Στην εκδήλωση παρευρέθηκε πλήθος κόσμου, ανάμεσά τους απόγονοι των μαχητών και μαχητριών της 18ης Ταξιαρχίας του ΔΣΕ. Την κεντρική ομιλία έκανε ο Δημήτρης Παπαδόπουλος, μέλος της ΕΠ Δυτικής Μακεδονίας του ΚΚΕ, ενώ παρεμβάσεις έγιναν επίσης από την Γιώτα Κατέ, στέλεχος της ΚΝΕ, με θέμα τη συμμετοχή των γυναικών στον ΔΣΕ, και τον Κώστα Αντάρα, στέλεχος του ΚΚΕ, με θέμα την αντιμετώπιση της ιστορίας του ΔΣΕ από την αστική και οπορτουνιστική ιστοριογραφία και προπαγάνδα.

Στον χώρο της εκδήλωσης υπήρχε πίνακας στον οποίο αναρτήθηκαν τα ονόματα των νεκρών μαχητών και μαχητριών της 18ης Ταξιαρχίας του ΔΣΕ. Η εκδήλωση ολοκληρώθηκε με μουσικό αφιέρωμα στο αντάρτικο τραγούδι.

Το άνοιγμα στην εκδήλωση έκανε ο Νίκος Γεωργακόπουλος, Γραμματέας της ΤΕ Ενεργειακού Κέντρου και μέλος του Γραφείου Περιοχής Δυτικής Μακεδονίας του ΚΚΕ, ο οποίος σημείωσε πως η συγκεκριμένη εκδήλωση αποτελεί ακόμα έναν κρίκο στην αλυσίδα των εκδηλώσεων που έχει κάνει το ΚΚΕ τα τελευταία χρόνια για να τιμήσει τους αλύγιστους της ταξικής πάλης και πως πρόκειται για προσπάθεια ανάδειξης λιγότερο γνωστών σελίδων ιστορίας του τόπου, στην οποία η ΕΠ Δυτικής Μακεδονίας θα δώσει συνέχεια.

«Για το Κόμμα μας αποτελεί χρέος και καθήκον να αναδείξουμε την ποτισμένη με αίμα προσφορά του λαϊκού ηρωικού Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας στη σκληρή, άνιση, αλλά δίκαιη πάλη του, για να είναι ζωντανή μνήμη και έμπνευση για τους αγώνες του μέλλοντος», σημείωσε μεταξύ άλλων στην ομιλία του ο Δημήτρης Παπαδόπουλος, ο οποίος παρουσίασε ιστορικά στοιχεία για τη δράση της 18ης Ταξιαρχίας του ΔΣΕ, που έδρασε στην περιοχή.

Η 18η Ταξιαρχία συγκροτήθηκε με διοικητή τον συνταγματάρχη Παντελή Βαϊνά, Πολιτικό Επίτροπο τον Γουσόπουλο Τάσο (Μάκη) και επιτελάρχη τον Κεβρεκίδη Φωκά. Διοικητές ταγμάτων ορίστηκαν οι Αργύρης Κοβάτσης και Λάμπρος Γακίδης (Τζαβέλλας). Υπό τις διαταγές της 18ης Ταξιαρχίας του ΔΣΕ εντάχθηκαν η διλοχία σαμποτέρ του Γ. Μπότσαρη, τα τοπικά Κέντρα Πληροφοριών και τμήμα του θεσσαλικού ιππικού. Μία από τις μεγαλύτερες επιτυχίες της ήταν η επιχείρηση κατάληψης της πόλης της Πτολεμαΐδας, που έγινε στις 17 Οκτώβρη του 1948, ενώ τους επόμενους δύο μήνες οι δυνάμεις της έδωσαν σκληρές μάχες, οι βασικότερες εκ των οποίων ήταν οι εξής: Η 2η κατάληψη της Πτολεμαΐδας στις 20 - 21/10, της Εράτυρας στις 31 - 1/11, της Σιάτιστας στις 12 - 13/11, η ιδιαίτερα σκληρή μάχη στην Αναρράχη Πτολεμαΐδας στις 5/11, η επίθεση στην Ποντοκώμη και το Μαυροδένδρι στις 6/8, η ανατίναξη του δημόσιου δρόμου Πτολεμαΐδας - Αμυνταίου στις 8 - 9/11, η ενέδρα στις 13/11 με την οποία αποκρούστηκε η δύναμη διλοχίας του Εθνικού Στρατού που συνοδευόταν από δύο τανκς. Την ίδια μέρα ο 2ος λόχος της 18ης Ταξιαρχίας σε θέση ενέδρας χτύπησε και διέλυσε μονάδα εθνοφρουράς. Η δράση της ομάδας σαμποτέρ στις 15/11 στον δρόμο Καϊλάρια - Πέρδικα. Η επίθεση σαμποτέρ και τμήματος τάγματος του ΔΣΕ στις 17/11 στη γέφυρα Καφτανάγα της Νεάπολης και τη γέφυρα Πελεκάνου. Η μάχη με τμήμα του στρατού και ομάδας των ΛΟΚ από την Αναρράχη που κατευθύνονταν στο Σούλποβο στις 22/11/48.

