Με την υπογραφή "μια κι έξω" εγκρίθηκαν από το υπουργείο Εσωτερικών οι αιτήσεις 2.400 ομογενών για την απόκτηση της ελληνικής ιθαγένειας. Αυτό ανακοίνωσε αυτές τις μέρες ο υφυπουργός Εσωτερικών κ. Κουλούρης,συμπληρώνοντας ότι εκκρεμούν 7.850 αιτήσεις για υπηκοότητα, από τις οποίες 2.400 αφορούν ομογενείς και 5.450 αλλογενείς (Πολωνούς, Βούλγαρους, Ρουμάνους, Αιγύπτιους και Παλαιστίνιους).

Πολύ σωστή, αν και καθυστερημένη η ενέργεια αυτή, δεδομένου ότι πολλοί από τους δικαιωθέντες βρίσκονται στην Ελλάδα δεκάδες χρόνια. Αλλά υπάρχει και μια μελανή σελίδα στο θέμα αυτό. Είναι αυτή που αφορά εκατοντάδες Ελληνες πολίτες που στερήθηκαν την ιθαγένεια στα χρόνια του Εμφυλίου και σήμερα τους αρνείται η Πατρίδα τους, οχυρωμένη πίσω από το επιχείρημα ότι δεν είναι "Ελληνες το γένος". Πρόκειται συγκεκριμένα για αγωνιστές, που γεννήθηκαν Ελληνες πολίτες, πολέμησαν για την Πατρίδα στην Αλβανία και την Εθνική Αντίσταση και σήμερα εξακολουθούν να παραμένουν μακριά από τη γενέτειρά τους, επειδή δεν τους αποδίδεται η αφαιρεμένη ελληνική ιθαγένεια, ενώ από την άλλη, όπως ανέφερε ο κ. Κουλούρης εξετάζεται η απόδοση της ελληνικής ιθαγένειας σε αλλοδαπούς (Πολωνούς, Ρουμάνους κλπ.). Είναι όλοι αυτοί περισσότερο Ελληνες από εκείνους που γεννήθηκαν Ελληνες, αλλά το καθεστώς της μισαλλοδοξίας τούς αφαίρεσε την ιθαγένεια εντελώς παράνομα;

Τη δραματική κατάσταση όλων αυτών των μη "Ελλήνων το γένος" περιγράφει στην επιστολή που ακολουθεί ο Π. ΚΑΠΟΥΤΖΗΣ,Γραμματέας της συντονιστικής επιτροπής Μακεδονίας - Θράκης της Πανελλήνιας Ενωσης Επαναπατρισθέντων Πολιτικών Προσφύγων (ΠΕΕΠΠ), με αφορμή την απόδοση νωρίτερα της ελληνικής ιθαγένειας σε αλλοδαπό αθλητή. Γράφει:

Αγαπητέ "Ριζοσπάστη"

Με το σημείωμά μου αυτό θα 'θελα να ρωτήσω τον κ. υφυπουργό Εσωτερικών Κίμωνα Κουλούρη, που σε μια σεμνή τελετή, όπως γράφτηκε στις εφημερίδες, που έγινε στο υπ. Εσωτερικών στις 13/1/1995, ο κ. υφυπουργός εκπλήρωσε μία επιθυμία ενός αλλοδαπού από τη γειτονική χώρα της πρώην ΣΔ Γιουγκοσλαβίας το υκ. Ντούσαν Μπάγιεβιτς. Ο άνθρωπος αυτός επιθυμούσε να γίνει Ελληνας υπήκοος. Οντας τεχνικό στέλεχος της ΑΕΚ πρόσφερε πάρα πολλά στον ελληνικό αθλητισμό και ιδιαίτερα στο ποδόσφαιρο, και γι' αυτό χάρηκα που επιτέλους ένα όνειρο, όπως είπε και ο ίδιος έγινε πραγματικότητα, που απέκτησε την ελληνική υπηκοότητα. Το λυπηρό είναι κ. υφυπουργέ, πως εδώ και δέκα χρόνια που έχει ψηφιστεί ο ν. 1539/1985 και άλλα έξι χρόνια που ψηφίστηκε ο ν. 1863/1989 για την άρση των συνεπειών του εμφυλίου πολέμου, το πρόβλημα της ιθαγένειας και της υπηκοότητας των επαναπατρισθέντων πολιτικών προσφύγων παραμένει όπως έχει. Το λέω αυτό διότι το θέμα αφορά δεκάδες επαναπατρισμένων, που έως και δέκα χρόνια περιμένουν για ν' αποχτήσουν την ελληνική ιθαγένεια, κι όπως καταλαβαίνετε τους δυσκολεύει στη ζωή τους.

