Από το δεύτερο μισό του 20ού αιώνα η ιστορία της Μέσης Ανατολής είναι μια ιστορία άμεσα συνδεδεμένη με το ρόλο του Ισραήλ ως «πολεμικής μηχανής».

*

Με το 181 ψήφισμα του ΟΗΕ το Νοέμβρη του 1947 παραχωρήθηκε το 56,47% των εδαφών τής (έως τότε αποικιοκρατούμενης από τους Αγγλους) Παλαιστίνης στο νεοσύστατο κράτος του Ισραήλ, με πληθυσμό που αριθμούσε (σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία της εποχής) σε 608.000 πολίτες, ενώ το υπόλοιπο παρέμενε στους Αραβες που όμως αριθμούσαν περί τα 1,4 εκατομμύρια πολίτες. Παραχωρήθηκε, δηλαδή, πάνω από το μισό του εδάφους σε έναν πληθυσμό που δεν ξεπερνούσε το 30%. Ο αραβοϊσραηλινός πόλεμος, που ακολούθησε το Μάη του 1948, προκάλεσε κύμα προσφυγιάς των Αράβων από την Παλαιστίνη και την ευρύτερη περιοχή, την κατοχή τελικά από το Ισραήλ του 77,4% του εδάφους, το διωγμό 700.000 Παλαιστινίων από τις εστίες τους, την προσάρτηση των εδαφών τους και τη διχοτόμηση της Ιερουσαλήμ, καθώς η δυτική περνά σε ισραηλινή κατοχή και η ανατολική σε ιορδανική.

*

Το Ισραήλ επανέρχεται με «θερμό» τρόπο στο προσκήνιο το 1956, όταν και αποτελεί τον «παράλληλο βραχίονα» των Αγγλων και των Γάλλων κατά την κρίση του Σουέζ, εισβάλλοντας στην Αίγυπτο και καταλαμβάνοντας το όρος Σινά από όπου και αποχωρεί μετά από δυο μήνες.

*

Εντεκα χρόνια αργότερα, το 1967, ακολουθεί ο «πόλεμος των 6 ημερών». Το Ισραήλ, με απροκάλυπτο τρόπο, εφαρμόζοντας - αν λάβουμε τη σημερινή φρασεολογία του Μπους - το δόγμα του «προληπτικού χτυπήματος», εισβάλλει στη χερσόνησο του Σινά και τη Λωρίδα της Γάζας (Αίγυπτος), στα υψίπεδα του Γκολάν (Συρία)και τη Δυτική Οχθη του Ιορδάνη (Ιορδανία). Η κατάκτηση των Ιεροσολύμων και των Αγίων Τόπων, τόσο των Μουσουλμάνων όσο και των Χριστιανών, στο στρατιωτικό πεδίο, συνδυάζεται σε διπλωματικό επίπεδο από την τακτική του Ισραήλ να γράφει στα παλιά του τα παπούτσια τις αποφάσεις του ΟΗΕ για αποχώρησή του από τα καταληφθέντα εδάφη, εκτός από ένα τμήμα της χερσονήσου του Σινά (απ' όπου αποχώρησε εξ ολοκλήρου μόλις το 1979) και των υψιπέδων του Γκολάν που περνάνε σε Αίγυπτο και Συρία, αντίστοιχα, μετά το νέο πόλεμο του 1973 (που έμεινε γνωστός από την ονομασία της σημαντικότερης γιορτής του εβραϊκού ημερολογίου, του «Γιομ Κιπούρ»). Ο πόλεμος των «6 ημερών» τελειώνει με το Ισραήλ να έχει εξασφαλίσει έδαφος διπλάσιο της έκτασης που ήλεγχε πριν από αυτόν. Αλλοι 300.000 Παλαιστίνιοι παίρνουν το δρόμο της προσφυγιάς.

