Οταν ο υπουργός Εργασίας προαναγγέλλει ακόμα και το τέλος του οχτάωρου από το βήμα του συνεδρίου της ΓΣΕΕ, με τρόπο που σε άλλες εποχές δε θα τολμούσε να το κάνει ούτε από το βήμα του συνεδρίου του ΣΕΒ, τότε δεν μπορεί να υπάρχει εργαζόμενος σ' αυτόν τον τόπο, που να μην περιμένει από αυτή την κυβέρνηση τα χειρότερα και μάλιστα άμεσα. Οταν ο ίδιος υπουργός δηλώνει την επομένη σε ραδιοφωνικό σταθμό ότι όλα αυτά, που έχουν σχεδιαστεί σε βάρος των δικαιωμάτων των εργαζομένων, "πιστεύει πως θα γίνουν σε διάλογο με τη ΓΣΕΕ" (!) και μάλιστα ενώ το συνέδριο της Συνομοσπονδίας είναι σε εξέλιξη, τότε τα πράγματα γίνονται ακόμα πιο σοβαρά και η κατάσταση διαγράφεται εντελώς κρίσιμη. Πολύ περισσότερο που ο υπουργός Εργασίας έχει λόγους να υπολογίζει σε μια τέτοια στάση της ΓΣΕΕ, αφού η πλειοψηφία της έδωσε ανάλογα δείγματα γραφής και με τη συμμετοχή της στον "κοινωνικό διάλογο" - απάτη και με το κατάπτυστο πόρισμα που προσυπέγραψε και που τώρα χρησιμοποιεί η κυβέρνηση, ως άλλοθι, στην τελική έφοδο στα δικαιώματα και τις κατακτήσεις των εργαζομένων.

Μετά και από αυτό, μετά από αυτή τη μέγιστη πρόκληση του υπουργού Εργασίας από το ίδιο το βήμα του πανεργατικού συνεδρίου, κανένας και πολύ περισσότερο κανένας σύνεδρος δεν μπορεί να πει "δεν ήξερα". Οι ευθύνες όλων των αντιπροσώπων, που παίρνουν μέρος στο 29ο Συνέδριο της ΓΣΕΕ, είναι βαρύτατες και προσωποποιημένες, αφού από την ψήφο τους θα κριθεί η πορεία της Γενικής Συνομοσπονδίας, από αύριο κιόλας.

Αντί άλλου σχολίου και ...επιθυμώντας να συμβάλουμε στον προβληματισμό που αναπτύσσεται στη συνεδρίαση της ΚΠΕ του ΣΥΝ για τη Συνθήκη του Αμστερνταμ, παραθέτουμε απόσπασμα από άρθρο (στα "Νέα") του γνωστού απολογητή της ΕΕ και συμβούλου του ΥΠΕΞ Π. Ιωακειμίδη. Αλλωστε, την ίδια πρόθεση έχει και ο κ. καθηγητής, ο οποίος επισημαίνει: "Συνιστά παραλογισμό για μια πολιτική δύναμη να έχει ψηφίσει το Μάαστριχτ και να διστάζει ή να αρνείται να ψηφίσει, με κριτική βεβαίως προσέγγιση - (σ.σ. οποία γενναιοψυχία!) - το Αμστερνταμ. Η Αριστερά νομιμοποιείται ως προοδευτική δύναμη, μόνο στο βαθμό που μπορεί να αγκαλιάσει και να προαναγγείλει το νέο, το επερχόμενο".

Ιδού, λοιπόν, πεδίον δόξης λαμπρόν για τα στελέχη του ΣΥΝ: "Να αγκαλιάσουν το νέο και το επερχόμενο"... Ας αποδείξουν, άλλη μια φορά, ότι είναι η "Αριστερά του Μάαστριχτ, του Αμστερνταμ και της ΟΝΕ".