Η απειλή που δημιούργησε με τη δράση της προκάλεσε ανησυχία στο Γενικό Επιτελείο Στρατού, που αναγκάστηκε να πάρει μια σειρά από μέτρα. Καταρτίστηκε το ειδικό σχέδιο αιφνιδιασμού των δυνάμεων του ΔΣΕ με τη συμμετοχή 2 μοιρών ΛΟΚ. Η επίθεση αυτή κατέληξε σε παταγώδη αποτυχία. Στο Σινιάτσικο, οι μονάδες των ΛΟΚ γνώρισαν μια από τις μεγαλύτερες ήττες τους. Το επόμενο διάστημα η ταξιαρχία θα πάρει μέρος σε σημαντικές επιχειρήσεις, όπως η μάχη της Φλώρινας και στη συνέχεια η μάχη του Γράμμου.

Η Γιώτα Κατέ σημείωσε στην παρέμβασή της: «Ενα από τα σπουδαιότερα κεφάλαια της ένοπλης ταξικής πάλης στη χώρα κατά τον 20ό αιώνα είναι η αξιοσημείωτη συμβολή της γυναίκας στον ΔΣΕ. Η μεταμόρφωση αυτής της κοπέλας από χωριατοπούλα σε ανταρτοπούλα με όπλο στο χέρι και με γνώμη στη συνέλευση, ή ακόμη σε ομαδάρχισσα που οδηγούσε τους μαχητές/τριες στην κατατρόπωση του αντιπάλου, δεν ήρθε ως μία απλή αντίδραση στις άθλιες συνθήκες και στην ανισότιμη θέση που την είχε καταδικάσει η αστική πολιτική δεκαετιών. Συνέβη μέσα από την οργανωμένη και επίμονη δουλειά του ΚΚΕ, δουλειά με ιδιαίτερες απαιτήσεις και αντιφάσεις στην καθημερινή ζωή και δράση. Οι γυναίκες του ΔΣΕ, είτε εθελόντριες είτε "επιστρατευμένες" (όχι όμως με υποχρέωση να γίνουν μάχιμες χωρίς τη θέλησή τους) χειραφετήθηκαν με το όπλο στο χέρι και κατόρθωσαν να επιδείξουν πολιτικές και στρατιωτικές ικανότητες, μαχητικότητα, ανιδιοτέλεια, ετοιμότητα για προσφορά και θυσία στο πλευρό του Κόμματος».

Από την πλευρά του, ο Κώστας Αντάρας μεταξύ άλλων ανέφερε ότι τα τελευταία χρόνια έχει ενταθεί η προσπάθεια για την παραχάραξη της ιστορίας βασικών στιγμών της ταξικής πάλης στη χώρα. «Η επίθεση περιλαμβάνει τα νέα βιβλία Ιστορίας σε όλες τις βαθμίδες του εκπαιδευτικού συστήματος, ταινίες και ντοκιμαντέρ αναφορικά με την ιστορία του Εμφυλίου Πολέμου, πληθώρα δημοσιεύσεων και συνεδρίων.

Η ουσία του ζητήματος δεν είναι η προσπάθεια απλά να "χτυπηθεί" ο αγώνας του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας. Η αστική τάξη ενδιαφέρεται πρώτα και κύρια για τις σημερινές εξελίξεις και για τους μελλοντικούς κινδύνους που μπορεί να αντιμετωπίσει η αστική εξουσία στην Ελλάδα. Γι' αυτό και χτυπάνε το παρελθόν, έχοντας τα μάτια στραμμένα στο παρόν και κυρίως στο μέλλον», σημείωσε.