- Τρέχουσα
- Προηγούμενη
- Επόμενη
- 26/8/2001
Κυρίως φύλλο - Ενθετο: "7 ΜΕΡΕΣ ΜΑΖΙ"
- Μόνο κείμενο
- Σύνθετη αναζήτηση
- Πολιτική
- Κόσμος
- Οικονομία
- Εργαζόμενοι
- Κοινωνία
- Νεολαία
- Πολιτισμός
- Αθλητισμός
- Από μέρα σε μέρα
- Τετρασέλιδα
- Ολες οι στήλες
- Σκίτσα
- Θέατρα
- Κινηματογράφοι
- Τηλεόραση
- Φαρμακεία
- Νοσοκομεία
- Χρήσιμα τηλέφωνα
- Δρομολόγια πλοίων
- Δελτίο καιρού
- Γιατροί
- Υπεραστικοί Αριθμ.
- Διαφορές ώρας
- Ιστορική διαδρομή
- Ενθετα ιστορίας
- Ειδικές εκδόσεις
- International
- Νέα του site
- Επικοινωνία
Feeds- Οδηγίες
- Υπεραστικοί Αριθμ.
- Διαφορές ώρας
ΒΑΡΣΟΒΙΑ.-
Οι ανθρακωρύχοι στη Λαϊκή Πολωνία ήταν ένα κοινωνικό στρώμα με την πιο μεγάλη επιρροή. Τους αποκαλούσαν «εργατική αριστοκρατία». Στις αρχές λέγονταν, πως αυτοί ήταν εκείνοι που ανοικοδόμησαν τη μεταπολεμική Πολωνία, έπειτα, πως από την εργασία τους εξαρτιόνταν οι εξαγωγές της χώρας και συνάμα η θέση στον παγκόσμιο οικονομικό στίβο. Το κράτος τούς ευγνωμονούσε όπως μπορούσε: με υψηλές αποδοχές, με ειδικά καταστήματα, με παρασήματα και μετάλλια, με κατοικίες, με έπιπλα, με αυτοκίνητα, με άδειες ανάπαυσης και με άλλα ευεργετήματα.
Αυτή ήταν η θέση τους στη Λαϊκή Πολωνία. Αλλά ποια είναι σήμερα;
Πριν μιλήσουν οι ίδιοι για τη ζωή τους, ας αναφέρουμε μερικά πολύ εύγλωττα στατιστικά στοιχεία:
Το 1980 στην ανθρακοβιομηχανία της Πολωνίας εργάζονταν πάνω από 707.000 άτομα (εργαζόμενοι στις υπόγειες γαλαρίες και την επιφάνεια). Οι μέσες αποδοχές τους ανέρχονταν τότε σε 10.522 παλιά ζλοτ. Ο κάθε ανθρακωρύχος με το μηνιάτικο μισθό του μπορούσε τότε να αγοράσει 1.567,5 καρβέλια ψωμί (το 1980 η τιμή του ψωμιού ήταν 6,70 ζλοτ). Πετροκάρβουνο εξόρυσσαν τότε σε 66 ανθρακωρυχεία, ενώ λιγνίτη σε 8.
Σήμερα, κατά μέσο όρο η εργατική απασχόληση στην ανθρακοβιομηχανία ανέρχεται σε 235.000 άτομα, ενώ οι μέσες αποδοχές μπρούτο (μεικτές) είναι 2.883,65 καινούρια ζλοτ. Τη στιγμή που η τιμή του ψωμιού είναι περίπου 2 ζλοτ, δηλαδή ο ανθρακωρύχος με το μηνιαίο μισθό του μπορεί να αγοράσει 1.441 καρβέλια ψωμί. Πετροκάρβουνο εξορύσσουν σήμερα 42 ανθρακωρυχεία, ενώ λιγνίτη 4.
