Η πραγματική απάντηση στις επιδιώξεις της αστικής τάξης μπορεί να είναι μόνο η αναδιάταξη του λαϊκού κινήματος σε ταξική κατεύθυνση

Επομένως η διαχείριση της συγκεκριμένης υπόθεσης η οποία κυριαρχεί στο πολιτικό σκηνικό και συμβάλλει στην υπόσκαψη του κύρους του αστικού πολιτικού συστήματος, σ' αυτές τις συνθήκες, έρχεται να προσθέσει ένα ακόμη σοβαρό πρόβλημα στα αστικά επιτελεία και ιδιαίτερα στα αστικά κόμματα στη σχέση τους, αφ' ενός με τις λαϊκές δυνάμεις γιατί δυσκολεύει τη χειραγώγησή τους, αφ' ετέρου με το κεφάλαιο που απαιτεί την απρόσκοπτη λειτουργία του.

Για τους αστούς, τέτοιες υποθέσεις σαν αυτή της «Ζήμενς» είναι συνηθισμένες. Συμβαίνουν σταθερά και μόνιμα αρκεί να μην αποκαλύπτονται. Αν αποκαλυφθούν, τούς φορτώνουν με μεγάλο πονοκέφαλο. Γιατί πρώτ' απ' όλα τούς χαλάνε αυτό που πρέπει να φροντίζουν επιμελώς να φαίνεται στις λαϊκές δυνάμεις και να προσλαμβάνεται ως αξίωμα, ότι δηλαδή έτσι ήταν, είναι και θα είναι παντοτινά. Να πείθονται ότι το αστικό πολιτικό σύστημα στέκεται πάνω από την ταξική κοινωνία για τη διαχείριση των υποθέσεων όλων των ταξικών δυνάμεων που την απαρτίζουν, δηλαδή και του κεφαλαίου και της εργατικής τάξης και των άλλων μικροαστικών στρωμάτων σε όφελος όλων. Αυτό πρέπει να το φροντίζουν συνεχώς ώστε να προσλαμβάνεται από το λαό ως αντικειμενική πραγματικότητα. Τέτοια ψυχολογία, τέτοια πλάνη πρέπει να καλλιεργούν στις λαϊκές συνειδήσεις.

Η διάρρηξη αυτής της πραγματικότητας είναι επικίνδυνο ζήτημα, ως προς τους σκοπούς τους, δηλαδή ως προς την αποδοχή ή την ανοχή ενός πολιτικού συστήματος που είναι το θεμέλιο της αναπαραγωγής των εκμεταλλευτικών σχέσεων, του κεφαλαίου.

Τέτοιες αποκαλύψεις σαν αυτή της «Ζήμενς», συμβάλλουν στο να φανερωθεί ολόκληρη η αληθινή πραγματικότητα των ταξικών σχέσεων μέσα από τις σχέσεις των πολιτικών κομμάτων. Και πιο συγκεκριμένα μέσα από τις σχέσεις των αστικών κομμάτων με τους μονοπωλιακούς ομίλους. Βοηθάει π.χ. να γίνεται αντιληπτή η σύμφυση των αστικών κομμάτων με τα μονοπώλια, αφού αυτή η σχέση της «Ζήμενς» με αυτά τα κόμματα φαίνεται να γίνεται και με το αζημίωτο. Το καταλαβαίνουν πιο εύκολα οι λαϊκές δυνάμεις που δε συνειδητοποιούν τη βαθύτερη πολιτική-ταξική σχέση αστικών κομμάτων και μονοπωλίων.

Και από 'δώ αρχίζουν για τους αστούς τα προβλήματα. Φοβούνται από το ράγισμα της εικονικής πραγματικότητας που θέλουν να περνά στις λαϊκές συνειδήσεις για το ρόλο του συστήματός τους. Γιατί ανοίγει χαραμάδα για την αντικειμενική πραγματικότητα. Και τότε τα πράγματα σκουραίνουν.

