Κάμερες παντού ζητά το υπουργείο Δημόσιας Τάξης. Με χτεσινή του προσφυγή στο Συμβούλιο της Επικρατείας σε βάρος απόφασης της Αρχής Προστασίας Δεδομένων Προσωπικού Χαρακτήρα ζητά την ασύδοτη λειτουργία τους. Η απόφαση της Αρχής επιτρέπει, υπό ορισμένες προϋποθέσεις, οι οποίες δεν μπορούν να ελεγχθούν, τη λειτουργία του συστήματος επιτήρησης του πληθυσμού της Αττικής με κάμερες. Το υπουργείο επιμένει, όμως, πως χρειάζονται... πλείστοι εικονολήπτες για την «αποτροπή» της εγκληματικότητας.

Οταν ο υπουργός Δημόσιας Τάξης Γ. Βουλγαράκης, σε συνέντευξή του θεωρεί τις διαδηλώσεις ως «ταραχή» και «ανωμαλία», τουλάχιστον, αναπαράγοντας την ...επιχειρηματολογία ότι οι κάμερες χρειάζονται «όταν στην Αθήνα γίνεται κόλαση» από τις πορείες, γίνεται κατανοητό πού χρειάζεται το κλειστό κύκλωμα παρακολούθησης των πολιτών. Με την προσφυγή του, άλλωστε, το ΥΔΤ ζητά ως υπεύθυνους επεξεργασίας των δεδομένων από τις κάμερες να είναι οι διευθύνσεις Ασφάλειας και Αστυνομικών Επιχειρήσεων, όπου υπάγονται οι υποδιευθύνσεις αποκατάστασης τάξης και μέτρων τάξης. Σήμερα, αυτήν την αρμοδιότητα την έχει η διεύθυνση Τροχαίας.

Η ΑΠΔΠΧ με απόφασή της στις 12-8-2005 επέτρεψε την παράταση της λειτουργίας του κλειστού κυκλώματος παρακολούθησης μόνο για λόγους ρύθμισης της κυκλοφορίας. Το υπουργείο, όμως, από τότε ζητούσε τη λειτουργία τους για λόγους «προστασίας προσώπων και αγαθών». Τώρα το υπουργείο Δημόσιας Τάξης απαιτεί τη λειτουργία τους για τους ίδιους λόγους. Σε αυτούς περιλαμβάνονται η ειδική πρόληψη και εξιχνίαση σοβαρών αξιόποινων πράξεων κατά τη διάρκεια ευρέων συγκεντρώσεων ή μαζικών συναθροίσεων, αλλά και η διαχείριση σοβαρών περιστατικών ασφάλειας και κρίσεων. Για τη λυσιτελή αντιμετώπιση τέτοιων καταστάσεων πρέπει να οριστούν ως υπεύθυνοι επεξεργασίας δεδομένων η διεύθυνση αστυνομικών επιχειρήσεων, δηλαδή, τα ΜΑΤ.

Στη συνέχεια η προσφυγή προσπαθεί με νομικούς ακροβατισμούς να δικαιολογήσει την ανάγκη εκχώρησης ατομικών ελευθεριών, προκειμένου να προστατευτεί η ανθρώπινη ζωή. Μάλιστα, επικαλείται άρθρα του Συντάγματος και της Ευρωπαϊκής Σύμβασης των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου. Τα ερμηνεύει δε τόσο διασταλτικά, που ξεχνά ότι η προστασία της αξίας του ανθρώπου και φυσικά της ανθρώπινης ζωής, η οποία αναφέρεται στο Σύνταγμα και αποτελεί πρωτεύουσα υποχρέωση της Πολιτείας, δεν αναφέρεται ξεκομμένη από τις ατομικές ελευθερίες. Οι ατομικές ελευθερίες αποτελούν ένα πλέγμα δικαιωμάτων που δεν είναι δυνατόν να λειτουργήσουν ξεκομμένα το ένα από το άλλο. Παραβιάζοντας το αγαθό της ελευθερίας συγχρόνως μπορεί να αφαιρεθεί και ανθρώπινη ζωή. Αλλωστε, ποια η αξία της, όταν θα είναι αποψιλωμένη από ελευθερία ή δικαιώματα όπως το αυτό του συνέρχεσθαι και συνεταιρίζεσθαι ή το δικαίωμα που αναγνωρίζεται, έστω και τυπικά, σε κάθε πολίτη να αναπτύσσει ελεύθερα την προσωπικότητά του.

Τραβώντας την επιχειρηματολογία της στα άκρα, η προσφυγή του ΥΔΤ υποστηρίζει πως ένας εικονολήπτης είναι δυνατόν να αποτρέψει σε ένα δημόσιο χώρο οποιοδήποτε έγκλημα, οπότε είναι επιβεβλημένο για τη σωτηρία ενός και μόνο ανθρώπου να είναι τοποθετημένες πολλές κάμερες...

Στην ουσία, το ΥΔΤ ακολουθώντας τις κατευθύνσεις του προγράμματος της Χάγης εισάγει το στοιχείο της ασφάλειας ως πρωταρχικού έννομου αγαθού, το οποίο το παρέχει η κρατική εξουσία με την ενίσχυση των κατασταλτικών της μηχανισμών. Εκμεταλλευόμενη απειλές ή δημιουργώντας απειλές έχει εφεύρει την έννοια αυτή, με την οποία προσπαθεί να υπονομεύσει κοινωνικά και πολιτικά δικαιώματα. Με άλλα λόγια ζητά την εκχώρηση ελευθεριών και δικαιωμάτων για να εξασφαλίσει την προσωπική ασφάλεια του πολίτη, ο οποίος θα μείνει στο τέλος γυμνός και περιδεής απέναντι στην κρατική εξουσία που θα του εγγυάται μόνο το δικαίωμα να ανασαίνει με βρόχο δεμένο στο λαιμό του.