Αναχωρούμε για μια από τις ωραιότερες διαδρομές της Σκοτίας. Θα φτάσουμε τη βορινή πόλη Ινβερνές και θα συνεχίσουμε για την περίφημη, τη θρυλική, τη γνωστή από το τέρας, λίμνη του Λοχ Νες. Η διαδρομή είναι μαγευτική. Το τέρας όμως εκείνη τη μέρα είχε ρεπό και δε μας έκανε την τιμή να εμφανιστεί μπροστά μας...

Θα ξεκουραστούμε για λίγο στο πανέμορφο Πορτ Γουίλιαμς στους πρόποδες του βουνού Μπεν Νέιβι, το σχεδόν μοναδικό και ψηλότερο βουνό του νησιού, και θα συνεχίσουμε.

Με το φεριμπότ μέσα από τη μικρή πόλη Stranreas περνάμε απέναντι στο Lame της Β. Ιρλανδίας και από εκεί στο πασίγνωστο για τον απελευθερωτικό αγώνα του ΙRΑ, Μπέλφαστ.

Η Ιρλανδία ήταν ανέκαθεν εστία διαμάχης ανάμεσα σε κελτικές και βρετανικές φυλές.

Κατά το 1650, μετά την αγγλική επανάσταση που ξεκίνησε η θρησκευτική μεταρρύθμιση, ο Κρόμγουελ πήρε αυτά τα πλούσια εκτάρια γης (τις 6 από τις 17 περιοχές που χωρίζεται η Ιρλανδία) και τα δώρισε σε Αγγλους εποίκους προτεστάντες που τον βοήθησαν στην επανάσταση.

Η Ιρλανδία από το 1949 είναι επίσημα χωρισμένη στα δυο. Στη Β. Ιρλανδία (οι πλουσιότερες περιοχές) με πρωτεύουσα το Μπέλφαστ ανήκει στο Βρετανικό Βασίλειο και είναι επίσημα προτεστάντες και υπόλοιπες περιοχές ανήκουν στη Δημοκρατία του ΕΪΡΕ και είναι καθολικοί.

Οι Ιρλανδοί είναι Κέλτες, ενώ οι Βρετανοί Νορμανδοί και Αγγλοσάξονες. Οι διαφορές -πολιτικές, φυλετικές και θρησκευτικές- είναι τεράστιες.

Οι καθολικοί (της Β. Ιρλανδίας) μέσα στην ίδια τους την πατρίδα, θεωρούνται πολίτες Β' κατηγορίας και εξαναγκάζονται σε αυτοάμυνα, ενώ όλη η εξουσία (τώρα σχεδόν όλη) βρίσκεται στο χέρι λίγων πλουσίων προτεσταντών που υποστηρίζονται από την αγγλική κυβέρνηση. Αυτό είχε σαν συνέπεια τη δημιουργία του απελευθερωτικού στρατού ΙRΑ με τη γνωστή σ' όλους μας δράση του, που στόχο έχει να αποσπάσει το κομμάτι αυτό από τους Βρετανούς κατακτητές και να το προσαρτήσει σε μια ενιαία και καθολική Ιρλανδία.

Εμείς όμως προχωράμε για το Δουβλίνο, την πρωτεύουσα της Δ. Ιρλανδίας, με τους 850 χιλ. κατοίκους. Εδώ σου δίνεται η εντύπωση ότι τα πράγματα είναι πιο οικεία, πιο ζεστά. Οι Ιρλανδοί είναι απλός και καταδεκτικός λαός. Αλλωστε όλη η ιστορία της χώρας, είναι γεμάτη πολέμους για την ανεξαρτησία, αγώνες και μετανάστευση. Κάτι που θυμίζει τη δική μας ιστορία.

Ομως καιρός είναι να αφήσουμε το σκοτάδι και να γυρίσουμε στο φως. Ο ξένος τόπος όσο όμορφος και να είναι, είναι πάντα τόπος μακρινός και αφιλόξενος.

