Στο προηγούμενο δημοσίευμα του «Ρ» είδαμε ξεκάθαρα το παράδειγμα του περίφημου «αγώνα του θανάτου» με τους Σοβιετικούς ποδοσφαιριστές που αρνήθηκαν να συμβιβαστούν, ντροπιάζοντας του Ναζί εντός αγωνιστικού χώρου και τελικά το πλήρωσαν με τη ζωή τους. Ενα γεγονός που δείχνει τη νοοτροπία, αλλά και τα ιδανικά που είχαν στην ΕΣΣΔ ακόμα και οι αθλητές που εκτός της σωματικής εκγύμνασής τους φρόντιζαν να μορφώνονται και να πορεύονται με τις αρχές του Μαρξισμού - Λενινισμού. Μάλιστα, αυτό το γεγονός έτυχε σκληρής αντιμετώπισης από τον καπιταλιστικό κόσμο της Δύσης και πολλές φορές αποτέλεσε την αφορμή προκειμένου να χτυπηθεί το σύστημα της ΕΣΣΔ και να βγουν στην επιφάνεια οι πιο ακραίες και αντικομμουνιστικές απόψεις.

Ο αντικομμουνισμός ακόμα και στον αθλητισμό ήταν ένα από τα βασικά όπλα της αστικής προπαγάνδας κατά τη διάρκεια του «ψυχρού πολέμου». Με βασικό άξονα τη διαστρέβλωση των ιδεολογικοπολιτικών βάσεων της σοσιαλιστικής φυσικής αγωγής και του αθλητισμού, αλλά και όλων των κοινωνικών κατακτήσεων του σοσιαλισμού σε αυτούς τους δύο τομείς, η καπιταλιστική προπαγάνδα στη λασπολογία. Από αυτή μάλιστα δεν ξέφυγαν αθλητές της ΕΣΣΔ (ιδιαίτερα οι πρωταθλητές) οι προπονητές αλλά και αθλητικοί παράγοντες. Απώτερος σκοπός βέβαια όλων ήταν να αμαυρωθεί το κύρος των αρχών του Μαρξισμού - Λενινισμού του παγκόσμιου σοσιαλιστικού κινήματος και των κομμουνιστικών κομμάτων που θεωρούσαν τον αθλητισμό σαν ένα από τα μέσα για την οικοδόμηση της νέας κοινωνίας αλλά και τη σύσφιγξη των δεσμών με τις λαϊκές μάζες.

Ειδικότερα μάλιστα ο αντισοβιετισμός στον αθλητισμό ήταν η παραλλαγή του γενικότερου κλίματος που στρεφόταν έναντι στο κάθε επίτευγμα της Σοβιετικής Ενωσης. Σε γενικές γραμμές αποσκοπούσε να υπονομεύσει το κύρος του ΚΚΣΕ στην οργάνωση του συστήματος του αθλητισμού και της φυσικής αγωγής. Την ίδια ώρα, οι επιτυχίες των Σοβιετικών αθλητών προκάλεσαν φόβο και μίσος στους Δυτικούς, κάτι που εκφραζόταν με όλους τους τρόπους. Ακόμα και η συμμετοχή των σοσιαλιστικών χωρών στο Ολυμπιακό Κίνημα χαρακτηρίστηκε σαν «συνέχεια του κομμουνιστικού επεκτατισμού» και δεν ήταν λίγοι οι αστοί ιδεολόγοι που είχαν λυπηθεί για τη συμμετοχή των Σοβιετικών στους Ολυμπιακούς Αγώνες και εκφόβιζαν το κοινό για δήθεν για τους Αγώνες αυτούς.