Ας περάσουμε τώρα σ' αυτά που λένε σήμερα οι ανθρακωρύχοι. Και πρώτ' απ' όλα γιατί συμμετείχαν μαχητικά και μαζικά στις διαμαρτυρίες εργαζομένων που ξέσπασαν το 1980. Λίγο πριν το 1980 εφαρμόστηκε στα ανθρακωρυχεία το σύστημα δουλιάς με τέσσερις βάρδιες (μπριγάδες). Δηλαδή οι ανθρακωρύχοι επρόκειτο να δουλεύουν και το Σάββατο και την Κυριακή. Αλλά αυτό δεν ήταν διοικητικός εξαναγκασμός, αλλά οικονομικός. Οι ανθρακωρύχοι, λοιπόν, ήταν οι πιο αυστηροί κριτές της εξουσίας. Δύσκολα μπορούσε να τα βάλει κανείς μαζί τους. Μόνο στις 3 του Σεπτέμβρη του 1980, όταν υπέγραψαν με την κυβέρνηση συμφωνία έγινε ησυχία...
Να τι λέει σήμερα γι' αυτή την ημέρα ο ανθρακωρύχος Γιάνους Ου., που εργαζόταν στο ανθρακωρυχείο Μόρτσινεκ και που σήμερα παίρνει σύνταξη 920 ζλοτ: «Ηταν μια μεγάλη μέρα. Εξασφαλίσαμε ελεύθερα από εργασία Σάββατα, Κυριακές είχαμε ελεύθερα συνδικάτα (εννοεί τα συνδικάτα που καθοδηγούσε τότε ο Λεχ Βαλένσα - σημ. Λ.τ.). Νιώθαμε αφεντικά της κατάστασης». Αλλά η χαρά αυτή κράτησε πολύ λίγο. Διότι οι αλλαγές στην Πολωνία τράβηξαν πολύ πιο πέρα, απ' ό,τι φαντάζονταν οι ανθρακωρύχοι και στα πιο εφιαλτικά όνειρά τους. Οι ανθρακωρύχοι ήθελαν έναν ιδιόμορφο υπερσοσιαλισμό, αλλά πήραν σα «δώρο» έναν αρπαχτικό, ανελέητο, μεσαιωνικό καπιταλισμό.
«Αρχισαν τα οικονομικά προβλήματα για τα ανθρακωρυχεία -αναφέρει στις αναμνήσεις του ο ανθρακωρύχος Μπόγκταν Τ., κάποτε ανθρακωρύχος του ανθρακωρυχείου του Κνούρουφ και σήμερα συνταξιούχος (790 ζλοτ σύνταξη σήμερα). Ξαφνικά αποδείχτηκε, ότι κανείς δε χρειάζεται κάρβουνο, ότι εμείς οι ανθρακωρύχοι είμαστε πολλοί και κοστίζουμε πολύ στον προϋπολογισμό του καπιταλιστικού κράτους. Για φανταστείτε πώς μπορεί να νιώθει ένας θνητός, που 15-20 χρόνια τη ζωή του δούλευε κάτω απ' τη γη και τώρα τον πληροφορούν, ότι πρέπει να πάρει στα χέρια του την τύχη του, να κάνει δική του φίρμα. Ενας θνητός σαν κι εμένα που είχε τελειώσει μόνο το Δημοτικό πριν από πολλά χρόνια. Ενας θνητός σαν και μένα που σ' όλη του τη ζωή ακόμα και νοίκι δεν πλήρωσε καμιά φορά μόνος του, διότι του το πλήρωνε το ανθρακωρυχείο, όπου δούλευε».
«Το χειρότερο είναι, ότι δεν υπάρχει καμιά προοπτική στη ζωή, -λέει ο Ταντέους Κ., κάποτε ανθρακωρύχος γαλαρίας στο ανθρακωρυχείο Μορτσίνεκ, σήμερα συνταξιούχος (1.200 ζλοτ). Οχι για μας τους γέρους δεν υπάρχει καμιά προοπτική, αλλά και για τα παιδιά μας. Κάποτε είχα ένα μεγάλο διαμέρισμα. Η γυναίκα μου δεν ήταν αναγκασμένη να δουλεύει και όλα τα παιδιά τα 'στειλα για σπουδές. Ο γιος μου τελείωσε τη Σχολή Ορυκτολογίας στο Πολυτεχνείο της Σισελίας. Τώρα αυτός, η γυναίκα του και τα παιδιά του κάνουν το παν για να εξοικονομήσουν κάτι, έστω και λίγα χρήματα, απ' τον παππού και τη γιαγιά τους, διότι αυτά που βγάζουν δεν τους φτάνουν. Η κόρη μου είναι σε χειρότερη κατάσταση. Σπούδασε ιστορία. Ηθελε να γίνει δασκάλα. Τρίτο χρόνο τώρα ζητά να βρει δουλιά»...
