Με στατιστικά «μαγειρέματα», για να σκεπαστεί η πραγματικότητα της ανεργίας και της ημιαπασχόλησης, επιχειρούν οι μηχανισμοί της ΕΕ να εμφανίσουν την εικόνα μιας ευημερούσας Ευρώπης. Σύμφωνα με αναφορά της στατιστικής υπηρεσίας Eurostat, την άνοιξη του 2002 σε σχέση με την άνοιξη του 2001, η απασχόληση στην Ευρώπη αυξήθηκε κατά 1,7 εκατομμύρια. Να σημειωθεί όμως ότι σ' αυτό τον αριθμό λογίζεται ως εργαζόμενος (όπως σημειώνεται στην ίδια την αναφορά) και αυτός που δούλεψε έστω για μια ώρα μέσα σε μια βδομάδα! Η ωραιοποιημένη εικόνα δεν μπορεί να κρύψει ένα από τα πλέον τραγικά στοιχεία της στατιστικής, την ανεργία στους νέους, που για την Ελλάδα σκαρφαλώνει στο 25,7%.

Σε αυτό το ποσοστό, βεβαίως, συνυπολογίζεται και το ποσοστό της μερικής απασχόλησης, το οποίο στην Ελλάδα είναι 4,5%, ενώ συνολικά το μέσο κοινοτικό ποσοστό είναι στο 18,2%. Αν συμπεριληφθούν και οι υπόλοιπες ευέλικτες μορφές απασχόλησης, αυξάνεται κατά πολύ το ποσοστό των «εργαζομένων», σύμφωνα με την αναφορά της Eurostat.

Υπενθυμίζεται ότι σύμφωνα με στοιχεία της Eurostat, το ποσοστό ανεργίας στην Ευρωζώνη τον Απρίλη του 2001 ήταν 8% για να φτάσει τον Απρίλη του 2003 στο 8,8%. Αντίστοιχα στα 15 κράτη -μέλη της Ευρωπαϊκής Ενωσης το ποσοστό ανεργίας το Νοέμβρη του 2001 ήταν 7,4%, τον Απρίλη του 2002 ήταν 7,6%, για να φτάσει τον Απρίλη του 2003 το 8,1%!

Χαρακτηριστικό παράδειγμα «μείωσης» της ανεργίας είναι η Ολλανδία, η οποία σύμφωνα με την Eurostat εμφανίζεται να έχει ένα από τα μικρότερα ποσοστά ανεργίας (3,7%) και αυτό γίνεται καθώς στον οικονομικά ενεργό πληθυσμό που εργάζεται, το 35% περίπου είναι μερικώς απασχολούμενοι! Αντίστοιχα με τον ίδιο τρόπο την ανεργία «μείωσε» και η ελληνική κυβέρνηση, όταν μάλιστα τα ίδια τα στοιχεία της Εθνικής Στατιστικής Υπηρεσίας έδειχναν ότι από το 1998 μέχρι το 2002 δε δημιουργήθηκε ούτε μια νέα θέση εργασίας, αντίθετα χάθηκαν κιόλας, καθώς πολυπληθείς κοινωνικές ομάδες εγκαταλείπουν την αγορά εργασίας, ενώ άλλες ανακυκλώνονται σε προγράμματα επανεκπαίδευσης και κατάρτισης.

Σε σχέση με τα υπόλοιπα στοιχεία το υψηλότερο ποσοστό, 25,7%, ανεργίας στους νέους ηλικίας 15 έως 24 χρόνων κατέχει η Ελλάδα στην Ευρωπαϊκή Ενωση, ενώ βεβαίως και ο μέσος κοινοτικός όρος αγγίζει το υψηλό ποσοστό 14,6%. Ταυτόχρονα η Ελλάδα (56,9%) μαζί με την Ιταλία (55,4%) και την Ισπανία (58,4%)εμφανίζουν το χαμηλότερο ποσοστό απασχόλησης στο σύνολο του οικονομικά ενεργού πληθυσμού. Αντίστοιχα, οι τρεις αυτές χώρες εμφανίζουν και το χαμηλότερο ποσοστό απασχόλησης στις γυναίκες, με την Ελλάδα στο 42,7%, την Ισπανία στο 44% και την Ιταλία στο 41,9%. Το ποσοστό μερικής απασχόλησης για τις γυναίκες στην Ελλάδα φτάνει το 8,1%, ενώ ο μέσος όρος στην Ευρωπαϊκή Ενωση αγγίζει το 33,5%!

