Στη Γαλλία και τη Γερμανία του «σκληρού πυρήνα» της ΕΕ, στην Ελλάδα και την Πορτογαλία του «μεσογειακού Νότου», στη Βρετανία του Brexit, σε όλη την Ευρώπη, εκατομμύρια εργαζόμενοι βγαίνουν στους δρόμους, απεργούν, διεκδικούν και διαδηλώνουν απέναντι στην αντιλαϊκή πολιτική που κλιμακώνουν όλες οι κυβερνήσεις, υπηρετώντας τα συμφέροντα και τις ανάγκες του κεφαλαίου.

Η διάρκεια, η μαζικότητα, η εναλλαγή διαφορετικών μορφών πάλης από τις οργανώσεις των εργαζομένων αποτυπώνονται στις κινητοποιήσεις που δυναμώνουν σε όλη την Ευρώπη:

Στους απεργιακούς αγώνες για Συλλογικές Συμβάσεις με ουσιαστικές αυξήσεις μισθών απέναντι στην «απογείωση» του πληθωρισμού και την επίθεση κυβερνήσεων και εργοδοσίας που κατατρώει το εργατικό - λαϊκό εισόδημα. Στις κινητοποιήσεις ενάντια στην κλιμάκωση της αντιασφαλιστικής επίθεσης.

Αλλά και στην πάλη των «ηρώων» της πανδημίας - των εργαζομένων σε κλάδους όπως η Υγεία, οι Μεταφορές κ.ά. - που διεκδικούν μέτρα προστασίας στους χώρους δουλειάς, επαρκή στελέχωση, να μπει τέλος στην εξοντωτική εντατικοποίηση.

Οι μαζικές κινητοποιήσεις είναι ταυτόχρονα γροθιά στις αυταπάτες που καλλιεργούσαν όλο το προηγούμενο διάστημα δυνάμεις και αστικά επιτελεία για τις σοσιαλδημοκρατικές και τις άλλες «προοδευτικές» κυβερνήσεις, για δήθεν «φιλολαϊκές» διεξόδους από κόμματα και κυβερνήσεις που εμφανίζονται ως «σωτήρες».

Στη Γαλλία, η «προοδευτική» κυβέρνηση του «δημοκράτη» Μακρόν που «νίκησε την ακροδεξιά», ξεδιπλώνει όλο το «πακέτο» των αντιλαϊκών μεταρρυθμίσεων και καταφεύγει παράλληλα σε ρεσιτάλ αυταρχισμού για να περάσει τα νέα αντιασφαλιστικά μέτρα.

Επιστρατεύει απεργούς και στέλνει τις δυνάμεις καταστολής εναντίον τους, αξιοποιεί τις πιο αντιδραστικές διατάξεις του αστικού Συντάγματος για να αποφύγει ακόμα και την ψηφοφορία στο κοινοβούλιο, χαρακτηρίζει «μπουλούκια που δεν έχουν σημασία» τα εκατομμύρια των απεργών και των διαδηλωτών...

Στην Πορτογαλία της σοσιαλδημοκρατικής κυβέρνησης Κόστα, που αρκετοί με πρώτο τον ΣΥΡΙΖΑ παρουσίαζαν και στη χώρα μας ως πρότυπο «αριστερής διακυβέρνησης», χιλιάδες απεργοί και διαδηλωτές κατέκλυσαν πριν λίγες μέρες το κέντρο της Λισαβόνας καταγγέλλοντας το αβάσταχτο κόστος διαβίωσης, με τον πληθωρισμό να φτάνει στο 7,8% το 2022.

Στη Γερμανία της δήθεν «προοδευτικής αλλαγής», με την ανάδειξη του σοσιαλδημοκράτη Ολαφ Σολτς στην καγκελαρία (ο ίδιος ήταν αντικαγκελάριος της Μέρκελ αλλά αυτό ήταν... ψιλά γράμματα στο σχετικό αφήγημα), δυναμώνουν απεργιακές κινητοποιήσεις για τις Συλλογικές Συμβάσεις, όπως η χτεσινή απεργία στις Μεταφορές - η μεγαλύτερη των τελευταίων δεκαετιών - και οι παράλληλες απεργίες σε μια σειρά κλάδους του Δημοσίου, παρά το ασφυκτικό νομικό πλαίσιο για την επιβολή της περιβόητης «εργασιακής ειρήνης».

Στη Βρετανία, ο πολύμηνος απεργιακός αγώνας για ουσιαστικές αυξήσεις μισθών απέναντι στην τεράστια ακρίβεια και την ενεργειακή φτώχεια, επιβεβαιώνει ότι τα συμφέροντα των εργαζομένων είναι ασύμβατα με τα κέρδη και την εξουσία του κεφαλαίου, είτε εντός, είτε εκτός ΕΕ.

Απέναντι στις αστικές κυβερνήσεις όλων των αποχρώσεων και στα επιτελεία τους σε όλη την ΕΕ, απέναντι στα μονοπώλια που αυτοί υπηρετούν, απέναντι σε όσους θέλουν τους εργαζόμενους να σκύβουν το κεφάλι, να πνίγονται στη μοιρολατρία του «τίποτα δεν αλλάζει» και να διαλέγουν το «μικρότερο κακό» μέσα στους «μονόδρομους» του κεφαλαίου, που οδηγούν πάντα σε νέες απώλειες και στο μεγαλύτερο κακό, οι εργατικές κινητοποιήσεις σε μια σειρά χώρες, με την πρωτόγνωρη εδώ και δεκαετίες έκταση, τον παλμό και τον συντονισμό τους, στέλνουν ελπιδοφόρα μηνύματα αγωνιστικής ανάτασης.

Είναι κόλαφος για τους στημένους «κοινωνικούς διαλόγους», τους εργατοπατέρες που χρόνια τώρα διατείνονταν ότι «οι απεργίες είναι ξεπερασμένες», τους διάφορους «καταλληλότερους» διαχειριστές της «κοινωνικής συνοχής».

Μέσα σε αυτήν την πάλη, την οργάνωση και την αλληλεγγύη, διαμορφώνονται καλύτερες δυνατότητες και προοπτικές να φωτιστεί ο δρόμος που οδηγεί στην ανατροπή του σημερινού αρνητικού συσχετισμού δυνάμεων. Ο δρόμος που πρέπει να ανοίξουν οι λαοί για να γράψουν τη δική τους Ιστορία!