Μου 'λειψε η Ελλάδα. Ζήτησα το άρωμα της γαρδένιας και του γιασεμιού. Μου 'λειψε η πεντακάθαρη λαμπερή μας θάλασσα με τα μελιστάλαχτα φεγγάρια. Μου 'λειψε το καρπούζι, το πεπόνι, ο γιαρμάς, το σύκο, το σταφύλι. Μου 'λειψε η ελιά, η φέτα, η ντοματοσαλάτα,, η ρίγανη, το λαδάκι του Θεού. Μου 'λειψε η ρετσίνα, το ζεστό ψωμί, το παγωμένο νερό του καταψύκτη, η καλημέρα και το χαμόγελο του διπλανού μου γείτονα.

Θα έχετε βρεθεί σ' αυτήν τη δυσάρεστη θέση: Κάποιος από την παρέα να πάθει κάποια δηλητηρίαση, αλλεργικό σοκ, ή να πνιγεί από κομμάτι τροφής που του στάθηκε στο λαιμό, και εσείς να μην μπορείτε να του προσφέρετε βοήθεια. Μερικές σκέψεις μπορεί να σας βοηθήσουν να αντιμετωπίσετε ανάλογες καταστάσεις στο σπίτι ή ακόμη και στις διακοπές σας, όσοι βρίσκεστε ακόμα σε άδεια.

Προσοχή στα μικρά παιδιά, γιατί η αντίδραση του οργανισμού τους μπορεί να είναι και μοιραία. Τα συμπτώματα είναι: Ιλιγγος, υποθερμία, εμετός, διέγερση ή υποτονία, κώμα. Τι πρέπει να κάνουμε: Τοποθετούμε το σώμα του άρρωστου πλάγια, με λυγισμένα πόδια, το κεφάλι προς τα κάτω και με το δάκτυλό μας προκαλούμε ερεθισμό στο λάρυγγα, ώστε να κάνει αμέσως εμετό. Τυλίγουμε με κουβέρτα και τον μεταφέρουμε άμεσα στο νοσοκομείο.

Αφορά μικρά παιδιά που έχουν μασουλήσει ή καταπιεί τσιγάρο ή, ακόμα χειρότερα, τη γόπα. Οι διαταραχές είναι: Ναυτία, εμετός, διάρροια, αδυναμία στην επικοινωνία, διαταραχή της ομιλίας. Πρώτη κίνηση, να το βοηθήσουμε να κάνει εμετό και να το μεταφέρουμε στο νοσοκομείο.

Η απότομη πτώση του σακχάρου στο αίμα προκαλεί διαταραχές στη λειτουργία του εγκεφάλου, με αποτέλεσμα το άτομο να χάσει τις αισθήσεις του. Ακόμη, μπορεί να αισθάνεται έντονη ζάλη, τρέμουλο στα πόδια, επιθετικότητα, σύγχυση. Πώς μπορούμε να βοηθήσουμε: Αν το άτομο έχει τις αισθήσεις του, του δίνουμε να φάει κάτι γλυκό ή να πιει μια πορτοκαλάδα. Αν δε συνέλθει, αυξάνουμε τη δόση της ζάχαρης, αφήνουμε να ξεκουραστεί και αν χειροτερέψει καλούμε ασθενοφόρο.

Το αλλεργικό σοκ είναι μια κατάσταση που απαιτεί άμεση μεταφορά στο νοσοκομείο. Η ένεση αδρεναλίνης, που συνταγογραφεί ο γιατρός σε άτομα που κινδυνεύουν να εκδηλώσουν αλλεργικό σοκ, είναι ζωτικής σημασίας και θα πρέπει να την έχουν πάντα μαζί τους. Τα συμπτώματα, που προειδοποιούν για την εκδήλωση αλλεργικού σοκ, είναι μεγάλης έκτασης εξάνθημα με πολύ έντονη φαγούρα, εφίδρωση, δυσκολία στην αναπνοή λόγω απόφραξης της αναπνευστικής οδού από το οίδημα που αναπτύσσεται στο φάρυγγα.