«Στα ανθρακωρυχεία δε γίνονται δεκτοί καινούριοι εργαζόμενοι. Και όχι μόνο ανθρακωρύχοι, αλλά και μηχανικοί και τεχνικοί. Οπως αναφέρει ο ανθρακωρύχος Σιενκιέβιτς από το ανθρακωρυχείο Ζοφιούφκα, όπου τελευταία ελαττώθηκε το προσωπικό κατά το ήμισυ, δηλαδή κατά 4.100 άτομα, για να μπορούν να γίνουν κανονικά όλες οι δουλιές χρειάζονται τουλάχιστον 200 εργαζόμενοι περισσότεροι απ' αυτούς που ήδη εργάζονται. Παρ' όλα αυτά στα επόμενα χρόνια θα αποχαιρετήσουν τα ανθρακωρυχεία ακόμα 10.000 άτομα. Από τότε που άρχισαν οι μεταρρυθμίσεις απολύθηκαν απ' τα ανθρακωρυχεία 90.000 εργαζόμενοι».
Φυσικά, ένας από τους κύριους λόγους αυτών των μαζικών απολύσεων είναι οι ιδιωτικοποιήσεις, που όπως δηλώνει ο Ντάριους Κοτόφσκι απ' το ανθρακωρυχείο Μουρέκο, γίνονται πίσω απ' τις πλάτες των ανθρακωρύχων. Και σαν μέλος της Τριμελούς Συνδικαλιστικής Επιτροπής που συζητά με την κυβέρνηση τα ζητήματα των ιδιωτικοποιήσεων προσθέτει: «Κατά τη γνώμη μου όλες οι συμβουλευτικές συζητήσεις και συνομιλίες αποτελούν μια καθαρή νομική τυπικότητα. Η κυβέρνηση και πάλι κάνει ό,τι θέλει. Στις ιδιωτικοποιήσεις οι ανθρακωρύχοι αντιδρούν νευρικά και αλλεργικά. Γελούν όταν ακούνε, ότι οι συνδικαλιστικές τους ενώσεις συναποφασίζουν γι' αυτά που συμβαίνουν στην ανθρακοβομηχανία».
Ολα τα παραπάνω δείχνουν πώς κατάντησε στη σημερινή καπιταλιστική Πολωνία η πρώην «εργατική αριστοκρατία» της Λαϊκής Πολωνίας.
Τα επώνυμα των ανθρακωρύχων δεν αναφέρονται για λόγους ασφαλείας.
Λ. ΤΣΙΡΜΙΡΑΚΗΣ
Associated Press |
Η έκθεση αφορά την κατάσταση των γυναικών και των παιδιών στο Μπανγκλαντές, το Νεπάλ και την Ινδία, που περιγράφεται με τα πιο μελανά χρώματα. Σε όλο το Νεπάλ και το Μπανγκλαντές η πώληση παιδιών αποτελεί μορφή εμπορίου ανθρώπων που αφορά και τις γυναίκες, σύμφωνα με τη Ραντίκα Κουμαρασουάμι, από τη Σρι Λάνκα, ειδική, στην Επιτροπή των Ηνωμένων Εθνών για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου, σε θέματα βίας κατά των γυναικών. Επίσης, η Κουμαρασουάμι ανέφερε ότι, σύμφωνα με μαρτυρία, εκτιμάται πως στο Μπανγκλαντές, μια από τις πιο φτωχές χώρες στον κόσμο, 10.000-15.000 κορίτσια και γυναίκες αποτελούν αντικείμενο εμπορίου κάθε χρόνο προς την Ινδία. Πολλές γυναίκες, που κάνουν απεγνωσμένες προσπάθειες να ξεφύγουν από τη φτώχεια και τις διακρίσεις, που υφίστανται στη χώρα τους, καταλήγουν να συνεργούν στο εμπόριο του ίδιου του εαυτού τους, τουλάχιστον σε αρχικό στάδιο, ανέφερε η Κουμαρασουάμι.