Μέρες κατάθεσης των φορολογικών δηλώσεων και ο Γ. Δρυς προειδοποιεί πως δε θα δοθεί καμία παράταση κι απειλεί όσους δεν παρουσιαστούν εγκαίρως στην εφορία και δεν πληρώσουν, ότι θα υποστούν τις συνέπειες του νόμου. Ετσι γίνεται πάντα. Οταν το κράτος έχει λαμβάνειν από τους πολίτες, βιάζεται να εισπράξει. Ενώ, όταν πρέπει να πληρώσει, "σφυρίζει" αδιάφορα και καθυστερεί πολύ και αδικαιολόγητα. Ας μας απαντήσει ο κυβερνητικός "εισπράκτορας" ενός κράτους "μπαταχτσή", γιατί εδώ κι ενάμιση χρόνο δεν πληρώνονται πολυτεκνικά επιδόματα, καθώς κι εκείνα για το τρίτο παιδί; Γιατί από πολλούς παρακρατούνται οι επιδοτήσεις και οι αποζημιώσεις των αγροτών;

Μπροστά

στους πάνοπλους

στρατιώτες,

με τα ντουφέκια

και με τα ξίφη,

σταθήκανε

οι σκλάβοι

οι αγρότες

και πρόταξαν

σαν ήρωες

τα στήθη.

Και νίκησαν

οι άοπλοι

κολίγοι

τους ένοπλους,

που είχανε

μπροστά τους

και έδειξαν

τι κάνουνε

οι λίγοι

σαν σπάζουν,

με αγώνες,

τα δεσμά τους!

Ο οίστρος

Η χειρονομία του απερχόμενου και επανεκλεγέντος πρωθυπουργού της Δανίας, όταν ανακοινώθηκε το αποτέλεσμα της αμφίρροπης δανικής εκλογικής διαδικασίας, ήταν δηλωτική της λύτρωσής του: Εφερε το χέρι μπροστά στο σώμα του και σχημάτισε με τα δάχτυλά του τον αριθμό τέσσερα - τέσσερα χρόνια διακυβέρνησης ακόμη...

Η νίκη του Ράσμουσεν και του "κεντροαριστερού" του συνασπισμού επί της κεντροδεξιάς με διαφορά μιας ψήφου (90 έδρες έναντι 89), στο πρακτικό επίπεδο, αυτό των κατευθυντήριων πολιτικών γραμμών, δε δείχνει να έχει καμία διαφορά επί της ουσίας, από το αν προέκυπτε το αντίθετο αποτέλεσμα. Οσο υπερβολική κι αν δείχνει μια τέτοια εκτίμηση, αρκεί μια υπόμνηση στην παρατήρηση του περιοδικού "Εκόνομιστ" της περασμένης βδομάδας: Υπάρχει, έλεγαν οι αναλυτές του περιοδικού, εκλεκτική ιδεολογική συγγένεια με τους Νέους Εργατικούς του πρωθυπουργού Τόνι Μπλερ - που έχει τόση σχέση με την Αριστερά όση και η ...Μάργκαρετ Θάτσερ...

Ο Ράσμουσεν, όταν ορκιστεί εκ νέου πρωθυπουργός, θα αναλάβει τη "δύσκολη" αποστολή να φέρει τη Δανία στους κόλπους των χωρών που ενστερίζονται τις αρχές των Συνθηκών του Μάαστριχτ και του Αμστερνταμ.

Το δημοψήφισμα (προγραμματισμένο για τις 28 Μάη) δεν αποτέλεσε καν κεντρικό ζήτημα στην προεκλογική εκστρατεία, αφού πολλοί φοβούνται ένα "αρνητικό" αποτέλεσμα, που θα προκαλούσε τρομακτικούς τριγμούς στο πολιτικό σκηνικό.

Κατά τα άλλα, η κυβέρνηση Ράσμουσεν θα συνεχίσει - ελπίζει - να ελέγχει τα Συνδικάτα, να περνά δεξιοστραφούς έμπνευσης νόμους επ' ονόματι της Αριστεράς σε συνεργασία με τους "κεντροαριστερούς" της συμμάχους και να διαχειρίζεται την "ευημερούσα" - στους αριθμούς - οικονομία...

Μπ. Γ.