Ας κάνουμε ένα ριζότο, τι λέτε; Θα χρειαστούμε: 300 γραμ. ρύζι αρμπόριο, 80 γραμ. λάδι, 1,5 ζωμό κότας, 2 καρότα κομμένα σε κύβους 4 φέτες ανανά κομμένο σε κύβο, δυο κουτιά της σούπας φινόκιο, δυόσμο, σαφράν, αλάτι και πιπέρι. Σε ένα βαθύ τηγάνι θα ζεστάνουμε το λάδι και θα προσθέσουμε το καρότο, τον ανανά και το φινόκιο και θα τα σοτάρουμε. Επειτα θα ρίξουμε το ρύζι και θα ανακατεύουμε συνεχώς. Μόλις απορροφηθεί το λάδι θα ρίξουμε τη σκόνη σαφράν, θα αλατίσουμε και θα βάλουμε το πιπέρι. Θα αρχίσουμε να αδειάζουμε μέσα στο τηγάνι το ζωμό από το κοτόπουλο σιγά σιγά και θα ρίχνουμε το ζωμό μέχρι να ψηθεί και να χυλώσει το ρύζι. Θα το σερβίρουμε και θα το φάμε ζεστό, αφού το διακοσμήσουμε με φύλλα από δυόσμο.

Αν με μια λέξη πρέπει κάποιος να περιγράψει το καινούριο βιβλίο του Φίλιπ Ροθ «Ανθρώπινο στίγμα», που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «Πόλις», το πρώτο που θα του έρθει αυθόρμητα στο στόμα είναι: «Συγκλονιστικό». Μετά όταν αρχίσει να σκέπτεται μπορεί να πει χιλιάδες πράγματα για να αναλύσει τον κεντρικό ήρωα του συγγραφέα Κόλμαν Σιλκ, για την ερωμένη του Φόνια Φάρλι, για τον πρώην σύζυγό της, τον Λες, αλκοολικό βετεράνο του Βιετνάμ, που βασανίζεται από εφιάλτες, με αποτέλεσμα να γίνει ο ίδιος εφιάλτης για τους άλλους, μα και για τους «πνευματικούς μετανάστες» όπως είναι η πανέμορφη αλλά συμπλεγματική κοσμήτωρ του πανεπιστημίου της Αθήνας, η Ντέλφιν Ρου, η οποία προκαλεί μεγάλη δυστυχία γύρω της, μόνο και μόνο επειδή η ίδια δεν μπορεί να γίνει ευτυχισμένη και νιώθει συνεχώς ανασφαλής στη «νέα πατρίδα» της. Η ιστορία διαδραματίζεται στη βόρεια Αμερική, στο υποβαθμισμένο πανεπιστήμιο της Αθήνας, όταν έχει ξεσπάσει το σκάνδαλο του Μόνικας Λουίνσκι, όταν η τρέλα χτυπάει κατακέφαλα του Αμερικανούς και η υποκριτική ηθική, η πουριτανική υστερία τους καταλαμβάνει. Ξυπνούν και κοιμούνται με την ερωτική «ανάρμοστη σχέση» του Προέδρου τους, αδιαφορώντας για την «ανάρμοστη» πολεμική συμπεριφορά της κυβέρνησής τους στη Γιουγκοσλαβία. Πού πέφτει, άλλωστε, αυτή η χώρα με το παράξενο όνομα ούτε που ξέρουν ούτε που τους νοιάζει. Εκείνη την ίδια εποχή ένας γοητευτικός καθηγητής των κλασικών σπουδών, ένας Εβραίος από τους ελάχιστους, για να μην πούμε ο μοναδικός που του είχε επιτραπεί να διδάξει κλασική λογοτεχνία σε τμήμα κλασικής φιλολογίας μετά τον Ε.Ι. Λόνοφ, κατηγορείται για ρατσισμό και οδηγείται στην παραίτηση. Ο Κόλμαν Σιλκ προτιμά να παραιτηθεί παρά να αποκαλύψει το μεγάλο μυστικό της ζωής του, μυστικό που θα μπορούσε να αποδείξει ότι δεν είναι ρατσιστής, αλλά ότι έχει επαναδημιουργήσει την ταυτότητά του. Ετσι, αρκείται να υπερασπιστεί τον εαυτό του με το να αποδείξει ότι οι κατήγοροί του, οι σημερινοί πανεπιστημιακοί, αγνοούν ακόμη και την αγγλική γλώσσα... Το βιβλίο του Φίλιπ Ροθ με το οποίο ολοκληρώνεται η τριλογία της Αμερικής (Παντρεύτηκα έναν κομμουνιστή, και Αμερικανικό Ειδύλλιο), τιμήθηκε στις ΗΠΑ με το βραβείο «Φόλκνερ», ενώ στη Γαλλία με το βραβείο ξένου μυθιστορήματος (Medicis). Από τη σύνταξη του περιοδικού «Lire» ανακηρύχτηκε το καλύτερο βιβλίο του '2002. Εγώ θα έλεγα,- ζητώ συγνώμη για το εγώ αλλά είναι πολύ προσωπικό αυτό που θα πω-, ότι καθώς διάβαζα το «Ανθρώπινο στίγμα» αλλά και μετά, αφού το είχα τελειώσει, ένιωσα την ίδια πνευματική και συναισθηματική ταραχή που με κυρίευε καθώς διέτρεχα τις σελίδες των «Αδελφών Καραμαζόφ» ή των «Δαιμονισμένων».

