Κάνουμε πολλά, πολλές φορές με αυτοθυσία και αυταπάρνηση και ό,τι έχουμε κατακτήσει μέχρι σήμερα είναι αποτέλεσμα επίμονης προσπάθειας. Αυτό είναι αδιαμφισβήτητο.

Ζητούμενο όμως σήμερα είναι το πώς θα κατακτήσουμε μια ανώτερη, ποιοτικά αναβαθμισμένη δουλειά και παρέμβαση - με ό,τι αυτό συνεπάγεται για τις απαιτήσεις της καθοδηγητικής δουλειάς των οργάνων, όλου του Κόμματος - εναρμονισμένη με το Πρόγραμμα του Κόμματος, μέσα στην καθημερινότητα και όχι ως έκτακτη συνθήκη μπροστά σε μια εξέλιξη, μια μάχη που φυσικά θα έχουν και ιδιαίτερες απαιτήσεις.

Ετσι κι αλλιώς, ακόμα και το αποτέλεσμα που προκύπτει τελικά από μια συγκεκριμένη μάχη, κρίνεται - σε σημαντικό βαθμό - από το τι έχουμε καταφέρει στην κατά τ' άλλα πιο «αθόρυβη» και «αναποτελεσματική» περίοδο πριν από αυτή, σε περιόδους που τα πράγματα μοιάζουν στάσιμα ή ακόμα μπορεί να υπάρχει και ορισμένη οπισθοχώρηση. Ετσι για παράδειγμα, δεν θα ήμασταν στο ίδιο σημείο σε σχέση με το ανεβασμένο κύρος του Κόμματος που το συναντάμε στο άνοιγμά μας, σε σχέση με μια σχετικά αναβαθμισμένη ικανότητα δράσης και παρέμβασης των δυνάμεών μας και στο κίνημα, στην επεξεργασία θεμάτων, αιτημάτων, πλαισίων πάλης, αν δεν είχε προηγηθεί μια πιο μακροχρόνια προσπάθεια με την επεξεργασία του Προγράμματος του Κόμματος, με την προώθηση και προβολή του, με τη μελέτη του Δοκιμίου Ιστορίας του Κόμματος, με μελέτη συμπερασμάτων π.χ. από την περίοδο '12-'15, από μεγάλους εργατικούς - και όχι μόνο - αγώνες που ηγήθηκαν δυνάμεις μας.

Ομως, ισχύει και το αντίστροφο. Κενά και αδυναμίες που δεν αντιμετωπίζουμε στην «αθόρυβη» περίοδο και που μπορεί πράγματι σε αυτή τη φάση να μην φαίνεται ότι κοστίζουν, σε άλλες να φανούν επιζήμια. Γι' αυτό και σήμερα είναι απαίτηση των καιρών να μετρήσουμε πιο γρήγορα και σταθερά βήματα στην αντιμετώπιση κενών, δεδομένου ότι δρούμε σε περίοδο που εγκυμονεί μεγάλες εξελίξεις, ίσως και σημαντικά πιο επιδραστικές από αυτές που ζούμε σήμερα.

Αρα, μια «πιο βαθιά, ανώτερη επαναστατική συγκρότηση των οργανωμένων μας δυνάμεων με όρους που θα δυναμώνουν τη μαχητική, αταλάντευτη στάση, αντοχή και τη στρατηγική σταθερότητα, την ικανότητα δράσης σε όλες τις συνθήκες» όπως τίθεται στις Θέσεις, δεν αφορά καθήκον για ένα μακρινό μέλλον, αλλά το πως σήμερα σε μη επαναστατικές συνθήκες λειτουργούμε με τέτοια χαρακτηριστικά. Πως ακόμα και την πιο άχαρη δουλειά που χρειάζεται να γίνει, την εντάσσουμε στην επαναστατική δουλειά για τη συγκέντρωση δυνάμεων.

Ετσι, επειδή συχνά συζητάμε για την ανάγκη να αντιστοιχηθούμε, να καλλιεργούμε την ετοιμότητα και αντοχή στις γραμμές μας, ένα θέμα είναι τι σημαίνουν αυτά για ένα Τομεακό Οργανο στο σήμερα και όχι όταν η ημερήσια διάταξη θα υπαγορεύει άλλα πρακτικά καθήκοντα, που όμως θα προετοιμάζει ακριβώς γι' αυτά.