Δεν είναι βεβαίως η αιτία του προβλήματος το σκάνδαλο. Αν ήταν μόνο αυτό, η διαχείρισή του θα φαινόταν πιο εύκολη. Υπάρχουν, πέρα από τις ηγεσίες των αστικών κομμάτων, παρεμβάσεις που εμφανίζουν τόσο απαξιωμένο το αστικό πολιτικό σύστημα ώστε να προβάλλουν την αναγκαιότητα συνολικής αναμόρφωσής του. Και πρέπει να πούμε πως αυτή η διαδικασία εμφάνισης ρωγμών προέκυψε αμέσως με το εκλογικό αποτέλεσμα και συνεχίζεται ανεξαρτήτως σκανδάλων ή όχι.

Για παράδειγμα ο Μιχάλης Χρυσοχοΐδης, σε συνέντευξή του στην «Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία», 29/6/2008 εκτιμά: «Είναι αλήθεια ότι έχουμε πρόβλημα. Σίγουρα κάτι δεν κάνουμε καλά. Μην παραβλέπετε, ωστόσο, ότι κυριαρχεί ένα κλίμα ραγδαίας απαξίωσης όλων και δε βλέπω να υπάρχει κερδισμένος από την κατάσταση που επικρατεί σήμερα. Αντιθέτως, παρατηρώ μια εντεινόμενη κοινωνική δυσαρέσκεια απέναντι στο πολιτικό σύστημα, που ενώ μέχρι τώρα εκφραζόταν βουβά, πλέον έχει αρχίσει να λαμβάνει πιο επιθετικά χαρακτηριστικά». «Σήμερα, λόγω του καταλυτικού ρόλου του σκανδάλου της Siemens, βρισκόμαστε αντιμέτωποι με νέα δεδομένα και νέες προτεραιότητες: Τη θεσμική θωράκιση της χώρας και την ανάκτηση του ηθικού πλεονεκτήματος. Απ' αυτό θα κριθεί το μέλλον μας».

Αν έτσι έχουν τα πράγματα, και έτσι έχουν, διαφορετικά δε δικαιολογείται η έκδηλη ανησυχία τους, τότε γίνεται φανερό γιατί οι παρεμβάσεις αποδοχής από αστούς πολιτικούς, τα ίδια τα κόμματα, ΝΔ-ΠΑΣΟΚ, του σκανδάλου και της ανίχνευσης τρόπων αντιμετώπισής του, προκειμένου να ξεκαθαρίσει το τοπίο από ένα ζήτημα σύμφυτο του συστήματος, το οποίο πασχίζουν να το παρουσιάζουν ως παρέκκλιση, δείχνουν ότι ψάχνουν πώς θα ξανακάνουν το λαό να είναι απόλυτα του «χεριού τους». Στο ίδιο μήκος κύματος είναι και η παρέμβαση του Αλέκου Παπαδόπουλου για αναγέννηση του αστικού πολιτικού συστήματος, στο «Βήμα της Κυριακής», 29/6/2008, όπου αναφέρει: «Η συζήτηση για την "αναγέννηση" του πολιτικού μας συστήματος είναι ανούσια. Τα "ξέψυχα" πολιτικά συστήματα δεν αναγεννώνται. Τα σαρώνει η ανάγκη για εξέλιξη της ίδιας της κοινωνίας. Ας μην αναζητούμε τη νέα ζωτικότητα της χώρας μέσα από την οβιδιακή μεταμόρφωση μιας πολιτικής ελίτ. Οπως είναι σήμερα, ούτε τη στοιχειώδη διαχείριση της επερχόμενης φτώχειας δεν είναι ικανή να πετύχει. Γι' αυτό, αποχωρούσα, πρέπει να αφήσει ελεύθερο το ζωτικό πεδίο στις υπαρκτές αναγεννητικές δυνάμεις του τόπου μας (...) Η αναγέννηση θα έρθει από το πρωτοποριακό κομμάτι του λαού μας, το οποίο νιώθει σήμερα ως "σχολάζον τμήμα" της κοινωνίας μας. Υπάρχει όμως και αγωνιά. Είναι ο χώρος των σκεπτόμενων ανθρώπων, των διανοούμενων, των νέων επιστημόνων, εκείνων που δεν προσδοκούν σε προνομιακές σχέσεις ιδιοτέλειας. Εκείνων που έχουν ή θέλουν να αποκτήσουν υγιή οικονομική και επαγγελματική δραστηριότητα».