Τα περισσότερα νέα κορίτσια, τα οποία βρίσκονται σε οίκους ανοχής στη Βομβάη και στην Καλκούτα, κρατούνταν παρά τη θέλησή τους, βασανισμένες, εξευτελισμένες, σοβαρά χτυπημένες και επανειλημμένα θύματα επίθεσης στο κάτω μέρος του σώματός του. Στερούνται την τροφή και το νερό μέχρι να υποταχθούν. Η πλειοψηφία των θυμάτων εξαναγκάζονται να εξυπηρετούν περισσότερους από 10 πελάτες τη βραδιά. Μολονότι συνήθως χρησιμοποιούνται για πορνεία, κορίτσια, αγόρια και γυναίκες χρησιμοποιούνται και για εμπόριο οργάνων, εξαναγκάζονται να ζητιανεύουν, να παντρεύονται ή να προσφέρουν οικιακή υπηρεσία.
Οι διεθνείς υπηρεσίες υπολογίζουν ότι από 100.000 έως 200.000 γυναίκες από το Νεπάλ έχουν εξαναγκαστεί να εκδίδονται στη Βόρεια και Κεντρική Ινδία, ενώ αυξάνονται οι περιπτώσεις στη Νότια Ασία και τη Μέση Ανατολή. Η ελάχιστη πρόσβαση σε εργασία, σε ιδιοκτησία γης ή σε κληρονομιά κάνουν τις γυναίκες εύκολη λεία για τους εμπόρους, οι οποίοι εκμεταλλεύονται την επιθυμία των γυναικών να μεταναστεύσουν, καταλήγει η έκθεση. Οι γάμοι σε παιδική ηλικία και η αδυναμία των γυναικών να διεκδικήσουν διαζύγιο κάνουν τις γυναίκες υπερβολικά ευάλωτες στις «ιδιοτροπίες» των συζύγων τους.
Παράλληλα, η Ινδική Ενωση για τη Διάσωση των Εκδιδομένων Γυναικών, μία μη κυβερνητική οργάνωση, εκτιμά ότι το 1992 υπήρχαν 8 εκατομμύρια εργαζόμενες σε οίκους ανοχής στην Ινδία και άλλα 7,5 εκατομμύρια «κολ γκερλ». Ο μέσος όρος ηλικίας στρατολόγησης γυναικών κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του '90 ήταν 10-14 ετών, αναφέρει η μελέτη, ενώ υπογραμμίζει ότι ο μισός από τον πληθυσμό αυτό μπορεί να έχει προσβληθεί από τον ιό του AIDS, τον HIV. Οι έμποροι χρησιμοποιούν το δόλο, την απάτη, τον εκφοβισμό, τα ναρκωτικά και τη βία, για να μεταφέρουν εκτός συνόρων τα ευάλωτα άτομα. Οι έμποροι εργάζονται μόνοι τους, σε μικρές συμμορίες ή ως μέλη συνδικάτων οργανωμένου εγκλήματος, αναφέρει η έκθεση.
Τα θύματα ανέφεραν ότι πολλοί αστυνομικοί είναι πελάτες των οίκων ανοχής και έχουν καλές σχέσεις με τους εμπόρους, τους ιδιοκτήτες και τους μαστροπούς. Τα θύματα και οι ομάδες γυναικών στις τρεις αυτές χώρες θεωρούν τη διαφθορά της αστυνομίας δεδομένη. Το εμπόριο ανθρώπων συχνά ακολουθεί τις ίδιες οδούς με τη νόμιμη μετανάστευση, γεγονός που καθιστά δύσκολο τον εντοπισμό των εμπόρων, δεδομένων των μεγάλων μετακινήσεων πληθυσμών από το Νεπάλ στην Ινδία, λόγω των ανοιχτών συνόρων, αναφέρει η έκθεση.
Με τη συμπλήρωση 10 μηνών της σοσιαλδημοκρατικής κυβέρνησης του Ιπολίτο Μεχία στην εξουσία, στις 16 του περασμένου Ιούνη, η Δομινικανή Δημοκρατία συγκλονίζεται από λαϊκές κινητοποιήσεις διαμαρτυρίας ως αποτέλεσμα της συνέχισης της νεοφιλελεύθερης πολιτικής, των ιδιωτικοποιήσεων και του εξωτερικού δανεισμού, της απόλυτης αποτυχίας της ιδιωτικοποίησης της ηλεκτρικής ενέργειας και της τρομερής αύξησης του ΦΠΑ, μεταξύ άλλων, ενώ γενικεύεται η καταστολή που στοίχισε τη ζωή πάνω από 150 ατόμων σε υποτιθέμενες «ένοπλες συγκρούσεις με την Εθνική Αστυνομία».
