Σε βαθιά γεράματα έφυγε χτες από τη ζωή ο παλαίμαχος κομμουνιστής, σύντροφος Γιάννης Λίππας, έχοντας συμπληρώσει 75 περίπου χρόνια κομματικής ζωής και περισσότερα από 80 από τότε που έδρασε ως συνδικαλιστής στα εργοστάσια του Πειραιά, όπου και γεννήθηκε το 1907. Η κηδεία του γίνεται σήμερα Πέμπτη, στις 4.30 μ.μ. από το νεκροταφείο Χαλανδρίου, στα Βριλήσσια.

Η ΚΕ του ΚΚΕ εκφράζει τα συλλυπητήριά της στους συγγενείς του Γ. Λίππα, ενώ σε ανακοίνωσή της τονίζει:

«Παιδί εργατών, μπήκε στη βιοπάλη από τα 8 χρόνια του. Επάγγελμα σιδηροχύτης, όπως έγραψε στο βιογραφικό του σημείωμα, υπήρξε ιδρυτικό μέλος του σωματείου σιδηροχυτών Πειραιά - Αθήνας και το 1937 πρόεδρος του σωματείου. Και τίμησε το Κόμμα του και την τάξη του με απόλυτη συνέπεια, σταθερότητα, σεμνότητα και ανιδιοτέλεια. Ακόμα και όταν είχε υπερβεί τα 90 χρόνια ζωής, συνέχιζε να έρχεται στα γραφεία της ΚΕ καθημερινώς και να προσφέρει το δικό του λιθάρι στον αγώνα του Κόμματος, ενώ μέχρι την ίδια αυτή ηλικία έπαιρνε μέρος σε όλη τη διαδρομή της Μαραθώνιας Πορείας.

Δούλεψε κατά καιρούς στις Κομματικές Οργανώσεις Πειραιά, Εύβοιας, Βοιωτίας και άλλες.

Ο σ. Λίππας έζησε όλες τις φάσεις της πολυκύμαντης πορείας του ΚΚΕ. Είναι ένας από τους δραπέτες του Αϊ Στράτη, το 1943, που σώθηκαν από θάνατο λόγω πείνας. Εζησε στις φυλακές και στις εξορίες 30 χρόνια. Δραπέτευσε δύο φορές.

Ακαμπτος σε κάθε δυσκολία, αισιόδοξος και ευαίσθητος, άφησε σε συντρόφους όμορφες εικόνες ζωγραφικής, έργα του. Μα πάνω απ' όλα άφησε μια πολύτιμη ιδεολογική - ηθική κληρονομιά, δίδαγμα για τη στάση ζωής κάθε κομμουνιστή, κάθε εργάτη.

Στο βιογραφικό του διαβάζουμε: Οικονομική κατάσταση: Δεν έχω απολύτως τίποτα».

Οποιος τον γνώριζε, με την πρώτη ματιά, τον έκλεινε στην καρδιά του. Ο σύντροφος Γιάννης Λίππας ήταν Ανθρωπος, γιατί ήταν κομμουνιστής. Είχε πάντα έναν καλό λόγο να σου χαρίσει, μαζί με μια καρτούλα από εκείνες που ζωγράφιζε κρυφά στις φυλακές και που γίνονταν σχεδόν πάντα η αφορμή για κουβέντα. Σου μίλαγε για τα παλιά, με έναν τρόπο που η εμπειρία να γίνεται οδηγός δράσης για το παρόν και το μέλλον, με έναν τρόπο που σε καθήλωνε. Μα, εκείνο που σου 'μενε απ' αυτόν περισσότερο ήταν το καθάριο βλέμμα, η σεμνότητά του, αυτή η σφραγίδα τιμής και περηφάνιας που αποκτά όποιος πορεύτηκε τη ζωή του με το κεφάλι ψηλά, όποιος αγωνίστηκε για τα μεγάλα και τα σπουδαία, όποιος προσπάθησε να τα κάνει στάση ζωής. Κι αυτή την τιμή ο σ. Γιάννης Λίππας την κέρδισε με το σπαθί του.

