Οι κακές σκέψεις, δεν ήρθαν αυθαίρετα στο μυαλό μου. Εβλεπα στο γυαλί τον Πόντιο, τον «άντρα», το «μάγκα», τον τραγουδιστή, τον χορευτή, τον «ακέραιο», τον νομάρχη, να τον πυροβολούν και εκείνος, αμυνόμενος, να συμπεριφέρεται όπως ο Ντούτσε, λίγο πριν τον κρεμάσουν! Να γέρνει το κάθισμα μια πίσω, μια μπροστά, να χαμογελάει, και το χαμόγελό του να παγώνει και να γίνεται μάσκα. Να βρίζει, να παρακαλεί, να απειλεί, να ειρωνεύεται, να κομπάζει, να σταυρώνει τα χέρια του, να τα λύνει, και πάλι να τα σταυρώνει στο στήθος του. Και τα χείλη του, από τη μια άκρη στην άλλη, αυτό ήταν που με έσφαζε, να έχουν ασπρίσει από το ξεραμένο σάλιο. Δείγμα πως το ζάχαρο έσπαζε το κοντέρ! Και τα μάτια του, τα «αετίσια» μάτια του, να ικετεύουν για ένα ποτήρι νερό, και κανένας να μην απλώνει να του το προσφέρει! Τέτοιος σαδισμός! Τι τραγωδία!

Ο νομάρχης φυσικά και ελέγχεται για τους διορισμούς, για τις αμαρτωλές παρέες του, για τα ρουσφέτια και τα χατίρια σε συγγενείς και φίλους. Παιδί του συστήματος, που παράγει αυτά τα φαινόμενα, είναι και αυτός. Στρατιώτης του. Αναπόσπαστατο μέρος του! Ομως, κι αυτοί που τον ανακρίνουν, τι είναι; Οι μωρές παρθένες; Ποιος έκανε τον Ψωμιάδη νούμερο ένα (κυριολεκτικά και μεταφορικά); Ποιος τον έκανε ανεξέλεγκτο; Οταν τον καλούσαν στις εκπομπές τους και κάνανε πλάκα, ενώ γύρω τους ο κόσμος καίγονταν, δεν ξέρανε με ποιον είχανε να κάνουν; Αυτοί δεν ελέγχονται, για τις παρέες τους; Για τις φιλίες τους; Παρέα τους, φίλος τους, ήταν ο Πανίκος! Και τώρα τη στρίβουν! Τέτοιοι αναξιόπιστοι!

Λέει ο άνθρωπος: «οπ, ο Αναγνωστόπουλος είναι αδερφός μου! Μαζί του θα πάω»! Ενώ ετούτοι, πριν «αλέκτορα φωνήσαι», την κοπανάνε! «Ρε, Μήτσο, ρε Νίκο, ρε Γιώργο, ρε Ακη, ρε αδέρφια, μαζί δεν κάναμε τις εκπομπές και γέλαγε ο κόσμος», φωνάζει ο νομάρχης. (Γέλαγε, ενώ θα έπρεπε να κλαίει;) Τον κοριό ετούτοι! Τα Μίντια, το θέαμα, το σύστημα, σε τελευταία ανάλυση, είναι πάνω από πρόσωπα και φιλίες! Τι αποπροσανατολίζει ετούτη την ώρα; Ο Ψωμιάδης! Απάνω του! Μα, είναι δικό μας παιδί! Ας, είναι, βαράτε του!

Κουβέντα οι ανακριτές! Πρώτο θέμα συζήτησης το σύμπτωμα και όχι η αιτία!