«Ριζική λύση στα προβλήματα που σήμερα βασανίζουν το λαό και τη νεολαία, θα δοθεί μέσα από την πρόταση του ΚΚΕ για λαϊκή εξουσία, λαϊκή οικονομία. Αυτή η πρόταση συμφέρει την εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα της πόλης και του χωριού, δηλαδή την πλειοψηφία του λαού. Αυτός ο άλλος δρόμος ανάπτυξης είναι αυτός που με αφετηρία το σήμερα, τους αγώνες για κατακτήσεις σήμερα, προετοιμάζει την αντεπίθεση για να νικήσει αύριο, με την ανατροπή της εξουσίας των μονοπωλίων και όχι μόνο με την εναλλαγή των κομμάτων των μονοπωλίων, ή με την εναλλαγή κυβερνήσεων συνεργασίας που θα τις βάλουν στο χέρι τα μονοπώλια. Ολα τα άλλα κόμματα παλεύουν στο δρόμο του καπιταλισμού».

Τα παραπάνω σημείωσε μεταξύ άλλων η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ Αλέκα Παπαρήγα, μιλώντας χτες το μεσημέρι σε μεγάλη πολιτική εκδήλωση της ΚΝΕ στο μεγάλο αμφιθέατρο της Νομικής του ΑΠΘ, με θέμα τις πολιτικές εξελίξεις και την πολιτική πρόταση του ΚΚΕ. Και κάλεσε τη νεολαία να επιλέξει το δρόμο που προτείνει το Κόμμα. Να απορρίψει το δρόμο του κεφαλαίου, των μονοπωλίων και των εθελοντικών δεσμεύσεων που έχουν επιβάλλει οι διεθνείς ιμπεριαλιστικές ενώσεις όπως είναι η ΕΕ και το ΝΑΤΟ. Δεν έχει να περιμένει τίποτε, παρά μόνο συνεχή επιδείνωση της ζωής της, των όρων δουλειάς, μόρφωσης.

Σε μία ενθουσιώδη ατμόσφαιρα, με συνθήματα και χειροκροτήματα, οι εκατοντάδες φοιτητές επιβεβαίωσαν πως παρά τις δυσκολίες, τα νέα εμπόδια που διαρκώς ορθώνονται, η νεολαία βρίσκει το δρόμο της και παίρνει τη θέση της δίπλα στο ΚΚΕ, στο κόμμα της εργατικής τάξης. Μετά την ομιλία της Αλ. Παπαρήγα, ακολούθησε συζήτηση με τους φοιτητές, που έθεσαν ερωτήματα τόσο για τις εξελίξεις στην ανώτατη εκπαίδευση, τις εξελίξεις στα Βαλκάνια αλλά και για την πολιτική πρόταση του ΚΚΕ.

Η Αλέκα Παπαρήγα στην εισηγητική ομιλία αναφέρθηκε αναλυτικά στις εξελίξεις στο χώρο της ανώτατης εκπαίδευσης σημειώνοντας ότι ο νόμος-πλαίσιο που εντάσσεται στη στρατηγική εξυπηρέτησης των σύγχρονων αναγκών του κεφαλαίου, η αξιολόγηση, ένα συνολικό πακέτο επιλογών που προωθήθηκαν από την ΕΕ, τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, έφεραν αρνητικές αλλαγές στο πανεπιστήμιο. «Θα έχουμε να κάνουμε, δυστυχώς, με ένα αρνητικά αλλαγμένο πανεπιστήμιο. Θέλετε να το πούμε "εκσυγχρονισμένο"; Θέλετε να το πούμε "μοντέρνο"; Μπορούμε να βάλουμε όλες αυτές τις φράσεις. Για εμάς, όμως, αυτά έχουν ένα περιεχόμενο, πολιτικό και ταξικό», ξεκαθάρισε.