Το 1998 σε μια συνέντευξή του στο «Ριζοσπάστη», με αφορμή τα 80 χρόνια του ΚΚΕ, ο σύντροφος Γ. Λίππας, αναμοχλεύοντας τη «χόβολη της μνήμης», μας κατέθεσε ένα κομμάτι της ιστορίας του, που ήταν παράλληλη με την ιστορία του Κόμματος. Το 1930 γίνεται μέλος του Κόμματος. Οπως μας είχε πει: «Ο Βενιζέλος πέρασε το νόμο (το ιδιώνυμο) για την απαγόρευση των ιδεών των πολιτών. Πλουτίστηκαν με κόσμο τα ξερονήσια. Θυμάμαι. Ολα παράνομα. Και οι συγκεντρώσεις γίνονταν στο λεπτό ακριβώς. Εκεί στον ηλεκτρικό απ' έξω ξαφνικά μέσα από τον κόσμο πετάγονταν στον αέρα ένας ομιλητής τα έλεγε και χανόμασταν μετά. Ημασταν άσοι!». Το 1937 πήρε εντολή να περάσει στην παρανομία. Φτάνει στο Βόλο, γυρνάει όλη την Ελλάδα. Το 1938 εντολή για Αθήνα. Ερχεται η σύλληψη. Στην κόλαση του Αϊ Στράτη... Τον Ιούλη του 1943 δραπετεύει. Παράνομος ξανά, βρίσκεται στη Θεσσαλονίκη και μετά από κάλεσμα του Κόμματος έρχεται στην Αθήνα. Παίρνει εντολή για Νότια Εύβοια, έχει αρχίσει ξανά η σφαγή. Το 1946 βρέθηκε στη Μακρόνησο. Το 1952 απολύεται, έρχεται στον Πειραιά, ξανά στη δουλιά του Κόμματος, ξανά παράνομος.

Αραγε ιδεολογική πάλη γινόταν σε εκείνες τις συνθήκες; Η απάντησή του: «Πώς δε γίνονταν; Αλλά, τι νομίζεις, ότι καθόμασταν στα καφενεία να ανοίγουμε συζήτηση; Ξέρεις, ο "Ριζοσπάστης" γύρναγε σε χέρια πολλά έως ότου φθαρεί! Να σου πω κι αυτό: Ενα βράδυ σε ένα σπίτι. Βιομηχανικός εργάτης και αγράμματος. Στη γωνιά, κάτι τσουβάλια δεμένα. Ρωτάω τη μητέρα: "Τι είναι αυτά;". "Είναι του Νικήτα ο Ριζοσπάστης". Τον φύλαγε. Και δεν ήξερε γράμματα. Πέθανε έτσι. Ατόφιος. Ησυχος. Ηταν κι άλλοι.... Να σας πω και για τις συνδρομές: Ελεγες πως κάποιος είχε πει στα μυαλά των ανθρώπων: "Κάθε μήνα". Και γίνονταν!».

Ομως όλα τα δύσκολα, φυλακές, εξορίες, βασανιστήρια, τα προσπερνά όλα, κάτι άλλο τον βασάνισε περισσότερο, κάτι που το κουβαλούσε ως τα στερνά του στην ψυχή του: «Η επικίνδυνη στιγμή για το Κόμμα ήταν το 13ο Συνέδριο. Εμείς τους αναδείξαμε. Δεν είχαν εμπειρίες». Ο σ. Γ. Λίππας διστάζει, δε θέλει να γραφτούν ονόματα και κουβέντες φορτισμένες, με βαθύ σεβασμό απέναντι στο Κόμμα του, μονολογεί «δεν του έπρεπε ότι απειλήθηκε εκείνο το βράδυ».

Και για το αύριο; Το 1998 ο Γ. Λίππας μας έλεγε: «Γι' αυτό σας λέω, σύντροφοι. Μια ζωή, με θυσίες και αγώνες προχωρήσαμε. Με επιτυχίες έτσι ή αλλιώς. Και τώρα σας λέω: Θα έχουμε γεγονότα φανταστικής μορφής. Οι κομμουνιστές είναι αυτοί που θα βάλουν τα θεμέλια του σοσιαλισμού».

«Κι όμως το αύριο είναι δικό μας. Είτε το θέλουν οι καπιταλιστές, είτε όχι (...). Ο κόσμος όσο μαθαίνει, τόσο καταλαβαίνει ότι πρέπει να αλλάξει αυτό το καθεστώς της συμφοράς. Δες στην Κολομβία τι γίνεται με το στρατό. Δες και στην Ελλάδα τι ετοιμάζεται. Ξέρουν οι μανάδες ότι στέλνουν τα παιδιά τους σε μισθοφορικούς στρατούς; Μέχρι πού θα πάει παιδιά 35 χρονών και να μη βρίσκουν δουλιά; Ξέρεις, γύρω μας υπάρχουν οικογένειες χωρίς κατσαρόλα! Γι' αυτό σας λέω...».

Και μια συμβουλή, με την ίδια πάντα ταπεινότητα, στα παιδιά της ΚΝΕ: «Τους έχω εμπιστοσύνη! Να κοιτάξουν να μην έχουν καμία ταλάντευση. Και να είναι εργατικοί. Είναι από τις πρώτες μας αρχές. Κρατήστε τα αυτά: Πίστη στο Κόμμα, εργατικοί στη δουλιά, ικανότητα να αφομοιώνεις την κατάσταση που επικρατεί κάθε στιγμή, επιδίωξη να κάνεις το διπλανό σου μέλος του Κόμματος και ξανά πίστη στο Κόμμα για το αύριο».