Ενα από τα αριστουργήματα του «σινεμά βεριτέ», το «Punishment Park» (σ.σ. «Πάρκο τιμωρίας» του Πίτερ Γουότκινς - ΗΠΑ 1971) διανέμει (από 28/2) σε πρώτη ελληνική προβολή η «New Star», στον κινηματογράφο «Τριανόν».

Πρόκειται για την πιο γνωστή ταινία του σκηνοθέτη. Αφορά στην ίδρυση, επί Νίξον, κέντρων «αναμόρφωσης» για ειρηνιστές, φοιτητές, έγχρωμους αγωνιστές και άλλα «διασπαστικά στοιχεία». Επικαλούμενη την εξουσία που της παραχωρεί η «Πράξη McCarran» του 1950, η κυβέρνηση στέλνει τους διαφωνούντες σε ένα «πάρκο τιμωρίας», όπου οι φυλακισμένοι πρέπει να διασχίσουν την έρημο της Καλιφόρνια χωρίς φαγητό και νερό, ενώ οπλισμένοι άντρες της εθνικής φρουράς τους καταδιώκουν.

Στην ταινία συμμετέχουν ερασιτέχνες ηθοποιοί, οι οποίοι αυτοσχεδίασαν τους ρόλους τους, εκφράζοντας τις δικές τους πολιτικές πεποιθήσεις. Το αποτέλεσμα ήταν τόσο ρεαλιστικό και γεμάτο ένταση, που κάποια στιγμή ο Γουότκινς φοβήθηκε μήπως όσοι παρίσταναν εθνοφρουρούς είχαν οπλίσει τα όπλα τους με αληθινά πυρά! Αξίζει να σημειωθεί πως ηχολήπτης της ταινίας ήταν ο Μάικλ Μουρ, πασίγνωστος σήμερα σκηνοθέτης ντοκιμαντέρ, το έργο του οποίου είναι σαφώς επηρεασμένο από τον Γουότκινς.

Ο Πίτερ Γουότκινς γεννήθηκε το 1935 στην Αγγλία. Σπούδασε υποκριτική στη Βασιλική Ακαδημία και εργάστηκε ως βοηθός παραγωγού σε μικρού μήκους τηλεοπτικές ταινίες και διαφημιστικά. Τη δεκαετία του '60 σκηνοθέτησε δύο ταινίες για το BBC. Η δεύτερη από αυτές ήταν το «War Game», που σκιαγραφούσε τον εφιάλτη ενός πυρηνικού πολέμου. Η τηλεοπτική προβολή της ταινίας απαγορεύτηκε, αλλά προβλήθηκε στις αίθουσες και κέρδισε το «Οσκαρ» καλύτερου ντοκιμαντέρ (1966). Εκτοτε τα πράγματα έγιναν δύσκολα γι' αυτόν. Δυσκολευόταν να βρει δουλειά και οι ταινίες του δέχονταν επιθέσεις. Λόγω της κριτικής του στάσης για τα ΜΜΕ το έργο του δεν έφτανε στο ευρύτερο κοινό. Αλλαξε πολλές χώρες διαμονής και τώρα ζει στη Λιθουανία.

Το «σινεμά βεριτέ» (γνωστό και ως «Free Cinema», «Σινεμά Ντιρέκτ», «Candid Eye» κ.ά.) είναι καλλιτεχνικό κινηματογραφικό κίνημα των δεκαετιών '50 - '60, κυρίως στο χώρο του ντοκιμαντέρ. Σήμανε έναν εντελώς καινούριο τρόπο κατανόησης του κινηματογράφου και δημιουργήθηκε από μια ομάδα παθιασμένων δημιουργών που έκαναν στο ντοκιμαντέρ ό,τι έκανε ο Καρτιέ - Μπρεσόν στη φωτογραφία. Με ελαφριές μηχανές λήψης, κρατημένες στο χέρι και φορητό εξοπλισμό ηχογράφησης, ήταν ταγμένοι στην καταγραφή της πραγματικότητας, όπως εκείνοι την έβλεπαν, σε αντίθεση με το «διδακτισμό» του ακαδημαϊκού ντοκιμαντέρ.

Το έργο «Ορλάντο», της Βιρτζίνια Γουλφ, παρουσιάζει (μέχρι τέλος του Μάρτη), στο «ΒΙΟS» η ομάδα «OMICRON 2». Διασκευή Ρόμπερτ Ουίλσον - Ντέιβιντ Πίκνεϊ, σκηνοθεσία Σταύρου Σ. Τσακίρη. Μετάφραση Θανάση Χατζόπουλου, κοστούμια Γιάννη Μετζικώφ, μουσική Αντώνη Μιτζέλου, κινησιολογία Μαρκέλλας Μανωλιάδη. Παίζει η Μαριάνθη Σοντάκη. Ο τίτλος ανακαλεί τον αγαπημένο της Ροζαλίντ, Γανυμήδη, από το σαιξπηρικό «Οπως σας αρέσει». Η Βιρτζίνια Γουλφ, όταν το 1928 έγραφε τον «Ορλάντο», ήταν γοητευμένη από τη Βίτα - Σάκβιλ Γουέστ, με την οποία συνδέθηκε στα χρόνια 1922-1925. Η Βίτα ενσαρκώνει στα μάτια της Γουλφ όλους τους προγόνους της. Ενα γκρουπ, με σολίστα τον συνθέτη-κιθαρίστα Αντώνη Μιτζέλο, περιγράφει δυο μεγάλα ταξίδια του Ορλάντο. Στο τρίτο ταξίδι - του θανάτου - τραγουδούν μαζί με τον Ορλάντο την κλασική άρια του Παρσέλ «Remember».

