- Ακόμα γιορτάζετε αυτήν την επέτειο;

Ευχαρίστως, λοιπόν, να τους πληροφορήσουμε ότι ΤΏΡΑ, περισσότερο από ποτέ, τιμούμε τη μεγάλη εκείνη Επανάσταση, που άλλαξε τη μοίρα του κόσμου. Και γιορτάζουν όλοι: Κομμουνιστές, σοσιαλιστές (οι αληθινοί και όχι οι... μεταμφιεσμένοι συντηρητικοί) αριστεροί και δημοκράτες, οι απλοί προοδευτικοί άνθρωποι σ' όλες τις χώρες. Διότι, από τότε που η κόκκινη σημαία με το σφυροδρέπανο κατέβηκε από το Κρεμλίνο, άρχισαν τα δεινά όχι μόνο στη Ρωσία, αλλά σ' ολόκληρο τον κόσμο. Ο άλλοτε μεγάλος υπερασπιστής της ειρήνης, ο υποστηρικτής των απελευθερωτικών κινημάτων, ο μεγάλος υπερασπιστής της ειρήνης, ο υποστηρικτής των απελευθερωτικών κινημάτων, ο μεγάλος αντίπαλος του ιμπεριαλισμού, το «αντίπαλο δέος» απέναντι στην Αμερική, ο πιο βασικός παράγων της διεθνούς ισορροπίας, έχει λείψει. Ασύδοτες τώρα οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, απειλούν, εκβιάζουν, σκορπούν τον όλεθρο σε χώρες που δεν υποκύπτουν στις διαταγές τους, αλλάζουν σύνορα, επιβάλλουν νέους κανόνες, και προχωρούν στον ολοκληρωτισμό της παγκοσμιοποίησης, με το πρόσχημα της τρομοκρατίας. Κανείς δεν είπε ποτέ, ότι ο υπαρκτός σοσιαλισμός είχε λύσει, ως διά μαγείας, όλα τα προβλήματα, ή ότι δεν είχε τρωτά. Ομως, με την πάροδο του χρόνου, είχε φθάσει σε επίπεδο θαυμαστό, να ικανοποιεί τα μεγάλα και κύρια ζητήματα των εργαζομένων. Κι ακριβώς τότε που τον ανέτρεψαν, είχε φθάσει σε σημείο ζηλευτό. Την αλήθεια αυτή, δεν τη λέμε εμείς αυθαίρετα, αλλά την επιβεβαιώνουν ΟΛΟΙ οι πολίτες των πρώην ανατολικών κρατών, που τώρα δυστυχούν. Χώρες δυνατές, που προχωρούσαν με σιγουριά στο «αύριο», έγιναν τώρα έρμαια των διαθέσεων και των σχεδίων του διεθνούς ιμπεριαλισμού.

Αλλά για να φέρουμε το θέμα και «στα μέτρα μας», για να γίνουν κατανοητές κάποιες αλήθειες, αρκεί να μνημονεύσουμε όσα είδαν μετά την απελευθέρωση από τη ναζιστική κατοχή, δυο γνωστές προσωπικότητες του πολιτικού μας κόσμου. Είχε μεσολαβήσει η λαίλαπα του Β' Παγκόσμιου Πολέμου, και η Σοβιετική Ενωση προσπαθούσα να κλείσει τις πληγές της. Οπως έγραφε χαρακτηριστικά ο Γιάννης Ρίτσος, ήταν τότε που η ΕΣΣΔ «βάδιζε ματωμένη, καταβασανισμένη με τη λαδωμένη της προλεταριακή μπλούζα, με το κόκκινο μαντίλι της στο λαιμό, με το σφυροδρέπανο στο χέρι, μοχθώντας ειρηνικά, πότε σφίγγοντας τα δόντια, πότε γιατρεύοντας τις πληγές της, βάδιζε βέβαιη μέσα στην Ιστορία...».