Οι ως τώρα εξελίξεις μετά το Σεπτέμβρη του 2007 δείχνουν πως μεγάλο τμήμα των λαϊκών δυνάμεων αμφισβητεί τη δικομματική εναλλαγή, με πιο χαρακτηριστικό αποδεικτικό στοιχείο όχι τόσο και μόνο την ολοένα και μεγαλύτερη δυσαρέσκεια απέναντι στην κυβερνητική πολιτική, αλλά την αδυναμία του άλλου κόμματος των μονοπωλίων, του ΠΑΣΟΚ, να την καρπωθεί. Δυσαρέσκεια εκφράζεται και στα δυο αστικά κόμματα ταυτόχρονα. Αυτό προϋπήρχε των σκανδάλων, και της υπόθεσης Ζαχόπουλου, η οποία επίσης προβλήθηκε και αξιοποιήθηκε στην ίδια κατεύθυνση, στην προσπάθεια να αναδειχτεί η αναγκαιότητα παρεμβάσεων «ανακαίνισης» του αστικού πολιτικού συστήματος, αλλά και τώρα της «Ζήμενς». Η λαϊκή δυσαρέσκεια μεγαλώνει και απέναντι στη ΝΔ και απέναντι στο ΠΑΣΟΚ.

Το δεύτερο μεγάλο τους πρόβλημα είναι ότι υπάρχει και δρα το ΚΚΕ. Που αφ' ενός ενισχύθηκε πολιτικά στις πρόσφατες εκλογές, δηλαδή ενισχύθηκε η δική του εναλλακτική πολιτική πρόταση διεξόδου, η αντιμονοπωλιακή πάλη για τη λαϊκή εξουσία, και συνεχίζει σταθερά, ακόμη πιο αποφασιστικά, με ένταση στη δράση του μέσα στο λαό, παρά τις ανοιχτές επιθέσεις ενάντιά του σε συνδυασμό με τις αστικές κολακείες από τις σειρήνες που ηχούν σταθερά από τα αστικά επιτελεία, για τη δυνατότητα να ωφεληθεί, συμβάλλοντας στην αναμόρφωση του πολιτικού σκηνικού, αφού σ' αυτή την κατεύθυνση έχουν ήδη πρόθυμο τον ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ. Δηλαδή στην προσπάθειά τους να επιβάλλουν στις λαϊκές συνειδήσεις πως η όποια απαξίωση του πολιτικού σκηνικού που είναι σε βάρος τους, μπορεί να γίνει σε όφελός τους αν συμβάλλει και το ΚΚΕ «βάζοντας νερό στο κρασί του». Η αδιαλλαξία του ΚΚΕ και η αποφασιστικότητά του να δρα με τη στρατηγική του, είναι το πρόβλημα των προβλημάτων για το αστικό πολιτικό σύστημα σήμερα. Που σε συνδυασμό με τα δικά του προβλήματα, βάζουν επί τάπητος το πρόβλημα στα επιτελεία των μονοπωλίων για το τι μέλλει γενέσθαι.

Τα διλήμματά τους επομένως είναι μεγάλα και έντονα ως προς το τι θα κάνουν. Τόσο σε σχέση με τη δυνατότητα ανάκαμψης, δηλαδή επανεγκλωβισμού των λαϊκών δυνάμεων που δραπετεύουν από ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, στην πάγια επιλογή του κεφαλαίου για δικομματική εναλλαγή. Η αγωνία τους εκφράστηκε από τον Γ. Παπανδρέου στην τελευταία προ ημερησίας διάταξης συζήτηση στη Βουλή, που απευθυνόμενος προς τον Κ. Καραμανλή είπε ότι έχουμε και οι δυο την ευθύνη για το πού πάει το πολιτικό σύστημα. Αλλά και την ανίχνευση επιλογών αναμόρφωσής του, όπως δείχνουν οι πιο πάνω αναφορές στελεχών των αστικών κομμάτων.