Ορισμένες τέτοιες πλευρές:

Για παράδειγμα, ετοιμότητα σημαίνει σήμερα ως στέλεχος να εξασφαλίζω την καθημερινή μελέτη του «Ριζοσπάστη» χωρίς να υποκύπτω σε δυσκολίες από τα άστατα ωράρια ή άλλες, να εξασφαλίζω την επαφή και το διάβασμα των εκδόσεων της «Σύγχρονης Εποχής», των επεξεργασιών του Κόμματος και όχι μόνο ή κυρίως μπροστά σε ένα πιο απαιτητικό καθήκον. Εδώ εντάσσονται στοιχεία που μπορούν να γίνουν πιο συστηματικά, ιδιαίτερα στα πλαίσια ενός οργάνου, μιας Τομεακής Επιτροπής, ενός Γραφείου ΚΟΒ που βοηθάνε να αποκτιέται τριβή με τη μελέτη, να γίνεται καλώς εννοούμενη συνήθεια. Για παράδειγμα, πότε ο καθένας μας έγινε καλύτερος, απέκτησε μεγαλύτερη πολιτική αυτοπεποίθηση; Οταν κληθήκαμε να γράψουμε μια ανακοίνωση, ένα άρθρο, να ετοιμάσουμε μια ομιλία για μια σύσκεψη, όταν προσπαθήσαμε να εξηγήσουμε ότι ο Κεντρικός Σχεδιασμός είναι σχέση παραγωγής και όχι οργανωτικό - τεχνικό εργαλείο και πρώτα στραμπουλήξαμε τη γλώσσα μας κ.α. Πολύ περισσότερο που το καθήκον της μελέτης είναι το πρώτο, όταν λέμε ότι ένα όργανο, ακόμα και η ίδια η ΚΟΒ πρέπει και μπορεί να επεξεργάζεται ένα θέμα που αφορά στον χώρο ευθύνης της σε όλες του τις πλευρές.

`Η αντίστοιχα, αντοχή χτίζεται στον βαθμό που η συνεργασία με τα στελέχη και τα μέλη του Κόμματος κατακτήσουμε να γίνει βδομαδιάτικη συνήθεια, να προετοιμάζεται η συνεδρίαση της ΚΟΒ με καλούς όρους, που θα διασφαλίζουν τη συλλογικότητα στη σκέψη, τη γνώμη, τη συμμετοχή στο σχέδιο της ΚΟΒ, τη συζήτηση για τα συμπεράσματα που προκύπτουν από μάχες που δίνουμε. Που και το σχέδιο της ΚΟΒ δεν αφορά απαρίθμηση ενεργειών με βάση τι δυνάμεις και πού τις έχουμε, αλλά κυρίως να αφορά επεξεργασία που ανοίγει ορίζοντες για το πού πρέπει να κοιτάει ο προσανατολισμός μας με βάση τις αποφάσεις και τα κριτήριά μας. Τελικά, ένα τέτοιο σχέδιο μπορεί να ξεκλειδώνει ακόμα και το πώς αξιοποιούνται καλύτερα και περισσότερες δυνάμεις - κομματικά μέλη, οπαδοί, άλλοι άνθρωποι με μεράκι και ικανότητες σε τομείς δουλειάς. Η συζήτηση για την παρέμβαση στον χώρο ευθύνης είχε ορισμένα τέτοια χαρακτηριστικά. Συνέβαλλε σε σημαντικό βαθμό να συγκεντρώσουμε την προσοχή μας σε χώρους - μέτωπα - θέματα σημαντικά για τη συγκέντρωση δυνάμεων που μέχρι πρότινος μπορεί να μην είχαμε ασχοληθεί είτε «γιατί δεν είχαμε δυνάμεις» - και αυτό θέμα προσανατολισμού προέκυψε ότι είναι σε ορισμένες περιπτώσεις - είτε γιατί αλλιώς είχαμε συνηθίσει έως τότε. Αντίστοιχα, αυτή η συζήτηση συνέβαλλε σε ορισμένες περιπτώσεις να πάρουμε διορθωτικά μέτρα σε σχέση με ιεραρχήσεις που είχαμε κ.ο.κ. Κυρίως όμως να συνειδητοποιούμε πιο ουσιαστικά τι είναι και τι αφορά ο χώρος ευθύνης της ΚΟΒ και ότι ως ΚΟΒ έχουμε ευθύνη για τη διάδοση των στόχων και του σκοπού του Κόμματος σε αυτόν.