Η αντικομμουνιστική προπαγάνδα κορυφώθηκε μάλιστα κατά τη διάρκεια των 23ων Ολυμπιακών Αγώνων που διεξήχθησαν στη Μόσχα. Από την πρώτη στιγμή της απόφασης η Σοβιετική πρωτεύουσα να διοργανώσει τους Αγώνες, άρχισαν να βρίσκουν εφαρμογή τα ύπουλα σχέδια. Σε συνεργασία με τα ΜΜΕ, δημοσιογράφους γνωστούς την εποχή για το ρόλο τους στην προπαγάνδα κατά της ΕΣΣΔ, αντιφρονούντες που είχαν αυτομολήσει στη Δύση, η αστική τάξη έβαλε μπρος τα μεγαλεπήβολα σχέδιά της. Με ψευτοεπιχειρήματα που στερούνταν στήριξης γινόταν λόγος για παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, άσχημη συμπεριφορά σε ξένους, ανικανότητα να διοργανωθεί μια τόσο μεγάλη διοργάνωση και εκφράζονταν φόβοι για μη ελεύθερη δράση των δημοσιογράφων και των ξένων παραγόντων. Ολα αυτά βέβαια διαψεύστηκαν πλήρως στην πράξη αφού δεν είναι τυχαίο ότι οι Ολυμπιακοί Αγώνες της Μόσχας χαρακτηρίστηκαν από όλους (ακόμα και από Δυτικούς ανταποκριτές) σαν τους πιο άρτιους στην ιστορία των Αγώνων, ενώ πουθενά δεν υπήρξαν σημάδια σαν αυτά που προέβλεπαν όλοι οι «καλοθελητές» πριν. Η άποψη του Ιταλού σκηνοθέτη Μαρτσέλο Μαρτσελίνι ότι ο καλύτερος τίτλος για τους αγώνες της Μόσχας θα ήταν «Ολυμπιάδα του ανθρώπου» μαρτυρά του λόγου το αληθές. Μάλιστα, από πάρα πολλούς εκθειάστηκε ο ρόλος του σοβιετικού κράτους στην αντιμετώπιση του προβλήματος που μόλις άρχιζε και αφορούσε την εμπορευματοποίηση των Αγώνων, ενώ ιδιαίτερη εντύπωση έκαναν και οι άρτιες Ολυμπιακές εγκαταστάσεις καθώς και τα προγράμματα που ήδη είχαν εκπονηθεί για τη μετέπειτα χρήση τους από το λαό.

Βέβαια, η μαύρη προπαγάνδα των καπιταλιστών δεν αφορούσε μόνο τη διεξαγωγή των αγώνων στη Μόσχα. Σε κάθε τομέα που αφορούσε τον παγκόσμιο αθλητισμό (διοργανώσεις, συνέδρια, κλπ.) οι αστοί δεν έχαναν την ευκαιρία να χτυπήσουν το κράτος των εργατών. Η διοργάνωση αθλητικών αγώνων ή γιορτών με σαφές αντικομμουνιστικά μηνύματα ήταν στα συνήθη φαινόμενα στις δεκαετίες του '60 και του '70. Για παράδειγμα, το 1969 έγιναν στη Δυτική Γερμανία αγώνες στίβου με εκπροσώπους από ανύπαρκτα γεωγραφικά μέρη, όπως η Ανατολική Πρωσία, Πομερανία, Σιλεσία, Ντάιντιτσιγκ. Μάλιστα, στους νικητές απονέμονται διπλώματα όπου επάνω τους είχαν το χάρτη της Γερμανίας με τα σύνορα του 1937, κάτι που οδήγησε στην επίσημη διαμαρτυρία της Ομοσπονδίας Στίβου της ΕΣΣΔ.