Τον περασμένο Φλεβάρη, το δομινικανό μαζικό, λαϊκό κίνημα αποφάσισε να απαντήσει δυναμικά στο νέο πακέτο οικονομικών μέτρων που εξήγγειλε η κυβέρνηση. Με το νέο αυτό πακέτο η κυβέρνηση προχώρησε σε αύξηση του ΦΠΑ κατά 50%, αύξηση των καυσίμων κατά 40% έως και 100%, επέβαλε έναν προκαταβολικό φόρο της τάξης του 1,5% στις πωλήσεις του εμπορίου, γεγονός που οδήγησε σε μια γενική αύξηση των προϊόντων ευρείας κατανάλωσης, ενώ διατήρησε τους μισθούς ουσιαστικά στα ίδια επίπεδα, αυξάνοντας μόλις κατά 10% τους μισθούς των δημοσίων υπαλλήλων, που με αυτήν την αύξηση φτάνουν μέχρι τα 300 δολάρια το μήνα!
Ο Πρόεδρος Μεχία δεν τήρησε την υπόσχεση να αναστρέψει τη διαδικασία ιδιωτικοποιήσεων που ολοκλήρωσε η προηγούμενη κυβέρνηση και προχώρησε στην ιδιωτικοποίηση της Δομινικανής Εταιρίας Ηλεκτρισμού. Συνέπεια αυτής της ενέργειας ήταν η δημιουργία εταιριών παραγωγής και διανομής ενέργειας, όλες ξένου κεφαλαίου, οι οποίες είχαν τάχα καταθέσει σε ξένες τράπεζες πάνω από 700.000.000 δολάρια. Η ιδιωτικοποίηση αυτή έγινε με την υπόσχεση της αποτελεσματικότητας της υπηρεσίας. Ομως, σήμερα αυτές οι εταιρίες διακόπτουν καθημερινά την παροχή ηλεκτρικού ρεύματος για 12 με 13 ώρες, την υπερχρεώνουν, ενώ εξήγγειλαν αύξηση κατά 20% από την 1η Ιουλίου.
Σα να μην έφταναν όλα αυτά, η κυβέρνηση εξήγγειλε και την πρόθεσή της να «αποκτήσει» 500.000.000 δολάρια σε μπόνους με κυρίαρχη εγγύηση του κράτους, όπως επίσης και να ζητήσει άλλα 17 δάνεια που συνολικά θα ανέρχονται στα 2.200.000.000 δολάρια, με αποτέλεσμα να εκτοξευτεί, κυριολεκτικά, το σημερινό εξωτερικό χρέος από 3.600.000.000 δολάρια στα 6.300.000.000 δολάρια!
Οταν, τον περασμένο Φλεβάρη, οι οργανώσεις που αποτελούν τη «Συντονιστική των Λαϊκών και Συνδικαλιστικών Οργανώσεων» ξεκίνησαν ένα ευρύ εθνικό σχέδιο αγώνα ενάντια στη νεοφιλελεύθερη πολιτική της κυβέρνησης και υπέρ των δημοσίων υπηρεσιών, της παροχής τίτλων κυριότητας στη γη και κατά της ιδιωτικοποίησης της κοινωνικής ασφάλειας, το δικαίωμα στη διαμαρτυρία αγνοήθηκε και η Αστυνομία προσπάθησε να διαλύσει μία πορεία διαμαρτυρίας με πυροβολισμούς και δακρυγόνα, παρότι η πορεία είχε την έγκριση του υπουργείου Εσωτερικών.
Αμέσως παρέλυσαν όλα τα δημόσια νοσοκομεία της χώρας, πολλές περιοχές προχώρησαν σε γενικές απεργίες, σε πορείες και συγκεντρώσεις, μέχρι να πετύχουν την αναθεώρηση διαφόρων άρθρων του νόμου για την Κοινωνική Ασφάλιση, που ψηφίστηκε στις 10 του Μάρτη ως μεικτό σύστημα.