Τότε, λοιπόν, θα ήταν φυσικό να έχει τεράστιες ελλείψεις. Κι όμως, ήταν το 1946 που πήγαν στη Μόσχα, ως απεσταλμένοι του Πολιτικού Συνασπισμού των Κομμάτων του ΕΑΜ, ο Αλκιβιάδης Λούλης και ο στρατηγός Νεόκοσμος Γρηγοριάδης, έμειναν έκθαμβοι απ' αυτό που αντίκρισαν, και θεώρησαν υποχρέωσή τους να πούνε στο Λαό την αλήθεια: «Η εργασία στην ΕΣΣΔ έχει αποθεωθεί. Ο σοβιετικός πολίτης όχι μόνο δεν έχει το φόβο να χάσει τη δουλιά του, αλλά ακόμα δεν έχει το φόβο της ανεργίας. Ακόμα περισσότερο, ο σοβιετικός πολίτης ξέρει ότι αν αρρωστήσει ή πάθει ατύχημα και καταστεί ανίκανος για εργασία, το σοσιαλιστικό κράτος όχι μονάχα θα τον περιθάλψει ιατρικώς, αλλά και θα έχει πλήρεις τις αποδοχές του, οσοδήποτε καιρό και αν βαστάξει η αρρώστια του. Ξέρει ακόμα ο Σοβιετικός πολίτης, ότι άμα γίνει ανίκανος για εργασία από γηρατειά ή από άλλη αιτία, έχει πλήρεις αποδοχές. Ξέρει ακόμα ότι για τα παιδιά του φροντίζει το κράτος, που χωρίς να ξοδέψει δεκάρα ο γονιός του, τα μορφώνει από το δημοτικό σχολείο μέχρι τις ανώτατες σχολές, δωρεάν...».

Το εκπληκτικό είναι, ότι αυτή η εικόνα που καταγράφτηκε μόλις ένα χρόνο μετά τη λήξη του πολέμου, εντυπωσιάζει και σήμερα, αφού όλα αυτά για την Ελλάδα του... 2001 αποτελούν στόχο απραγματοποίητο! Κι ακόμα εντυπωσιάζουν περισσότερο τους Αμερικανούς πολίτες, που ένα τεράστιο ποσοστό τους ζει κάτω από το όριο της φτώχειας, κι άλλοι πεθαίνουν στους δρόμους, την ίδια ώρα που οι μεγαλοβιομήχανοι κερδοσκοπούν... Ευνόητο είναι, ότι πρώτοι απ' όλους οι Ρώσοι νοσταλγούν εκείνες τις εποχές, και δεν το κρύβουν, αφού σήμερα στερούνται όλα εκείνα που τους πρόσφερε το σοσιαλιστικό καθεστώς.

Η απουσία της πανίσχυρης Σοβιετικής Ενωσης, δημιουργεί τις δυνατότητες στις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις ν' ανάβουν τις φλόγες του πολέμου σε διάφορα σημεία, σε διάφορες περιοχές του παγκόσμιου χάρτη, ανάλογα με τις σκοπιμότητες της κάθε χρονικής στιγμής. Ελειψε ο μεγάλος υπερασπιστής της Ειρήνης. Το αντιλαμβάνονται όλοι καλά με όσα συμβαίνουν τώρα στο Αφγανιστάν και με την αλαζονική συμπεριφορά των ΗΠΑ.

