Ο ΔΙΟΝΥΣΗΣ ΚΑΠΑΡΗΣ, Γραμματέας του παραρτήματος της ΠΕΑΕΑ Ζακύνθου γράφει: Διάβασα στον "Ρίζο" όλα τα κείμενα με τίτλο "Φάκελος Δικτατορία 4ης Αυγούστου" του σ. Θ. Παπαρήγα και ομολογώ πως αυτή η αναδρομή και ενδεδειγμένη ήταν και καλά τεκμηριωμένη και οπωσδήποτε επίκαιρη. Γιατί πολλά διδάγματα μπορεί να βγάλει κάθε πολίτης τούτης της πολύπαθης χώρας για το σήμερα και για το αύριο σε τούτες τις χαλεπές μέρες που ζούμε, με φόντο τις ανταύγειες της Νέας Τάξης Πραγμάτων που έχουν επιβάλλει οι μεγάλοι μας"σύμμαχοι και φίλοι".

Είμαι ογδόντα και ενός Μαϊων κι όλα αυτά τα έχω ζήσει. Θυμάμαι καλά όλα τα διαδραματισθέντα στη χώρα μας, από το δημοψήφισμα, ακόμη, το φθινόπωρο του '20, μέχρι σήμερα (Μικρασιατική καταστροφή, Γουδί, Οικουμενική, Δικτατορία Πάγκαλου, Βενιζελοκρατία 1928 - 1933, ιδιώνυμα, αντιβασιλεία Κονδύλη, 4η Αυγούστου).

Τώρα με την ευκαιρία θα 'θελα να αναφέρω ότι για την επιβολή της δικτατορίας της 4ης Αυγούστου 1936, πρωτεργάτες και πηγή όλων αυτών των δεινών της πατρίδας μας και του λαού μας, ήταν και παραμένουν έως σήμερα, οι μεγάλοι μας Δυτικοί "σύμμαχοι". Αυτοί που παίρνοντας σε "σκοτεινά κέντρα" αποφάσεις τέτοιες, καταστρώνοντας σχέδια που εξυπηρετούν τα δικά τους συμφέροντα, χρησιμοποιώντας διάφορους δίαυλους και μέσα για την πραγματοποίηση αυτών των αποφάσεων, κι αφού για δεύτερη φορά, μας επέβαλαν τη δυναστεία των Γλύξμπουργκ, κατάφεραν με όργανό τους, τότε, τον Γεώργιο να επιβάλουν και τη φασιστική τεταρτο - αυγουστιανή τυραννία.

Στην περίοδο της κατοχής, περιήλθε στα χέρια της ΝΕ του ΕΑΜ Ζακύνθου, το αρχείο του προέδρου της εδώ τεκτονικής στοάς (μασονίας). Μεταξύ των πολλών που πληροφορηθήκαμε τότε από το αρχείο αυτό, ήταν ότι ο Μεταξάς και ο βασιλιάς Γεώργιος ήσαν μασόνοι - τέκτονες. Και ο μεν Μεταξάς ήταν τέκτονας 28ου βαθμού, ο δε Γεώργιος 33ου παρακαλώ, δηλαδή, του ανωτάτου βαθμού. Επομένως το συμπέρασμα είναι ότι, ούτε ο Μεταξάς, ούτε ο οποιοσδήποτε άλλος, τότε, πολιτικός του κατεστημένου, μπορούσε ν' αποφασίσει, μόνος, ένα τέτοιο εγχείρημα. Ολοφάνερα, λοιπόν η 4η Αυγούστου επιβλήθηκε, πρωτίστως, από τον βασιλιά Γεώργιο, που ήταν όργανο πειθήνιο των Αγγλων ιμπεριαλιστών και σαν ανωτάτου βαθμού στέλεχος της μασονίας, εκτέλεσε τις εντολές τους κατά γράμμα. Κι αυτό φυσικά, δε σημαίνει πως και οι άλλοι είναι άμοιροι ευθυνών. Υπάρχει όμως φόβος, το πράγμα να 'χει και τώρα συνέχεια. Γιατί κάτι τέτοιο φαίνεται ότι προσπαθούν να κάνουν οι Αγγλο-αμερικάνοι ιμπεριαλιστές. Τιάλλο, τάχα, σημαίνουν τα πήγαινε - έλα - τώρα τελευταία - του τέως; Ποιαν άλλη έννοια έχουν οι εμφανίσεις του Κωνσταντίνου, πότε στην Ελλάδα, πότε στους Ολυμπιακούς Αγώνες; Με ποιων τις εντολές και την καθοδήγηση τα κάνει όλα αυτά;

Να γιατί χρειάζεται μεγάλη επαγρύπνηση και διαφώτιση του λαού. Φυσικά τέτοια διαφώτιση ας μην την περιμένουμε από τις "Αντένες", τα "Μέγα" κτλ...