Από τον Απρίλη οι λαϊκές κινητοποιήσεις εντείνονται στο μέτρο που αυξάνονται ανεξήγητα οι τιμές των καυσίμων, οι εταιρίες ηλεκτρικής ενέργειας κατεβάζουν, κατά βούληση, τους διακόπτες και υπερχρεώνουν την υπηρεσία παροχής ηλεκτρικού ρεύματος, όπως κάνουν και οι τηλεπικοινωνιακές εταιρίες. Η «Συντονιστική των Λαϊκών και Συνδικαλιστικών Οργανώσεων» καλεί σε περαιτέρω ένταση του αγώνα. Σε κινητοποιήσεις διαμαρτυρίας που έγιναν στη συνοικία Καποτίγιο του Αγίου Δομίνικου, η Αστυνομία δολοφονεί 3 άτομα μεταξύ των οποίων και έναν ανήλικο, γεγονός που προκαλεί εξέγερση στη συνοικία. Το ίδιο συνέβη και στη συνοικία Ελ Καφέ ντε Ερέρα, επίσης στην πόλη του Αγίου Δομίνικου.
Στη βόρεια επαρχία του Σαλσέδο δύο άτομα δολοφονήθηκαν από την Αστυνομία, ενώ πραγματοποιούνταν εκδηλώσεις διαμαρτυρίας. Από εκεί και πέρα στις κινητοποιήσεις που πραγματοποιήθηκαν στις 21, 22 και 23 Μάη στην επαρχία Ναβαρέτα άτομα με μάσκες αντιμετώπισαν την Αστυνομία με αυτόματα όπλα και η συνέχεια ήταν να πέσουν βροχή οι κατηγορίες ενάντια στο Ευρύ Μέτωπο Λαϊκού Αγώνα (FALPO), το οποίο οι αρχές θεωρούσαν υπεύθυνο για την παραπάνω ενέργεια, οπότε και ξεκίνησε ένα κυνήγι ενάντια στα στελέχη του Μετώπου.
Τα παραπάνω έγιναν τη στιγμή που κοινωνικοί φορείς απαιτούσαν την αντικατάσταση του αρχηγού της Εθνικής Αστυνομίας, Πέδρο ντε Χεσούς Καρντελιέρ, διαμαρτυρόμενοι για τα γεγονότα στη συνοικία Καποτίγιο, που ήδη αναφέραμε και όπου σκοτώθηκαν 3 άτομα, και για τα πάνω από 400 άτομα που δολοφονήθηκαν από την Αστυνομία στη διάρκεια της θητείας του Καρντελιέρ σε υποτιθέμενες ανταλλαγές πυροβολισμών.
Η απάντηση της «Συντονιστικής των Λαϊκών και Συνδικαλιστικών Οργανώσεων» σε όλα τα παραπάνω, στον αυταρχισμό που επέδειξε ο ίδιος ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, Μεχία, και στην κατασταλτική στάση της Αστυνομίας υπό την αρχηγία του στρατηγού Καρντελιέρ, ήταν η εξαγγελία μιας νέας δυναμικής αγώνα. Σε αυτά τα πλαίσια πραγματοποιήθηκε στις 19 Ιουνίου μια Εθνική Ημέρα Διαμαρτυρίας. Συνδικαλιστικές και κοινωνικές οργανώσεις σε ολόκληρη τη χώρα κατέβηκαν σε πορείες, συγκεντρώσεις και απεργίες. Η Συντονιστική πραγματοποίησε ακόμα, την 1η Ιουλίου, μία εθνική συνέλευση, όπου συζητήθηκαν οι προοπτικές για μια γενική απεργία και επιβεβαιώθηκε εκ νέου η αγωνιστική πορεία της οργάνωσης. Το λαϊκό μαζικό κίνημα φαίνεται αποφασισμένο να συνεχίσει τις κινητοποιήσεις με πολύ συγκεκριμένα αιτήματα, όπως αλλαγή της οικονομικής πολιτικής, αναστολή του εξωτερικού χρέους, ακύρωση της διαδικασίας ιδιωτικοποιήσεων, λύση στην ενεργειακή κρίση, παροχή τίτλων κυριότητας στη γη, μείωση των τιμών των καυσίμων, καθώς και αντικατάσταση του αρχηγού της Αστυνομίας και γενικότερες αλλαγές στο αστυνομικό Σώμα.