Μια τέτοια προσπάθεια με τέτοια χαρακτηριστικά και άλλα, που να διαμορφώνουν ετοιμότητα - αντοχή στο επίπεδο κάθε οργάνου μπορεί να ανεβάζει τη στάθμη της ιδεολογικής, πολιτικής και οργανωτικής ικανότητας για ό,τι το αφορά, την καθοδήγηση ΚΟΒ, Κ.Ο., επεξεργασίας θεμάτων, μετώπων. Τελικά, μπορεί να ανεβάζει τη στάθμη όλου του Κόμματος. Στον βαθμό που κατακτάμε στην καθημερινή μας δράση, ως ενιαίο καθήκον - και όχι τρέχοντας να βγει ένα πρόγραμμα ενεργειών, συνελεύσεων, ημερομηνιών που μπορεί «να μας βγάζει και την ψυχή» - κάθε μας ενέργεια να εντάσσεται στην προσπάθεια διαμόρφωσης προϋποθέσεων - αυτών που περνάνε από το χέρι μας - της επαναστατικής ανατροπής. Αυτό μπορεί να απαντά και σε αυτό που εκφράζεται σε στιγμές, όπως «κούραση» ειδικά όταν μια προσπάθεια δεν έχει άμεσο αποτέλεσμα, συμβιβασμό με δυσκολίες που μπορεί να είναι και υπαρκτές, «όριο» στη δράση κ.λπ. Μπορεί να διαμορφώνει τους όρους για «Κόμμα έτοιμο για όλα» με την απαιτούμενη αποφασιστικότητα και μαχητικότητα όλων μας μέσα σε κάθε τι που κάνουμε.

Το κείμενο των Θέσεων της ΚΕ για το 22ο Συνέδριο το διαπερνά απ' άκρη σ' άκρη η διαπίστωση της ανάγκης να αλλάξει επίπεδο με γρήγορους ρυθμούς η καθοδηγητική μας δουλειά. Η παρέμβασή μας στο κίνημα, στην πραγματικότητα γύρω μας, να πάρει χαρακτηριστικά παρέμβασης με τη στρατηγική μας. Με το Πρόγραμμα του Κόμματος.

Το ανέβασμα της ιδεολογικής δουλειάς, του ιδεολογικού - μορφωτικού - πολιτιστικού επιπέδου των Οργανώσεων, είναι προϋπόθεση για την υλοποίηση αυτού του στόχου και περιγράφονται με σαφήνεια στο κείμενο των Θέσεων τα βήματα που πρέπει να κάνουμε, συλλογικά αλλά και ο καθένας από μας, για να τον πετύχουμε.

Σωστά αναφέρεται ότι μπροστά στις εξελίξεις, το ενδεχόμενο κάποιας απότομης καμπής της ταξικής πάλης μπορεί να γεννήσει απαιτητικές καταστάσεις για το Κόμμα μας, ακόμα και την εμφάνιση επαναστατικής κατάστασης, και την ανάγκη το Κόμμα να είναι έτοιμο να παίξει τον ιστορικό του ρόλο.

Είναι όμως αυτός ο μόνος παράγοντας που κάνει το ιδεολογικό - πολιτικό - οργανωτικό ατσάλωμα του Κόμματος τόσο επιτακτικό στις μέρες μας; Αραγε, χωρίς το ενδεχόμενο επαναστατικής κατάστασης, θα μπορούσαμε να συνεχίσουμε να παρεμβαίνουμε στην πραγματικότητα σαν χθες, μέσα στις νέες συνθήκες που διαμορφώνονται; Θα ήταν κάτι τέτοιο αρκετό; Και αν όχι, ποιο είναι αυτό το καινούργιο που απαιτεί από μας καινούργια αντιμετώπιση;

Στο πρώτο κεφάλαιο του κειμένου περιγράφονται οι συνθήκες όπως διαμορφώνονται στην Ελλάδα και διεθνώς.

