Είμαστε ακόμη στις Μηλιές, δε μας κάνει καρδιά να επιστρέψουμε στην Αθήνα Αλλά... ανάγκα και θνητοί πείθονται, δηλαδή αύριο δουλεύουμε. Ετσι, πριν αποχαιρετίσουμε την ευλογημένη αυτή περιοχή λέμε να κάνουμε μερικές στάσεις έστω και αν παρεκκλίνουμε της πορείας μας. Πολλά τα χιλιόμετρα, ναι, αλλά με τίποτε δε φεύγουμε από εδώ αν δε δούμε όσα περισσότερα μπορούμε, Πάμε;

Είμαστε στη νότια μεριά του Πηλίου και σταματάμε σ' αυτό το όμορφο κεφαλοχώρι με τους 1.400 κατοίκους, για να πάρουμε μια γεύση από το εύφορο κοίλο οροπέδιο με πανέμορφα οπωροφόρα και καλλωπιστικά δέντρα, την Αργαλαστή που πυρπολήθηκε από το Δράμαλη το 1823, και ξαναχτίστηκε από τα ίδια υλικά. Θα ανέβουμε στο μοναστήρι του Αγίου Νικολάου, στην τοποθεσία Πάου, θα δούμε τα πολλά δέντρα, τα τρεχούμενα νερά και θα κοιτάξουμε μακριά προς τον Παγασητικό. Το μοναστήρι ιδρύθηκε το 1732 και αγιογραφήθηκε λίγο αργότερα, προς τα τέλη του 18ου αιώνα. Είναι ολόγραφο και οι αγιογραφίες είναι δωρεά των καπεταναίων αγωνιστών του 1821.

Αναρωτιέστε πόσο απέχουμε από το Βόλο; 39 χιλιόμετρα μόνον. Υπομονή, έχουμε να πάμε σε πολλά μέρη ακόμη

Απλώνεται σε κάμπο και περιβάλλεται από πευκόφυτους λόφους. Στην είσοδο της κωμόπολης υποδέχεται τους επισκέπτες το μνημείο της Εθνικής Αντίστασης 1941-1944. Στο τέρμα της ευθείας, στην κορυφή της σκάλας που οδηγεί στον πευκόφυτο λόφο, δεσπόζει το άγαλμα του Ρήγα, ολόσωμο, επιβλητικό, με τη γνωστή σε όλους φορεσιά του. Το χωριό βρίσκεται στη θέση των αρχαίων Φερών, που είχαν επίνειο τις Παγασές. Οι Φερές ήταν μια από τις αρχαιότερες και σπουδαιότερες πόλεις της Θεσσαλίας. Εκεί γεννήθηκε ο εθνομάρτυρας Ρήγας Βελεστινλής Φεραίος (1757-1798). Και στον άτυχο για τη χώρα μας πόλεμο του 1897, εκεί είναι που διεξήχθη η μόνη νικηφόρα μάχη. Μα ας αλλάξουμε θέμα και ας πούμε κάτι σχετικό με την τοποθεσία. Δεν αντέχουμε να μιλάμε πια για πολέμους και ας πάμε στην..

Αγκαλιασμένη από τα δασωμένα υψώματα του Πηλίου, είναι ένα πραγματικά ήρεμο μέρος, ένα μέρος που μπορεί ο καθένας να απολαύσει λίγη ησυχία. Μια βόλτα να δει κανείς τα παλιά αρχοντικά, που είναι όλα σκεπασμένα με πηλιορείτικες πλάκες, να ρίξει μια ματιά στη Λαογραφική Συλλογή (εκτίθενται γεωργικά εργαλεία, σκεύη οικειακής χρήσης, είδη λατρείας και διακόσμησης, όπλα και άλλα) και έπειτα, αφού έχει πάρει μια ανάσα να ξεκινήσει για τη Ζαγορά; Τι σας ενοχλεί που παρεκκλίνουμε; Βενζίνη δε χαλάμε. Χαλάμε; Λοιπόν τι χολοσκάμε;