Εκατό στιγμές ευχάριστης συντροφιάς θα έχει ο αναγνώστης καθώς διαβάζει το αυτοβιογραφικό μυθιστόρημα του Γκαμπριέλ Γκαρσία Μαρκές «Ζω για να διηγούμαι», που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «Λιβάνη». Μέσα από τις πολυάριθμες σελίδες του ο αναγνώστης θα ζήσει λίγο από τη συναρπαστική ζωή του Κολομβιανού συγγραφέα και θα γνωρίσει τους τόπους που μεγάλωσε αλλά και όλη του την οικογένεια. Σταθμός της καριέρας του ήταν η μέρα που η μητέρα του νεαρού Γκαμπίτο τού ζήτησε να τη συνοδεύσει για να πουλήσει το σπίτι. Καθώς, λοιπόν, τη συνόδευε στο κουραστικό ταξίδι, η νοσταλγία σάλεψε μέσα στο στήθος του απένταρου δημοσιογράφου που ονειρευόταν να γίνει συγγραφέας, αλλά που δεν ήξερε πώς να αρχίσει. Ξύπνησε για τα καλά η νοσταλγία και του άνοιξε την μπουκαπόρτα, με αποτέλεσμα να ξεχυθούν οι ποταμοί της μνήμης των τόπων και των ανθρώπων των παιδικών του χρόνων. Και ο αναγνώστης θα μάθει από πρώτο χέρι όλους όσοι ενέπνευσαν τον Μαρκέες, για να γράψει τα «Εκατό χρόνια μοναξιάς», τον «Ερωτα στα χρόνια της χολέρας», το «Ο συνταγματάρχης δεν έχει κανένα να του γράψει», το «Χρονικό ενός προαναγγελθέντος θανάτου», που είναι όλοι μέλη της οικογένειάς του, ο παππούς του ο συνταγματάρχης, ο έρωτας της μητέρας του και του τηλεγραφητή πατέρα του, στα χρόνια της απογόρευσης της γιαγιάς Μίνας. Τούτο το τελευταίο βιβλίο είναι πραγματικά ευχάριστο. Κυλά σαν χείμαρρος, ενώ η ακατάσχετη φλυαρία του συγγραφέα όχι μονάχα δεν ενοχλεί αλλά τέρπει τον αναγνώστη.