Το δεύτερο πρόβλημα με την υπηκοότητα είναι ακόμη πιο σοβαρό, γιατί αφορά δεκάδες αλλοδαπές παντρεμένες με πολιτικούς πρόσφυγες, από τις οποίες ένα μεγάλο μέρος είναι νέοι εργαζόμενοι που δίχως την ελληνική υπηκοότητα δεν μπορούν να βρουν δουλιά. Εκτός από αυτές τις δυσκολίες υποχρεούνται κάθε έξι μήνες για άδεια παραμονής να πληρώνουν 22 χιλιάδες δραχμές και άλλες τόσες για άδεια εργασίας. Είναι ακατανόητο να συμπεριλαμβάνονται στην κατηγορία των ξένων και να πληρώνουν μέχρι να πάρουν την ελληνική υπηκοότητα.

Ενα τρίτο πρόβλημα και όχι το τελευταίο, διότι υπάρχουν πάρα πολλά άλυτα προβλήματα. Σύμφωνα με τα τελευταία στοιχεία του ΚΣ της ΠΕΕΠΠ (Πανελλήνια Ενωση Επαναπατρισθέντων Πολιτικών Προσφύγων), αγωνιστές της Εθνικής Αντίστασης και του ΔΣΕ, περίπου 18.500 άτομα δεν μπορούν να επιστρέψουν στην Πατρίδα από τις πρώην σοσιαλιστικές χώρες και την πρώην ΕΣΣΔ με το αιτιολογικό ότι δεν είναι "Ελληνες το γένος". Εκτός από όλα τα άλλα αυτό αποτελεί παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, για τα οποία η χώρα μας παλεύει και τα υπερασπίζεται όπου καταπατούνται, και καλά κάνει. Ομως η κυβέρνηση δεν πρέπει να συμπεριφέρεται με τον τρόπο αυτό. Οπως συμπεριφέρθηκαν και όλες οι προηγούμενες κυβερνήσεις. Ερωτώ τον κ. υφυπουργό Εσωτερικών. Γιατί δε δείχνετε την ίδια ευαισθησία και για τους πολιτικούς πρόσφυγες, που θυσίασαν τα πάντα για την Πατρίδα;".

Ο ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΒΛΗΣΙΔΗΣ,από τα Χανιά, μας έστειλε τούτη την επιστολή:

"Στον "Κυριακάτικο Ριζοσπάστη" της 8ης Γενάρη, στη στήλη "ΟΜΟΚΕΝΤΡΑ" δημοσιεύεται σημείωμα του Μ. ΜΕΡΑΚΛΗ,με τίτλο "Για τους νεκρούς των ναρκωτικών", στο οποίο γράφονται τα παρακάτω απαράδεκτα:

"Είναι οι βαθιές πληγές που προκαλεί η θέα αυτού του αποτρόπαιου κόσμου. Οι νέοι δεν αντέχουν τη θέα του, την αρνούνται, αρνούνται τον κόσμο αυτό. Ονειρεύονται έναν, άλλο. Και τον πλάθουν με τα ναρκωτικά.

Υπάρχει μια σχέση ανάμεσα σ' αυτούς τους θανάτους και τους θανάτους των νέων της Κατοχής και της Αντίστασης. Πρώτοι και τότε οι νέοι στις μακρές λίστες των νεκρών αγωνιστών. Με το ίδιο στο βάθος ψυχόρμητο κίνητρο: την άρνηση του κόσμου που υπάρχει. Τότε τον πολεμούσαν βαδίζοντας ενάντιά του. Τώρα τον πολεμούν φεύγοντας απ' αυτόν - δεν τον πολεμούν. Ομως η ουσία είναι η ίδια... " κλπ

Να με συγχωρεί ο σ. καθηγητής, αλλά αισθάνομαι βαρύ το χρέος να διαμαρτυρηθώ. Κανένας τέτοιος συσχετισμός δεν υπάρχει και δεν μπορεί να υπάρξει... ανάμεσα στις δυο αυτές κατηγορίες - λίστες των νεκρών για το λόγο και μόνο, ότι και στις δυο περιπτώσεις πρόκειται για νέους.