Το μεγαλύτερο χωριό του Πηλίου, καταπράσινο, με άφθονα νερά που τρέχουν συνεχώς, είναι ένα χωριό σύνθετο, που αποτελείται από τέσσερις συνοικίες, εντελώς αυτόνομες, με ξεχωριστό πυρήνα κοινωνικής ζωής. Η καθεμιά διαθέτει τη δική της πλατεία και εκκλησία, το δικό της σχολείο, τη δική της βρύση και τα δικά της καταστήματα. Αυτό το όμορφο μέρος δείχνει να έχει κατοικηθεί από τους αρχαίους χρόνους, όπως δείχνουν τα ευρήματα στη θέση «Παλαιόκαστρο». Εκεί στη Ζαγορά, γεννήθηκαν ο πατριάρχης Καλλίνικος Γ', μια σημαντική φυσιογνωμία του 18ου αιώνα και ο ιστορικός Γιάννης Κορδάτος, ενώ στην πλατεία της, ο Σεφέρης έγραψε δυο εκπληκτικά ποιήματα. Επίσης, θα πρέπει να αναφέρουμε ότι ο ποιητής Γεώργιος Δροσίνης αγαπούσε ιδιαίτερα τη Ζαγορά και συχνά την επισκεπτόταν.

Εχει τη φήμη ότι είναι το ομορφότερο χωριό του Πηλίου. Ας πούμε ότι είναι πολύ όμορφη, γιατί εδώ, στο Πήλιο η ομορφιά περισσεύει και στην πιο απίστευτη και ασήμαντη γωνιά. Στη Μακρινίτσα όλα είναι όμορφα, η κρήνες, τα αρχοντικά που έχουν μετατραπεί σε ξενώνες, τα μοναστήρια, οι εκκλησίες, τα καλντερίμια, και η εξαιρετική θέα προς το Βόλο και προς τον Παγασητικό συνθέτουν το τέλειο, ένα χάρμα οφθαλμών. Η Μακρινίτσα οργανώθηκε αρχικά ως ένας οικισμός γύρω από τη Μονή της Θεοτόκου της Οξείας Επισκέψεως, η οποία ιδρύθηκε από τον τοπάρχη Κωνσταντίνο Μαλιασηνό κατά τα έτη 1204-1215. Το Μεσαίωνα κατοικήθηκε από μοναχούς, ενώ η περίοδος της ακμής της άρχισε το 18ο αιώνα.

Σήμερα αυτό που βλέπουμε, αυτό που ζούμε κατά τη μικρή παραμονή μας στη Μακρινίτσα, αλλά και σε όλα τα χωριά του Πηλίου, είναι τόσο μοναδικό, τόσο ονειρεμένο, τόσο μαγικό, που δε θέλουμε να κινηθούμε από το φόβο μήπως και μια λάθος κίνηση διαλύσει τη μαγεία. Και έχουμε ακόμη δρόμο μπροστά μας, έχουμε να επισκεφτούμε το Χορευτό, το Κατωχώρι, την Κάτω Γατζέτα, την Πορταριά, τη Νέα Αγχίαλο, το Τρίκκερι, την Πλατανιά, την Τσαγκαράδα και άλλα πολλά ονειρικά και μαγικά μέρη. Ορεξη να έχουμε μονάχα να συνεχίσουμε. Μα να που ο ήλιος έχει τα δικά του σχέδια και χαλάει τα δικά μας. Τα μάτια κλείνουν, σκοτεινιάζουν... Πάει να ξαπλώσει. Ετσι μάλλον θα αναβάλουμε την περιοδεία μας, διότι σήμανε η στιγμή να γυρίσουμε. Ωραία, όμως περάσαμε. Ετσι δεν είναι;

Επιτέλους, μετά από πενήντα ολόκληρα χρόνια, κυκλοφόρησε και στην Ελλάδα από τις «Εκδόσεις Πατάκη» το αριστούργημα του Αλμπέρτο Μοράβια «Ο Κομφορμιστής». Τι είναι ο Κομφορμιστής; Είναι το πορτρέτο ενός ήρωα του οποίου η κοινωνική, πολιτική, συναισθηματική αλλά και ηθική συμπεριφορά είναι χαρακτηριστική και στις μέρες μας: Ο Κομφορμιστής και ο κομφορμισμός.