Ολα τα παραπάνω βεβαίως επιδιώκουν να τα περάσουν στη συνείδηση του λαού με τη λογική «η γυναίκα του Καίσαρα να φαίνεται τίμια». Οποια λύση και αν δώσουν. Γι' αυτό και η οξύτητα της προβολής του σκανδάλου. Διαμορφώνουν συνείδηση πως το σύστημα χρειάζεται «κάθαρση» για να συνεχίσει να λειτουργεί σε όφελος των μονοπωλίων με την ανοχή των λαϊκών μαζών. Και το κάνουν έτσι που να εμποδίζουν η όποια λαϊκή αποστροφή να μετατρέπεται σε πολιτική αμφισβήτηση, πολύ περισσότερο σε ριζοσπαστικοποίηση. Αυτός είναι ο φόβος τους και ψάχνουν να στήσουν την καλύτερη παγίδα. Ο Αντώνης Καρκαγιάννης, στην «Καθημερινή», 29/6/2008, γράφει: «Αν οι προλετάριοι κάποτε δεν είχαν να χάσουν παρά μόνο τις αλυσίδες τους, οι σύγχρονοι πολίτες της ανοιχτής δημοκρατικής κοινωνίας έχουν πολλά να χάσουν από μια κοινωνική και πολιτική μεταβολή. Αυτό που συχνά λέγεται έχει τη σημασία ότι οι δημοκρατικές αξίες σε μια ανοιχτή και μη ελεγχόμενη άνωθεν κοινωνία, είναι κατακτήσεις εσαεί και βασική προϋπόθεση κάθε κοινωνικής αλλαγής». Δηλαδή προκειμένου να μην ενισχύεται η άποψη ότι «οι προλετάριοι δεν έχουν να χάσουν παρά μόνο τις αλυσίδες τους», κάντε αλλαγές στο πολιτικό σύστημα για να μην την αφήσουμε να αναπτύσσεται.

Είναι γεγονός ότι πασχίζουν γι' αυτό με δεδομένο τον οξύτατο αμερικανογερμανικό μονοπωλιακό ανταγωνισμό στη συγκεκριμένη υπόθεση. Που επιδρά και στην έκφραση των κραδασμών στο πολιτικό σύστημα, στο εσωτερικό, αν δεν υποδηλώνει ταυτόχρονα και ανταγωνισμούς μερίδων της άρχουσας τάξης.

Ποια η διέξοδος από τη σκοπιά των λαϊκών συμφερόντων; Η συγκυρία βοηθά για την αποκάλυψη της ταύτισης της πολιτικής των αστικών κομμάτων με τα συμφέροντα των μονοπωλίων. Βοηθά, με τη δράση των κομμουνιστών, να μην εγκλωβιστούν σε τερτίπια αναμόρφωσης του αστικού πολιτικού συστήματος ούτε σε ανεδαφικές λύσεις του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ περί πλειοψηφικής τάχα «Αριστεράς», την οποία πρέπει να διαμορφώσει ο λαός, με την ανέλπιστη ελπίδα ότι το ΠΑΣΟΚ μπορεί να μετατραπεί σε κόμμα άρνησης του εαυτού του, σε φιλολαϊκό δηλαδή. Είναι μια από τις επικίνδυνες παγίδες αναμόρφωσης του συστήματος για να διαιωνίζεται η διαχείρισή του.

Χρειάζεται αναδιάταξη, αναγέννηση πρώτ' απ' όλα του εργατικού κινήματος σε ταξική βάση ως απάντηση στα σενάρια κάθαρσης του δικομματισμού ή αναμόρφωσής του. Η εργατική τάξη σύσσωμη πρέπει να μπει στον αγώνα διεκδίκησης της ικανοποίησης όλων των αναγκών της, κατάχτησης όλων όσα της ανήκουν. Αυτό το κίνημα να τραβήξει σε κοινή δράση τη φτωχή αγροτιά, τους αυτοαπασχολούμενους στην πόλη. Και αυτά σε συνδυασμό με το τσάκισμα των αστικών κομμάτων, από το λαό, τη νεολαία αλλά και κάλπικων διεξόδων του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, που είναι αδιέξοδα υποταγής και χειραγώγησης στην εκμετάλλευση. Οργάνωση του Μετώπου πάλης για τη λαϊκή εξουσία και οικονομία. Που προϋποθέτει αποφασιστική ολόπλευρη ενίσχυση του ΚΚΕ. Να κάνουμε τις ανησυχίες των αστών φόβο, τρόμο για το μέλλον τους. Να κάνουμε τις μικρές ρωγμές στο αστικό πολιτικό σύστημα, ρήγματα ανατροπής του οριστικά.