Αγαπητέ μου "Ριζοσπάστη",

Τώρα, τελευταία, συνέπεσε να βρισκόμαστε κάθε τόσο, μπροστά στις συγκλονιστικές τελευταίες στιγμές του βίου αρκετών επωνύμων ανθρώπων, μέσω της τηλεόρασης (Γεννηματά, Μερκούρη, Παπανδρέου, και τελευταία της Βουγιουκλάκη), καθώς και στις πομπώδεις (εν πολλοίς υποκριτικές από τους επισήμους) κηδείες τους.

Και βέβαια, όλοι μας - όπως είναι φυσικό - συγκινούμεθα, λυπούμεθα και κλαίμε, παρακολουθώντας τη σκληρή μάχη που δίνουν με το θάνατο. Ωστόσο όμως, δημιουργείται και ένα μεγάλο παράπονο, το οποίο ακούω και από πλήθος ανθρώπων. Γιατί να υπάρχει τόσο σημαντική, αβυσσαλέα διαφορά ακόμα και μπροστά στο θάνατο, μεταξύ επωνύμων και ανωνύμων; Δεδομένου δε, ότι χιλιάδες απλοί, άσημοι άνθρωποι, πολλοί - μάλιστα - και ήρωες της βιοπάλης, φεύγουν από τη ζωή, χωρίς κανείς να έχει προσέξει τον πόνο τους και το δράμα τους στις ύστατες στιγμές τους και την πλήρη αδυναμία τους να ανταποκριθούν - έστω και στοιχειωδώς - στα φοβερά, έκτακτα έξοδα της ασθένειάς τους. Μερικοί, μάλιστα, γέροντες και γερόντισσες, απόμαχοι του σκληρού βίου, πεθαίνουν και μένουν στα "αζήτητα". Δε βρίσκεται ούτε ένας να τους κλάψει ή να τους θάψει, την ίδια ώρα που για τους εκάστοτε επωνύμους διατίθενται - και μάλιστα ακόμα και εκ του Εθνικού Ταμείου - ανήκουστα ποσά, ή κηδεύονται "δημοσία δαπάνη".

Μην προτρέξετε να μου πείτε, ότι, "αυτά έχει η ζωή" και ότι διαφορές θα υπάρχουν σε όλα τα επίπεδα και σε όλες τις εποχές. Το γνωρίζω και δεν έχω την αφέλεια να πιστεύω, ότι θα τις καταργήσω με τις λίγες αυτές γραμμές. Αλλωστε, ως ένα βαθμό, είναι και "φυσικές"...

Ωστόσο, επειδή διατεινόμεθα, ότι συνεχώς εξελισσόμεθα σε υψηλά επίπεδα πολιτισμού, μήπως θα πρέπει να αναρωτηθούμε όλοι μας, με αίσθημα βαθιάς ευθύνης και ανθρωπισμού, ότι μερικές τόσο προκλητικά κραυγαλέες διαφορές, και μάλιστα μπροστά στον θάνατο, σιγά - σιγά, αν τουλάχιστον δεν εκλείψουν, θα πρέπει να σμικρυνθούν, για να μπορούμε, έστω και στοιχειωδώς να διεκδικούμε και στοιχεία ανθρωπισμού;

Σ' αυτό το ερώτημα πρέπει να απαντήσουμε όλοι, γιατί λίγο - πολύ, η ευθύνη βαρύνει όλους μας... Ιδιαίτερα, όμως, τους κρατούντες και τα ΜΜΕ.

Ας γίνουμε, λοιπόν, λίγο πιο δίκαιοι, κύριοι "αρμόδιοι", για ΚΑΘΕ ΑΝΘΡΩΠΟ ανεξαιρέτως. Γιατί ο κάθε άνθρωπος έχει την απροσμέτρητη αξία του...

ΤΙΜΟΘΕΟΣ Κ. ΚΙΛΙΦΗΣ

Αρχιμανδρίτης Ι.Μ. Πεντέλης

ΠΕΤΡΟΣ ΠΑΠΑΓΕΩΡΓΙΟΥ,γυμναστής - προπονητής, Αθήνα: Το αντίθετο της νίκης είναι η ήττα...