Ομως ο τραγικός κεντρικός ήρωας του βιβλίου είναι το θύμα μιας εφιαλτικής εποχής, είναι ο άνθρωπος που για να μπερδέψει τους άλλους και να τους πείσει πως δεν είναι διαφορετικός από εκείνους, κάνει απελπισμένες προσπάθειες να τους μοιάσει. Να γίνει ίδιος, χωρίς προσωπικότητα, χωρίς ιδεώδη, χωρίς οράματα και κυρίως χωρίς ηθικές αναστολές. Τραυματικά παιδικά χρόνια έχουν αφήσει τα σημάδια τους στην ψυχή του Μαρτσέλο και τώρα που ενήλικας πια ζει σε μια φασιστική κοινωνία, δε διστάζει να παντρευτεί μια μικροαστή, που δεν αγαπά αλλά επειδή πρέπει να το κάνει για να μοιάζει φυσιολογικός... δε διστάζει να αναλάβει να δολοφονήσει τον αγαπημένο του καθηγητή κατά τη διάρκεια του γαμήλιου ταξιδιού του στο Παρίσι. Εδώ, πρέπει να σημειώσουμε ότι ο Αλμπέρτο Μοράβια, μιλά για την αληθινή δολοφονία των αδελφών Ροσέλι από το φασιστικό καθεστώς του Μουσολίνι. Και το περίεργο είναι ότι ο συγγραφέας, παρ' όλο που ήταν στενός συγγενής των αδελφών Ροσέλι, εστιάζει την προσοχή στο δολοφόνο και όχι στα θύματα. Και πετυχαίνει να περιγράψει την ψυχή του και να καταγράψει με τρομακτική ακρίβεια την εποχή εκείνη που δε γεννούσε τέρατα, αλλά κανονικούς ανθρώπους αλλά που τους ανάγκαζε να μεταμορφωθούν τέρατα. Πρόκειται για ένα εξαιρετικό βιβλίο που το προτείνουμε ανεπιφύλακτα

«Οι Γυναικείες μορφές της Αιτωλοακαρνανίας» ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον βιβλίο, που το περιεχόμενό του μαρτυρεί ο τίτλος του, κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις «Αγρίνιο» με την υπογραφή της Μαίρης Χρυσικοπούλου, προέδρου του Παναιτωλοακαρνανικού Συλλόγου Γυναικών. Σε τούτο το πολύτιμο βιβλίο, αναφέρονται οι εξαιρετικές γυναικείες μορφές όπως της Πηνελόπης, της κόρης του Βασιλιά της Ακαρνανίας Ικαρίου, γυναίκας του Οδυσσέα, της Πιπίτσας Πεταλά, γιατρού, 1ης Ελληνίδα χειρουργού και αδελφής της Δώρας Πεταλά, Φαρμακοποιού, της Κωστούλας Βλαχούλη, γιατρού, της Μαρίας Χρύσογλου, δικηγόρου, της 1ης Ελληνίδας, που μίλησε στον Αρειο Πάγο, της Ευανθίας Γκινοπούλου, προέδρου της Εταιρείας Προστασίας Ανηλίκων, της Βασιλικής Γεωργαντζέλη, κοινωνικής αγωνίστριας, της Μαρίας Δημάδη, που εκτελέστηκε από τους κατακτητές το 1944, της Δώρας Στράτου, και της χαράκτριας Βάσως Κατράκη.