Η όξυνση των ανταγωνισμών, αποτέλεσμα της κεντρικής σύγκρουσης ΗΠΑ - Κίνας για την πρωτοκαθεδρία στο διεθνές ιμπεριαλιστικό σύστημα, αλλά και από τις διεκδικήσεις των ιμπεριαλιστικών κέντρων στο ξαναμοίρασμα του κόσμου. Η διαρκής απειλή νέας παγκόσμιας καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης ως αποτέλεσμα των τεράστιων συσσωρευμένων κεφαλαίων, αλλά και της αλματώδους ανάπτυξης των παραγωγικών δυνάμεων στις μέρες μας. Η τεράστια όξυνση όλων των αντιθέσεων του καπιταλισμού και οι δυσκολίες που αυτή γεννάει στην ίδια την λειτουργία της καπιταλιστικής οικονομίας, είναι στοιχεία που αυξάνουν την επιθετικότητα και την αποφασιστικότητα της αστικής τάξης να υλοποιήσει τους σχεδιασμούς της εξασφαλίζοντας όσο το δυνατόν μεγαλύτερη μερίδα στο μοίρασμα που επιχειρείται. Αλλά και εξασφαλίζοντας ταυτόχρονα την απρόσκοπτη λειτουργία της καπιταλιστικής οικονομίας με κάθε μέσο, απέναντι στην όποια πιθανή όξυνση της ταξικής πάλης. Το αστικό κράτος γίνεται γι' αυτούς τους σκοπούς πιο επιτελικό για τα συμφέροντα του κεφαλαίου. Ο ταξικός του χαρακτήρας προβάλλει όλο και πιο καθαρά στις διάφορες λειτουργίες του.

Σ' αυτές τις συνθήκες οι αστικές τάξεις δεν διστάζουν απέναντι στο όποιο ενδεχόμενο να αιματοκυλίσουν τους λαούς για τα συμφέροντά τους, να διαπράξουν γενοκτονίες και τα όποια φρικιαστικά εγκλήματα, όπως δείχνουν οι ιμπεριαλιστικοί πόλεμοι σε Ουκρανία, Μέση Ανατολή, αλλά και οι πολεμικές προετοιμασίες των ιμπεριαλιστών διεθνώς.

Η τεράστια τεχνολογική πρόοδος της εποχής μας, ψηφιοποίηση, Τεχνητή Νοημοσύνη κ.λπ. στα χέρια του κεφαλαίου προσφέρουν στην αστική τάξη νέα εργαλεία στην ενσωμάτωση των συνειδήσεων των λαϊκών στρωμάτων, αλλά και πρόληψης και καταστολής των οξυμένων ταξικών αντιθέσεων. Ταυτόχρονα όμως, όσο αυξάνεται η χρήση των νέων τεχνολογιών στην καπιταλιστική παραγωγή τόσο ενισχύεται η τάση πτώσης του ποσοστού κέρδους του κεφαλαίου, κάτι που οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στην αύξηση του βαθμού εκμετάλλευσης της εργατικής δύναμης. Οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στην αύξηση της σχετικής και απόλυτης εξαθλίωσης της εργατικής τάξης. Στην αύξηση της ανεργίας. Σε νομοσχέδια - εκτρώματα που θα προωθούν την αύξηση του χρόνου εργασίας.

Αυτές οι εξελίξεις δεν αποτελούν «κακές» επιλογές κάποιας συγκεκριμένης πολιτικής. Είναι αποτέλεσμα της λειτουργίας αντικειμενικών νόμων στη λειτουργία της καπιταλιστικής οικονομίας και δεν γίνεται να αναιρεθούν. Η πορεία δεν αντιστρέφεται όσο την παραγωγή θα τη σχεδιάζει το κεφάλαιο με γνώμονα το κέρδος του.

Σε αυτό το σκηνικό που διαμορφώνεται, το σκέλος της ιδεολογικής πάλης του προλεταριάτου ενάντια στην αστική πολιτική, ενάντια στη σοσιαλδημοκρατία, την οποία το σύστημα προσπαθεί με ζήλο να αναστηλώσει για να προλάβει τα αδιέξοδά του, αποκτά νέα, αναβαθμισμένη σημασία.

