Η προβολή της "διαφορετικότητας" σαν στιλ, προσφέρει συχνά επιτυχίες. Καμιά φορά μάλιστα η διαφορετικότητα καλύπτει και την έλλειψη άλλων στοιχείων, όπως αντικειμενικότητα, σεμνότητα και ιστορική πραγματικότητα.

Σε σημείωμα, στα ΝΕΑ (5-8-96) ο Μ. Μητσός θριαμβολογεί για το κλείσιμο της "Πράβντα". Επιχειρώντας ένα βιογραφικό που θυμίζει αντικομμουνιστικά ανέκδοτα του 1960, καταλήγει με τη βαρύγδουπη πρόταση, για πιστοποιητικό θανάτου με τίτλο: "Πράβντα, 1912 - 1996, θύμα της ελευθερίας".

Αν με τη λέξη "ελευθερία" περιγράφεται το σημερινό πολιτικό καθεστώς της Ρωσίας, τότε συγχαίρουμε τον συμπαθή συντάκτη για τα πρότυπά του.

Από το 1985 τον είχαμε εντοπίσει σαν φανατικό υποστηρικτή του κ. Γκορμπατσόφ, δε γνωρίζαμε όμως ότι περιλαμβάνει και τον κ. Γιέλτσιν στους συνεχιστές της "απελευθέρωσης" και "ευημερίας" του πρώην σοβιετικού λαού.

Οσο για την ιστορία της "Πράβντα", ασφαλώς υπάρχουν πιο αντικειμενικοί κριτές για το ρόλο της, στη διάρκεια της επανάστασης, της εκβιομηχάνισης, της πλήρους εξαφάνισης του αναλφαβητισμού, του μεγάλου πατριωτικού πολέμου, κλπ., κλπ.

Αν μη τι άλλο, κάθε δημοσιογράφος που θα ήθελε να σέβεται τον εαυτό του, θα έπρεπε να ξέρει ότι στις στήλες της "Πράβντα" δημοσιεύονταν εκατομμύρια επιστολές αναγνωστών, με πολύ κριτικό περιεχόμενο, που συχνά οδηγούσαν σε αλλαγές και βελτιώσεις. Για το λόγο αυτό, διαβάζονταν με μεγάλο ενδιαφέρον και από τους αντιπάλους του τότε συστήματος.

Ασφαλώς, η ιστορία της "Πράβντα" δε σταματάει με την αναστολή (και όχι κλείσιμο κ. Μητσέ) της έκδοσης που έγινε από τους αδελφούς Γιαννίκου επειδή επιδιώκουν την απόλυση του διευθυντή της! (οποία "ελευθερία").

Αλλά και γενικά η πρόσφατη ιστορία της Ρωσίας (από το 1985 και μετά) δεν προσφέρεται ακόμη για βαρύγδουπες διαπιστώσεις. Η κατάληξη του ίδιου του Γκορμπατσόφ θα έπρεπε να συνετίσει κάποιους "παντογνώστες".

ΧΡΗΣΤΟΣ ΦΩΤΙΑΔΗΣ

Μαρούσι