Στάθηκε ιδιαίτερα στο θέμα της «αξιολόγησης», σημειώνοντας ότι αποτελεί «ζήτημα κρίκο». «Πιστεύουμε μέσα εδώ, ιδιαίτερα σε κάποιο τμήμα των πανεπιστημιακών, έχει κατανοηθεί το ερώτημα, που μας έβαζαν και τα προηγούμενα χρόνια: "Καλά βρε παιδιά, γιατί είσαστε αντίθετοι με την αξιολόγηση;". Εμείς όπως ξέρετε δεν το συζητήσαμε και δεν το συζητάμε και τώρα. Γιατί η "αξιολόγηση" έχει ένα συγκεκριμένο στόχο. Να αποτιμήσει την πορεία πλήρους προσαρμογής της Παιδείας, της ανώτατης Παιδείας, στις σύγχρονες ανάγκες της αγοράς. Κι επομένως αρχή, μέση και τέλος έχει αυτό το σκοπό. Κι αυτός ο σκοπός είναι και πιο συγκεκριμένος, καθώς συναρτάται με τη χρηματοδότηση. Παίρνεις καλό βαθμό; Χρηματοδοτείσαι. Δεν παίρνεις καλό βαθμό; Χρηματοδοτείσαι λιγότερο. Κι επομένως αυτή η αξιολόγηση θα οδηγήσει στην κατηγοριοποίηση και κατηγοριοποίηση πάντα γίνεται με κριτήρια ταξικά. Με κριτήρια της αγοράς. Θα μετατραπούν τα πανεπιστήμια σε επιχειρήσεις.

Αυτό για εμάς είναι σημείο κήρυξης πολέμου, πολιτικού, ταξικού πολέμου και με την κρατική και με την κυβερνητική πολιτική, τη χτεσινή και τη σημερινή».

Ξεκαθάρισε ότι το ΚΚΕ δεν υπερασπίζεται το πανεπιστήμιο που υπήρχε, αν και σε ένα βαθμό για διάφορους λόγους είχε μέσα του και το καταστάλαγμα της κατάκτησης του λαϊκού κινήματος και της αντανάκλασής της στην Παιδεία.

Η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ σημείωσε ότι μπροστά σ' αυτές τις εξελίξεις, κριτήριο ψήφου πρέπει να αποτελέσει ποια παράταξη φοιτητική, ποια πολιτική νεολαία μέσα στο πανεπιστήμιο, αντιστάθηκε έγκαιρα και αντιπάλεψε αυτές τις πολιτικές, τις κατευθύνσεις της Μπολόνια κλπ.

Η Αλέκα Παπαρήγα τόνισε πως σήμερα και εξαιτίας των εξελίξεων στην Παιδεία, είναι ακόμα πιο ώριμο από χτες να συζητηθεί η πολιτική πρόταση του ΚΚΕ που απευθύνεται στο λαό. Οπως εξήγησε, «το όλο είναι αυτό που καθορίζει και το επιμέρους. Αυτό είναι κάτι που βγαίνει και από την επιστήμη. Η γενική πολιτική, η στρατηγική, είναι που καθορίζει τις θέσεις και στα επιμέρους ζητήματα». Ετσι για παράδειγμα, ο νόμος-πλαίσιο δεν είναι αποκομμένος από τη στρατηγική υπηρέτησης των σύγχρονων αναγκών του κεφαλαίου, των σύγχρονων αναγκών του καπιταλιστικού συστήματος.

Αναφέρθηκε επίσης στην κριτική που ασκεί το ΚΚΕ στις άλλες πολιτικές δυνάμεις και ιδιαίτερα στις πολιτικές δυνάμεις ή στις εκφράσεις στον κάθε χώρο, που αντιπαλεύουν το νόμο- πλαίσιο. Οπως είπε, «είτε καθαρά τον αντιπαλεύουν είτε με μισόλογα, αφήνουν στο απυρόβλητο τις βαθύτερες αιτίες, τους παράγοντες που καθόρισαν αυτές τις συγκεκριμένες επιλογές».

