ΔΙΑ ΤΟΥ ΤΥΠΟΥ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Εσύ παράγεις, αυτοί κάθονται στο σβέρκο σου

Του Γιάννη Ιωάννου από το ΕΘΝΟΣ

Τι να φταίει, άραγε, για την ακρίβεια; Παλιότερα λέγανε πως φταίνε οι μισθοί, παίρνουν πολλά οι εργάτες κι αναγκάζονται οι βιομήχανοι να ακριβαίνουν τα προϊόντα. Ωσπου επέβαλαν σ' έναν τεράστιο πληθυσμό σ' όλον τον πλανήτη μεροκάματα 2 και 3 ευρώ. Οι τιμές όμως συνέχισαν να αυξάνονται. Ε, τώρα φταίει το πετρέλαιο. Ναι, αλλά αυτό το κατέχουν αυτοί που πουλάνε και τα υπόλοιπα. Α, φταίει η έλλειψη ρυζιού. Ναι, αλλά αυτό το έχουν προαγοράσει για την επόμενη δεκαετία αυτοί που έχουν το πετρέλαιο, τα άλλα προϊόντα, τώρα και το ρύζι.

Καθώς αυτή είναι η κατάσταση στην αγορά, συνεχίζουν διάφοροι να ψάχνουν τι είναι αυτό που φταίει για την ακρίβεια. Ετσι, τώρα μαθαίνουμε πως ανάμεσα στ' άλλα φταίει και πως λείπουν οι «κύριοι», άρα δεν μπορεί να εφαρμοστεί μια συμφωνία κυρίων για να συγκρατηθούν οι τιμές.

Κανένας απ' όσους ψάχνουν μέσα από τις στήλες του αστικού Τύπου να βρουν τι φταίει για τις τιμές δε βρίσκει ένοχο αυτόν καθ' αυτόν τον καπιταλισμό.

Και πώς να βρούνε ένοχο τον καπιταλισμό, όταν σου πλασάρουν πως υπάρχουν και καλοί καπιταλιστές; Οι οποίοι βγάζουν 1.000.000 δολάρια τη μέρα και κάνουν παζάρι αν θα δώσουν στον πρωτοκαπετάνιο του βαποριού 5.000 δολάρια το μήνα, ίσα δηλαδή με 3.500 ευρώ. Κάποτε ίσχυε το «ναύλο και βαπόρι» μόνο σε εμπόλεμες ζώνες. Σήμαινε πως κάθε ναύλο που έπαιρνε ένας εφοπλιστής για να πάει στον Περσικό, για παράδειγμα, ισοδυναμούσε με ένα νέο πλοίο. Σήμερα, λένε στο λιμάνι, ισχύει το «ναύλο και βαπόρι» για όλη την υφήλιο. Σημαίνει αυτό πως όλη η γη είναι σε εμπόλεμη κατάσταση; Ακριβώς. Και είναι ακριβώς η ώρα για να σταματήσουν διάφορα παραμύθια για τις τιμές και τους μισθούς και να κοιτάξει κάποιος κατάματα μια πραγματικότητα: Την οξύτητα του πολέμου μεταξύ καπιταλιστών, ενός πολέμου στον οποίο κάποιοι κερδίζουν περισσότερα, κάποιοι λιγότερα, αλλά και σίγουρα, οι πολλοί, αυτοί που δουλεύουν για να κινηθούν οι μηχανές στα εργοστάσια, οι προπέλες των πλοίων, για να οργωθούν τα χωράφια, αυτοί οι πολλοί είναι διαρκώς χαμένοι.

Πάμε γι' άλλα: Οταν οι αστικές εφημερίδες φτάνουν να αναπαράγουν η μία το κύριο άρθρο της άλλης, για να αποδείξουν πως είναι μονόδρομος αυτή η πολιτική, κάτσε εσύ και χάζευε στο γυαλί ποιος Τράγκας τα χώνει σε ποια Μακρή. Οσο θα βλέπεις τον Πρετεντέρη σαν κάτι διαφορετικό από τον Τριανταφυλλόπουλο, τόσο θα χαζεύεις με τη «διαμάχη» Καραμανλή - Αλαβάνου, ξεχνώντας ότι και οι δύο τα κείμενα της ίδιας τάξης έχουν συνυπογράψει. Για μια τάξη, την αστική, πασχίζουν.

ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ:
Θανάσης ΛΕΚΑΤΗΣ

«ΣΥΜΦΩΝΙΕΣ ΚΥΡΙΩΝ»

ΛΕΙΠΟΥΝ ΟΙ «ΚΥΡΙΟΙ»: «Πιστεύει, πράγματι, ο υπουργός Ανάπτυξης και συνολικά η κυβέρνηση στην αποτελεσματικότητα των περίφημων 41 ακριβειοκτόνων μέτρων; Αν πράγματι πιστεύει, τότε γιατί ο κ. Φώλιας συναντήθηκε χθες με τους εκπροσώπους των μεγάλων επιχειρήσεων και τους ζήτησε να του γνωστοποιήσουν, σε σύντομο χρονικό διάστημα, σε ποια προϊόντα μπορούν να μειώσουν τις τιμές; Ακολούθησε την πεπατημένη και δεν πρωτοτύπησε καθόλου ο κ. Φώλιας. Τη διαπραγμάτευσή του με τους μεγαλοεπιχειρηματίες τη χαρακτήρισε "πρόταση αυτορρύθμισης", υπογραμμίζοντας ότι δεν τίθεται θέμα "συμφωνίας κυρίων". Η παραπλάνηση της κοινής γνώμης είναι πρόδηλη. Η "πρόταση αυτορρύθμισης", αυτοπαθής, ανακλαστική ή αυτοαναφορική πρόταση, οδηγεί στο παράδοξο του Ράσελ. Κι αν δεν αυτορρυθμιστούν, τι; Απολύτως τίποτε. Η "συμφωνία κυρίων" θα ήταν καλύτερη. Περιέχει μια ηθική έστω δέσμευση προς τρίτους και αποφεύγει την αυτοαναφορά. Ελλείψει κυρίων, όμως, το αποτέλεσμα είναι το ίδιο: μηδέν» (από το κύριο άρθρο στην ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ).

Ο ΚΑΛΟΣ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΗΣ: «Μόνο ο Βγενόπουλος ανταποκρίθηκε στο κάλεσμα της κυβέρνησης και στην απαίτηση του κόσμου παγώνοντας τα ναύλα στις ακτοπλοϊκές εταιρείες που ελέγχει» (το πρώτο θέμα στην ΑΥΡΙΑΝΗ).

ΠΟΙΟΣ ΚΑΝΕΙ ΤΗΝ ΠΡΟΠΕΛΑ ΝΑ ΓΥΡΝΑ; «Τούτο τον καιρό οι έλληνες εφοπλιστές κερδίζουν περισσότερα από ποτέ. Ενας μεσαίος πλοιοκτήτης που μεταφέρει από πετρέλαιο και πρώτες ύλες ως σιτάρι και καλαμπόκι, αποκομίζει μεταξύ 700.000 και 1.000.000 ευρώ ημερησίως (...) όσοι παρακολουθούν από κοντά τα ναυτιλιακά αποδίδουν την επιτυχία στο μοντέλο λειτουργίας των εφοπλιστικών επιχειρήσεων (...) έχουν απορροφήσει πλήρως το μοντέλο των αμερικανικών μπίζνες (...) μπορούν να αλλάζουν προσωπικό με ταχύτητα μεγάλη χωρίς προβλήματα» (ο Α. Καρακούσης στο ΒΗΜΑ).

ΕΝΙΑΙΑ ΓΡΑΜΜΗ: «Απλό είναι το ερώτημα: Αν αυτό δεν είναι πραξικόπημα, τότε τι είναι πραξικόπημα; Χθες "Τα ΝΕΑ" που ασφαλώς δεν υποστηρίζουν την κυβερνητική θέση στην εκπαιδευτική μεταρρύθμιση, στην άποψή τους, αφού κατηγορούσαν την κυβέρνηση, προχωρούσαν: "ΓΝΩΡΙΖΟΥΜΕ φυσικά και τους απέναντι (σ.σ. από την κυβέρνηση), όλες δηλαδή εκείνες τις δυνάμεις μέσα και έξω από το πανεπιστήμιο που συνειδητά επιδιώκουν τη σύγκρουση για να μπλοκάρουν υποτίθεται την κυβερνητική μεταρρύθμιση στην πραγματικότητα όμως για να επιβάλουν τους δικούς τους όρους στην ακαδημαϊκή κοινότητα"» (το κύριο άρθρο στα ΝΕΑ, ως κύριο άρθρο στην ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΙΝΗ).

ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ: Απάντηση στην ΕΝΟΡΧΗΣΤΡΩΜΕΝΗ ΕΠΙΘΕΣΗ ΝΔ - ΠΑΣΟΚ και πλουτοκρατίας για Πανεπιστήμια - παραμάγαζα επιχειρήσεων

ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΤΥΠΟΣ: Διχόνοια υπουργών, κατήφεια πολιτών για την ακρίβεια

ΤΑ ΝΕΑ: 50% μεγαλύτερος ο κρυφός πληθωρισμός

ΕΘΝΟΣ: ΦΘΗΝΗ κωμωδία με την ακρίβεια

Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ: Σκληρό πόκερ για τις τιμές

ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ: Φραπεδάκι παρηγοριάς κατά ακρίβειας

Η ΑΥΓΗ: Θέατρο μέτρων για την ακρίβεια

ΑΥΡΙΑΝΗ: ΣΥΝΑΓΕΡΜΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΚΡΙΒΕΙΑ

Ο ΛΟΓΟΣ: ΚΑΛΠΑΖΕΙ η ακρίβεια

ΤΟ ΒΗΜΑ: Τα νερά στον δρόμο του ΟΤΕ

ΗΜΕΡΗΣΙΑ: Παγώνουν τα κρατικά deal

Η ΒΡΑΔΥΝΗ: 5 ΔΙΚΛΙΔΕΣ της ΟΤΕπίμαχης συμφωνίας

Η ΧΩΡΑ: Δεύτερο βέτο στην Κοντολίζα

ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΙΝΗ: Οι καιροί ου μενετοί

ΑΔΕΣΜΕΥΤΟΣ: 200 ΤΑΡΑΞΙΕΣ ΕΚΛΕΙΣΑΝ χτες το Κέντρο της Αθήνας

Μια ξεχασμένη διακήρυξη

«Για όσους στέκονται σήμερα αμήχανα μπροστά στα όσα συμβαίνουν στα πανεπιστήμια (στην Ελλάδα, αλλά και στη Γαλλία, όπου από ό,τι φαίνεται δε διαδηλώνουν μόνο οι "μειοψηφίες") υπάρχει μια φράση που ίσως τα εξηγεί όλα: "Αν τα πανεπιστήμια δεν προσαρμοστούν, θα προχωρήσουμε δίχως αυτά". Είναι η φράση που συμπυκνώνει το πνεύμα της διακήρυξης της Μπολόνιας, την οποία υπέγραψαν οι υπουργοί Παιδείας 29 ευρωπαϊκών κρατών το 1999».

με προϊστορία

«Το πνεύμα της Μπολόνιας λέει, με δυο λόγια, πως οι πανεπιστημιακοί καλά θα κάνουν να λάβουν σοβαρά υπόψη πως οι καιροί έχουν αλλάξει και πως "πρέπει να αναζητήσουμε μια καλύτερη ανταγωνιστικότητα του ευρωπαϊκού συστήματος Ανώτατης Εκπαίδευσης". Η μικρή φρασούλα που προέβλεπε αυτές τις εξελίξεις εμφανίστηκε για πρώτη φορά το 1991, σε ένα κείμενο του σερ Ντάγκλας Χέιγκ ("Πέρα από τα πανεπιστήμια: Μια νέα δημοκρατία του πνεύματος") το οποίο έγινε το ευαγγέλιο εκείνων που ονειρεύονται να δημιουργήσουν "επιχειρηματικά πανεπιστήμια"».

για πανεπιστήμια - επιχειρήσεις

«Γιατί επιχειρηματικά; Επειδή, στη σύλληψή τους και την οργάνωσή τους θα είναι σαν ιδιωτικές επιχειρήσεις που θα παράγουν και θα πουλούν τη γνώση μέσα στο πλαίσιο μιας "παγκοσμιοποιημένης οικονομίας της γνώσης". Οπως παρατηρεί ο Υβ Βενκέν στο περιοδικό "Σύγχρονος άνθρωπος" δεν υπάρχει σήμερα σύνοδος του Οργανισμού Οικονομικής Συνεργασίας και Ανάπτυξης, της Παγκόσμιας Τράπεζας και της Ευρωπαϊκής Ενωσης που να μη συζητάει αυτή την ιδέα για τη "διαχείριση της γνώσης"».

με τις υπογραφές όσων σφυρίζουν κλέφτικα

«Ενα σύνθημα σε έναν τοίχο του Πανεπιστημίου της Γενεύης έγραφε: "Να γκρεμίσουμε την Μπολόνια". Δε μάθαμε ποτέ αν ο ταραξίας που το έγραψε ανήκε σε μια μειονότητα ή στην πλειονότητα της πανεπιστημιακής κοινότητας. Ξέρουμε όμως πως η πλειονότητα των Ευρωπαίων πολιτικών έχει δεχτεί την επιφοίτηση του πνεύματος της Μπολόνιας και προχωρεί στην υλοποίησή του».

(Τα αποσπάσματα είναι από άρθρο του Ρ. Βρανά / ΤΑ ΝΕΑ)