Sputnik

Από τη χτεσινή υπογραφή συμφωνιών από τον Σι Τζινπίνγκ και τον Βλ. Πούτιν

Ο Βλ. Πούτιν χαρακτήρισε τις συνομιλίες «επιτυχείς και εποικοδομητικές», ενώ ξεχώρισε ως αποτέλεσμα των διμερών συμφωνιών που υπογράφτηκαν την αύξηση των ρωσικών ενεργειακών προμηθειών προς την Κίνα. Παράλληλα, με φόντο το μπαράζ ευρωατλαντικών κυρώσεων, ο Ρώσος ηγέτης δήλωσε ότι η χώρα του είναι έτοιμη να βοηθήσει τις κινεζικές επιχειρήσεις να αντικαταστήσουν τις δυτικές, που μετά τον πόλεμο στην Ουκρανία αποχώρησαν από τη Ρωσία ή διέκοψαν συνεργασίες με ρωσικά κεφάλαια.

Ο Ρώσος Πρόεδρος αναφέρθηκε ειδικά στον αγωγό φυσικού αερίου «Power of Siberia 2», που θα αυξήσει τις ροές ρωσικού αερίου στην Κίνα και θα αναβαθμίσει τον ρόλο των ρωσικών υδρογονανθράκων συνολικά για την αγορά του Ινδο-Ειρηνικού. Είπε ότι μαζί με τη Μογγολία, οι δύο χώρες έχουν ολοκληρώσει όλες τις συμφωνίες για τη λειτουργία του νέου αγωγού, που υπολογίζεται ότι θα παραδίδει ετησίως 50 δισ. κυβικά μέτρα (bcm) φυσικού αερίου στην Κίνα μέσω Μογγολίας.

Σήμερα, η ρωσική «Gazprom» προμηθεύει αέριο στην Κίνα μέσω του πρώτου αγωγού «Power of Siberia» στο πλαίσιο μιας συμφωνίας 30 ετών, που τέθηκε σε ισχύ στα τέλη του 2019 και η αξία της υπολογίζεται σε 400 δισ. δολάρια. Το μήκος αυτού του αγωγού εκτείνεται σε περίπου 3.000 χλμ. (1.865 μίλια). Προς το παρόν ωστόσο οι εξαγωγές ρωσικού αερίου στην Κίνα αποτελούν μικρό ποσοστό των 177 bcm που παραδόθηκαν στην Ευρώπη το 2018-'19, ενώ μετά τη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία οι εξαγωγές ρωσικού αερίου στην Ευρώπη έχουν συρρικνωθεί περίπου στα 62 bcm.

Αναφέρθηκε επίσης ότι οι δύο χώρες είναι έτοιμες να δημιουργήσουν ένα κοινό σώμα εργασίας για την ανάπτυξη της Βόρειας Θαλάσσιας Διαδρομής, μιας ναυτιλιακής οδού που εκτείνεται στις βόρειες ακτές της Ρωσίας, κατά μήκος των θαλασσών του Αρκτικού Ωκεανού.

Από τη μεριά του, ο Σι Τζινπίνγκ περιέγραψε τη συζήτηση ως «ανοιχτή και φιλική», καλώντας σε μεγαλύτερη «πρακτική συνεργασία», ενώ νωρίτερα είχε επισημάνει πως οι στρατηγικές σχέσεις των δύο χωρών έχουν πλέον «προτεραιότητα».

Ο Σι είχε συνάντηση και με τον Ρώσο πρωθυπουργό, Μ. Μισούστιν, στον οποίο επισήμανε ότι το Πεκίνο «θα συνεχίσει να δίνει την προτεραιότητα στην παγκόσμια στρατηγική σύμπραξη μεταξύ της Κίνας και της Ρωσίας». Δήλωσε δε ότι η επίσκεψη έχει μια «ιστορική λογική», διότι «είμαστε οι μεγαλύτερες δυνάμεις - γείτονες και στρατηγικοί εταίροι σε όλα τα επίπεδα».

Μεταξύ άλλων ο Σι Τζινπίνγκ δήλωσε ότι οι δύο πλευρές πρέπει να προωθήσουν την ποιότητα και τον όγκο της οικονομικής και εμπορικής συνεργασίας τους, ξεχωρίζοντας τους τομείς της Ενέργειας, των πρώτων υλών και των ηλεκτρονικών, ενώ δεν παρέλειψε να προσκαλέσει τον Πούτιν στην Κίνα «όταν θα μπορέσει φέτος».

Κινεζικά ΜΜΕ μετέδωσαν ότι θα προταχθεί η συμμετοχή του Ρώσου Προέδρου στο 3ο Φόρουμ της Πρωτοβουλίας «Belt and Road» για τη Διεθνή Συνεργασία.