Είναι ανάγκη η εργατική τάξη να μην εγκλωβιστεί ξανά σε αφηγήματα καλύτερης, δικαιότερης διαχείρισης του καπιταλισμού. Σε πιθανές αναλύσεις που μπορεί να παρουσιάζουν την Τεχνητή Νοημοσύνη, την τεχνολογία γενικότερα, ως την πηγή της φτώχειας και της ανεργίας. Που δαιμονοποιούν την τεχνολογία αλλά αθωώνουν τη λειτουργία και τις νομοτέλειες της καπιταλιστικής οικονομίας. Που κρύβουν την ουσία της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης.

Το ίδιο μέτωπο της ιδεολογικής πάλης θα χρειαστεί να ενταθεί και σε επίπεδο δήμων και Περιφερειών, εκεί όπου οι κεντρικοί σχεδιασμοί του κεφαλαίου φτάνουν να υλοποιούνται μέχρι τις γειτονιές όπου ζει και εργάζεται η εργατική τάξη. Ηδη σε παραθαλάσσιες περιοχές προωθείται με γρήγορους ρυθμούς η υλοποίηση των στόχων του κεφαλαίου για επενδύσεις στον τουρισμό και την εστίαση. Γίνεται ξεκάθαρα φανερή η συμπόρευση των διαφόρων διοικήσεων των δήμων με συγκεκριμένους επιχειρηματίες και μερίδες της αστικής τάξης. Δρομολογούνται με γρήγορους ρυθμούς ξεπουλήματα φιλέτων και μοίρασμα περιοχών ενδιαφέροντος ανάμεσα σε επιχειρηματικούς ομίλους, που απειλούν να μετατρέψουν τις περιοχές όπου ζουν οι λαϊκές οικογένειες σε απέραντα «πάρκα επιχειρηματικότητας», επιδεινώνοντας ακόμα περισσότερο το ήδη δυσβάσταχτο κόστος ζωής των λαϊκών οικογενειών αλλά και τους όρους πώλησης της εργατικής δύναμης.

Είναι ανάγκη τώρα, σε αυτές τις συνθήκες, να ανέβει η ικανότητα παρέμβασης, δείχνοντας την πραγματική αιτία αυτών των εξελίξεων, αποκαλύπτοντας τον εκμεταλλευτικό χαρακτήρα της καπιταλιστικής οικονομίας, που δεν αλλάζει κάτω από κανένα μείγμα διαχείρισης. Να ανέβει η ικανότητα να αποκαλύπτουμε τον ταξικό χαρακτήρα του αστικού κράτους. Να δείχνουμε την προοπτική της επαναστατικής ανατροπής του καπιταλισμού ως τη μόνη ουσιαστική λύση των οξυμένων προβλημάτων και των αδιεξόδων της καπιταλιστικής ανάπτυξης. Ως το πραγματικό τέλος των πολέμων, της βαρβαρότητας, της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο. Σε γενικές γραμμές η ταξική πάλη πρέπει να ξεπερνάει τα όρια του καπιταλιστικού συστήματος.

Το βάρος αυτής της διαφωτιστικής δουλειάς, που έχει ήδη ανοίξει και πρέπει να ενταθεί περισσότερο, να πάρει πιο μόνιμα και σίγουρα χαρακτηριστικά, δεν γίνεται να μην πέσει στις ΚΟΒ και στα άμεσα καθοδηγητικά τους όργανα. Εκεί θα κληθούμε να δώσουμε αυτήν τη μάχη. Εκεί πρέπει να δώσουμε όλο το βάρος μας για να ξεπεράσουμε αδυναμίες και καθυστερήσεις. Εκεί θα μετρηθούμε στο ξεπέρασμα συνηθειών, στο ξεπέρασμα του βολέματος και της πεπατημένης, στο κατά πόσο θα μπορέσουμε να καταγράψουμε διακριτά βήματα στο ανέβασμα της ικανότητάς μας να δουλεύουμε με το Πρόγραμμα του Κόμματος. Το απαιτούν οι συνθήκες και η εποχή.