*

Η αρχή του δράματος που ζει σήμερα ο Λίβανος ξεκινάει το 1978. Ο ισραηλινός στρατός εισβάλλει στο Λίβανο και θέτει υπό την κατοχή του μια «ζώνη ασφαλείας» στα νότια της αραβικής χώρας. Δυο χρόνια αργότερα, το 1980, το Ισραήλ προσαρτά στην κυριαρχία του την Ανατολική Ιερουσαλήμ, που μέχρι εκείνη τη στιγμή χαρακτηρίζεται απλώς κατεχόμενο έδαφος. Η απόφαση προκαλεί κύμα διεθνών αντιδράσεων. Φτάνουμε στο 1982. Το Ισραήλ εισβάλλει ξανά στο Λίβανο με διακηρυγμένο στόχο να πλήξει την Οργάνωση για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης. Αφορμή, τότε, υπήρξε η δολοφονική απόπειρα κατά του Ισραηλινού πρέσβη στο Λονδίνο. Η επιχείρηση είχε την κωδική ονομασία... «Ειρήνη στη Γαλιλαία». Υποτίθεται ότι η εντολή προς τις ισραηλινές δυνάμεις από την πολιτική ηγεσία τους ήταν να επιτεθούν για 48 ώρες. Τελικά έμειναν στο Λίβανο 18 χρόνια! Η Βηρυτός παραμένει υπό κατοχή τρία χρόνια (οι σφαγές των προσφυγικών καταυλισμών Σάμπρα και Σατίλα αποτελούν μνημείο θηριωδίας) και ο Νότιος Λίβανος μια ολόκληρη δεκαοχταετία, όταν οι Ισραηλινοί, το 2000, αποχωρούν αφήνοντας πίσω τους «καμένη γη» (διατηρώντας ακόμα και σήμερα την περιοχή Σέμπα Φαρμς, στα σύνορα του Λιβάνου με το Ισραήλ, καθώς το Ισραήλ δεν εφαρμόζει πλήρως το ψήφισμα 425 των Ηνωμένων Εθνών για πλήρη αποχώρηση από τα εδάφη του Λιβάνου). Μια από τις πιο «μαύρες» στιγμές εκείνης της εισβολής γράφτηκε το Σεπτέμβρη του 1982. Τα παλαιστινιακά προσφυγικά στρατόπεδα της Βηρυτού, Σάμπρα και Σατίλα, μετατρέπονται σε «κρεματόρια», όπου σφαγιάζονται, μέσα σε λίγες ώρες, περισσότερα από 2.000 γυναικόπαιδα. Η σφαγή διαρκεί τρεις ολόκληρες μέρες. Υπουργός Αμυνας τότε του Ισραήλ ήταν ο κατοπινός πρωθυπουργός, Αριέλ Σαρόν. Αξιοσημείωτο είναι ότι 3 μήνες μετά την εισβολή του 1982 τα ισραηλινά στρατεύματα τα ακολούθησαν αμερικανικές, γαλλικές και ιταλικές δυνάμεις, που αποβιβάστηκαν ως «ειρηνευτές», για να υποχρεωθούν στις αρχές του 1984 να αποσυρθούν μετά από δύο μεγάλες βομβιστικές επιθέσεις που τους προξένησαν σοβαρές απώλειες.

Οι τρομοκρατικές πολεμικές επιθέσεις κατά των Παλαιστινίων και του Λιβάνου και το πλαίσιο υποστήριξης από τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις στις βάρβαρες ενέργειες του κράτους του Ισραήλ, επιβεβαιώνουν με τον πιο δραματικό τρόπο τις εκτιμήσεις για τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς, αλλά και τα όρια των ντόπιων εκπροσώπων τους, της κυβέρνησης της ΝΔ και της «αντιπολίτευσης» του ΠΑΣΟΚ.

Στην όλη ιμπεριαλιστική - νεοταξική συμπαιγνία συμμετέχει και η ελληνική κυβέρνηση της ΝΔ με τις προτροπές περί προσπάθειας αποφυγής από την πλευρά του Ισραήλ, της «υπερβολικής και ανώφελης βίας»(!), αλλά και το ΠΑΣΟΚ με τις ίσες αποστάσεις από θύτες και θύματα! Είτε ως ελληνική κυβέρνηση είτε ως Σοσιαλιστική Διεθνής, με τις τοποθετήσεις τους ουσιαστικά αναπαράγουν τον πυρήνα της στρατηγικής των ΗΠΑ και τάσσονται υπέρ του εγκληματικού πολέμου που διεξάγει η ηγεσία του Ισραήλ. Από κοντά, κινήθηκε και ο ΣΥΝ που έσπευσε τις πρώτες μέρες να αναπαράγει την προπαγάνδα των ίσων αποστάσεων και της απελευθέρωσης των αιχμαλώτων Ισραηλινών στρατιωτών, λες και ο πόλεμος γίνεται γι' αυτό.

