Σύμφωνα με πρόσφατη έρευνα, η μέση κατά κεφαλήν δαπάνη για την Υγεία φτάνει τα 1.000 ευρώ τον χρόνο, που για πολλούς σημαίνει ενάμισης μισθός. Μέχρι 2.000 ευρώ αναγκάζεται να δαπανήσει το 70%, ενώ το 6,6% επιβαρύνεται με μεγαλύτερα ποσά. Στο ...αναβαθμισμένο δημόσιο σύστημα Υγείας που διαλαλεί η κυβέρνηση, το 22% των Ελλήνων δεν είχαν καθόλου πρόσβαση την ώρα της ανάγκης και οι περισσότεροι από αυτούς δεν μπορούν να πάρουν ούτε φάρμακα, λόγω χαμηλών εισοδημάτων! Η έρευνα διαπιστώνει επίσης ότι όσοι έχουν διαγνωστεί με χρόνιο πρόβλημα υγείας, είναι κατά 48% πιθανότερο να μην έχουν πρόσβαση στην κατάλληλη θεραπεία. Από το σύνολο των ερωτηθέντων, το 61,2% νοσηλεύθηκε σε νοσοκομείο του δημόσιου συστήματος (ΕΣΥ, Στρατιωτικό Νοσοκομείο κ.λπ.), το 26,6% σε συμβεβλημένο ιδιωτικό νοσοκομείο και μόλις 1 στους 10 σε ιδιωτικό μη συμβεβλημένο. Τέλος, εμπόδια πρόσβασης στο ΕΣΥ αντιμετωπίζει το 21,4% και στα φάρμακα το 15,6% του πληθυσμού. Από αυτούς, το 88,3% είχε δυσκολίες να βρει το φάρμακο που χρειάζεται, το 12,6% δυσκολεύεται να το συνταγογραφήσει και το 11,1% δεν είχε να πληρώσει το κόστος ή τη συμμετοχή. Αν και ενδεικτικά, τα στοιχεία της έρευνας επιβεβαιώνουν τις συνέπειες που έχουν για τον λαό η εμπορευματοποίηση και η ιδιωτικοποίηση της Υγείας. Το «πλήρωνε αν θες να έχεις την υγειά σου» είναι ο ακρογωνιαίος λίθος της πολιτικής που περνάει σαν σκυτάλη από κυβέρνηση σε κυβέρνηση, με τη σημερινή να κάνει ...σπριντ στα αντιλαϊκά μέτρα, στερώντας ακόμα και τα στοιχειώδη από χιλιάδες λαού.

Ολοφάνερη η αμηχανία της χτεσινής «Αυγής» μπροστά στο αποτέλεσμα των πορτογαλικών εκλογών, όπου η νίκη της κεντροδεξιάς και η ήττα των σοσιαλδημοκρατών συνοδεύτηκαν από νέα υποχώρηση του «Μπλόκου» και του «Δημοκρατικού Συνασπισμού» (συμμετέχει και το πορτογαλικό ΚΚ), παράλληλα με την εκτόξευση της ακροδεξιάς. Η «Αυγή» δεν μας λέει κουβέντα για το πώς γίνεται να κυβερνάει τόσα χρόνια η σοσιαλδημοκρατία - με τη στήριξη της «αριστεράς» για μεγάλο διάστημα - και τελικά να ανεβαίνει η ακροδεξιά. Μήπως δεν είναι ο ΣΥΡΙΖΑ και οι «εταίροι» του στην ΕΕ που λένε ότι η ψήφος στη σοσιαλδημοκρατία και τα διάφορα «προοδευτικά μέτωπα» είναι ανάχωμα στην ακροδεξιά, σε αντίθεση με τις νεοφιλελεύθερες - δεξιές κυβερνήσεις που της δίνουν έδαφος να «ανθίσει»; Το παράδειγμα της Πορτογαλίας, ένα από τα πιο προβεβλημένα - μαζί με αυτό της Ισπανίας - δείχνει πόσο έωλο είναι το ψευτοδίλημμα «προοδευτικές δυνάμεις ή ακροδεξιά», με το οποίο η σοσιαλδημοκρατία (και όχι μόνο) σε όλη την ΕΕ ετοιμάζεται να δώσει τη μάχη των ευρωεκλογών. Παρουσιάζουν μάλιστα την ακροδεξιά ως «αντισυστημική», αποδίδοντάς της χαρακτηριστικά που δεν έχει, γεγονός που τη φουσκώνει ακόμα περισσότερο, στο έδαφος της απογοήτευσης και της κατάρρευσης των προσδοκιών από όλες τις παραλλαγές της «νεοφιλελεύθερης» και σοσιαλδημοκρατικής διαχείρισης. Γι' αυτό το πραγματικό δίλημμα μπροστά στις εκλογές είναι μόνο ένα: Θα εγκλωβιστεί η ψήφος του λαού στις συμπληγάδες των αστικών - συστημικών κομμάτων όλων των αποχρώσεων; `Η με ακόμα πιο ισχυρό ΚΚΕ θα στείλει μήνυμα πανευρωπαϊκής αντεπίθεσης και χειραφέτησης από την αντιλαϊκή πολιτική για τα συμφέροντα του κεφαλαίου, που στηρίζει και η ακροδεξιά σε όλη την Ευρώπη;

Μετά το συνέδριο - παρωδία, με τους κουβαλητούς κλακαδόρους των διαφόρων φατριών σε ρόλο «εκλεγμένου συνέδρου», ήρθε η εκλογική διαδικασία για την ανάδειξη συντονιστών και νομαρχιακών οργάνων να επιβεβαιώσει ότι ο εκφυλισμός του ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει πάτο. Σύμφωνα με πληροφορίες - τις οποίες κανείς δεν διαψεύδει - η συμμετοχή στις εσωκομματικές εκλογές μετά βίας κινήθηκε στο 8% με 10%, ενώ υπήρξαν οργανώσεις στις οποίες δεν έγινε κατορθωτό να συγκροτηθούν ψηφοδέλτια, και έτσι τα νέα όργανα ορίστηκαν «στο μιλητό». Ιδιαίτερα αποκαρδιωτική για τον ΣΥΡΙΖΑ είναι η εικόνα στην Αττική, όπου βρίσκονται και οι μαζικότερες οργανώσεις του. Σε δήμο της βόρειας Αθήνας, από τα 1.400 μέλη πήγαν να ψηφίσουν μόλις 51, ενώ στα νότια προάστια υπήρξε δήμος όπου ψήφισαν 197 μέλη από τα 1.767. Τι σχέση έχει αυτή η εικόνα με τα πανηγύρια του ΣΥΡΙΖΑ για τους 147.000 που πήραν μέρος στην εκλογή προέδρου πριν μερικούς μήνες; Εχει και παραέχει! Γιατί δείχνει ποια είναι η πραγματική σχέση των μελών του ...δίευρου με το κόμμα τους. Και επειδή επιβεβαιώνει ότι η εκλογή προέδρου από τη βάση είναι μια αντιδραστική διαδικασία, με μόνο στόχο να απαλλάξει τον αρχηγό από τη λογοδοσία στα συλλογικά όργανα. Ενίοτε και από τα ίδια τα όργανα...