Η Αλ. Παπαρήγα στάθηκε ιδιαίτερα στις μεγαλειώδεις φοιτητικές και σπουδαστικές κινητοποιήσεις, τονίζοντας ότι το ΚΚΕ τις στήριξε, δεν προσπάθησε όμως να τις καπηλευθεί. «Συμβάλλαμε στην ωρίμανση, στην καλλιέργεια του εδάφους. Οι κομμουνιστές πρωτοστάτησαν αλλά το κίνημα δε θέλουμε να το σφετεριστούμε. Και ικανοποιούμαστε, όταν ακριβώς μέσα στο κίνημα μπαίνουν πλατιές φοιτητικές και σπουδαστικές μάζες, ακόμα και αυτές που δεν έχουν εμπειρία μάχης, είναι απολιτικοποίητες. Δεν τα φοβόμαστε αυτά. Το αυθόρμητο πάντα ήταν στοιχείο του κινήματος. Η πρωτοβουλία πάντα υπήρχε. Δεν τα φοβόμαστε αυτά.

Στηρίξαμε αυτούς τους αγώνες. Ωστόσο το φοιτητικό και το σπουδαστικό κίνημα έχει πολύ δρόμο μπροστά του».

Θύμισε επίσης ότι το ΚΚΕ και η ΚΝΕ συγκρούστηκαν με αντιλήψεις, που υπήρχαν μέσα στο φοιτητικό κίνημα, που προσπαθούσαν να οξύνουν την αντιπαράθεση στα λόγια και στη μορφή πάλης και όχι επί του περιεχομένου. Και ξεκαθάρισε: «Εμείς με την πρόταση που καταθέτουμε μπροστά στο λαό και στη νεολαία, θέλουμε να συμβάλλουμε στην άνοδο της ταξικής πάλης, στις κοινωνικές συμμαχίες, στην όξυνση της πάλης, στον ανώτατο βαθμό και στις μορφές πάλης αλλά και στο περιεχόμενο. Γιατί οι αγώνες που είναι οξυμένοι μόνο στις μορφές πάλης και κρέμονται από τις μορφές πάλης δεν έχουν εναλλακτικές λύσεις, όταν ο αγώνας κάνει αυτά τα ζικ ζακ. Και, άλλωστε, ο αγώνας δεν μπορεί να αναπτύσσεται όταν έρχεται ένα νομοσχέδιο. Τότε πρέπει να κορυφώνεται. Αλλά σημαίνει ότι κάθε μέρα, κάθε ώρα, κάθε λεπτό, το θερμόμετρο του αγώνα ανεβαίνει. Ανεξάρτητα αν οι μορφές πάλης θα είναι καταλήψεις ή άλλες».

Με αυτήν την έννοια λοιπόν, το ΚΚΕ θέτει ανοιχτά και καθαρά στο λαό και τη νεολαία πως η πραγματική γραμμή πολιτικής σύγκρουσης και η έκφρασή της μέσα στο κίνημα πρέπει να βρεθεί στο εξής σημείο: «Στους δύο δρόμους ανάπτυξης της ελληνικής κοινωνίας. Ο ένας είναι αυτός που κάνει κουμάντο το κεφάλαιο και ο άλλος δρόμος είναι αυτός που κάνει κουμάντο ο λαός», είπε η Αλ. Παπαρήγα και πρόσθεσε: «Μπορεί τα κόμματα να έχουν και ποικιλομορφία, τα κινήματα βεβαίως έχουν ποικιλομορφία και θα την έχουν και πρέπει να την έχουν. Δεν μπορεί όλα τα κινήματα να ταυτίζονται. Αλλά, στην πραγματικότητα, υπάρχουν δύο δρόμοι ανάπτυξης». Και ξεκαθάρισε: «Οποιαδήποτε άλλη αντιπαράθεση που δεν πατάει σ' αυτήν τη διαφορά, προσφέρει ψέματα, αυταπάτες, φρούδες ελπίδες, δίνει τη δυνατότητα να κερδηθεί χρόνος υπέρ της κυρίαρχης πολιτικής». Και σ' αυτή την κατεύθυνση δουλεύουν και η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ που ανοιχτά παλεύουν στο δρόμο του καπιταλισμού αλλά και ο ΣΥΝ που διεκδικεί καπιταλισμό με ανθρώπινο πρόσωπο.