Με τη στάση των δύο εταίρων του δικομματισμού γίνεται ολοφάνερη η υποκριτική στάση της κυβέρνησης της ΝΔ και του προέδρου και της ηγεσίας του ΠΑΣΟΚ. Προτάσσουν τα δάκρυα και τις φροντίδες για τους πρόσφυγες για να συγκαλύψουν τις γενικότερες επιλογές τους που στηρίζουν το όλο ιμπεριαλιστικό σύστημα το οποίο παράγει πολέμους και καταστροφή. Ομως, κουβέντα δε λένε για να καταδικάσουν την ηγεσία του Ισραήλ, οι ΗΠΑ, η ΕΕ και οι δυνάμεις που έχουν πλέον απροσχημάτιστα δείξει τους στόχους τους για τη δημιουργία κατοχής στο Λίβανο, πολιτική διάσπαση στις αραβικές χώρες και να γονατίσουν τους λαούς.

Ετσι, η στάση της κυβέρνησης της ΝΔ είναι στάση ανοχής και υποβοήθησης της ισραηλινής επιθετικότητας. Με αφορισμούς κατά της βίας και φραστικά πυροτεχνήματα για «κατάπαυση του πυρός» προσπάθησε ο Κ. Καραμανλής να ξεπλύνει την ενοχή της κυβέρνησής του για τη στήριξη που συνεχίζει να προσφέρει στον κατακτητικό πόλεμο του Ισραήλ. Μετά τη σιωπή των πρώτων ημερών που τήρησε ο ίδιος, προσπάθησε να ρίξει στάχτη στα μάτια του κόσμου για τη στάση της κυβέρνησης, που στην πράξη ενθαρρύνει την επιθετικότητα του Ισραήλ, επιχειρώντας να δείξει ότι η κυβέρνησή του διαδραματίζει φιλειρηνικό ρόλο.

Στην πραγματικότητα, ο Κ. Καραμανλής δεν ξέφυγε από τη δήθεν «ουδέτερη στάση», αφού η θέση που εξέφρασε ενσωματώνει «το δίκιο» και τα «αιτήματα» του Ισραήλ. Ετσι, η θέση του για «άμεση κατάπαυση του πυρός» αυτοαναιρείται και μετατρέπεται σε επικοινωνιακό πυροτέχνημα, από τα όσα είπε στη συνέχεια. Συγκεκριμένα, ζήτησε την «άμεση και άνευ όρων απελευθέρωση των αιχμαλώτων στρατιωτών, τον άμεσο αφοπλισμό των παραστρατιωτικών οργανώσεων, την πλήρη και ταχεία αποκατάσταση της κυριαρχίας της λιβανικής κυβέρνησης, στο σύνολο του εδάφους του Λιβάνου», καθώς και την «εξασφάλιση προστασίας για τους αμάχους που επιθυμούν να εγκαταλείψουν τα πεδία της κρίσης».

Βάζοντας ακόμα μια φορά στην ίδια μοίρα θύμα και θύτη, ο Κ. Καραμανλής απέφυγε να καταδικάσει την ισραηλινή επιθετικότητα και αντ' αυτού προτίμησε τους αφορισμούς κατά της βίας. «Αυτή η βία - η κάθε βία - δε διακρίνεται σε καλή και κακή. Την καταδικάζουμε συνολικά. Απερίφραστα και κατηγορηματικά», δήλωσε με έμφαση, σε μια προσπάθεια να ρίξει στάχτη στα μάτια του λαού.

Στο ίδιο μοτίβο κινήθηκε και το ΠΑΣΟΚ, όπου ο πρόεδρός του Γ. Παπανδρέου υπό την ιδιότητα και του προέδρου της Σοσιαλιστικής Διεθνούς δεν τόλμησε να καταδικάσει καθαρά τις επιθέσεις του Ισραήλ και περιορίζεται στο να ασκήσει κριτική στην κυβέρνηση, γιατί δεν παίρνει πρωτοβουλίες για την απελευθέρωση αιχμαλώτων. Ο δε εκπρόσωπος του ΠΑΣΟΚ Ν. Αθανασάκης μίλησε για την ανάγκη ανάληψης συγκεκριμένων πρωτοβουλιών από την Ελλάδα, οι οποίες βέβαια δε θα είναι ενάντια στον πόλεμο και καταδίκης του Ισραήλ, αλλά πρωτοβουλίες τέτοιες που θα δίνουν «φωνή στην Ελλάδα» και θα ενισχύουν «τη θέση και το κύρος της».