Το αντίθετο της εθνικής υπερηφάνειας, είναι η εθνική ταπείνωση...

Με βάση τα πιο πάνω, αν δεχτούμε ότι οι αθλητές μας, που νίκησαν στους Ολυμπιακούς Αγώνες, μας έκαναν εθνικά υπερήφανους και γι' αυτό πρέπει να τους αμείψουμε, όχι μόνο ηθικά, αλλά και υλικά..., τότε αυτούς που ηττήθηκαν, στους ίδιους αγώνες, με την αναπόφευκτη συνέπεια της ήττας τους... τι πρέπει να τους κάνουμε..; Να τους κρεμάσουμε;

Υπερβολές.., προς κάθε λογής εκμετάλλευση και εμπορία...

Και κάτι ακόμα. Δε μας έφταναν οι πολυεθνικοί αθλητικοί σύλλογοι, με τους τελευταίους Ολυμπιακούς Αγώνες, μας προέκυψαν και πολυεθνικές αθλητικές εθνικές ομάδες (σ' επέκταση και Ολυμπιακά μετάλλια "εκ μεταγραφής") εκπρόσωποι των οποίων, όπως και στο παρελθόν, αγωνίστηκαν "για την τιμή της πατρίδας τους και τη δόξα του αθλητισμού"...

Υποκρισία...

ΠΑΝΑΓΙΩΤΑ ΤΣΑΚΟΥΛΙΑ,δικηγόρος, Αθήνα: Ο Δήμαρχος Ψυχικού προφανώς στα πλαίσια "γκετοποίησης" της πόλης του Ψυχικού, όπως είναι γνωστό, έχει αποκλείσει τους περισσότερους δρόμους με διάφορες "μονοδρομήσεις" ή με "πεζοδρομήσεις", όπου μάλιστα φύονται και μερικά "αναιμικά" δεντράκια πνιγμένα στο τσιμέντο της δήθεν πεζοδρόμησης. Και δεν ξέρω βέβαια πόσο εξυπηρετεί τους κατοίκους του Ψυχικού να κάνουν κύκλους για να φτάσουν στο σπίτι τους, όμως υποθέτω ότι θα ευαισθητοποιηθούν στην πεζοδρόμηση των πλατειών.

Αυτή τη στιγμή πεζοδρομείται (σωστότερα τσιμεντοποιείται) στη μισή της έκταση περίπου, η πλατεία "Καμάρα" (δίπλα στη σχολή Μωραϊτη). Μήπως είναι καιρός πλέον να επέμβει κάποιος αρμόδιος, για να σταματήσει αυτού του είδους η αυθαιρεσία, προκειμένου να σωθούν οι άλλες πλατείες - πράγματι ωραιότατες - του Ψυχικού; Με τη φόρα που έχει πάρει ο κ. Δήμαρχος και το Δημοτικό Συμβούλιο προφανώς, κινδυνεύει να μετατραπεί ένα από τα ωραιότερα προάστια της Αθήνας, όχι μόνο σε γκέτο χωρίς πρόσβαση στους "κοινούς θνητούς" αλλά κυρίως σε τσιμεντούπολη, ντυμένη με το μανδύα της πεζοδρόμησης, ακόμη και των πλατειών!

Δ. ΜΟΥΡΑΤΙΔΗΣ,αντιστασιακός, Π. Φάληρο: Την Κυριακή 21 - 7 - 96 και ώρα 7.45 μ. μ., επιβιβάστηκα στην αμαξοστοιχία 726 από το Αμύνταιο προς Θεσσαλονίκη. Μέσα σε λίγα λεπτά και πριν ξεκινήσει ακόμα το τρένο, μπαίνει μέσα στο βαγόνι ένας με στρατιωτική στολή, χωρίς καπέλο ψηλός, βλοσυρός, ο οποίος κατευθύνθηκε σε έναν νεαρό επιβάτη, ζητώντας του εισιτήριο, ταυτότητα κλπ. Ο επιβάτης έμεινε αμίλητος, προφανώς δεν καταλάβαινε. Σε συνέχεια τον συνέλαβε, τον έσπρωξε βίαια, βρίζοντάς τον χυδαία και ρίχνοντάς τον στο πάτωμα.