Ενα αλλά τρανό παράδειγμα πως ακόμα και σε αμιγώς αγωνιστικό επίπεδο η ανωτερώτητα των αθλητών της ΕΣΣΔ τρόμαζε τα καπιταλιστικά λόμπι, αφού λειτουργούσε και ως την καλύτερη διαφήμιση των επιτευγμάτων της εξουσίας της εργατικής τάξης, είναι τα όσα συνέβησαν κατά τη διάρκεια του Παγκόσμιου Κυπέλλου του 1986 στα γήπεδα του Μεξικού και αφορούσαν την ποδοσφαιρική ομάδα της Σοβιετικής Ενωσης. Ο αποκλεισμός της στον Β` γύρο ίσως είναι το πιο ωμό παράδειγμα στον παγκόσμιο αθλητισμό ύπουλων παρασκηνιακών διεργασιών προκειμένου οι «κόκκινοι» να φύγουν από το παιχνίδι μια ώρα αρχύτερα και να σταματήσει ο κόσμος να βλέπει (και παράλληλα να ενθουσιάζεται) την εικόνα που δε βόλευε την αστική τάξη (και ειδικότερα τα παγκόσμια οικονομικά αθλητικά τραστ).

Στη διοργάνωση αυτή εξαρχής (ακόμα και από την περίοδο των προκριματικών αλλά και των φιλικών προετοιμασίας) είχε εντυπωσιάσει τους πάντες η ομάδα δημιούργημα του μεγαλύτερου προπονητή όλων των εποχών που ανέδειξε η ΕΣΣΔ, του Βαλέρι Λομπανόφσκι. Ο σπουδαίος τεχνικός παρουσίασε ένα αξιοθαύμαστο σύνολο στηριζόμενο κυρίως σε παίκτες της Ντιναμό Κιέβου που εντυπωσίαζε σε επίπεδο συλλόγων τόσο στο εσωτερικό όσο και στο εξωτερικό. Μια ομάδα γεννημένη για να φθάσει αρκετά ψηλά όπως μαρτυρούν και τα αποτελέσματα της Α` φάσης της διοργάνωσης στο Μεξικό όπου ήταν εξίσου εντυπωσιακά. Νίκη με 6-0 επί της Ουγγαρίας (που τότε παρέμενε ισχυρό σύνολο), η αντίστοιχη με 2-0 επί του Καναδά και η ισοπαλία 1-1 με τη Γαλλία (εκ των φαβορί για το τρόπαιο τότε) έδωσαν την πρώτη θέση στον όμιλο για τους Σοβιετικούς. Στο Β` γύρο όμως κόντρα στο Βέλγιο σε νοκ άουτ παιχνίδι σήμανε το τέλος της πορείας μετά την ήττα με 4-3 στην παράταση. Μια ήττα που διαμορφώθηκε κυρίως χάρη στις απαράδεκτες αποφάσεις του Σουηδού διαιτητή Ερικ Φρέντρικσον που άφησε τρεις φορές του Βέλγους να βάλουν εμφανέστατα γκολ οφσάιντ. Μάλιστα, την επόμενη ημέρα δημιουργήθηκε σάλος από το περιστατικό. Στο διεθνή Τύπο από τις φωτογραφίες «στοπ-καρέ» που είχαν παρθεί από την τηλεόραση φαινόταν καταφανέστα η αδικία. Η καθαρότητα των παραβάσεων κανονισμών ήταν τέτοια που από την πρώτη στιγμή ήταν σίγουρο ότι ο Φρέντρικσον μόνο ανθρώπινα λάθη δεν έκανε. Είναι χαρακτηριστική η στιγμή που ο επόπτης στο πρώτο βελγικό γκολ παραμένει καθηλωμένος στη θέση του υποδεικνύοντας το οφσάιντ μέχρι ο Φρέντρικσον να του κάνει νεύμα για να πάει στη σέντρα κατακυρώνοντας το γκολ. Ας σημειωθεί μάλιστα ότι ο συγκεκριμένος διαιτητής μερικά χρόνια αργότερα βρέθηκε μπλεγμένος στην υπόθεση του περίφημου σκανδάλου δωροδοκιών από το πρόεδρο της Μαρσέιγ Μπερνάρν Ταπί. Κάτι που σίγουρα αποτελεί χαρακτηριστικό παράδειγμα του όλου χαρακτήρα του και ενισχύει το γεγονός της διαταγμένης υπηρεσίας στον αγώνα ΕΣΣΔ-Βέλγιο.