• Στις 22/2 το Εθνικό Θέατρο θα ανεβάσει στο «Σύγχρονο Θέατρο Αθήνας» το έργο των Ακύλα Καραζήση - Μιχαήλ Μαρμαρινού «Στάλιν, μια συζήτηση για το Ελληνικό Θέατρο». Οι δύο καλλιτέχνες με αυτό το έργο προβληματίζονται για την ταυτότητα και την πορεία του σύγχρονου ελληνικού θεάτρου. Με την τριπλή ιδιότητα του συγγραφέα - σκηνοθέτη - ηθοποιού υιοθετούν ποικίλα εκφραστικά μέσα και παίζουν με το απρόβλεπτο και το αντισυμβατικό. Σκηνοθεσία: Μιχαήλ Μαρμαρινός - Ακύλας Καραζήσης. Σκηνικά: Κέννυ Μακ Λέλλαν -Μιχαήλ Μαρμαρινός. Κοστούμια: Katrin Krumbein. Κινηματογραφικά: Στάθης. Φωτισμοί: Γιάννης Δρακουλαράκος. Παίζουν: Ακύλας Καραζήσης, Γιώργος Κριθαράς, Μιχαήλ Μαρμαρινός, Mary, Βέρικο Μγκελάτζε κι ένας επισκέπτης. Σημειώνουμε ότι στις 22/2 ξεκινά η δεύτερη ενότητα των εικαστικών εκθέσεων του Εθνικού Θεάτρου, με τίτλο «Κοινή Θέα».
• Το «Θέατρο της Ανοιξης» παρουσιάζει (από 22/2) την κωμική ροκ όπερα «Ιππότα Φηρ ...κοιμάσαι;», με σενάριο του Γιάννη Μαργαρίτη, μουσική Γιώργου Φακανά, στίχους του Δημήτρη Μπρούχου. Πρόκειται για ροκ άκουσμα, με στοιχεία τζαζ και μπλουζ από ζωντανή τετραμελή ροκ μπάντα. Η παράσταση σατιρίζει την αμφιλεγόμενη «συνταγή» μυθιστορηματικών παραλλαγών τύπου «Ο κώδικας Ντα Βίντσι» και τη μεταμοντέρνα θεατρική πραγματικότητα. Με την αφηγηματική μιμική και τον αυτοσχεδιασμό στην ανάπτυξη της θεατρικής πλοκής, με χιούμορ, ειρωνεία και σαρκασμό επιχειρείται να συνταιριαστεί η δύναμη της γελοιογραφίας με τη μουσική και το θέατρο. Σκηνοθεσία: Γιάννης Μαργαρίτης, σκηνικό - κοστούμια: Δημήτρης Κακριδάς. Κιθάρα: Γιάννης Ράπτης, πλήκτρα: Βασίλης Νικολόπουλος, μπάσο: Τάσος Ζώης, ντραμς: Βασίλης Καλλιστρίδης. Παίζουν: Νίκος Βασιλάκης, Χρυσάνθη Δούζη, Βίκυ Κουκούτση, Νίκος Σταθόπουλος, Βασίλης Χατζηδημητράκης.

Σε τρεις συναυλίες στο «Παλλάς» (Βουκουρεστίου 5, 210-3213100), στις 28, 29/2 και 1/3 (8.30 μ.μ.), η Λαϊκή Ορχήστρα «Μίκης Θεοδωράκης» και η Γλυκερία θα παρουσιάσουν ζωντανά τη νέα δισκογραφική συνεργασία τους, που θα κυκλοφορήσει σύντομα. Η συνεργασία περιλαμβάνει τα πιο αγαπημένα ζεϊμπέκικα του Μίκη Θεοδωράκη, με ερμηνεύτρια τη Γλυκερία. Δίπλα της, ο Δημήτρης Μπάσης, με τραγούδια που διατρέχουν όλη την πορεία του συνθέτη, από τις πρώτες δημιουργίες του στη δεκαετία του '60 μέχρι σήμερα. Εκπληξη, στις συναυλίες, αποτελεί η συμμετοχή του Λάκη Λαζόπουλου, ο οποίος θα ερμηνεύσει με το δικό του, ξεχωριστό τρόπο, αποσπάσματα έργων του συνθέτη.