Συγχρόνως ο συρμός ξεκίνησε. Αλλά σε απόσταση περίπου διακοσίων μέτρων σταμάτησε, προφανώς ύστερα από εντολή του ένστολου χωρίς διακριτικά ατόμου, και κλοτσηδόν και με απειλές κατέβασε τον άγνωστο επιβάτη σε περιοχή σχεδόν ερημική και ακατοίκητη, με κίνδυνο ακόμη και εξαφάνισης του επιβάτη.

Επειδή τον τελευταίο καιρό έχουν καταγγελθεί πολλά κρούσματα βίας, ξυλοδαρμών και ρατσιστικών βάρβαρων και κτηνώδικων περιστατικών, καταγγέλλω το γεγονός αυτό στις αρμόδιες αστυνομικές και στρατιωτικές αρχές (υπουργό Δημόσιας Τάξης κ. Κ. Γείτονα), αλλά και τη Διοίκηση του ΟΣΕ, που ανέχεται τη στάθμευση των αμαξοστοιχιών σε ερημικές περιοχές, εκτός των σταθμών και μάλιστα, προκειμένου να κατεβάσουν στρατιωτικοί ή μη, βίαια επιβάτες των συρμών.

Είμαστε μια παρέα από 4 συνταξιούχους που πάμε στην Αιδηψό για λουτροθεραπεία. Σκεφτήκαμε όμως, ότι καλό θα ήταν να συνδυάσουμε την εξοχή μας με δουλιά. Να ενημερώσουμε δηλαδή, στο μέτρο του δυνατού, τους άλλους συνταξιούχους που θα συναντούσαμε εκεί, γύρω από τα φλέγοντα και άλυτα προβλήματά μας. Ετσι, εφοδιαστήκαμε με 10 ενημερωτικά σημειώματα - που έχει εκδώσει η ομοσπονδία συνταξιούχων Ελλάδος - για το ποιοι δικαιούνται το επίδομα των 11.400 δρχ. που ανήγγειλε πομπωδώς η κυβέρνησηκαι ξεκινήσαμε.

Μεγάλη εντύπωση μας έκανε η άγνοια των συνταξιούχων - από άλλες περιοχές - που συναντήσαμε εκεί. Είχαν πιστέψει ότι το 11.400 είναι για όλους όσοι παίρνουν σύνταξη κάτω από 100.000 δρχ. Ετσι, τα δέκα ενημερωτικά μας φυλλάδια έγιναν ανάρπαστα αμέσως, οπότε αναγκαστήκαμε ν' ανατυπώσουμε άλλα 50 για να ενημερωθούν όσο το δυνατόν περισσότεροι.

Και πράγματι ο κόσμος καλοπροαίρετα μας δεχόταν και συζητούσαμε όλα μας τα προβλήματα και αυτά που απασχολούν τον τόπο μας γενικότερα.

Εκεί, σ' ένα πάρκο που συγκεντρωνόμαστε, γίνεται ένα είδος φόρουμ, "Βουλή" όπως την ονομάζουν και ένας συντονιστής διευθύνει τη συζήτηση. Ολοι οι ομιλητές ήσαν κομμουνιστές και στο τέλος εχειροκροτούντο με πραγματική εγκαρδιότητα από το ακροατήριο. Και στα όσα σωστά και αληθινά λέγαμε κάθε μέρα, κανείς πασοκατζής και νεοδημοκράτης δεν τόλμησε να φέρει αντίρρηση, τουλάχιστον όσο ήμασταν εμείς εκεί, καθημερινά.

Το παραπάνω παράδειγμα, μας δίνει την ευκαιρία να σκεφθούμε σοβαρά τις δουλιές που πρέπει να αναλάβουμε, σαν άτομα μεμονωμένα ή σε ομάδες μαζικών φορέων που ανήκουμε. Γιατί ενόψει πρόωρων εκλογών με τα ΜΜΕ εχθρικά προς εμάς, πρέπει να βοηθήσουμε τις προσπάθειες των μελών της ΚΕ του ΚΚΕ και των στελεχών για ενημέρωση του λαού. Δεν επαρκούμε, γι' αυτό πρέπει να κινητοποιηθούμε οι πάντες, μέλη και οπαδοί σε πανεκστρατεία ενημέρωσης.

