Μια γλυκόπικρη κωμωδία για τα μικρά δράματα της καθημερινότητας, τις προκαταλήψεις και τις εύθραυστες ισορροπίες των ανθρώπινων σχέσεων - όλα αυτά ενώ ένα κέικ ψήνεται στον φούρνο. Ενα θεατρικό σύμπαν ξεδιπλώνεται επί σκηνής, γεμάτο αλήθειες, παρεξηγήσεις, λεπτό χιούμορ και απρόσμενες στιγμές τρυφερότητας.

Κάποιος πετάει τα σκουπίδια από το μπαλκόνι του στην είσοδο μιας πολυκατοικίας. Τέσσερις από τους ενοίκους συναντιούνται στο διαμέρισμα του διαχειριστή, ώστε να ανακαλύψουν τον «ένοχο» και να του γίνει παρατήρηση. Η απρόσμενη αυτή συνάντηση κρατάει όση ώρα ψήνεται ένα κέικ στον φούρνο του διαχειριστή, που περιμένει σημαντικές επισκέψεις...

Εμείς βρεθήκαμε στο θέατρο και είχαμε τη χαρά να συνομιλήσουμε με τους δύο δημιουργούς.

Μιλώντας με τον Β. Χατζηγιαννίδη, του ζητάμε να γυρίσει τον χρόνο λίγο πίσω και να μας πει ποια ήταν αφορμή για να γραφτεί το «Κέικ», 15 χρόνια πριν.

«Το έργο αρχικά ήταν ένα δεκάλεπτο μονόπρακτο που γράφτηκε στη διάρκεια ενός πρότζεκτ που είχε γίνει στο Θέατρο "Χώρα" το 2009. Μέσα σε 24 ώρες οι συγγραφείς έπρεπε να επιλέξουν ηθοποιούς μέσα από μια ομάδα ηθοποιών, να γράψουν ένα έργο πάνω σε αυτούς όλο το βράδυ, στη συνέχεια να το πάρει ο σκηνοθέτης, να γίνει η πρόβα και το ερχόμενο βράδυ να πραγματοποιηθεί η παράσταση. Μάλιστα, οι ηθοποιοί καλούνται να φέρουν και από ένα αντικείμενο που πρέπει ο συγγραφέας να το εκμεταλλευτεί... Η ιδέα να μεγαλώσει το έργο ήταν της Μίνας Αδαμάκη, που συμμετείχε και στο αρχικό ανέβασμα».

Οσον αφορά τα ζητήματα που θίγει το έργο, ο Β. Χατζηγιαννίδης ξεχωρίζει αυτό της αποδοχής «σε οτιδήποτε διαφέρει από τη δική μας σκέψη, από τον δικό μας τρόπο που αντιλαμβανόμαστε τον κόσμο, τους ανθρώπους. Και αυτός είναι ο αγώνας που δίνουμε στη ζωή μας, να μπορέσουμε να συνυπάρξουμε με όλους τους διαφορετικούς ανθρώπους που υπάρχουν στη ζωή μας. Κάποιος είπε ότι ο κάθε άνθρωπος είναι ένα νησί. Βιώνουμε μόνοι μας τη χαρά μας και τη λύπη μας καθ' ολοκληρία, οι άλλοι παίρνουν απλώς μια μυρωδιά, όμως το θέμα είναι πώς θα συναντηθούμε με τους άλλους».

Ολη η υπόθεση του έργου διαδραματίζεται μέχρι να ψηθεί ένα κέικ. Τελικά τι συμβαίνει στη ζωή των τεσσάρων πρωταγωνιστών; Σύμφωνα με τον Β. Χατζηγιαννίδη, βγαίνουν διαφορετικοί: «Ο καθένας έχει εξομολογηθεί, έχει ξεγυμνωθεί, έχει ρεζιλευτεί, έχει ταπεινωθεί και τελικά συναδελφωθεί με τους υπόλοιπους. Δεν ξέρουμε τι θα γίνει αύριο στη ζωή τους, γιατί ο άνθρωπος είναι ευαίσθητο υλικό, δηλαδή την ώρα που βλέπεις ότι κάτι έχει σφυρηλατηθεί μέσα του, την επόμενη ώρα είναι σαν να μην έχει πάρει κανένα μάθημα στη ζωή του. Σαν να ξεκινάει πάλι από την αρχή. Δεν ξέρουμε πώς θα είναι αυτοί οι άνθρωποι την επόμενη μέρα, όμως ξέρουμε ότι αυτό το βράδυ που συναντήθηκαν όλοι μαζί συνέβη κάτι βαθύ και ανθρώπινο, που τους έφερε κοντά».