Στην Αθήνα η συγκέντρωση έχει οριστεί για τις 7 το απόγευμα στο Πολεμικό Μουσείο, θα ακολουθήσει πορεία στην αμερικάνικη και την ισραηλινή πρεσβεία. Το κάλεσμα απευθύνουν η «Νομαρχιακή Αγωνιστική Συνεργασία» (ΝΑΣ), η Ελληνική Επιτροπή για τη Διεθνή Υφεση και Ειρήνη (ΕΕΔΥΕ), η Παναθηναϊκή Επιτροπή για τη Διεθνή Υφεση και Ειρήνη (ΠΕΔΥΕ), η Γραμματεία Αθήνας του ΠΑΜΕ και η «Συμπαράταξη για την Αθήνα». Κάλεσμα συμμετοχής απευθύνουν, ακόμα, η ΠΕΑΕΑ και ο Σύλλογος Απογόνων και Φίλων της ΕΑ και του ΔΣΕ, το Συνδικάτο Εργατοϋπαλλήλων Μετάλλου Ν. Αττικής και Ν. Πειραιά - Νήσων «Ο Προμηθέας», το Σωματείο Προσωπικού Ιδιωτικών Κλινικών - Εργαστηρίων - Γηροκομείων - Οίκων Ευγηρίας - Διαγνωστικών Κέντρων και Συναφών Χώρων και το Σωματείο Ξενοδοχοϋπαλλήλων Αθήνας.

Με ανακοινώσεις τους, οι παραπάνω φορείς καταδικάζουν τη συνεχιζόμενη σφαγή του παλαιστινιακού και του λιβανέζικου λαού από το στρατό του Ισραήλ, με την ανοιχτή στήριξη του ιμπεριαλισμού ΗΠΑ και ΕΕ, ενώ επισημαίνουν τις μεγάλες ευθύνες της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ. Καλούν τους εργαζόμενους και τα λαϊκά στρώματα να εκφράσουν με κάθε δυνατό τρόπο την αντίθεσή τους στα σχέδια του ιμπεριαλισμού και την αλληλεγγύη τους στους λαούς της Μέσης Ανατολής. Να συμπαρασταθούν στον παλαιστινιακό λαό στην πάλη του για ένα ανεξάρτητο κράτος με πρωτεύουσα την Ανατολική Ιερουσαλήμ. Να απαιτήσουν να σταματήσει αμέσως η ισραηλινή επίθεση και να απελευθερωθούν οι κρατούμενοι Παλαιστίνιοι και Λιβανέζοι από το Ισραήλ.

Η Κομματική Οργάνωση Πειραιά απευθύνει επίσης κάλεσμα μαζικής συμμετοχής στην κινητοποίηση αλληλεγγύης στους λαούς της Παλαιστίνης και του Λιβάνου την Τρίτη 25 Ιούλη, στις 7 μ.μ., στον Ηλεκτρικό Σταθμό του Πειραιά.

Συγκέντρωση αλληλεγγύης στους λαούς της Παλαιστίνης και του Λιβάνου και καταδίκης της ισραηλινής επίθεσης, που εξελίσσεται με τις πλάτες των Ευρωαμερικανών ιμπεριαλιστών, διοργανώνουν η ΚΟΘ του ΚΚΕ και οι Οργανώσεις Θεσσαλονίκης της ΚΝΕ, την Τρίτη 25 Ιούλη, στις 8 μ.μ., στο Αγαλμα του Βενιζέλου.

Η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, Αλέκα Παπαρήγα, επικεφαλής αντιπροσωπείας του Κόμματος, θα συναντηθεί με τον πρέσβη του Λιβάνου στην Αθήνα, Ουίλιαμ Χαμπίμπ, αύριο Δευτέρα, στις 10 το πρωί. Η συνάντηση θα γίνει στην Πρεσβεία του Λιβάνου (25ης Μαρτίου 6, Π. Ψυχικό).

Αναχωρεί τη νύχτα της ερχόμενης Τρίτης η αντιπροσωπεία της ΚΕ του ΚΚΕ, με επικεφαλής την ΓΓ της ΚΕ Αλέκα Παπαρήγα, για το Λίβανο. Στην αντιπροσωπεία συμμετέχουν ο Δημήτρης Κουτσούμπας, μέλος του ΠΓ, και η Ελένη Μαυρούλη, δημοσιογράφος του «Ριζοσπάστη». Η αντιπροσωπεία του ΚΚΕ θα εκφράσει την έντονη καταγγελία του ΚΚΕ για τα εγκλήματα του Ισραήλ και τη συμπαράσταση του Κόμματος στο δίκαιο αγώνα του Λιβανέζικου και του Παλαιστινιακού λαού.