Οσον αφορά την Ουκρανία, ο Πούτιν δήλωσε ότι οι κινεζικές προτάσεις που κατατέθηκαν πρόσφατα θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν ως βάση για τη διευθέτηση της σύγκρουσης, όταν το Κίεβο και οι δυτικοί σύμμαχοί του είναι έτοιμοι.

Ο Σι ισχυρίστηκε ότι το Πεκίνο διατηρεί μια «αμερόληπτη στάση» για τη σύγκρουση στην Ουκρανία και ότι υποστηρίζει την ειρήνη και τον διάλογο, ενώ κινεζικά ΜΜΕ μετέδωσαν πως οι δύο ηγέτες εστίασαν στην ανάγκη για «υπεύθυνο διάλογο». Πρόσθεσαν δε ότι για την επίλυση της κρίσης στην Ουκρανία πρέπει να γίνουν σεβαστές οι «νόμιμες ανησυχίες ασφαλείας» όλων των χωρών και να αποφευχθεί η αντιπαράθεση μεταξύ «διαφορετικών στρατοπέδων».

Στο μεταξύ, όπως έγινε γνωστό, η Κίνα προγραμματίζει την πρώτη Σύνοδο Κορυφής με ηγέτες πρώην Σοβιετικών Δημοκρατιών της κεντρικής Ασίας. Ο Κινέζος ηγέτης Σι Τζινπίνγκ έστειλε σχετικές προσκλήσεις για συνάντηση τον Μάη, στους ηγέτες του Καζακστάν, του Κιργιστάν, του Ουζμπεκιστάν και του Τατζικιστάν.

Σύμφωνα με τηλεγράφημα που έδωσε στη δημοσιότητα το πρακτορείο ειδήσεων του Τατζικιστάν, «Khovar», ο Σι δήλωσε πως «ανυπομονεί να συζητήσει για ένα μεγαλειώδες σχέδιο ανάπτυξης των σχέσεων ανάμεσα στην Κίνα και την Κεντρική Ασία».

Σήμερα, εν μέσω της ιμπεριαλιστικής σύγκρουσης με τη Ρωσία στην Ουκρανία, οι ΗΠΑ και οι σύμμαχοί τους, με προκλητική υποκρισία, εμφανίζονται ως οι υποστηρικτές του «διεθνούς δικαίου», της «εδαφικής ακεραιότητας, κυριαρχίας και ανεξαρτησίας» των χωρών. Υπερθεματίζουν για το «δίκιο του αμυνόμενου», καταγγέλλουν εγκλήματα πολέμου και βασανιστήρια από τα ρωσικά στρατεύματα...

Τότε, 20 χρόνια πριν, οι ρόλοι ήταν αντεστραμμένοι... Οι ΗΠΑ και οι σύμμαχοί τους, γράφοντας στα παλιά τους τα παπούτσια όλα τα παραπάνω, εισέβαλαν στρατιωτικά και ισοπέδωσαν το Ιράκ, σκορπώντας τον θάνατο και την καταστροφή, με πρόσχημα τα ανύπαρκτα «όπλα μαζικής καταστροφής» του ιρακινού καθεστώτος του Σαντάμ Χουσεΐν, που δεν βρέθηκαν ποτέ...

Στην πραγματικότητα, η ιμπεριαλιστική εισβολή με την ονομασία... «Ελευθερία του Ιράκ» (Iraqi Freedom), ήταν η συνέχιση και κλιμάκωση της πρώτης ιμπεριαλιστικής επέμβασης στο Ιράκ από τις 2/8/1990 έως τις 28/2/1991, στο πλαίσιο του πρώτου πολέμου στον Κόλπο. Ο στόχος κοινός, η ενίσχυση της θέσης των ΗΠΑ και των αμερικανικών μονοπωλίων στην κρίσιμη περιοχή του Περσικού Κόλπου, με τον τεράστιο ορυκτό πλούτο και τη στρατηγική σημασία της.

Σε αυτήν την επέμβαση συνέβαλε και η τότε ελληνική κυβέρνηση, ενώ ψευδόταν περί «μη συμμετοχής»: Με πρόσχημα τις περιβόητες «συμβατικές υποχρεώσεις», παρείχε πολεμικές διευκολύνσεις στους εισβολείς, με τις βάσεις της Σούδας, του Αραξου, της Ανδραβίδας κ.ά., με το πλοίο «Κουντουριώτης» να συμμετέχει στην ομπρέλα προστασίας για πλοία που μετέφεραν πολεμοφόδια...

