«...Ομως, αυτοί που έτυχε να τον γνωρίσουν έχουν ήδη αποφανθεί πως η παρουσία του και μόνο στην πολιτική ζωή, η συμπόρευσή του με τη σύγχρονη Ιστορία, όπως εύστοχα σημείωσε ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, ήταν αρκετή για να οριστεί από μόνη της η διαφορά του Πολιτικού απ' τον πολιτικάντη, του αγωνιστή απ' τον σφετεριστή των αγώνων αλλωνών, του ανθρώπου που κουβαλούσε μέσα του παρελθόν, παρόν και μέλλον απ' το αντίστοιχο κατασκεύασμα των απανταχού κατασκευαστών προσωπικοτήτων. Ανέβασε τον πήχυ ψηλά ο Χαρίλαος, ανάλογα και με το φυσικό ύψος του λεβεντάνθρωπου που ο ίδιος ήταν. Μ' εκείνο το πλατύ χαμόγελο του ιστορικά αισιόδοξου, που ήξερε να ερμηνεύει τη ζωή, να προχωράει, αλλά και να συγχωρεί...

...Ο Χαρίλαος, όμως, είναι απ' τους ελάχιστους που δεν έχει ανάγκη την απόσταση για να γίνει η όποια αποτίμηση της ζωής και της δράσης του. Ερχεται από μακριά (οπότε υπάρχει έτσι κι αλλιώς απόσταση) και πάει πολύ μακριά, με την έννοια ότι οι αρχές και το όραμά του θα βρουν - δεν μπορεί να γίνει διαφορετικά - δικαίωση στο μέλλον. Και, παράλληλα, έζησε το παρόν του με διαφάνεια, ευθύτητα και εντιμότητα. (Χρησιμοποιώ με ευλάβεια τούτες τις τελευταίες λέξεις, νιώθοντας πως πρέπει να τις προστατεύσουμε και να τις παραδώσουμε χωρίς την παραμικρή διαστρέβλωση στις επόμενες γενιές. Κλείνει η παρένθεση)».

Αυτά γράφει ο Διονύσης Τσακνής στη χτεσινή «Ελευθεροτυπία» και συνεχίζει...

«Ούτε καν έχει ανάγκη η μνήμη του από προστασία. Υπάρχουν, άλλωστε, εκατοντάδες χιλιάδες καρδιές που έχουν αφήσει ένα κομμάτι τους ελεύθερο για να αναπαυθεί, αλλά και να προστατευτεί από τυχόν τυμβωρύχους της ιστορίας, ή καλύτερα απ' τα αγρίμια, κατά πώς έλεγε και στη διαθήκη του.

Απ' τη μια μεριά, ήταν το συνώνυμο του κομμουνιστή, με ό,τι δυνατό κουβαλάει αυτός ο τίτλος, και απ' την άλλη...

"Περπάταγε στην οδό Στρατώνων κι έβγαιναν στα παράθυρα τα κοριτσόπουλα για να τον καμαρώσουν", σύμφωνα με την άλλοτε συμμαθήτριά του και μητέρα μου. Κι εκείνος για να με πειράξει, ποτέ δεν ξέχναγε να με ρωτήσει: "Σε ποιον έμοιασες τελικά εσύ; Η μάνα σου ήταν κούκλα".

Προχτές, στα ογδοντάχρονά του, ο Μίκης αρνήθηκε την τούρτα που του ετοίμασαν στην υπέροχη συναυλία του στο Ηρώδειο. "Πώς να γιορτάσω και τι τούρτα να κόψω, όταν χθες πέθανε ο Χαρίλαος, ο σύντροφος, ο αγωνιστής, ο φίλος".

Εγώ τι να πω; Νιώθω πως θέλω να τελειώσω, όπως άρχισα. Υπάρχουν κάποιες στιγμές που, ενώ θέλεις να πεις τόσα πολλά, ένας γλωσσοδέτης σου στραγγαλίζει τη μιλιά. Και όταν γράφεις, μπορεί να σε πλημμυρίσει το ίδιο συναίσθημα, με τη διαφορά πως, η γλώσσα του σώματος, δε φαίνεται στο χαρτί».