«Ο άλλος δρόμος που προτείνουμε εμείς είναι ο δρόμος της ανάπτυξης που καθορίζεται από τα συμφέροντα της πλειοψηφίας του λαού, από τα συμφέροντα της εργατικής τάξης και των άλλων λαϊκών στρωμάτων, που είναι αντικείμενο εκμετάλλευσης και καταπίεσης από τα μονοπώλια, σε τελευταία ανάλυση από το κεφάλαιο». Αλλωστε, όπως είπε, η ιστορία της ανθρωπότητας δεν έχει γνωρίσει ενδιάμεσους δρόμους `Η τον καπιταλιστικό ή το δρόμο πάλης και οικοδόμησης του σοσιαλισμού ανεξάρτητα των εξελίξεων.

«Αντικειμενικά αυτοί οι δύο δρόμοι συγκρούονται. Βεβαίως, όσον αφορά την ωρίμαση της θέλησης του ελληνικού λαού να παλέψει για το σοσιαλισμό, δεν είναι αναπτυγμένη. Αυτό είναι φανερό. Εμείς δεν είμαστε έξω από τα πράγματα. Δεν έχει ωριμάσει η συνείδηση επιλογής δρόμου πάλης για το σοσιαλισμό. Και ίσως τα τελευταία χρόνια να έχει υποχωρήσει αυτή η επιλογή, καθώς νίκησε η αντεπανάσταση, ανακόπηκε η πορεία οικοδόμησης του σοσιαλισμού, επικράτησε η αντεπανάσταση και έχουμε μια καπιταλιστική οπισθοδρόμηση στις σοσιαλιστικές χώρες.

Γεγονός που είναι πολύ φυσιολογικό να γεννάει το ερώτημα: πώς μας λες να παλέψουμε για το σοσιαλισμό όταν η πρόοδός του ανακόπηκε και πισωγύρισε; Είναι ένα θέμα που αξίζει, επίσης, συζήτησης. Ενα κοινωνικό σύστημα νέο και μάλιστα πρωτόγνωρο. Δεν επικρατεί μια και έξω», σημείωσε η Αλ. Παπαρήγα.

Και κατέληξε υπογραμμίζοντας ότι «από αυτή τη διαδικασία αυτό που έχει σημασία είναι να βγούμε πιο έμπειροι, πιο πλούσιοι, πιο ώριμοι. Και η όποια κριτική ασκήσουμε στο σοσιαλισμό που γνωρίσαμε να είναι μια κριτική που μας δίνει δύναμη να προχωρήσουμε, γιατί ο σοσιαλισμός παραμένει και αναγκαιότητα και είναι ο ρεαλιστικός δρόμος που πρέπει να διαλέξουν οι λαοί».

Σε τρία σημαντικά ζητήματα αυτά που αφορούν στην «ευρωσυνθήκη», στη Σύνοδο του ΝΑΤΟ αλλά και στις μειονότητες που υπάρχουν στο έδαφος χωρών της Ευρώπης, στάθηκε μεταξύ άλλων η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, Αλ. Παπαρήγα, στη συνέντευξη Τύπου που παραχώρησε χτες στη Θεσσαλονίκη. Παραθέτουμε τα σχετικά αποσπάσματα:

Για την «ευρωσυνθήκη» η Αλ. Παπαρήγα σημείωσε: «Ετοιμαζόμαστε για τη μάχη των ευρωεκλογών, έχοντας ως αφετηρία τη δράση για να γίνει δημοψήφισμα, και την καταδίκη όλων εκείνων που δε θέλουν το δημοψήφισμα, για την "ευρωσυνθήκη" που στην πραγματικότητα είναι το μακιγιαρισμένο "ευρωσύνταγμα". Είναι αυτό που ματαιώθηκε να έρθει ως τέτοιο, ακριβώς στην Ευρώπη, μετά τα αρνητικά δημοψηφίσματα στη Γαλλία και την Ολλανδία. Αλλά ακριβώς, η μάχη για την "ευρωσυνθήκη" πρέπει να είναι μάχη καταδίκης της ΕΕ και έτσι πρέπει να σημειωθεί στη μάχη των ευρωεκλογών. Διότι, όπως ξέρουμε, και όταν οι λαοί στο πλαίσιο της Ευρώπης καταφέρνουν ένα χτύπημα στις αποφάσεις της ΕΕ, το θεσμικό πλαίσιο και κυρίως ο χαρακτήρας της ΕΕ και τα κράτη - μέλη βάζουν το ίδιο πράγμα από την άλλη πόρτα. Επομένως, πρέπει να υπάρχει μια σαφής καταδίκη της ΕΕ και μέσα από την καταδίκη της "ευρωσυνθήκης".

Αυτή είναι η δραστηριότητά μας, η οποία επίσης στρέφεται σε οξυμένα τοπικά προβλήματα, τα περιβαλλοντικά. Αλλά αυτά είναι αναπόσπαστο στοιχείο μιας συνολικής πολιτικής, ξεκινώντας από το πεδίο της οικονομίας. Δεν υπάρχουν περιβαλλοντικά προβλήματα έξω από την οικονομία και έξω από τις συγκεκριμένες εκμεταλλευτικές σχέσεις που υπάρχουν στο πεδίο της οικονομίας».

Ακολούθως σε ό,τι αφορά τη Σύνοδο του ΝΑΤΟ επισήμανε:

«Ακούμε ότι πρέπει να περιμένουμε το τελικό κείμενο, να δούμε τι θα γράφει. Ανεξάρτητα τι θα γράφει, πιστεύουμε ότι εμφανίστηκε πια ανάγλυφα, μέσα από τα ρεπορτάζ που οι απεσταλμένοι του Τύπου, των ηλεκτρονικών μέσων ενημέρωσης, ότι εκεί ήταν μια αγέλη λύκων, που τσακώνονταν μεταξύ τους για τα μερίδια της αγοράς, για τις σφαίρες επιρροής. Είναι εμφανής η διαμάχη στο πλαίσιο του ΝΑΤΟ, που δεν αλλάζει με τη διαμάχη στο πλαίσιο της ΕΕ. Απλώς εκεί ήταν παρούσα η ηγεσία των ΗΠΑ, δυνάμεις ιμπεριαλιστικές, που δε μετέχουν άμεσα στην ΕΕ, αλλά είναι παρούσες στη διαπάλη που γίνεται στους κόλπους της ΕΕ για τα μερίδια της αγοράς και μέσα στην ΕΕ, στην Ανατολική Ευρώπη, στην Ασία, στη Νοτιοανατολική Ασία, στις Αραβικές χώρες και άλλες περιοχές.

Από αυτή την άποψη, μπορεί και η ελληνική κυβέρνηση να πήγε με μια σταθερή θέση γύρω από το ζήτημα της ονομασίας της γειτονικής χώρας, δεν το είπε το "βέτο" καθαρά, αλλά το υπονοούσε, η ουσία όμως της απόφασης, που υποθέτω από πλευράς της κυβέρνησης θα έχουμε διθυράμβους, είναι πως μέσα στο παιχνίδι των αντιπαραθέσεων, από σπόντα ή ακριβώς μέσα στις αντιπαραθέσεις, δόθηκε μια παράταση χρόνου στη διεύρυνση του ΝΑΤΟ με τις πέντε χώρες που γινόταν λόγος. Αμεσα ήταν οι τρεις χώρες Αλβανία, Κροατία, FYROM και κυρίως το ψητό ήταν η Ουκρανία και η Γεωργία. Επομένως, εμείς δε θα συμμεριστούμε το διθύραμβο που πιθανόν να προβάλει η κυβέρνηση.