Το καλοκαίρι του 1914, ο Λένιν και οι άλλοι απόδημοι σύντροφοί του, είχαν εγκαταλείψει την Κρακοβία και ανέβηκαν στο βουνό για να εγκατασταθούν στο Πορόνιν, κοντά στη Ζακοπάν. Ζώντας εκεί, ανάμεσα στους Πολωνούς και Σλοβάκους ορεσίβιους, ο μεγάλος επαναστάτης έμαθε την έκρηξη της παγκόσμιας σύρραξης. Ο Λένιν τον περίμενε τον πόλεμο. Το περίμενε όχι μόνο από το Σεράγεβο, αλλά από πολύ πιο πριν. Επτά χρόνια νωρίτερα, στα 1907, στο Συνέδριο της Β' Διεθνούς στη Στουτγκάρδη, ο Λένιν πρώτος μίλησε για τον κίνδυνο πολέμου, και ζήτησε από τη Διεθνή να προετοιμαστεί. Μαζί με την Ρόζα Λούξεμπουργκ υποστήριξαν μεταξύ άλλων: Ο μιλιταρισμός είναι το κυριότερο όπλο για την κοινωνική καταπίεση, κι ότι δεν έπρεπε μόνο να καταπολεμηθούν οι κίνδυνοι του πολέμου και να καταβληθεί κάθε προσπάθεια για τη συντόμευσή του, αλλά να χρησιμοποιηθεί η κρίση μόλις εκδηλωθεί, για την ανατροπή του αστικού καθεστώτος. Επιγραμματική ήταν η φράση του: «Ο πόλεμος δεν είναι τυχαίος, ούτε αμάρτημα, όπως πιστεύουν οι χριστιανοί ιερείς. Είναι μια αναπότρεπτη φάση του καπιταλισμού, μια μορφή της καπιταλιστικής ζωής, τόσο κανονική όσο και η ειρήνη...».

Το πόσο δίκιο είχε, το αντιλαμβάνονται όλοι, και από τα σημερινά γεγονότα... Αλλά η επίδραση της Οχτωβριανής Επανάστασης στην πορεία και στην εξέλιξη της ανθρωπότητας, αναγνωρίστηκε ακόμα και από τους πιο φανατικούς αντιπάλους των σοσιαλιστικών ιδεών. Τα θετικά αποτελέσματα, που αυτή επέφερε στις τύχες του κόσμου, ήταν τόσο μεγάλα και τόσο αισθητά, που δύσκολα μπορεί κανείς να τα αμφισβητήσει.

Η μεγάλη Οχτωβριανή Σοσιαλιστική Επανάσταση, που διέσπασε το συμπαγές μέτωπο του παγκόσμιου ιμπεριαλισμού, χάραξε μια νέα εποχή στην Ιστορία της Ανθρωπότητας - την εποχή του θριάμβου του σοσιαλισμού και του Κομμουνισμού. Η νίκη της, που αποτέλεσε το προμήνυμα για ριζικές, οικουμενικές μεταβολές στις τύχες του κόσμου, άσκησε βαθιές επαναστατικές επιδράσεις σ' όλη την πορεία της παγκόσμιας ιστορίας και οδήγησε στην ένταση και τη διεύρυνση της γενικής κρίσης του παγκόσμιου καπιταλιστικού συστήματος. Οι θεμελιωτές του επιστημονικού σοσιαλισμού, ο Μαρξ και ο Ενγκελς, καλώντας τους προλετάριους όλων των χωρών να ενωθούν και να ανατρέψουν το καπιταλιστικό καθεστώς, διευκρίνιζαν, ότι από την Κομμουνιστική Επανάσταση «οι προλετάριοι δεν έχουν να χάσουν τίποτα απ' αυτή, παρά μονάχα τις αλυσίδες τους...». Αν μελετήσει κανείς σε βάθος όλ' αυτά, τότε θα κατανοήσει τους λόγους για τους οποίους οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις επιδόθηκαν σε μια μακρόχρονη εκστρατεία για να ανατρέψουν τον υπαρκτό σοσιαλισμό, και το πέτυχαν. Αλλά δε θα πετύχουν ποτέ να σβήσουν τ' όνειρο απ' τις καρδιές των εργαζομένων όλου του κόσμου, γιατί τα προβλήματα που έκαναν αναγκαία την Οχτωβριανή Επανάσταση, δεν έλειψαν. Και όπως έγραφε το 1964 ο ποιητής Γ. Κορίδης:

«Εκείνος ο μεγάλος Οχτώβρης

δεν είναι ένας κοινός μήνας.

Εκείνος ο μεγάλος Οχτώβρης

είναι η καρδιά του Κόσμου».

Κι η καρδιά του Κόσμου, εξακολουθεί πάντα να χτυπά στους ίδιους ρυθμούς...