Προσπαθείς να βρεις λέξεις να περιγράψεις αυτό που έζησε η Αθήνα, όλη η Ελλάδα, το Σάββατο. Η πρωτεύουσα, 54 πόλεις σ' όλη τη χώρα, που υποκλίθηκαν στον περήφανο λαό της. Δεν μπορείς, απλά νιώθεις τυχερός που ήσουν εκεί και το είδες. Που μοιράστηκες τα ίδια συναισθήματα με εκατομμύρια ανθρώπους που, με διαφορά ωρών ή συγχρονισμένα, διαδήλωναν σε όλα τα μήκη και πλάτη της Γης, μια απαίτηση: ΕΙΡΗΝΗ! ΣΤΑΜΑΤΗΣΤΕ ΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ!

Η Αθήνα από νωρίς το πρωί του Σαββάτου άρχισε να πάλλεται στους ρυθμούς ενός παλλαϊκού αντιπολεμικού συναγερμού. Τον «ένιωθες» στα ασφυκτικά γεμάτα τρένα. Τον «έβλεπες» στους δρόμους που έσφυζαν από ζωή. Στην κίνηση, το χρώμα, τα πρόσωπα και τα φλεγόμενα μάτια, τα αιτήματα, την ηλεκτρισμένη από αγωνιστική ανάταση ατμόσφαιρα. Στα πρόσωπα των χιλιάδων που κατέκλυσαν την Ομόνοια, την Κάνιγγος, τις στήλες του Ολυμπίου Διός και τη «ροή» τους προς τα Προπύλαια. Στην πλημμυρισμένη Πανεπιστημίου. Στο Σύνταγμα. Στις συγκλονιστικές αντιπολεμικές συγκεντρώσεις και τη μαχητικότατη πορεία προς τη Βουλή και την αμερικάνικη πρεσβεία. Στους εκατοντάδες που στριμώχνονταν στα πεζοδρόμια, δεξιά και αριστερά της πορείας και ξεσπούσαν σε χειροκροτήματα καθώς αυτή περνούσε.

Φοβάσαι πως ό,τι κι αν γράψεις θα 'ναι λίγο. Ανίκανο να αποδώσει την κραυγή που πρωτοήχησε στη Μελβούρνη και μεταδόθηκε στις πέντε ηπείρους. Και στην Αθήνα, στη Θεσσαλονίκη, στην Πάτρα, στη Λάρισα, στο Ηράκλειο, στην Κέρκυρα, σε όλη την Ελλάδα. Την κραυγή που δυνάμωνε σαν κάποιο αόρατο χέρι να άνοιγε λίγο - λίγο την ένταση. Την κραυγή «ΟΧΙ στον πόλεμο»! «Κραυγή» που ξεδιπλώθηκε στην Ακρόπολη με τη μορφή γιγαντιαίου πανό, για να μη λείψει ούτε αυτή από το προσκλητήριο υπεράσπισης όσων η ίδια αποτελεί το παγκόσμιο σύμβολο. Την «κραυγή» που υψώθηκε στον ουρανό πάνω από το Λυκαβηττό «μεταφερόμενη» από δεκάδες μπαλόνια. Που έγινε σύνθημα στα στόματα χιλιάδων που στρατεύτηκαν στον «τραχύ αγώνα κατά του πολέμου». Θα είναι λίγο να περιγράψει την οργή που τους ώθησε στους δρόμους, τη συναίσθηση του χρέους απέναντι στην ανθρωπότητα, στους λαούς του κόσμου και στο δικαίωμά τους να ζουν σε ειρήνη. Την απόφασή τους να μην επιτρέψουν αυτή η «κραυγή» να φιμωθεί.

Παππούδες και εγγόνια. Δάσκαλοι και μαθητές. Φοιτητές και καθηγητές. Νέοι, πολλοί νέοι. Εργάτες Ελληνες, Φιλιππινέζοι, Τούρκοι, Κούρδοι, από την Ασία και την Ευρώπη. Σέρβοι για να εκφράσουν την αλληλεγγύη τους, αυτοί που ξέρουν καλά τι σημαίνει να νιώθεις πως δεν είσαι μόνος σου όταν οι ιμπεριαλιστές σε βάζουν στο στόχαστρό τους. Ανθρωποι του πνεύματος, των τεχνών. Απόστρατοι που ξέρουν καλύτερα από όλους τι πάει να πει «πόλεμος». Ηταν όλοι εκεί, ακόμα κι όσοι ποτέ ξανά δεν είχαν περπατήσει το δρόμο του αγώνα και μαζί τους ήταν νοερά συναγωνιστές από τις πέντε ηπείρους που έστειλαν μηνύματα και αγωνιστικούς χαιρετισμούς στον αδούλωτο ελληνικό λαό και το υψηλό φρόνημά του.

Ηταν εκεί και επανέλαβαν τα λόγια του εξόριστου ιρακινού αγωνιστή Κ. Μπεζαράνι που χαιρέτισε τη συγκέντρωση στα Προπύλαια, ξανά και ξανά: «ΟΧΙ στον πόλεμο των ιμπεριαλιστών. ΝΑΙ στην ειρήνη και τη δημοκρατία για το λαό του Ιράκ». Για τους λαούς όλου του κόσμου.

Ηταν εκεί και κέρδισαν την πρώτη μάχη για λογαριασμό της ειρήνης. Με τη δέσμευση πως θα συνεχίσουν τον «πόλεμο» για χατίρι της. Ηταν εκεί και έγιναν μια παλλόμενη ψυχή, μια φωνή: «Κάτω η νέα τάξη των ιμπεριαλιστών ζήτω η φιλία των λαών». Μια φωνή, ένα αίτημα: «Κανένας φαντάρος στην Ασία εμείς δεν πολεμάμε για ΗΠΑ - Βρετανία». Μια απαίτηση: «Εξω οι βάσεις και το ΝΑΤΟ, η Ελλάδα δεν είναι προτεκτοράτο». Και η μνήμη παρούσα: «ΝΑΤΟ και Βρυξέλλες φονιάδες των λαών». Γιατί ο λαός δεν παραγράφει κανένα έγκλημα, κανενός.

Πολλές δεκάδες χιλιάδες, με σύμμαχο τον καιρό, περπάτησαν ως την αμερικάνικη πρεσβεία για να καταδείξουν τον ένοχο, να βροντοφωνάξουν πως: «Τρομοκράτες δεν είναι οι λαοί, είναι η Νέα Τάξη κι οι Αμερικανοί». Μια συγκλονιστική σε όγκο και παλμό πορεία. Ενα πραγματικό πανδαιμόνιο. Με σφυρίχτρες που δεν έλεγαν να σιγήσουν, με ακορντεόν να «σιγομουρμουρίζουν» το σκοπό του «Imagine» και του «Give peace a change». Με τύμπανα και αυτοσχέδια θεατρικά δρόμου. Με εκατοντάδες πανό και σημαίες. Με ευφάνταστα συνθήματα, μοναδικές πικέτες. Με ένα αντίγραφο της «Γκουέρνικα» στην κεφαλή να θυμίζει σε όλους τη φρίκη του πολέμου. Να θυμίζει πως ο αντιιμπεριαλιστικός αγώνας είναι αγώνας για την ίδια τη ζωή. Αλλά κυρίως με ηθικό ακμαίο, με τη δύναμη που έπαιρνε ο καθένας βλέποντας πως είμαστε πολλοί, πως αύριο θα είμαστε ακόμα περισσότεροι. Γιατί και αύριο και για όσο χρειάζεται θα είμαστε ξανά εκεί.