«Γνωρίζουμε ότι αυτή η αύξηση των επιτοκίων πιέζει και τους Ελληνες δανειολήπτες, καθώς τους υποχρεώνει να διαθέσουν μεγαλύτερο κομμάτι του διαθέσιμου εισοδήματός τους για τις δανειακές τους εξυπηρετήσεις. Ομως θέλω να τονίσω ότι η άλλη όψη του νομίσματος, της προόδου που έχουμε κάνει τα τελευταία χρόνια, είναι ότι οι τράπεζές μας είναι πια ισχυρές». Αυτά είπε κυνικά ο Κυρ. Μητσοτάκης στο περιθώριο του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου την περασμένη Πέμπτη. Εξαρτάται λοιπόν πώς βλέπεις το ποτήρι: Αν είσαι λαϊκό σπίτι χρεωμένο μέχρι τον λαιμό, το βλέπεις μισοάδειο. Σαν την τσέπη σου, απ' όπου φεύγουν δύο και τρεις δόσεις παραπάνω τον χρόνο για το δάνειο του σπιτιού. Αν είσαι όμως τραπεζίτης το βλέπεις μισογεμάτο, όπως το ταμείο σου, που φουσκώνει παραπέρα.

Δεν είναι ωστόσο το μόνο ζήτημα ...«οπτικής». Για παράδειγμα, χθεσινά στοιχεία δείχνουν ότι μέσα στο πρώτο δίμηνο τα φορολογικά έσοδα εκτοξεύτηκαν 1,2 δισ. ευρώ πάνω και από τους στόχους του προϋπολογισμού. Το συντριπτικό μέρος αυτής της ...υπέρβασης βαραίνει τα λαϊκά στρώματα, με την παραπέρα αύξηση των έμμεσων φόρων αλλά και τις νέες περικοπές δαπανών του κρατικού προϋπολογισμού ακόμα και για στοιχειώδεις ανάγκες. Αν όμως είσαι από την πλευρά των επιχειρηματικών ομίλων, «χαράς ευαγγέλια» για τα κρατικά ταμεία που γεμίζουν και έρχονται να θωρακίσουν τη «ρευστότητα» και την κερδοφορία σου από τις «αναταράξεις» της καπιταλιστικής οικονομίας. Και επειδή τα συμφέροντα του λαού είναι η «άλλη όψη» εκείνων που υπηρετούν ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ για λογαριασμό των ομίλων, θα πρέπει να τους πληρώσει με το ίδιο νόμισμα: Με τους αγώνες του και ένα πιο ισχυρό ΚΚΕ!

«Κανένας κίνδυνος εμπορευματοποίησης του νερού δεν υπάρχει», λέει η κυβέρνηση μετά το νομοσχέδιο που ψήφισε, και γελάνε και οι ...γεωτρήσεις. Αφού λοιπόν το νερό δεν κινδυνεύει να γίνει εμπόρευμα, τότε πώς εξηγούνται οι δεκάδες εταιρείες εμφιάλωσης και εμπορίας νερού, που προϋπολογίζουν τζίρο περί τα 800 εκατ. ευρώ το 2023; Τα μεγέθη τους μάλιστα επεκτείνονται με γεωμετρική πρόοδο από χρόνο σε χρόνο. Πώς εξηγείται ότι ο καθένας από μας θα ξοδέψει φέτος σχεδόν 80 ευρώ για εμφιαλωμένο νερό, καταναλώνοντας περίπου 150 λίτρα εκτός δικτύου; Κι αν όντως δεν είναι «είδος προς εμπορία», τότε πώς εξηγείται η τιμολόγησή του από τις εταιρείες - παρόχους με όρους «ανάκτησης του κόστους των υπηρεσιών ύδατος συμπεριλαμβανομένου του κόστους για το περιβάλλον και για τον φυσικό πόρο», όπως ορίζεται από Οδηγία της ΕΕ; Πώς δικαιολογούνται τα κάθε είδους χαράτσια που κάνουν τον λογαριασμό «βαρύ κι ασήκωτο»; Οσο κι αν προσπαθεί η κυβέρνηση να πείσει για το αντίθετο, το νερό κυλάει εδώ και χρόνια στο αυλάκι της εμπορευματοποίησης, με ευθύνη όλων διαχρονικά των κυβερνήσεων. Αυτό ακριβώς έρχεται να υπηρετήσει και η υπαγωγή των εταιρειών ύδρευσης σε Ρυθμιστική Αρχή, με στόχο τον καλύτερο έλεγχο της αγοράς. Αν κάτι επιβεβαιώνεται λοιπόν μετά κι απ' αυτό το νομοσχέδιο, είναι η ανάγκη να δυναμώσει η πάλη για νερό - κοινωνικό αγαθό, σε σύγκρουση με την πολιτική της ΕΕ και όλων των κομμάτων της, που το αντιμετωπίζει ως εμπόρευμα.