Αποτυπώνοντας την απογείωση της ιμπεριαλιστικής επιθετικότητας μετά την ολοκλήρωση της αντεπανάστασης στην ΕΣΣΔ και τις σοσιαλιστικές χώρες της Ανατολικής Ευρώπης, η εισβολή του 2003 στο Ιράκ ήταν ο πρώτος «προληπτικός» πόλεμος των ΗΠΑ και των συμμάχων τους. Περίπου 6 βδομάδες πριν την επίθεση, ο τότε ΥΠΕΞ των ΗΠΑ Κόλιν Πάουελ, μιλώντας στον ΟΗΕ, κατηγόρησε τον Σ. Χουσεΐν ότι είχε στην κατοχή του βιολογικά και χημικά όπλα μαζικής καταστροφής, ότι στήριζε τη «διεθνή τρομοκρατία» και επεδίωκε την κατασκευή πυρηνικών όπλων. Με ιδιαίτερη θεατρικότητα, ο Πάουελ παρουσίασε μια σειρά «αποδείξεις»... Ολα τα προσχήματα και τα «στοιχεία» της Ουάσιγκτον, βέβαια, αποδείχθηκαν ένα τεράστιο ψέμα...

Η εισβολή που ξεκίνησε τον Μάρτη του 2003 είχε αρχικά γρήγορα αποτελέσματα σε ό,τι αφορούσε την επίτευξη βασικών επιχειρησιακών στόχων: Στις 9/4/2003 είχε καταληφθεί η Βαγδάτη και την 1η Μάη 2003 ο Αμερικανός Πρόεδρος Τζορτζ Ουόκερ Μπους κήρυσσε την «ολοκλήρωση» της πρώτης φάσης της στρατιωτικής αποστολής. Τον ίδιο μήνα διόρισε τον Πολ Μπρέμερ πρώτο κατοχικό διοικητή. Πριν το τέλος του 2003 ο Σ. Χουσεΐν είχε συλληφθεί κοντά σε ένα υπόγειο καταφύγιο κοντά στο Τικρίτ, φυλακίστηκε, καταδικάστηκε και απαγχονίστηκε τον Δεκέμβρη του 2006. Ηδη, το 2005, αμερικανική κυβερνητική επιτροπή αναγκάστηκε να παραδεχθεί πως δεν υπήρχαν όπλα «μαζικής καταστροφής» στη χώρα...

Οι ωμές απροκάλυπτες επιθέσεις Αμερικανών στρατιωτών κατά αθώων αμάχων ήταν συχνές, όπως και το πλιάτσικο αρχαιολογικών θησαυρών και πετρελαϊκών κοιτασμάτων από μονοπώλια με άμεση διασύνδεση με την Ουάσιγκτον και τον αντιπρόεδρο των ΗΠΑ Ντικ Τσένεϊ. Ρόλο στο πλιάτσικο του Ιράκ έπαιξαν και κατασκευαστικές εταιρείες, όπως η «Halliburton» που συνδεόταν επίσης με τον Τσένεϊ.

Φυλακές όπως το Αμπου Γκρεμπ μετατράπηκαν σε πραγματικά κολαστήρια, ιδιαίτερα για Ιρακινούς που αντιστάθηκαν στην αμερικανική κατοχή. Μεταξύ 2006 - 2008 εξελίχθηκαν και εμφύλιες συγκρούσεις.

Το 2011 ο αμερικανικός στρατός απέσυρε τις περισσότερες δυνάμεις για να επιστρέψει το 2014 με την επιχείρηση «Inherent Resolve». Με πολλαπλούς διαύλους με τις αμερικανικές μυστικές υπηρεσίες, «άνθισαν» τα «λουλούδια» των τζιχαντιστών του «Ισλαμικού Κράτους» και της «Αλ Κάιντα», που εκτός των άλλων αποτέλεσαν το πρόσχημα για τη νέα στρατιωτική ενίσχυση των ΗΠΑ στο Ιράκ, αλλά και ευρύτερα στην περιοχή.

Στα τέλη του 2022 στο Ιράκ βρίσκονταν πλέον περίπου 900 Αμερικανοί στρατιώτες, ωστόσο οι πληγές της ιμπεριαλιστικής επέμβασης στον ιρακινό λαό παραμένουν βαθιές και ορθάνοιχτες...

Η φετινή μελέτη «Εκτιμήσεις Δαπανών Πολέμου» (Costs of War Project) του Ινστιτούτου Διεθνών Σπουδών Ουάτσον στο Πανεπιστήμιο Μπράουν (www.costsofwar.org) ανεβάζει το κόστος του πολέμου στο Ιράκ μεταξύ 2003-2023 σε τουλάχιστον 1,79 τρισ. δολάρια, χωρίς τις δαπάνες που ζήτησε για το νέο οικονομικό έτος το Πεντάγωνο και το αρμόδιο υπουργείο Αμερικανών Βετεράνων για την περίθαλψη των τελευταίων.

Την ίδια ώρα, στο Ιράκ υπάρχουν σημαντικές ελλείψεις στην ύδρευση, ακόμη και στην παραγωγή Ενέργειας, μολονότι η χώρα διαθέτει τεράστια πετρελαϊκά κοιτάσματα που τα εκμεταλλεύονται κυρίως ξένα μονοπώλια.