Επιπλέον το ιδιαίτερο «ενδιαφέρον»... που παρουσιάζεται για τα ποσοστά απασχόλησης των ηλικιών 55-64, η ονομαζόμενη «ενεργός γήρανση», επιβεβαιώνει και την πρόθεση για αξιοποίησή τους στην αγορά εργασίας μέσω των ευέλικτων μορφών απασχόλησης.

Την απόφασή τους να μην επιτρέψουν την περαιτέρω απελευθέρωση του ωραρίου λειτουργίας των καταστημάτων και των εργασιακών σχέσεων, μετέφεραν με διάβημα διαμαρτυρίας, που πραγματοποίησαν χτες, συνδικαλιστές της Γραμματείας του ΠΑΜΕ Αθήνας και της «Επιτροπής Αγώνα Σωματείων και Συνδικαλιστών για το ωράριο και τις εργασιακές σχέσεις», στην γενική γραμματέα του υπουργείου Εργασίας κ. Πανοπούλου. Παράλληλα, μεθαύριο, Πέμπτη, 17 Ιούλη, η Γραμματεία Αθήνας του ΠΑΜΕ και η Επιτροπή Αγώνα διοργανώνουν γι' αυτό το ζήτημα πικετοφορία, η οποία θα ξεκινήσει στις 6.30 το απόγευμα από το «Χόντο Σέντερ» στην Ομόνοια.

Προκλητική θα μπορούσε να χαρακτηριστεί η τοποθέτηση της κ. Πανοπούλου, η οποία δεν αρνήθηκε ότι υπάρχει πρόθεση για απελευθέρωση του ωραρίου κατά τη διάρκεια των Ολυμπιακών Αγώνων, αλλά και συνολικότερα. Ομως, προσπάθησε να «καθησυχάσει»... τους συνδικαλιστές, λέγοντας ότι το ζήτημα της απελευθέρωσης του ωραρίου δε συνδέεται με τις εργασιακές σχέσεις.

Οταν, βέβαια, οι συνδικαλιστές κατήγγειλαν ότι όχι μόνο συνδέεται, αλλά τα αποτελέσματα της απελευθέρωσης είναι, ειδικά στο εμπόριο, το ωρομίσθιο, η μερική απασχόληση, η μισή ασφάλιση κλπ., η κ. Πανοπούλου με απορία ρώτησε: «Υπάρχει ωρομίσθιο και μερική απασχόληση στους εμποροϋπαλλήλους;». Για να καταλήξει, λέγοντας ότι δεν υπάρχει ανησυχία, καθώς τα εργασιακά δικαιώματα των εργαζομένων κατοχυρώνονται.

Οι συνδικαλιστές ξεκαθάρισαν ότι οι εργαζόμενοι θα βρίσκονται στο δρόμο για να αποτρέψουν οποιαδήποτε προσπάθεια απελευθέρωσης του ωραρίου συνολικά, αλλά και κατά τους Ολυμπιακούς Αγώνες, ενώ κατήγγειλαν για ακόμα μια φορά την άρνηση του υπουργού Εργασίας Δ. Ρέππα να μιλήσει με την αντιπροσωπεία.

Με υπόμνημα που κατέθεσαν, υπογραμμίζουν ότι η απελευθέρωση του ωραρίου «μαζί με την ενίσχυση των μεγάλων συμφερόντων έχει στόχο τη μεγαλύτερη εκμετάλλευση των εργαζομένων και ακόμη μεγαλύτερα κέρδη για τις πολυεθνικές. Αύξηση της μερικής απασχόλησης και του ωρομισθίου, κατάργηση της Κυριακής Αργίας, ανατροπή των εργασιακών και ασφαλιστικών δικαιωμάτων των εργαζομένων και στις ΔΕΚΟ, το κλείσιμο χιλιάδων μικρομεσαίων επιχειρήσεων και απολύσεις».

