Αποχαλινωμένος από τη στάση της πλειοψηφίας της ΓΣΕΕ, ενόψει και της έναρξης των διαπραγματεύσεων για τη νέα Εθνική Γενική Συλλογική Σύμβαση Εργασίας (ΕΓΣΣΕ), ο ΣΕΒ εξαπολύει νέα επίθεση και απαιτεί από τους εργαζόμενους να απεμπολήσουν όλα τα δικαιώματά τους.

Σε κείμενο που απέστειλε χτες προς τη ΓΣΕΕ και τους άλλους «κοινωνικούς εταίρους» ο ΣΕΒ απαιτεί:

• Την κατάργηση επί της ουσίας της ΕΓΣΣΕ, η οποία θα εφαρμόζεται κατά περίπτωση
• Την ενίσχυση της «απασχολησιμότητας», δηλαδή κάθε μορφής ελαστικής απασχόλησης και διά βίου κατάρτισης
• Την αποδοχή από μέρους των εργαζομένων του κλεισίματος επιχειρήσεων και της απώλειας θέσεων εργασίας
• Την προσαρμογή των εργαζομένων στο «διεθνές περιβάλλον»
• Τον εξοβελισμό των συνδικάτων από τους χώρους εργασίας και την αντικατάστασή τους από κοινά με τους εργοδότες όργανα που θα εξετάζουν και θα «λύνουν» τα προβλήματα!

Την προκλητικότητά τους οι μεγαλοβιομήχανοι δεν την αντλούν μόνο από την υποταγή της κυβέρνησης και του ΠΑΣΟΚ στην εξυπηρέτηση των συμφερόντων τους, αλλά και από την ενδοτικότητα της συνδικαλιστικής πλειοψηφίας, για την οποία εκτιμούν: «Η ίδια η ΓΣΕΕ δείχνει πως έχει συνείδηση των επιταγών των καιρών και της ανάγκης να μην περιορίσουν οι δυνάμεις της εργασίας τις φετινές διαπραγματεύσεις στα στενά όρια των οικονομικών διαστάσεων, αλλά να συνδεθεί η μείωση της ανεργίας με την ανάπτυξη, η οποία βασίζεται σε υψηλούς ρυθμούς αύξησης της παραγωγικότητας και στην προώθηση της αναδιάρθρωσης της οικονομίας και του εκσυγχρονισμού».

Με άλλα λόγια, κατά τον ΣΕΒ η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ είναι το «καλό παιδί», το οποίο, στις επικείμενες διαπραγματεύσεις για τη νέα ΕΓΣΣΕ, μπορεί να συμβάλει ώστε να μην περιοριστεί η συζήτηση στα «στενά οικονομικά» ζητήματα, αλλά να συνδεθούν οι όποιες αυξήσεις με το στόχο της καπιταλιστικής ανάπτυξης, την αύξηση της παραγωγικότητας και την αναδιάρθρωση της οικονομίας.

Ο πυρήνας της επίθεσης του ΣΕΒ κατευθύνεται κατά της ίδιας της ΕΓΣΣΕ. Οι βιομήχανοι απαιτούν μια Σύμβαση που θα εφαρμόζεται «αλά καρτ» και δε θα πρέπει να έχει γενική ισχύ. Γράφουν στο «πλαίσιο αρχών»: «(...) Μία μονολιθική ΕΓΣΣΕ που αγνοεί τα εξειδικευμένα προβλήματα και καταστάσεις επιμέρους αγορών και τομέων δεν εξυπηρετεί κανενός τα συμφέροντα». Και φωτογραφίζουν τομείς και κατηγορίες επιχειρήσεων που θα πρέπει να εξαιρεθούν από την ΕΓΣΣΕ, γιατί έτσι μπορεί να ενισχυθεί η απασχόληση και να μειωθεί η ανεργία. Τέτοιες ομάδες, όπου δε θα πρέπει να εφαρμόζονται τα κατώτερα μεροκάματα και μισθοί και όποιες άλλες πρόνοιες προβλέπονται, είναι «οι μακροχρόνια άνεργοι, οι νεοεισερχόμενοι στην αγορά εργασίας και οι ζημιογόνες επιχειρήσεις».