Επίσης, δε συμφωνούμε καθόλου με την προσπάθεια που έγινε αυτές τις μέρες να εμφανιστεί ότι υπήρχε εθνική ομοψυχία, όσον αφορά τα κόμματα, στους χειρισμούς του θέματος, και στη Σύνοδο του ΝΑΤΟ. Συμπέσαμε με την κυβέρνηση, ή μάλλον η κυβέρνηση τελικά ήρθε σε μια θέση που είχαμε από το '92, για την ανάγκη να παλευτεί το περιεχόμενο του όρου Μακεδονία, τα αλυτρωτικά, το Σύνταγμα κτλ. Αλλά η κυβέρνηση τι είπε για το αίτημα των ΗΠΑ, για να αυξηθούν οι στρατιωτικές δυνάμεις στο Αφγανιστάν, ποια στάση κράτησε σε όλο αυτό το αλισβερίσι για την Ουκρανία, τη Γεωργία κτλ.; Πιστεύουμε ότι η ελληνική κυβέρνηση εμφανίστηκε πειθήνια και ευθυγραμμιζόμενη σε όλα, κραδαίνοντας μόνο το ζήτημα του δειλού "βέτο", που δεν ειπώθηκε καν, φαίνεται, ως φράση απέναντι στη FYROM. Επομένως, καμία εμπιστοσύνη σε αυτούς τους χειρισμούς, πολύ περισσότερο που δεν μπορούν να λυθούν τέτοια ζητήματα, ουσιαστικά και σε βάθος. Τυπικά, μπορεί να υπάρχει και μια θετική λύση, στο πλαίσιο του ΝΑΤΟ, όπως επίσης τέτοια ζητήματα δε λύνονται και στο πλαίσιο της ΕΕ».

Συνεχίζοντας, η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ αναφέρθηκε στις μειονότητες υπογραμμίζοντας:

«Θέλουμε να κάνουμε ένα σχόλιο, σχετικά με τις μειονότητες και αναφέρομαι για όλη την Ευρώπη και άλλες περιοχές. Π.χ. ξέρετε ότι το Βέλγιο πια λειτουργεί διαιρεμένο, υπάρχει βόρειο και νότιο Βέλγιο. Εχει τελειώσει αυτό. Το μοναδικό ενιαίο που υπάρχει στο Βέλγιο, οι μοναδικοί ενιαίοι φορείς - γιατί και τα συνδικάτα είναι βόρεια και νότια - είναι το Κόμμα Εργασίας του Βελγίου. Είναι πανεθνικό. Δεν υπάρχει τίποτα το εθνικό εκεί. Μπορεί να έγινε με βελούδινο τρόπο, αλλά ξέρετε και τα βελούδινα διαζύγια, είναι διαζύγια. Δεν έχει σημασία αν είναι βελούδινο ή αν έχει πέσει ξύλο προηγουμένως.

Τι θέλουμε να πούμε: Φαίνεται ότι θα έχουμε ένα νέο κύκλο χρησιμοποίησης των μειονοτήτων και μιλάω για όλη την Ευρώπη και βεβαίως τα Βαλκάνια ξέρουμε πόσο πονάνε σε αυτό το ζήτημα. Ακούμε, βέβαια, ότι οι μειονότητες είναι γέφυρες φιλίας ανάμεσα στους λαούς, από όλους, από όλα τα κόμματα και μάλιστα θεωρείται ένα αριστερό σύνθημα αυτό. Θέλω να ξεκαθαρίσουμε τη θέση μας. Εμείς θεωρούμε τις μειονότητες, και μιλάω γενικά, αναπόσπαστο κομμάτι του εργατικού κινήματος της κάθε χώρας. Η μεγάλη πλειοψηφία των μειονοτήτων είναι φτωχοί εργατοϋπάλληλοι, έχουν και τις ηγεσίες τους, οι οποίες παίζουν, χρησιμοποιούν τους λαούς για τα δικά τους σχέδια. Αυτοί δεν έχουν σχέση, δεν είναι μειονότητες, είναι ευθυγραμμισμένοι με τους ιμπεριαλιστές. Εμείς δε λέμε απλώς γέφυρα φιλίας. Είναι αναπόσπαστο τμήμα της εργατικής τάξης ή των άλλων στρωμάτων.

