείδηση της ανάγκης αποδέσμευσης της χώρας απ' αυτό και ανατροπής του.

Ολοκληρώνοντας την ομιλία του ο Αλ. Αλαβάνος εξέφρασε και πάλι τη θλίψη του - επιχαίροντας για την ανατροπή του σοσιαλισμού - που δεν είναι σε θέση να γιορτάσει την επέτειο της πτώσης του τείχους, λέγοντας: «Κανονικά θα είχαμε πυροτεχνήματα και γενέθλια γιατί είναι είκοσι χρόνια από την πτώση του τείχους του Βερολίνου. Αντί γι' αυτό έχουμε κηδείες και κλάματα και αναταράξεις και τον καπιταλισμό χωρίς ελέγχους, έχουμε καπιταλισμό καζίνο. Είναι μια μεγάλη ευκαιρία, ζούμε την ιστορία και δεν μπορέσαμε να αξιοποιήσουμε τις προηγούμενες μεγάλες φάσεις ανακατατάξεων».

Ο ΣΥΡΙΖΑ και ο επικεφαλής του έχουν το ελεύθερο να κλάψουν όσο θέλουν για τις αναταράξεις στον καπιταλισμό, που φυσικά και δεν οφείλονται στο ότι αυτός απέκτησε χαρακτηριστικά καζίνο. Εχουν κάθε δικαίωμα να ζητάνε αξιοποίηση κάθε ευκαιρίας για διάσωσή του. Δεν έχουν όμως τη δυνατότητα να κοροϊδεύουν το λαό πως μπορεί ο καπιταλισμός να εξανθρωπιστεί, πως θα φάνε με χρυσά κουτάλια αν το μεγάλο κεφάλαιο και οι πολιτικοί του εκπρόσωποι διεκδικήσουν αναβαθμισμένο ρόλο στο καπιταλιστικό σύστημα, για αναβάθμιση των κερδών τους, για μεγαλύτερη ισχύ που θα τη στρέψουν εναντίον της εργατικής τάξης.

Ο λαός μας έχει ανάγκη από μια άλλη πορεία της χώρας, μακριά από την ΕΕ και το ΝΑΤΟ, που θα χαράσσεται με γνώμονα την ικανοποίηση των δικών του αναγκών, που θα σέβεται και θα οικοδομεί σχέσεις φιλίας με τους λαούς άλλων χωρών. Εχει ανάγκη μια Ελλάδα με λαϊκή εξουσία και οικονομία. Αυτή η Ελλάδα δε θα του χαριστεί, μπορεί να την κατακτήσει και οικοδομήσει με ανειρήνευτη ταξική πάλη σε κατεύθυνση ρήξης, σύγκρουσης με το μεγάλο κεφάλαιο και τους πολιτικούς του εκπροσώπους, ανατροπής της εξουσίας τους.