Ο Θ. Ζερίτης από τη μεριά του σημειώνει πως αυτό που του έκανε εντύπωση όταν διάβασε το έργο είναι ότι κανένας από τους ήρωες δεν εκφράζει τι πραγματικά τον απασχολεί. Επομένως, ξεχωρίζει τη μοναξιά: «Είναι τέσσερις τελείως διαφορετικοί άνθρωποι, που δεν θα έκαναν ποτέ παρέα, που αισθάνονται πραγματικά μόνοι και μένουν εκεί, στη συνάντηση, γιατί δεν θέλουν να γυρίσουν στο δικό τους διαμέρισμα, στις δικές τους ζωές. Αυτό θέλαμε να δώσουμε με τον Σπύρο Γραμμένο, με τη μουσική, και ιδιαίτερα με το τραγούδι του τέλους.

Το έργο τελικά παρακινεί στη συλλογικότητα, δείχνοντάς μας το ανάποδο: Αυτοί οι άνθρωποι, αν ξανασυναντηθούν αύριο, θα είναι καλύτεροι άνθρωποι. Και αν έχουν επαφές με ανθρώπους και δεν είναι μονήρεις, ο καθένας μπροστά στην τηλεόρασή του, μπορεί να γίνουν καλύτεροι άνθρωποι».

Ζητάμε από τον Β. Χατζηγιαννίδη να μας πει ποιες είναι οι θεατρικές του αναφορές. Παραδέχεται ότι έχει μια αγάπη για την κωμωδία: «Μου αρέσει το κωμικό στοιχείο, ακόμα και στα πιο σοβαρά θέματα. Υπάρχουν συγγραφείς που θαυμάζω πάρα πολύ. Ο Δημήτρης Κεχαΐδης, η Λούλα Αναγνωστάκη, αλλά και σύγχρονοι συγγραφείς, όπως ο Γιάννης Μαυριτσιάκης, ο Θανάσης Τριαρίδης και άλλοι.

Το σύγχρονο έργο μοιάζει τα τελευταία χρόνια ότι έχει μια δυναμική. Μοιάζει σαν να έχει πάρει την απόφαση ότι θα σταθεί στα πόδια του. Νομίζω υπάρχει μια στροφή στο ελληνικό έργο και βλέπουμε ότι κάθε χρόνο υπάρχουν αρκετά ελληνικά έργα στο ρεπερτόριο. Και, πραγματικά, όσο δίνεται το βήμα τόσο καλύτερο θα γίνεται».

Οσο για τη διαφορά της θεατρικής γραφής, ο Β. Χατζηγιαννίδης εκτιμά ότι «το θέατρο έχει διαφορετική διαδικασία και λειτουργία από το μυθιστόρημα. Μεσολαβεί η ερμηνεία των ηθοποιών, που επεξεργάζεται και τονίζει το κείμενο διαφορετικά κάθε φορά. Στο θέατρο είναι όλα πολύ πιο συμπυκνωμένα, πρέπει να χωρέσουν οι ζωές όλων των προσώπων σε λίγο χρόνο και ο θεατής να αποκομίσει μια εικόνα από τις πληροφορίες που δίνονται υπογείως και εμμέσως για κάθε πρόσωπο μέσα από τον διάλογο. Είναι κάτι ζωντανό, που μεταλλάσσεται από παράσταση σε παράσταση».

• Παραστάσεις κάθε Τετάρτη στις 20.00, Πέμπτη, Παρασκευή και Σάββατο στις 21.00 και Κυριακή στις 18.00. Παίζουν: Φαίδρα Δρούκα, Ερρικος Λίτσης, Γιάννης Λεάκος, Προμηθέας Νεραττίνι - Δοκιμάκης. Πρωτότυπη μουσική - τραγούδια: Σπύρος Γραμμένος.

Το πρόγραμμα περιλαμβάνει τέσσερις εμβληματικές ταινίες, που σηματοδοτούν διαφορετικές φάσεις της κινηματογραφικής του πορείας και τον αναδεικνύουν όχι μόνο ως μουσικό αλλά και ως αφηγητή, που με τις νότες του χρωμάτιζε την εικόνα και ανέδειξε τον ρόλο της μουσικής ως δραματουργικού στοιχείου της αφήγησης.

Οπως ο ίδιος έλεγε, «η καλή μουσική για τον κινηματογράφο φέρνει πάντα την εικόνα μέσα μας...».

Το πρόγραμμα έχει ως εξής:

12.00 | «Topkapi» (σκηνοθεσία Ζιλ Ντασέν, 1964)

14.30 | «America America» (σκηνοθεσία Ελία Καζάν, 1963)

18.00 | Συζήτηση «Σαν παλιό σινεμά...», αίθουσα «Δημήτρης Μητρόπουλος»

19.30 | «Ποτέ την Κυριακή» (σκηνοθεσία Ζιλ Ντασέν, 1960)

21.30 | «Ο Μεγάλος Ερωτικός» (σκηνοθεσία Παντελής Βούλγαρης, 1973)

Οι ταινίες θα προβληθούν στην αίθουσα «Αλεξάνδρα Τριάντη».

Εισιτήρια: 2107282333, megaron.gr