Για μας δεν μπορεί να δυναμώσουν τα λαϊκά κινήματα στην Ευρώπη, σε εθνικό και πανευρωπαϊκό επίπεδο, αν δε λογίζονται οι άνθρωποι αυτοί ίσοι με τους υπόλοιπους και αν δε γίνει τεράστια προσπάθεια να είναι γραμμένοι στα σωματεία, και να μετέχουν μέσα σε όλους τους φορείς. Βεβαίως, πρέπει να παίρνονται μέτρα για τη γλώσσα, για τον πολιτισμό τους, για τα έθιμά τους, δεν το συζητάμε, αλλά, το ξαναλέω, για μας είναι αναπόσπαστο τμήμα του λαού της κάθε χώρας και ισχύει σήμερα όσο ποτέ, στην πολιτισμένη Ευρώπη όπως λέγεται, αλλά και σε όλο τον κόσμο, το σύνθημα που μπορεί να θεωρείται παλιό, αλλά είναι πάρα πολύ καινούριο: "Προλετάριοι όλων των χωρών ενωθείτε".

Γιατί θέτουμε αυτό το θέμα; Γιατί ανησυχούμε. Ξέρετε ότι η ΕΕ εδώ και χρόνια στέλνει κονδύλια σε διάφορες είτε μειονότητες, είτε ομάδες, ή βαφτίζει όπως θέλει, για τον πολιτισμό απευθείας, για την πολιτιστική τους δραστηριότητα. Δεν τα στέλνει στο υπουργείο Πολιτισμού της κάθε χώρας, να τα διαθέσει, αν θέλει να βοηθήσει. Εδώ παίζονται πάρα πολλά παιχνίδια, εδώ πραγματικά ανησυχούμε για όλη την Ευρώπη. Στις περιοχές που έχουν πιο οξυμένο πρόβλημα, είναι ακόμα πιο έντονο. Η χρησιμοποίησή τους πια για τη νέα διανομή, για τα νέα μερίδια. Σε αυτό εμείς απαντάμε με το σύνθημα: Εργατοϋπάλληλοι όλων των χωρών ενωθείτε, λαοί όλων των χωρών συντονιστείτε και συσπειρωθείτε. Διαφορετικά δε θα μπορέσουμε να αντιμετωπίσουμε τη βρώμικη δουλειά που γίνεται ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια και φαίνεται ότι θα ενταθεί τα επόμενα.

Παίρνοντας υπόψη και τη σύνθεση των Δημοκρατιών της πρώην Σοβιετικής Ενωσης, που εκεί επίσης οι εθνότητες ήταν πολλές, εκφράζουμε την ανησυχία μας και ξαναλέω δεν υπάρχουν μαγικά πράγματα και νέες λύσεις σε αυτά. Το σύνθημα εργατοϋπάλληλοι ενωθείτε, λαοί ενωθείτε ή, ξανά, όπως έχει μείνει κλασικά σε εμάς: "Προλετάριοι όλων των χωρών ενωθείτε", είναι η απάντηση. Αλλη λύση δεν υπάρχει. Και με αυτήν την έννοια παρακολουθούμε τις εξελίξεις στα Βαλκάνια, γύρω από αυτό το ζήτημα».