Επιπλέον, με περισσή δόση προκλητικότητας, ο ΣΕΒ θεωρεί ότι η ΕΓΣΣΕ έχει ξεπεραστεί και ζητάει την «προσαρμογή» της, δηλαδή την κατάργησή της.«Θεωρούμε -ισχυρίζεται ο ΣΕΒ - πως η ΕΓΣΣΕ δεν πρέπει να διέπεται πλέον από μία μηχανιστική και αμφίβολης αποτελεσματικότητας προσπάθεια διαφύλαξης της αγοραστικής δύναμης και αναδιανομής του εισοδήματος».

Μάλιστα, ζητάει τη χρονική επέκταση της Σύμβασης στο διηνεκές, αφού κατά τον ΣΕΒ η «σταθερότητα του περιβάλλοντος» προσφέρει ασφάλεια, ενώ «λόγω της σημασίας του κόστους εργασίας στο κόστος παραγωγής πολλών προϊόντων και υπηρεσιών η ΕΓΣΣΕ, ανάλογα με τη χρονική διάρκειά της, έχει τη δυνατότητα να αποδυναμώνει τις πληθωριστικές πιέσεις». Με δυο λόγια, ο ΣΕΒ ζητάει οι συμβάσεις που θα υπογράφονται να έχουν μεγάλη διάρκεια - πάνω και από διετή - στο όνομα του σταθερού περιβάλλοντος για την κερδοφορία των επιχειρήσεων. Ενώ χρεώνει και την αύξηση του πληθωρισμού όχι στα κέρδη αλλά στους μισθούς!

Ταυτόχρονα, ο ΣΕΒ θέτει ζήτημα όχι μόνο για την ΕΓΣΣΕ, αλλά ευρύτερα για όλες τις συλλογικές συμβάσεις. Γι' αυτό, όπως λέει, οι συμβάσεις για να είναι αξιόπιστες πρέπει να προσαρμόζονται «ανάλογα προς τις απαιτήσεις των αλλαγών της αγοράς, τις μεταβαλλόμενες καταναλωτικές ανάγκες, τις τεχνολογικές προόδους και τις ανταγωνιστικές πιέσεις». Δηλαδή, ουσιαστικά ζητάει οι εργάτες να κάνουν χαρακίρι και να απεμπολήσουν τα πάντα.

Ο ΣΕΒ δε σταματά εδώ. Κατά τα πρότυπα των κυβερνήσεων της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ προτρέπει για αύξηση της απασχολησιμότητας και της μερικής απασχόλησης, καθώς και της «διά βίου εκπαίδευσης των εργαζομένων», καθώς στη διάρκεια του επαγγελματικού βίου ο εργαζόμενος «θα αλλάξει δουλιά κατά μέσο όρο 5 έως 7 φορές». Και αυτές οι δεξιότητες και ικανότητες ο εργαζόμενος πρέπει να τις αποκτήσει γιατί «μπορούν να χρησιμεύουν για την απόκτηση νέων ευκαιριών απασχόλησης, όταν προκύψουν ή όταν απαιτηθεί»! Οταν προκύψει ή όταν απαιτηθεί: Το λεξιλόγιο είναι ενδεικτικό της αντίληψης του ΣΕΒ για το δικαίωμα στην εργασία.

Διατυπώνεται μάλιστα γενικότερα η αξίωση για το εκπαιδευτικό σύστημα, το οποίο «πρέπει να ανταποκριθεί καλύτερα στις ανάγκες της αγοράς εργασίας και να προσφέρει γνώσεις και δεξιότητες που να διασφαλίζουν την απασχολησιμότητα».

Τέλος, προωθώντας τη λογική του «κοινωνικού εταιρισμού» προτείνει «μέτρα που επισφραγίζουν τη συνευθύνη των δυνάμεων εργασίας για την ανάπτυξη» και σαν τέτοια βλέπει τη δημιουργία μόνιμου βήματος συνεργασίας των κοινωνικών εταίρων και τη «θεσμοθέτηση οργάνου παρουσίασης, ανάλυσης και λύσης προβλημάτων που απασχολούν τις δυνάμεις εργασίας μέσα στον εργασιακό χώρο».Προφανώς για το ΣΕΒ τα συνδικάτα μέσα στους χώρους εργασίας δεν είναι αναγκαία και πρέπει να αντικατασταθούν από όργανα όπου θα συμμετέχουν και οι εργοδότες και οι εργαζόμενοι.