Απαιτούν: «Οχι στην απελευθέρωση του ωραρίου, ούτε κατά τη διάρκεια των Ολυμπιακών Αγώνων. Να καταργηθεί όλο το αντεργατικό και αντιδραστικό νομοθετικό πλαίσιο, που αφορά το ωράριο. Κάτω τα χέρια από την Κυριακή Αργία, νομοθετική κατοχύρωσή της. Κατάργηση της μερικής απασχόλησης και του ωρομισθίου, των συμβάσεων ορισμένου χρόνου και όλων των ελαστικών μορφών απασχόλησης. Πλήρης και σταθερή δουλιά, 7ωρο, 35ωρο, 5ήμερο. Αύξηση στους μισθούς, που να καλύπτουν τις σύγχρονες ανάγκες των εργαζομένων. Πρώτος βασικός μισθός 1.000 ευρώ. Ωράριο ενιαίο υποχρεωτικό για όλους. Να καταργηθούν οι δυνατότητες παρεμβάσεων των νομαρχών».

Η Γραμματεία του ΠΑΜΕ Αθήνας και η Επιτροπή αγώνα υπογραμμίζουν, τέλος, ότι «ο αγώνας που ήδη έχουμε ξεκινήσει στρέφεται ενάντια στα μεγάλα συμφέροντα και τις πολυεθνικές, ενάντια στα κόμματα ΠΑΣΟΚ - ΝΔ - ΣΥΝ, που στηρίζουν αυτήν την αντεργατική - αντιλαϊκή πολιτική, ενάντια στην πολιτική της Ευρωπαϊκής Ενωσης».

Το διαφημιστικό του κυβερνητικού στόχου προβάλλει σαν σημαντικό ότι ο άνεργος που θα συμμετέχει σε αυτούς τους συνεταιρισμούς θα επιδοτείται μέχρι και το ποσό των 12.300 ευρώ το χρόνο (4.200.000), χωρίς όμως ασφαλιστική κάλυψη - ιατροφαρμακευτική - ή για σύνταξη. Η υπόθεση θυμίζει την επιδότηση για «αυταπασχόληση» στους απολυμένους των προβληματικών, που, αφού άνοιξαν για ένα διάστημα ψιλικατζίδικα, επέστρεψαν στους καταλόγους της ανεργίας και μάλιστα ως μακροχρόνια άνεργοι.

Η «κοινωνική οικονομία», ή τρίτος τομέας της οικονομίας σύμφωνα με τον ΟΟΣΑ, συμμετέχει «σε ένα ευρύ φάσμα δραστηριοτήτων, από τις κοινωνικές υπηρεσίες, τη φροντίδα για την υγεία, την Παιδεία, την κατοικία, τις έρευνες, τον πολιτισμό, τη θρησκεία μέχρι τις τοπικές πρωτοβουλίες για ανάπτυξη και απασχόληση, τα Ταμεία υγείας και σύνταξης, τους αγροτικούς και αστικούς συνεταιρισμούς».

Αποκαλυπτικό των στόχων της κυβέρνησης είναι ότι αυτοί οι συνεταιρισμοί, σύμφωνα με παλαιότερες δηλώσεις του υπουργού Εργασίας, μπορούν να δραστηριοποιηθούν σε τομείς παραγωγής που η εμπλοκή του κράτους κρίνεται ανέφικτη, ενώ οι ιδιώτες κρίνουν ασύμφορη τη συμμετοχή τους. Ετσι, οι συνεταιρισμοί αυτοί αντικαθιστούν το κράτος στον τομέα παροχής βασικών κοινωνικών αγαθών, αλλά και δραστηριοποιούνται εκεί όπου το μεγάλο κεφάλαιο εμφανίζεται αδιάφορο (τουλάχιστον σε πρώτη φάση), καθώς δεν υπάρχουν κέρδη. Πρόκειται για έμμεση ιδιωτικοποίηση των κοινωνικών υπηρεσιών, που, σε βάθος χρόνου, αναμένεται να μεταφέρει το κόστος τους σε αυτούς που τις απολαμβάνουν, στους ίδιους τους εργαζόμενους.

Ενας ακόμα στόχος, αλλά όχι λιγότερο σημαντικός, είναι η καλλιέργεια ψευδαισθήσεων στους ίδιους τους ανέργους που συμμετέχουν σε έναν τέτοιο συνεταιρισμό. Θα βαφτίζονται ψευδεπίγραφα «αυτοαπασχολούμενοι», που, ελπίζοντας σε επιδοτήσεις και άλλες ευνοϊκές πολιτικές, θα εξαναγκάζονται στην αποδοχή των κυρίαρχων αντεργατικών πολιτικών.