Είναι πραγματικά "πρώτοι οι νέοι στις μακρές λίστες των αγωνιστών", από το Αλβανικό Μέτωπο, τη Μάχη της Κρήτης, την Αντίσταση της Κατοχής ως την Αντίσταση στην ξένη επέμβαση, στο Μακρονήσι και τα άλλα κάτεργα, γιατί πάντα οι νέοι είναι πρωτοπόροι στους αγώνες και πιο ανθεκτικοί στις κακουχίες των, αλλά πρόκειται για συνειδητούς αγωνιστές, που λατρεύουν τη ζωή και δίνουν συνειδητά τη ζωή τους υπερασπιζόμενοι τη ζωή. Αν δεν ήταν έτσι δε θα μπορούσε να αντέχει και να πρωτοπορεί ως σήμερα στους κοινωνικούς και εθνικούς αγώνες η γενιά της Αντίστασης.

Στην περίπτωση των νέων που πεθαίνουν από ναρκωτικά, όσο και να θλιβόμαστε γι' αυτούς, όσο και να τους συμπαθούμε, όσο και να οργιζόμαστε εναντίον της κοινωνίας που τους συντρίβει πρόκειται πάντα για ηττημένους, για ανθρώπους που δεν προβληματίστηκαν σοβαρά να εξηγήσουν την κοινωνική ζωή και λειτουργία ή δεν παραδειγματίζονται θετικά ή αρνητικά...

Κανένας συσχετισμός δεν μπορεί να υπάρξει ανάμεσα στο θάνατο των νεολαίων μαχητών του "Κάστρου του Υμηττού", της Παναγιώτας Σταθοπούλου μπροστά στις ερπύστριες του χιτλερικού τανκς, του Νείλου Μαστραντώνη και των δεκάδων άλλων χιλιάδων νεκρών ΕΠΟΝιτών, και όχι μόνο, και τους νεκρούς νεολαίους των Εξαρχείων και των σκοτεινών υπογείων, από ναρκωτικά. Και να σημειωθεί ότι η γενιά της Αντίστασης είχε αντιμετωπίσει προηγούμενα, τον αναλφαβητισμό, την ανεργία και τη σκληρή δουλιά, όταν υπήρχε το μεροκάματο, και επιπλέον, τη σχεδόν ανύπαρκτη πληροφόρηση και το τεταρτοαυγουστιανό καθεστώς που με την ΕΟΝ και τη βία προσπαθούσε συνειδητά και οργανωμένα να διαφθείρει τη νεολαία. Και όμως δεν απογοητεύτηκε, δεν αρνήθηκε τη ζωή, αντίθετα, πολέμησε για να την κερδίσει.

Τηρουμένων των αναλογιών σε κάθε εποχή "ο ασυμβίβαστος νέος αηδιάζει μπροστά σ' έναν κόσμο που δεν είναι ο δικός του, που είναι η άρνηση του δικού του". Αλλά ο νέος που αφήνεται να "βρει τον κόσμο του στα ναρκωτικά" όσο και να είναι από τα πιο "ευαίσθητα" και "καλύτερα" παιδιά μας είναι φυγόπονος του αγώνα για την πρόοδο. Και σε καμιά περίπτωση δεν μπορεί να συγκρίνεται με τους νεκρούς νέους της Αντίστασης και πολύ περισσότερο όταν έχει προϋπάρξει η ΕΠΟΝ που έδειξε και απέδειξε τι μπορεί να κάνει η νεολαία, μάλιστα σε ολόπλευρα δύσκολες συνθήκες.

Ας είμαστε, λοιπόν, πιο προσεκτικοί...".