Το έδαφος είναι πρόσφορο, γιατί ο λαός μας άρχισε ν' αντιλαμβάνεται ότι για κυβερνήτες έχει κοτσαμπάσηδες - μεταπράτες της ΕΕ και της Αμερικής. Θέλει όμως πολλή δουλιά από μέρους μας, για να χωνέψουν όλοι τους καλά, ότι όσοι υπέγραψαν το Μάαστριχτ θ' ακολουθήσουν την ίδια πολιτική και θα κάνουν ό,τι τους διατάζουν τα αφεντικά τους, δηλαδή ΕΕ, Αμερικάνοι, ΝΑΤΟ.

Γι' αυτό ζητάμε να γίνει δημοψήφισμα για το Μάαστριχτ, γιατί υπέγραψαν χωρίς να μας ρωτήσουν.

Με την ευκαιρία θα θέλαμε να εκφράσουμε την ολόπλευρη συμπαράστασή μας στην απόφαση της ΚΕ να μη συνεργαστεί το ΚΚΕ με τα υπάρχοντα κόμματα, μέσα και έξω από τη Βουλή, διότι εκτός ότι υπέγραψαν για το Μάαστριχτ, ευθύνονται και για τη διαφθορά της δημόσιας ζωής.

Πολύ σοφό, να συνεργαστεί το ΚΚΕ με νέες αμόλυντες δυνάμεις, που θα βγουν μέσα από την αντιμονοπωλιακή - αντιιμπεριαλιστική πάλη του ελληνικού λαού.

ΝΙΚΟΣ ΣΤΑΜΑΤΕΛΟΣ

Βελανιδιά Ραφήνας

Η προβολή της "διαφορετικότητας" σαν στιλ, προσφέρει συχνά επιτυχίες. Καμιά φορά μάλιστα η διαφορετικότητα καλύπτει και την έλλειψη άλλων στοιχείων, όπως αντικειμενικότητα, σεμνότητα και ιστορική πραγματικότητα.

Σε σημείωμα, στα ΝΕΑ (5-8-96) ο Μ. Μητσός θριαμβολογεί για το κλείσιμο της "Πράβντα". Επιχειρώντας ένα βιογραφικό που θυμίζει αντικομμουνιστικά ανέκδοτα του 1960, καταλήγει με τη βαρύγδουπη πρόταση, για πιστοποιητικό θανάτου με τίτλο: "Πράβντα, 1912 - 1996, θύμα της ελευθερίας".

Αν με τη λέξη "ελευθερία" περιγράφεται το σημερινό πολιτικό καθεστώς της Ρωσίας, τότε συγχαίρουμε τον συμπαθή συντάκτη για τα πρότυπά του.

Από το 1985 τον είχαμε εντοπίσει σαν φανατικό υποστηρικτή του κ. Γκορμπατσόφ, δε γνωρίζαμε όμως ότι περιλαμβάνει και τον κ. Γιέλτσιν στους συνεχιστές της "απελευθέρωσης" και "ευημερίας" του πρώην σοβιετικού λαού.

Οσο για την ιστορία της "Πράβντα", ασφαλώς υπάρχουν πιο αντικειμενικοί κριτές για το ρόλο της, στη διάρκεια της επανάστασης, της εκβιομηχάνισης, της πλήρους εξαφάνισης του αναλφαβητισμού, του μεγάλου πατριωτικού πολέμου, κλπ., κλπ.

Αν μη τι άλλο, κάθε δημοσιογράφος που θα ήθελε να σέβεται τον εαυτό του, θα έπρεπε να ξέρει ότι στις στήλες της "Πράβντα" δημοσιεύονταν εκατομμύρια επιστολές αναγνωστών, με πολύ κριτικό περιεχόμενο, που συχνά οδηγούσαν σε αλλαγές και βελτιώσεις. Για το λόγο αυτό, διαβάζονταν με μεγάλο ενδιαφέρον και από τους αντιπάλους του τότε συστήματος.

Ασφαλώς, η ιστορία της "Πράβντα" δε σταματάει με την αναστολή (και όχι κλείσιμο κ. Μητσέ) της έκδοσης που έγινε από τους αδελφούς Γιαννίκου επειδή επιδιώκουν την απόλυση του διευθυντή της! (οποία "ελευθερία").

Αλλά και γενικά η πρόσφατη ιστορία της Ρωσίας (από το 1985 και μετά) δεν προσφέρεται ακόμη για βαρύγδουπες διαπιστώσεις. Η κατάληξη του ίδιου του Γκορμπατσόφ θα έπρεπε να συνετίσει κάποιους "παντογνώστες".

ΧΡΗΣΤΟΣ ΦΩΤΙΑΔΗΣ

Μαρούσι